Jak to jest żałować za aborcję, której nie żałujesz

Zawartość

• Smutek związany z utratą oczekiwanej ciąży
• Poczucie utraty ciąży po urodzeniu drugiego zdrowego dziecka
• Dzieląc się prawdą o moim żalu z powodu aborcji, nie żałuję

Druga strona smutku to seria o zmieniającej życie sile straty. Te potężne historie z perspektywy pierwszej osoby eksplorują wiele powodów i sposobów, w których doświadczamy żalu, i poruszamy się po nowej normie.

Nigdy nie będzie lata, w którym nie pamiętam lata mojej drugiej ciąży.

Zaskoczony tym, jak szybko poczęliśmy, od razu zauważyłem zmiany w moim ciele. Byłem jednak świadomy, że coś było inne - niezupełnie właściwe.

Po lipcowym wczesnym badaniu ultrasonograficznym potwierdzającym, że ciąża jest opłacalna, próbowałem zastąpić zmartwioną intuicję podekscytowaniem.

W sierpniu mieliśmy jeden wieczorny piknik z plażą w brzuchu, pod koniec mojego pierwszego trymestru. Ubrana w różową koszulę ciążową, którą kupiłam w sklepie konsygnacyjnym, zjadłam kanapkę, gdy mój mąż i nasz wówczas prawie 2-letni syn bawili się w piasku.

Myślałem o tym, jak będzie wyglądać nasza rodzina, kiedy przyjedzie nasza córka.

Badania przesiewowe pod kątem nieprawidłowości, sugerowane przez naszą położną ze względu na mój wiek w tym czasie - prawie 35 lat, były już za tydzień. Byłem niespokojny, ale pełen nadziei.

Chociaż mogłem sobie wyobrazić otrzymywanie złych wiadomości, nie miałem pojęcia, że ​​miesiąc później ciąża się skończy.

Z pewnością nigdy nie wyobrażałem sobie, że zdecyduję się przerwać ciążę po ponurej diagnozie dużych nieprawidłowości spowodowanych Trisomią 18 lub zespołem Edwardsa, co utrudniłoby jej życie w ciele.

Poprzez terapię - zarówno na własną rękę, jak i z mężem - zrozumiałem wynik mojej drugiej ciąży jako traumatycznego wydarzenia w mojej podróży do rodzicielstwa, które wywarło na mnie głęboki wpływ.

Smutek związany z utratą oczekiwanej ciąży

Chcę być bardzo jasny dla ludzi, którzy mogą próbować zmienić moją narrację. To nie jest „trauma po aborcji”.

Nie żałuję, że nie podjąłem innej decyzji, ani nie kwestionuję mojej decyzji, chociaż wybór był trudny.

To nie żałuje, że podskakuje mi w gardle. Smutek polega na tym, że powiedziano mu: „ta ciąża prawdopodobnie nie przeżyje. Jeśli spowoduje to poród na żywo, Twoje dziecko nigdy nie może opuścić szpitala. Jeśli opuści szpital, prawdopodobnie nie będzie miała pierwszych urodzin ”.

To utrata tego, co kiedyś sobie wyobrażano.

Wydaje się, że naiwnością jest wyobrażanie sobie rodziny z jedną dziewczyną i jednym chłopcem, gdy moja dorastała. Ale przypuszczam, że kiedy jesteś córką, to naturalne, że wyobrażasz sobie, że jesteś matką jednego z nich.

Dorastając jako dobra katoliczka, która nigdy nie planowała aborcji, uwewnętrzniłam piętno aborcji, zanim wybór stał się mój.

Niewiele mówiliśmy o dorastaniu w seksie i ciąży. Podobnie jak wielu byłem zszokowany, gdy zrozumiałem, że tak wiele może się nie udać. I z pewnością nigdy nie dowiedziałem się o wielu powodach, dla których możesz potrzebować aborcji.

Słowa „moje dziecko” są dla mnie trudne do użycia w połączeniu z tym, którego nie spotkałem. Jednak nie mogąc jej poznać, musiałam zostać jej matką.

Przerwałem ciążę, aby moje dziecko nie musiało cierpieć. Miałem jedną szansę, by zrobić dla niej coś odpowiedniego - dać jej spokój i uratować ją i mojego już żyjącego syna przed smutną, o wiele za szybką śmiercią lub jeszcze bardziej smutnym życiem z tubek i bólu.

Pożegnałem się później we wrześniu, trzy dni po ukończeniu 35 lat.

Po aborcji próbowałem iść naprzód, nie uznając własnego bólu. Wydaje się, że niektórzy ludzie potrafią podzielić stratę na przedziały lub w jakiś sposób czują, że powinni być w stanie ją zlekceważyć, iść naprzód, jakby nic się nigdy nie wydarzyło. Właśnie to próbowałem zrobić.

