Moje przeszłe zaburzenia odżywiania sprawiają, że zarządzanie przewlekłą chorobą staje się śliskie

Zawartość

• Moja droga do powrotu do zdrowia po zaburzeniach jedzenia
• Nowa diagnoza przywróciła stare uczucia
• Stare wzorce łatwo się powtarzają
• Nie jestem jedyny
• Lekarze nie zawsze rozumiem ten śliski stok
• Jak mogę teraz dbać o swoje ciało, nie narażając się na ryzyko?

Przez prawie dekadę zmagałem się z zaburzeniami odżywiania, z których nie byłem pewien, czy kiedykolwiek w pełni wyzdrowieję. Minęło 15 lat, odkąd oczyściłem swój ostatni posiłek i wciąż czasem zastanawiam się, czy całkowite wyleczenie jest celem, który osiągnę.

Jestem teraz milszy dla mojego ciała i nie sądzę, żebym kiedykolwiek użył środków, które kiedyś stosowałem, aby je kontrolować. Ale moje zaburzenie odżywiania jest zawsze w tle, głos szepcze mi do ucha, że ​​nigdy nie mam dość.

Moja droga do powrotu do zdrowia po zaburzeniach jedzenia

Na początku moje zaburzenie odżywiania dotyczyło bardziej kontroli niż czegokolwiek innego. Miałem chaotyczne życie domowe, z nieobecną matką i macochą, która bardzo wyraźnie powiedziała, że ​​widziała mnie jako czarny znak w swojej skądinąd doskonałej rodzinie.

Byłem zagubiony, sam i załamany.

Mogłem czuć się bezsilny, ale to, co zjadłem i co pozwoliłem pozostać w ciele po każdym posiłku - to było coś, co mógłby kontrola.

Nie chodziło o kalorie ani chęć bycia szczuplejszym… przynajmniej nie na początku.

Z czasem linie się rozmazały. Potrzeba kontrolowania czegoś - i zdolność kontrolowania mojego ciała - splata się w taki sposób, że trwająca całe życie walka z dysmorfią ciała jest nieuniknionym rezultatem.

W końcu wykonałem pracę uzdrawiającą.

Poszedłem na terapię i wziąłem leki. Spotkałem się z dietetykami i wyrzuciłem moją wagę. Walczyłem, by być lepszym, ucząc się słuchać sygnałów głodu w moim ciele i nigdy nie oznaczać żadnego jedzenia jako „dobrego” lub „złego”.

Nauczyłem się w procesie odzyskiwania zaburzeń odżywiania, że ​​jedzenie to po prostu jedzenie. Jest to pokarm dla mojego ciała i przyjemność dla moich ust.

Z umiarem wszystko może być częścią zdrowego stylu życia. Odepchnięcie się od głosów, które mogłyby powiedzieć inaczej, stało się częścią mojej ścieżki do uzdrowienia.

Nowa diagnoza przywróciła stare uczucia

Kiedy zdiagnozowano u mnie endometriozę w stadium 4 kilka lat po moim wyzdrowieniu, lekarz za lekarzem zasugerował restrykcyjne diety, aby pomóc kontrolować moje zapalenie i ból. Utknąłem między robieniem tego, co było najlepsze dla mojego ciała, a nadal szanowaniem zdrowia psychicznego.

Endometrioza jest stanem zapalnym, a badania wykazały, że pewne zmiany diety mogą pomóc w jej opanowaniu. Osobiście doradzono mi, aby zrezygnować z glutenu, nabiału, cukru i kofeiny więcej niż raz.

Mój obecny lekarz jest wielkim fanem diety ketogenicznej - diety, którą nienawidzę przyznać, że odniosłem wielki sukces.

Kiedy jem ściśle „keto”, mój poziom bólu praktycznie nie istnieje. Moje stany zapalne są obniżone, nastrój się poprawia i prawie nie mam żadnej przewlekłej choroby.

Problem? Przestrzeganie diety ketogenicznej wymaga dużej dyscypliny. To ścisła dieta z długą listą zasad.

Kiedy zaczynam stosować zasady do moich nawyków żywieniowych, ryzykuję, że wrócę do nieuporządkowanego sposobu myślenia i jedzenia. I to mnie przeraża - zwłaszcza, że ​​jako mama małej dziewczynki robiłabym wszystko, aby uchronić się przed własną przeszłością.

Stare wzorce łatwo się powtarzają

Moje wypady na keto zawsze zaczynają się wystarczająco niewinnie. Czuję się dotknięty bólem i czuję się okropnie i wiem, co mogę zrobić, aby to naprawić.

Na początku zawsze przekonuję się, że mogę to zrobić w rozsądny sposób - pozwalając sobie na od czasu do czasu poślizgnięcie się, bez wstydu i żalu, na korzyść życia.

Wszystko z umiarem, prawda?

Ale ta elastyczność nigdy nie trwa. W miarę upływu tygodni, a ja coraz pełniej przyjmuję zasady, trudniej jest mi utrzymać rozsądek.

Znowu mam obsesję na punkcie liczb - w tym przypadku moich makr keto. Utrzymanie właściwej równowagi tłuszczów w stosunku do węglowodanów i białek staje się wszystkim, co mogę myśleć. A żywność niezgodna z moimi wytycznymi nagle staje się zła i należy jej unikać za wszelką cenę.

