Przestraszyłem się zmienić terapeutów. Oto dlaczego tak się cieszę, że to zrobiłem

Zawartość

• Zadzwoniłem wtedy do mojego terapeuty, pytając go, co powinienem zrobić. Spokojnym i opanowanym głosem zapytał po prostu: „Czy próbowałeś medytacji?”
• Wiedziałem, że ten stan ciągłego strachu nie jest trwały. Postanowiłem więc zrobić coś odważnego: zwolniłem terapeutę
• Noe stał się stróżem wszystkich moich tajemnic, ale co więcej, był moim najostrzejszym obrońcą w walce o odzyskanie mojego życia
• A kiedy byłem u kresu liny, rozpaczając i pogrążając się w stracie przyjaciela transseksualnego w wyniku samobójstwa, Noe też tam był
• Dzisiaj moje życie nie wygląda tak, jak przed rokiem. Podstawowa różnica? Cieszę się i cieszę, że żyję

Zdrowie i dobre samopoczucie wpływają na życie każdego człowieka inaczej. To historia jednej osoby.

We wrześniu 2017 r. Dotarłem do impasu. Po dwóch hospitalizacjach psychiatrycznych, trzech programach ambulatoryjnych, niezliczonych lekach i wielu terapiach byłem zagubiony. Czy przy całej tej ciężkiej pracy nie powinienem być lepszy?

Nie pomogło to, że mój ówczesny terapeuta początkowo źle mnie zdiagnozował. Początkowo był pewien, że mam chorobę afektywną dwubiegunową. Wtedy było to zaburzenie osobowości typu borderline. Dopiero po uzyskaniu drugiej opinii w klinice kryzysowej uzyskałem prawidłową diagnozę: OCD.

Patrząc wstecz, moje zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne (OCD) powinno być oczywiste. Jeden z moich najbardziej zauważalnych przymusów - w którym pukałem w drewno w wielokrotnościach trzech razy, kiedy myślałem o czymś niepokojącym - zdarzał się wiele razy dziennie.

W rzeczywistości we wrześniu pukałem do drewna 27 razy za każdym razem, gdy byłem uruchamiany. Przy tak wielu wyzwalaczach moi sąsiedzi musieli myśleć, że do mojego mieszkania przybywało wielu gości.

W rzeczywistości jednak nie urządzałam imprezy z przyjaciółmi, którzy wchodzili i wychodzili z mojego domu. Było mi niedobrze

I to nie tylko w moim mieszkaniu. Było wszędzie, gdzie poszedłem. Zawstydzony moimi przymusami zacząłem pukać do drewna za plecami, mając nadzieję, że nikt tego nie zauważy. Każda rozmowa stała się polem minowym, próbując przejść przez interakcję bez wyzwolenia drutu w moim mózgu, który uruchomił OCD.

Kiedy to się zaczęło, nie wydawało się to tak wielkim wydarzeniem. Zacząłem od cyfry trzy, która była dość dyskretna. Ale gdy mój niepokój się pogłębił, a mój przymus stał się mniej kojący, narastał, gdy próbowałem to zrekompensować. Od trzeciej, szóstej do dziewiątej - zanim się zorientowałem, zbliżałem się do 30 puknięć.

Wtedy zdałem sobie sprawę, że coś musi dać. Pomysł pukania w drewno 30 razy, w kółko przez cały dzień, był dla mnie nie do zniesienia. Problem polegał na tym, że nie wiedziałem, co jeszcze zrobić. Ponieważ dopiero niedawno zdiagnozowano u mnie OCD, wciąż był dla mnie bardzo nowy.

Zadzwoniłem wtedy do mojego terapeuty, pytając go, co powinienem zrobić. Spokojnym i opanowanym głosem zapytał po prostu: „Czy próbowałeś medytacji?”

Rada była co najmniej lekceważąca.

Co gorsza, nie wspomniał o tym, że im bardziej angażujesz się w swoje kompulsje, tym gorsze stają się twoje obsesje - i tak trwa cykl. Słyszałem niespodziankę w jego głosie, kiedy wyjaśniłem, jak byłem zdezorientowany. „Musisz zatrzymać swoje kompulsje” - pouczył mnie.

