Hipoglikemiczna awaria, która poprawiła mój sposób myślenia

Zawartość

• kochanie
• Powrót do szkoły
• Cukrzyca i moja tożsamość
• Na wynos

Od 20 lat żyję z cukrzycą typu 1. Zdiagnozowano mnie w szóstej klasie i była to długa i żmudna podróż, dopóki nie nauczyłem się, jak w pełni zaakceptować moją chorobę.

Moja pasja to podnoszenie świadomości na temat życia z cukrzycą typu 1 i jej emocjonalnych skutków. Życie z niewidzialną chorobą może być emocjonalną kolejką górską i dość często wypala się ją z wymaganych codziennych potrzeb.

Większość ludzi nie rozumie prawdziwego zakresu życia z cukrzycą i stałej uwagi, którą musisz poświęcić, aby przeżyć. Osoby z cukrzycą mogą zrobić wszystko „dobrze” i nadal doświadczać hipoglikemii i hiperglikemii.

Kiedy byłem młodszy, doświadczyłem epizodu hipoglikemii, który sprawił, że ponownie oszacowałem sposób podejścia do mojej diagnozy.

kochanie

Najniższy poziom cukru we krwi, jaki kiedykolwiek doświadczyłem, był kiedy byłem studentem pierwszego roku w szkole średniej. Mój poziom był na tyle niski, że nie mogłem sobie przypomnieć tego doświadczenia, ale mama przekazała mi je.

Pamiętam tylko, że się obudziłem i czułem lepkość i bardzo słaby. Moja mama siedziała na skraju łóżka i zapytałem ją, dlaczego moja twarz, włosy i prześcieradła są lepkie. Wyjaśniła, że ​​przyszła mnie sprawdzić, bo nie spałam i szykuję się do szkoły, jak zwykle.

Weszła na górę, usłyszała mój budzik i zawołała moje imię. Kiedy nie odpowiedziałem, weszła do mojego pokoju i powiedziała, że ​​czas wstać. Właśnie wymamrotałem w odpowiedzi.

Na początku myślała, że ​​jestem naprawdę zmęczona, ale szybko zdała sobie sprawę, że poziom cukru we krwi musi być bardzo niski. Zbiegła na dół, wzięła miód i długopis z glukagonem, wróciła do mojego pokoju i zaczęła wcierać miód w dziąsła.

Według niej czułem, że minę wieczność, dopóki nie zacznę tworzyć pełnej odpowiedzi. Kiedy powoli zacząłem być bardziej czujny, sprawdziła mój poziom cukru we krwi i to było 21. Nadal dawała mi więcej miodu, a nie jedzenia, ponieważ bała się, że się udławię.

Sprawdzaliśmy licznik co kilka minut i obserwowaliśmy, jak mój poziom cukru we krwi zaczyna rosnąć - 28, 32, 45. Myślę, że było około 32, kiedy zacząłem odzyskiwać przytomność. W wieku 40 lat zjadłem przekąski przechowywane na nocnym stoliku, takie jak sok, masło orzechowe i krakersy.

Oczywiście nie byłem wystarczająco świadomy tej sytuacji i zacząłem nalegać, że muszę przygotować się do szkoły. Kiedy próbowałem wstać z łóżka, ona zdecydowanie kazała mi pozostać na miejscu. Nigdzie nie jechałem, dopóki poziom cukru we krwi nie osiągnął normalnego poziomu.

Wątpię, czy byłbym w stanie przejść nawet do łazienki, ale byłem na tyle szalony, że myślałem, że mam na to dość siły. Myślałem, że jej reakcja była nieco ekstremalna i cały czas byłem z nią trochę zirytowany. Na szczęście mój poziom ciągle wzrastał, a kiedy było w końcu 60 lat, moja mama odprowadziła mnie na dół, żeby zjeść śniadanie.

Mama zadzwoniła do lekarza, a on kazał nam zostać w domu na chwilę, aby upewnić się, że mój poziom jest stabilny. Po śniadaniu miałem 90 lat i wziąłem prysznic, żeby oczyścić ze mnie miód.

Powrót do szkoły

Kiedy skończyłem brać prysznic - byłem upartym nastolatkiem - nadal nalegałem na pójście do szkoły. Moja matka niechętnie wysadziła mnie w południe.

