Musimy poważnie potraktować ból nastoletnich dziewcząt

Zawartość

• Długa historia ignorowania kobiecego bólu
• Jako społeczeństwo boimy się bólu

To, jak widzimy, jak kształtuje się świat, którym się wybieramy - i dzielenie się przekonującymi doświadczeniami, może poprawić nasze wzajemne traktowanie. To potężna perspektywa.

Moim stałym towarzyszem w szkole średniej i liceum była butelka pigułek. Codziennie brałem leki przeciwzapalne dostępne bez recepty, aby przeciwdziałać palącemu się bólowi.

Pamiętam, jak wracałem do domu po zajęciach lub ćwiczeniach pływackich i po prostu padałem w łóżku przez resztę dnia. Pamiętam okresy, jak przez tydzień w miesiącu ledwo mogłem wstać z łóżka lub wstać prosto. Chodziłam do lekarzy i mówiłam im, jak boli mnie każda część mojego ciała, jak boli mnie głowa, która nigdy nie ustępuje.

Nigdy nie słuchali. Powiedzieli, że jestem przygnębiony, że mam lęk, że jestem po prostu dziewczyną o wysokich osiągach i złych miesiączkach. Powiedzieli, że mój ból jest normalny i nie było ze mną nic złego.

Nigdy nie otrzymałem porady ani technik radzenia sobie z bólem. Więc przepchnąłem się. Zignorowałem mój ból. Ciągle stosowałem leki przeciwzapalne, takie jak cukierki. Nieuchronnie doświadczyłem silniejszych, dłuższych rozbłysków. Też je zignorowałem.

Musimy zacząć poważnie traktować ból nastoletnich dziewcząt. Tymczasem zbyt wielu lekarzy, nie wspominając o rodzicach, doradcach i innych ludziach, którzy powinni wiedzieć lepiej, każą nam to zignorować.

W zeszłym tygodniu NPR donosi o dr. Davidie Sherry, reumatologu dziecięcym w Dziecięcym Szpitalu w Filadelfii. Sherry leczy nastoletnie dziewczyny, dla których placówka medyczna nie może znaleźć fizycznych powodów silnego przewlekłego bólu. Uważają, że bez powodu bólu musi to być psychosomatyczny. Te dziewczyny muszą „myśleć” o bólu. Jedynym sposobem, aby to naprawić, według Sherry, jest sprawienie im jeszcze większego bólu, sprawienie, by ćwiczyli powyżej punktu wyczerpania, na przykład przez instruktora ćwiczeń.

Aby przezwyciężyć ból, uczą się tych dziewcząt, muszą je odciąć. Muszą nauczyć się ignorować alarmy wysyłane przez ich układ nerwowy. Jest taka wzmianka w historii młodej dziewczyny, która podczas leczenia miała atak astmy i odmówiono jej inhalatora. Została zmuszona do kontynuowania ćwiczeń, co jest przerażające. W końcu niektóre dziewczyny zgłaszają zmniejszenie bólu. NPR uznaje to za przełom.

To nie jest przełom. Zarówno inni pacjenci, jak i rodzice publicznie wypowiadali się przeciwko Sherry, nazywając swoje leczenie torturami i twierdząc, że wyrzuca każdego, kto nie działa tak, jak chce. Nie ma badań z podwójnie ślepą próbą ani dużych badań recenzowanych, które pokazują, że ta „terapia” działa. Nie ma sposobu, aby stwierdzić, czy te dziewczyny opuszczają program z mniejszym bólem, czy po prostu uczą się kłamać, aby to ukryć.

Długa historia ignorowania kobiecego bólu

Charlotte Perkins Gilman, Virginia Woolf i Joan Didion pisały o życiu z przewlekłym bólem i ich doświadczeniach z lekarzami. Od starożytnej Grecji, gdzie zaczęła się koncepcja „wędrownego łona”, po czasy współczesne, w których czarne kobiety doświadczają wyjątkowo wysokich powikłań w czasie ciąży i porodu, kobiety zostały zignorowane. Nie inaczej jest w przypadku lekarzy w czasach wiktoriańskich, którzy przepisywali „lekarstwo na odpoczynek” dla histerycznych kobiet.