W tym momencie mogłem rzucić telefonem w ścianę. ja wiedziałem Musiałem przestać. Problem polegał na tym, że nie wiedziałem jak.

Przy niewielkim wsparciu nie tylko pogorszyły się moje kompulsje - w miarę jak cykl OCD trwał, moje obsesje stawały się coraz bardziej niepokojące, co doprowadziło mnie do coraz większej depresji.

Co jeśli zostawię otwarte okno, a mój kot przeszyje ekran i spadnie na śmierć? Co się stanie, gdybym pewnej nocy oszalał i zgasił mojego partnera na śmierć, dźgnął mojego kota lub zeskoczył z dachu naszego budynku? Co jeśli powodem, dla którego lubiłem prawdziwe przestępstwo, było to, że jestem potajemnie seryjnym zabójcą? Co jeśli moja tożsamość płciowa nie była taka, jak myślałem?

Co jeśli byłbym naprawdę zakochany w moim psychiatrze, a nasz niewłaściwy związek oznaczał, że nie będę go więcej widzieć? Co jeśli stracę kontrolę i pchnę nieznajomego przed pociągiem i skończę w więzieniu do końca życia?

Tysiąc razy dziennie zadawałem moim partnerom pytania, które wydawały się dziwaczne, mając nadzieję, że to stłumi moje obawy. (Później dowiem się, że to także był przymus znany jako „szukanie pewności”).

„Myślisz, że kiedykolwiek cię zabiję?” Zapytałem jednej nocy. Po siedmiu latach spędzonych razem Ray był przyzwyczajony do tego absurdalnego przesłuchania. „Dlaczego zamierzasz?” odpowiedzieli z uśmieszkiem.

Dla wszystkich innych moje obawy wydawały się absurdalne. Ale dla mnie czuli się bardzo, bardzo prawdziwi.

Kiedy masz OCD, obsesje, które są sprzeczne ze wszystkim, co czujesz, nagle stają się bardzo realne. Byłem 99 procent pewny ich absurdu, ale ten 1 procent wątpliwości utrzymywał mnie na panice chomika, która wydawała się nie mieć końca. Nie zrobił tego wydać się jak ja… ale co jeśli głęboko w rzeczywistości to była prawda?

„Co jeśli” jest rdzeniem zaburzenia obsesyjno-kompulsyjnego. To mantra OCD. A pozostawiony sam sobie, może szybko i szybko cię zniszczyć.

Wiedziałem, że ten stan ciągłego strachu nie jest trwały. Postanowiłem więc zrobić coś odważnego: zwolniłem terapeutę

Przynajmniej było to dla mnie odważne, ponieważ niepokój (potencjalnie) obrażenia mojego terapeuty utrzymywał mnie w niewoli przez dłuższy czas. Ale kiedy powiedziałem mu, że muszę znaleźć innego terapeuty, zrozumiał, zachęcając mnie do zrobienia tego, co uważałem za najlepsze dla mojego zdrowia psychicznego.

Nie wiedziałem o tym wtedy, ale ta decyzja zmieniłaby dla mnie wszystko.

Mój nowy terapeuta, Noah, był pod wieloma względami przeciwieństwem mojego poprzedniego terapeuty. Noah był ciepły, przystępny, przyjazny i zaangażowany emocjonalnie.

Opowiedział mi o swoim psie Tulip i śledził wszystkie moje odniesienia do programów telewizyjnych, bez względu na to, jak niejasne - zawsze czułem pokrewieństwo z Chidi z Dobre miejsce, jestem przekonany, że ma także OCD.

Noah miał również odświeżającą szczerość - zrzucając „bombę typu F” więcej niż jeden raz - dzięki czemu czuł się nie jak odległy i oderwany doradca, ale jak godny zaufania przyjaciel.

Dowiedziałem się również, że on, podobnie jak ja, był transpłciowy, co zapewniało wspólne zrozumienie, które tylko wzmocniło nasz związek. Nie musiałem wyjaśniać, kim jestem, ponieważ poruszał się po świecie w bardzo podobny sposób.

