Nie miałem pojęcia, że ​​moje „egzystencjalne kryzysy” były symptomem poważnej choroby psychicznej

Zawartość

• Kiedy podrosłem, zauważyłem, że chociaż te egzystencjalne pytania mogą przychodzić i odchodzić w czyimś umyśle, zawsze wydawały się tkwić w moim
• Aby poradzić sobie z cierpieniem tych powtarzających się „kryzysów egzystencjalnych” spowodowanych moim OCD, rozwinąłem szereg kompulsji
• Zawsze myślałem o OCD jako o dość prostym zaburzeniu - nie mogłem się bardziej mylić
• Chociaż moje OCD zawsze będzie wyzwaniem, zdobycie większej wiedzy na temat OCD było częścią wzmacniającą leczenie

Nie mogłem przestać myśleć o naturze istnienia. Wtedy zostałem zdiagnozowany.

„Jesteśmy po prostu maszynami do mięsa poruszającymi się po kontrolowanej halucynacji” - powiedziałem. „Czy to cię nie przeraża? Kim jesteśmy nawet robić tutaj?"

"To znowu?" - zapytał mój przyjaciel z uśmiechem.

Westchnąłem. Tak ponownie. Kolejny z moich egzystencjalnych kryzysów, na zawołanie.

Martwienie się o całe „bycie żywym” nie było dla mnie niczym nowym. Miałem takie ataki lęku, odkąd byłem dzieckiem.

Jeden z pierwszych, jakie pamiętam, miał miejsce w szóstej klasie. Po otrzymaniu porady „Po prostu bądź sobą!” jeden raz za dużo - warknąłem. Zdezorientowany kolega z klasy musiał mnie pocieszyć, gdy płakałem na placu zabaw, tłumacząc stłumionym szlochem, że nie potrafię stwierdzić, czy jestem swoim „prawdziwym sobą”, czy tylko „udawaną wersją” siebie.

Zamrugała i zdając sobie sprawę, że straciła przytomność, po prostu zaproponowała: „Chcesz zrobić śnieżne anioły?”

Zostaliśmy umieszczeni na tej planecie z wieloma sprzecznymi wyjaśnieniami, dlaczego tu jesteśmy. Czemu nie Kręcę się? Zastanawiałem się. A dlaczego nie wszyscy inni?

Kiedy podrosłem, zauważyłem, że chociaż te egzystencjalne pytania mogą przychodzić i odchodzić w czyimś umyśle, zawsze wydawały się tkwić w moim

Kiedy jako dziecko dowiedziałem się o śmierci, to również stało się obsesją. Pierwszą rzeczą, jaką zrobiłem, było napisanie własnego testamentu (który w rzeczywistości sprowadzał się do instrukcji, które wypchane zwierzęta wejdą do mojej trumny). Po drugie, przestałem spać.

I pamiętam, nawet wtedy, marzyłem, żebym wkrótce umarł, żeby nie musieć żyć z powtarzającym się pytaniem, co stanie się później. Spędziłem godziny, próbując wymyślić wyjaśnienie, które mnie usatysfakcjonowało, ale wydawało mi się, że nigdy nie byłem w stanie. Moje ruminacje tylko pogorszyły obsesję.

W tamtym czasie nie wiedziałem, że mam zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne (OCD). Moje powtarzające się kryzysy były w rzeczywistości czymś, co jest znane jako egzystencjalny OCD.

Międzynarodowa Fundacja OCD opisuje egzystencjalne OCD jako „natrętne, powtarzające się myślenie o pytaniach, na które nie można odpowiedzieć i które mogą mieć charakter filozoficzny lub przerażający, lub jedno i drugie”.

Pytania zwykle dotyczą:

• sens, cel lub rzeczywistość życia
• istnienie i natura wszechświata
• istnienie i natura jaźni
• pewne egzystencjalne koncepcje, takie jak nieskończoność, śmierć czy rzeczywistość

Chociaż możesz napotkać takie pytania na zajęciach z filozofii lub w fabule filmów takich jak „Matrix”, osoba zazwyczaj odsuwa się od takich myśli. Gdyby doświadczyli cierpienia, byłoby to chwilowe.

Jednak dla kogoś z egzystencjalnym OCD pytania pozostają. Cierpienie, które wywołuje, może całkowicie unieruchomić.

Aby poradzić sobie z cierpieniem tych powtarzających się „kryzysów egzystencjalnych” spowodowanych moim OCD, rozwinąłem szereg kompulsji

Spędzałem godziny na rozmyślaniu, próbując zwalczyć myśli, wymyślając wyjaśnienia, mając nadzieję, że rozwiążę napięcie. Pukałem w drewno, ilekroć tak bardzo myśl o ukochanej osobie umierającej w nadziei, że jakoś temu „zapobiegnie”. Każdej nocy odmawiałem modlitwę przed snem, nie dlatego, że wierzyłem w Boga, ale jako zakład „na wszelki wypadek”, gdybym umarł we śnie.