Zamiast przepisywać leczenie reszty, wysyłamy młode kobiety do klinik przeciwbólowych, takich jak Sherry. Wynik końcowy jest taki sam. Uczymy ich, że ich ból jest w ich głowach. Uczy ich, aby nie ufać swoim ciałom, nie ufać sobie. Uczą się ich uśmiechać i znosić. Uczą się ignorować cenne sygnały wysyłane przez ich układ nerwowy.

Jako nastolatek byłbym kandydatem do kliniki Sherry. I jestem bardzo wdzięczna, że ​​nie spotkałam kogoś takiego jak on, kiedy szukałam diagnozy. Moja dokumentacja medyczna jest pełna „psychosomatycznych”, „zaburzeń konwersji” i innych nowych słów oznaczających histerię.

Moje wczesne lata dwudzieste spędziłem pracując bardzo fizycznie w restauracji, w tym jako cukiernik, ignorując ból i go upychając. W końcu moi lekarze powiedzieli, że nie ma ze mną nic złego. Zraniłem ramię w pracy - wyrwałem je z gniazda - i kontynuowałem pracę. Miałem rozdzierające bóle głowy z powodu nierozpoznanych wycieków płynu mózgowo-rdzeniowego i kontynuowałem pracę.

Dopiero kiedy zemdlałem w kuchni, przestałem gotować. Dopiero po całkowitym obłożeniu łóżka po ciąży - kiedy odkryłem, że mam zespół Ehlersa-Danlosa, a później zaburzenie aktywacji komórek tucznych, które mogą powodować rozdzierający ból całego ciała - zacząłem wierzyć, że mój ból był prawdziwy.

Jako społeczeństwo boimy się bólu

Byłem. Spędziłem młodość szarpiąc moje przysłowiowe paski startowe, rozszarpując moje ciało na strzępy, kontrolowane przez zinternalizowany przeze mnie potencjał, który powiedział mi, że tylko ludzie, którzy potrafią pracować, są opłacalni. Spędzałbym czas w łóżku, krytykując się za to, że nie jestem wystarczająco silny, aby wstać i iść do pracy lub szkoły. Hasło Nike „Just Do It” przemknęło mi przez głowę. Całe moje poczucie własnej wartości było zamknięte w mojej zdolności do pracy na życie.

Miałem szczęście znaleźć terapeuty bólu, który rozumie ból przewlekły. Nauczył mnie nauki o bólu. Okazuje się, że przewlekły ból jest własną chorobą. Gdy dana osoba cierpi wystarczająco długo, dosłownie zmienia układ nerwowy. Uświadomiłem sobie, że nie ma sposobu, abym mógł wydostać się z bólu, bez względu na to, jak bardzo się starałem, co było niesamowicie uwalniające. Mój terapeuta nauczył mnie, jak w końcu nauczyć się słuchać mojego ciała.

Nauczyłem się odpoczywać. Nauczyłem się technik umysł-ciało, takich jak medytacja i autohipnoza, które uznają mój ból i pozwalają mu się uspokoić. Nauczyłem się znów ufać sobie. Uświadomiłem sobie, że kiedy próbowałem zatrzymać mój ból lub go zignorować, stało się to jeszcze bardziej intensywne.

Teraz, kiedy mam ból, mam rutynę komfortu. Biorę leki przeciwbólowe i rozpraszam się Netflixem. Odpoczywam i jeżdżę. Moje flary są krótsze, gdy z nimi nie walczę.

Zawsze będę cierpieć. Ale ból nie jest już przerażający. To nie jest mój wróg. To mój towarzysz, stały gość domowy. Czasami jest niepożądany, ale służy swojemu celowi, jakim jest ostrzeżenie mnie.

Gdy przestałem go ignorować, zamiast tego odwróciłem się w jego stronę, z przyjemnością szeptałem, a nie ciągle krzyczałem. Obawiam się, że dziewczęta, którym mówi się o swoim bólu, nie wierzą lub powinny się go bać, na zawsze usłyszą ten krzyk.

Allison Wallis jest osobistym eseistą z wierszami w „The Washington Post”, Hawai’i Reporter i innych witrynach.