Nawet dekadę usunięto z mojego zaburzenia odżywiania, nie jestem w stanie zejść ścieżką ograniczenia jedzenia, nie narażając bramy na niebezpieczeństwo. Za każdym razem, gdy próbuję kontrolować moje spożycie jedzenia, ostatecznie to kontroluje mnie.

Nie jestem jedyny

Według Melainie Rogers, MS, RDN, założycielki i dyrektora zarządzającego ośrodka leczenia zaburzeń odżywiania BALANCE, to, czego doświadczyłem, jest typowe dla osób z przeszłością z zaburzeniami odżywiania.

Rogers ma następujące powody, dla których stosowanie restrykcyjnej diety może być niebezpieczne dla osób z historią zaburzeń odżywiania:

• Każdy rodzaj ograniczenia żywności może spowodować, że ktoś wyeliminuje więcej żywności niż to konieczne.
• Skoncentrowanie się na jedzeniu i zdawanie sobie sprawy z tego, co może być dozwolone, może wywołać lub pogorszyć obsesję na punkcie jedzenia.
• Jeśli ktoś bardzo ciężko pracował, aby poczuć się komfortowo i pozwolić sobie na wszystkie produkty spożywcze, pomysł ograniczenia niektórych produktów spożywczych może być trudny do zrealizowania.
• W naszym społeczeństwie eliminacja niektórych grup żywnościowych może być postrzegana jako zachowanie na diecie, które należy celebrować. Może to być szczególnie wyzwalające, jeśli na przykład ktoś chce zjeść i wybierze coś, co może być uznane za „zdrowe” przez warunki kultury dietetycznej, a przyjaciel komplementuje swoją dyscyplinę. Dla osoby z historią zaburzeń odżywiania może to wywołać chęć uczestnictwa w bardziej dietetycznych zachowaniach.

Dla mnie każdy z tych punktów był prawdziwy w moich próbach przyjęcia keto dla własnego zdrowia. Nawet do tego stopnia, że ​​ludzie zakładają, że ponieważ jestem na diecie ketonowej, muszę być otwarty na mówienie o odchudzaniu, co ogólnie jest dla mnie niebezpiecznym tematem rozmowy.

Lekarze nie zawsze rozumiem ten śliski stok

Mój lekarz nie zawsze rozumie, jak niebezpieczne mogą być dla mnie restrykcyjne diety. Widzi pacjenta ze stanem zdrowia, któremu można pomóc, wprowadzając zmiany w diecie.

Kiedy próbuję wyjaśnić, dlaczego trudno mi się tego trzymać i dlaczego czuję, że moje zdrowie psychiczne chwieje się, gdy próbuję, mogę powiedzieć, że dostrzega wymówki w moich słowach i brak siły woli w mojej niechęci do popełnienia.

Wydaje się, że nie rozumie, że siła woli nigdy nie była moim problemem.

Celowe krzywdzenie własnego ciała przez lata wymaga większej siły woli, niż większość może kiedykolwiek pojąć.

Tymczasem mój terapeuta rozpoznaje, co te diety robią z moją głową. Widzi, jak wciągają mnie z powrotem do niebezpiecznej strefy, z której ryzykuję, że nigdy nie ucieknę.

Moje zaburzenie odżywiania było moim uzależnieniem. To sprawia, że ​​każdy rodzaj ograniczenia żywności jest potencjalnym lekiem pobocznym.

Jak mogę teraz dbać o swoje ciało, nie narażając się na ryzyko?

Więc jaka jest odpowiedź? Jak dbać o swoje zdrowie fizyczne, jednocześnie zachowując zdrowie psychiczne?

„Lekarze powinni zdawać sobie sprawę z objawów zaburzeń odżywiania i jakiejkolwiek historii, i mam nadzieję, że zrozumieją emocjonalny i psychiczny wpływ tych zaburzeń na długi okres”, mówi Rogers.

Przepisując ograniczoną dietę, sugeruje znalezienie zarejestrowanego dietetyka i terapeuty do pracy przy wdrażaniu tych nowych zmian stylu życia.

Chociaż rozmawiałem z moim terapeutą o zmaganiach, które miałem, muszę przyznać, że nigdy nie posunąłem się tak daleko, by zapewnić sobie tyle wsparcia przed rozpoczęciem planu ograniczonego jedzenia. W przeszłości widziałem dietetyków, ale minęły lata. Nie mam też aktualnego psychiatry monitorującego moją opiekę.

Może więc nadszedł czas, aby zaangażować się jednocześnie w moje zdrowie psychiczne i fizyczne. Aby zbudować podparcie, muszę całkowicie przyjąć dietę ograniczoną, jednocześnie zmniejszając ryzyko upadku do króliczej nory nieuporządkowanego jedzenia najlepiej, jak potrafię.

Chcę wierzyć, że jestem w stanie jednocześnie dbać o mój umysł i ciało.

Jeśli to jest również problem, chcę, abyś uwierzył, że jesteś w stanie to zrobić.

Leah Campbell jest pisarką i redaktorką mieszkającą w Anchorage na Alasce. Z wyboru jest samotną matką po nieoczekiwanej serii wydarzeń, które doprowadziły do ​​adopcji jej córki. Leah jest także autorką książki „Jedna bezpłodna kobieta”I pisał obszernie na temat niepłodności, adopcji i rodzicielstwa. Możesz połączyć się z Leah przez Facebook, jej stronie internetowej, i Świergot.