Nie powiedziałem nikomu o tym incydencie. Nigdy nie rozmawiałem z nikim o mojej cukrzycy. Kiedy patrzę wstecz, wciąż nie mogę uwierzyć, że nie powiedziałem moim znajomym o traumatycznych przeżyciach, przez które przeszedłem.

Kilku przyjaciół zapytało, dlaczego spóźniłem się do szkoły. Myślę, że powiedziałem im, że mam wizytę u lekarza. Zachowałem się tak, jakby to był normalny dzień i nie miałem możliwości zapadnięcia na cukrzycę, śpiączkę lub śmierć we śnie z powodu ciężkiego niskiego poziomu cukru we krwi.

Cukrzyca i moja tożsamość

Wstrząsnęło mnie wstyd i poczucie winy związane z moją cukrzycą typu 1. To wydarzenie otworzyło mi oczy na prawdę, że muszę poważniej potraktować cukrzycę.

Chociaż nie było żadnej znanej przyczyny niskiego poziomu, zazwyczaj bardzo swobodnie pozwalałem, by moje liczby rosły nieco wyżej. Nie zwracałem też tak dużej uwagi na liczenie węglowodanów, jak powinienem.

Nienawidziłam cukrzycy i tak bardzo jej nie lubiłam, że zrobiłam wszystko, aby cukrzyca typu 1 nie stała się częścią mojej tożsamości. Który nastolatek chce się wyróżniać na tle innych? To jest powód, dla którego nie zostałbym przyłapany na pompie insulinowej.

Ukrywałam się w łazienkach, żeby sprawdzić poziom cukru we krwi i robić zastrzyki przez zbyt wiele lat, żeby to policzyć. Miałem ustalony sposób myślenia, przekonany, że niewiele mogę zrobić, aby poradzić sobie z moją chorobą. Ten ostatni niski odcinek zmienił wszystko.

W obawie o to, jak blisko doszłam do śmierci, zacząłem podejmować więcej działań w celu opanowania mojej cukrzycy. Widząc, jak przerażeni byli moi rodzice, podważyłem moje swobodne podejście do własnego samopoczucia fizycznego.

Przez lata moja mama nie mogła spać spokojnie, często zakradając się do mojego pokoju w środku nocy, żeby mieć pewność, że wciąż oddycham.

Na wynos

Cukrzyca typu 1 może być niezwykle nieprzewidywalna. Kiedyś musiałem obniżyć dawkę długo działającej insuliny o pięć jednostek po tym, jak cały dzień byłem niski, po prostu dlatego, że byłem w Bangkoku, a wilgotność powietrza była poza planem.

Trudno jest zastąpić ludzki narząd i codzienne podejmowanie tak wielu decyzji może być wręcz męczące.

Myślę, że ludzie z cukrzycą typu 1 często zapominają, a osoby z zewnątrz nie widzą, to to, że emocjonalne żniwo choroby tak łatwo wpływa na samopoczucie fizyczne. Z pewnością odczuwamy ciężar, ale zdecydowanie zbyt często nie traktujemy priorytetowo naszego samopoczucia emocjonalnego. Zwykle zajmuje drugie miejsce wśród licznych fizycznych wymagań przewlekłej choroby.

Sądzę, że częściowo ma to związek ze wstydem osób chorych na cukrzycę i ogólnym niezrozumieniem choroby. Poprzez edukowanie innych i dzielenie się naszymi doświadczeniami możemy pomóc zmniejszyć piętno. Kiedy czujemy się dobrze ze sobą, możemy naprawdę dbać o siebie - zarówno emocjonalnie, jak i fizycznie.

Nicole jest wojowniczką z cukrzycą i łuszczycą typu 1, urodzoną i wychowaną w rejonie zatoki San Francisco. Ma tytuł magistra studiów międzynarodowych i pracuje po stronie operacyjnej organizacji non-profit. Jest także nauczycielką jogi, uważności i medytacji. Jej pasją jest nauczanie kobiet narzędzi, których nauczyła się podczas swojej podróży, aby znosić przewlekłą chorobę i dobrze się rozwijać! Możesz ją znaleźć na Instagramie pod adresem @thatveganyogi lub na jej stronie internetowej Nharrington.org.