Poczucie utraty ciąży po urodzeniu drugiego zdrowego dziecka

W listopadzie znów byłam w ciąży. Na początku powiedzieliśmy tylko kilku bliskim osobom. Ale później, kiedy zacząłem przekazywać ludziom radosne wieści, nie mogłem nic poradzić, ale mogłem opowiedzieć im o tym, co stało się najpierw.

Że straciłam ciążę - mój plan na córeczkę.

Dzięki temu procesowi zdałem sobie sprawę, że czułem zawieszony, dwuznaczny smutek. Zacząłem tęsknić za rytuałami i duchowym połączeniem, w którym moja prawda nie musiała się ukrywać ani zawstydzać.

Kiedy urodził się mój drugi syn, moje rytuały zaczęły się o niego troszczyć i dziwić się jego żywotności. Gdy przestałem go leczyć prawie dwa lata później, znów byłem sam ze stratą, która nastąpiła wcześniej.

Znalazłem ukojenie w kontaktach z innymi, którzy doświadczyli utraty ciąży.

Nasze doświadczenia są różne, ale łączy nas jedna wspólność: kiedyś było coś, co teraz zniknęło, ktoś, kto nigdy nie wrócił do domu. Dla nas rodzicielstwo nie może i nie będzie niewinne ani pozbawione niepokoju.

Moi synowie są jeszcze młodzi, ale teraz wiedzą, że było między nimi kolejne prawie dziecko. „N-I-N-A”, mój starszy syn niedawno przeliterował niemal szeptem - imię, które nadałem jej trzy lata po tym, jak opuściła moje ciało.

Rozmawialiśmy o tym, jak ludzie i zwierzęta, które kochamy, nie mogą trwać wiecznie, ale kiedy czcimy ich w naszych sercach, stają się aniołami.

Kiedy powiedziałem im o niej, nie mogłem powiedzieć, że umarło dziecko. Mogłem im powiedzieć, że istniała ciąża, która nie mogła stać się całym ciałem, że wszystkie ciała żyją w różnym czasie, a niektóre niestety nigdy nie urodziły się na ziemi.

Mój najmłodszy syn doskonale rozumie, że gdyby nie ta smutna rzecz, która wydarzyła się przed nim, nie stałby się tym, kim jest. Nasza rodzina nie byłaby naszą rodziną, gdybym nie miał aborcji, kiedy to zrobiłem.

Znajdując wdzięczność za dzieci, pomogłem mi poradzić sobie ze smutkiem z powodu tego, co zginęło.

Dzieląc się prawdą o moim żalu z powodu aborcji, nie żałuję

Wydaje się, że trudno jest ludziom rozpoznać, że aborcja może nastąpić z żalem, gdy nie ma żalu.

Chociaż nie żałuję swojej decyzji o przerwaniu ciąży, są rzeczy, których żałuję.

Żałuję, że nie poświęciłem czasu i znalazłem sposoby na opłakanie mojej straty, kiedy to się działo. Żałuję, że mój mąż musiał czekać w holu, gdy oddychałem przez być może najtrudniejsze doświadczenie w moim życiu, czekając samotnie, aż szyjka macicy dojrzeje w pokoju przed zabiegiem, moje skurcze stają się silniejsze, a na koniec wpychane do pokój z czerwonym plastikowym pudełkiem.

Zawsze będę żałować, że nie zapytam, co stanie się z resztkami mojej ciąży po usunięciu jej z mojego ciała. Żałuję, że nie mogłem pocieszyć się w wierze.

Utrata ciąży w drugim trymestrze ciąży może być trudna do zasmucenia. Nasze brzuchy nie są jeszcze duże i okrągłe. Ludzie spoza naszego ciała nie zawsze rozumieją, że połączenie, które rośnie, jest głęboką więzią, niezależnie od długości ciąży.

Znałem puste uczucie po jej odejściu, chociaż moja skóra nigdy jej nie dotknęła.

Stała się całkowicie zagubionym dzieckiem tylko w ciemnych przestrzeniach mojego ciała, gdzie kiedyś żyła jako płód. Stała się aniołem w sposób, w jaki dotknęła mojego serca.

Piszę o tym, ponieważ jak we wszystkim w życiu, aborcja może być złożona.

Często trudno jest mi nadać sens mojej historii lub zrobić miejsce na wszystkie jej części. Ale wiem, że mówienie o mojej stracie pomaga mi zrobić miejsce do końca życia.

Wiem, że to słowo utrata jest ważny dla mojej narracji, ponieważ pomógł mi znaleźć żal. I ważne jest, żebym wypowiedział słowo poronienie ponieważ to moja prawda, a dzielenie się nią może zaoferować komuś innemu otwarcie na własne.

Chcesz przeczytać więcej historii od osób poruszających się po nowej normalności, gdy spotykają nieoczekiwane, zmieniające życie, a czasem tabu chwile żalu? Sprawdź pełną serię tutaj.

Jacqui Morton jest niezależną pisarką i doulą, która mieszka w Massachusetts, gdzie uwielbia tańczyć i jeść pizzę ze swoją rodziną. Proszę ją odwiedzić stronie internetowejlub na Świergot.