Ataki paniki stały się częstym zjawiskiem, pogarszane przez małą ilość snu. I kiedy stawałem się coraz bardziej przygnębiony - kiedy moje ZOK pochłaniało prawie całą energię psychiczną i emocjonalną, jaką miałem - zacząłem samookaleczać się w wieku 13 lat. Niedługo potem po raz pierwszy spróbowałem popełnić samobójstwo.

Bycie żywym i bycie niezwykle świadomym własnego istnienia było nie do zniesienia. I nieważne, jak bardzo starałem się wydostać z tej przestrzeni nad głową, wydawało się, że nie ma ucieczki.

Naprawdę wierzyłem, że im szybciej umrę, tym szybciej będę mógł rozwiązać tę pozornie bezdenną udrękę egzystencji i życia pozagrobowego. Utknięcie na nim wydawało się absurdalne, a mimo to przypominało to pułapkę na palec, im bardziej się z nią zmagałem, tym bardziej utknąłem.

Zawsze myślałem o OCD jako o dość prostym zaburzeniu - nie mogłem się bardziej mylić

Nie myłem wielokrotnie rąk ani nie sprawdzałem kuchenki. Ale miałem obsesje i kompulsje; tak się złożyło, że łatwiej było je zamaskować i ukryć przed innymi.

Prawda jest taka, że ​​OCD mniej definiuje treść czyichś obsesji, a bardziej cykl obsesji i samouspokojenia (który staje się kompulsywny), który może doprowadzić kogoś do spirali w osłabiający sposób.

Wiele osób uważa OCD za „dziwaczne” zaburzenie. W rzeczywistości może to być niesamowicie przerażające. To, co inni mogliby uważać za nieszkodliwe pytanie filozoficzne, wplątało się w moją chorobę psychiczną, siejąc spustoszenie w moim życiu.

Nie jest to bynajmniej jedyny rodzaj obsesji, jaki miałem, ale był jednym z najtrudniejszych do rozpoznania, ponieważ na pierwszy rzut oka może wydawać się typowym, łagodnym ciągiem myśli. Jednak wtedy, gdy ten pociąg zjeżdża z torów, staje się on raczej problemem zdrowia psychicznego niż czysto filozoficznym.

Chociaż moje OCD zawsze będzie wyzwaniem, zdobycie większej wiedzy na temat OCD było częścią wzmacniającą leczenie

Zanim się zorientowałem, że mam OCD, uznałem moje obsesyjne myśli za prawdę ewangelii. Ale będąc bardziej świadomym tego, jak funkcjonuje OCD, jestem w stanie rozpoznać, kiedy się rozwijam, wykorzystać lepsze umiejętności radzenia sobie i rozwinąć poczucie współczucia dla siebie, gdy się zmagam.

W dzisiejszych czasach, kiedy mam pytanie „O mój Boże, wszyscy jesteśmy maszynami do mięsa!” w pewnym sensie jestem w stanie spojrzeć na sprawy z innej perspektywy dzięki połączeniu terapii i leków. Prawda jest taka, że ​​niewiele rzeczy wiemy w życiu, aby być pewnym. Ale to też sprawia, że ​​życie jest tak tajemnicze, a nawet ekscytujące.

Nauczenie się życia z niepewnością i strachem - i tak, możliwością, że to wszystko jest jakaś kontrolowana halucynacja, wymyślona przez nasze mózgowe komputery - to tylko część umowy.

Kiedy wszystko inne zawodzi, lubię sobie przypominać, że te same siły we wszechświecie, które przyniosły nam grawitację, nieskończoność i śmierć (i wszystkie te dziwne, przerażające, abstrakcyjne rzeczy) są również odpowiedzialny za istnienie The Cheesecake Factory oraz shiba inus i Betty White.

I bez względu na to, przez jakie piekło przechodzi mój mózg OCD, nigdy tego nie zrobię nie bądź wdzięczny za te rzeczy.

Sam Dylan Finch jest czołowym orędownikiem zdrowia psychicznego LGBTQ +, który zdobył międzynarodowe uznanie dzięki blogowi Let’s Queer Things Up!, który po raz pierwszy zyskał popularność w 2014 roku. Jako dziennikarz i strateg medialny, Sam publikował obszernie na tematy takie jak zdrowie psychiczne, tożsamość transpłciowa, niepełnosprawność, polityka i prawo oraz wiele innych. Wnosząc swoje doświadczenie w dziedzinie zdrowia publicznego i mediów cyfrowych, Sam pracuje obecnie jako redaktor społecznościowy w Healthline.