Niełatwo jest powiedzieć „boję się, że zostanę seryjnym zabójcą” komuś, kto jest w zasadzie obcym człowiekiem. Ale w jakiś sposób z Noem te rozmowy nie wydawały się takie przerażające. Całą moją absurdalność poradził sobie z wdziękiem i poczuciem humoru, a także z prawdziwą pokorą.

Noe stał się stróżem wszystkich moich tajemnic, ale co więcej, był moim najostrzejszym obrońcą w walce o odzyskanie mojego życia

OCD nie był jego specjalnością, ale kiedy nie był pewien, jak mnie wspierać, szukał konsultacji i został skrupulatnym badaczem. Dzieliliśmy się ze sobą badaniami i artykułami, dyskutowaliśmy o naszych odkryciach, wypróbowywaliśmy różne strategie radzenia sobie i wspólnie dowiadywaliśmy się o moim zaburzeniu.

Nigdy nie widziałem, aby terapeuta robił wszystko, aby stać się ekspertem nie tylko w moim zaburzeniu, ale by zrozumieć - wewnątrz i na zewnątrz - jak to pokazało się w moim życiu. Zamiast być autorytetem, podchodził do naszej pracy z ciekawością i otwartością.

Jego chęć przyznania się do tego, czego nie wiedział i z pasją zbadania każdej możliwej opcji przywróciła mi wiarę w terapię.

A kiedy wspólnie rozwiązywaliśmy te wyzwania, a Noah wypychał mnie poza strefę komfortu w razie potrzeby, moja OCD nie była jedyną rzeczą, która się poprawiła. Uraz i stare rany, których nauczyłem się ignorować, swobodnie wynurzyły się na powierzchnię, a my również nawigowaliśmy po wzburzonych, niepewnych wodach.

Od Noego nauczyłem się, że bez względu na wszystko - nawet w moim najgorszym miejscu, w całej mojej rozpaczy, bałaganie i bezbronności - wciąż jestem godny współczucia i troski. Kiedy Noe modelował, jak wygląda taka dobroć, zacząłem patrzeć na siebie w tym samym świetle.

Za każdym razem, niezależnie od tego, czy chodziło o złamanie serca, nawrót czy smutek, Noah był liną ratunkową, która przypominała mi, że jestem o wiele silniejszy, niż myślałem.

A kiedy byłem u kresu liny, rozpaczając i pogrążając się w stracie przyjaciela transseksualnego w wyniku samobójstwa, Noe też tam był

Powiedziałem mu, że nie jestem już tak pewien, co trzymam. Kiedy toniesz we własnym żalu, łatwo zapomnieć, że masz życie, które warto żyć.

Noe jednak nie zapomniał.

„Jestem dosłownie dwa razy w twoim wieku, a jednak? Ja jestem więcjasne, że jest wspaniały strój, który powinieneś nosić, z mgłą San Francisco, tuż po zachodzie słońca, i muzyką taneczną pochodzącą z jakiegoś klubu, w którym powinieneś pozostać, Sam. Albo cokolwiek jest dla ciebie cudownym odpowiednikiem - napisał do mnie.

„Na różne sposoby zapytałeś, dlaczego wykonuję tę pracę i dlaczego wykonuję tę pracę z tobą, tak?” on zapytał.

"Dlatego. Jesteś ważny. Jestem ważny. Jesteśmy ważni. Małe świecące dzieci są ważne, a małe świecące dzieci, których nie moglibyśmy zostać [były] ważne ”.

Lśniące dzieci - dziwaczne i transpłciowe dzieci, takie jak ja i Noe, które olśniewały całą swoją wyjątkowością, ale walczyły w świecie, który nie mógł ich utrzymać.

„W kółko mówi się nam, że [osoby LGBTQ +] nie istnieją i że nie powinniśmy istnieć. Kiedy więc znajdujemy drogę przez okropność świata, który chce nas zmiażdżyć… jest to niezwykle ważne, abyśmy zrobili wszystko, co w naszej mocy, aby przypomnieć sobie i sobie nawzajem, że musimy tu zostać ”- kontynuował.

Jego przesłanie trwa i z każdym słowem - pomimo braku możliwości zobaczenia twarzy Noego - czułem głębokie studnie empatii, ciepła i opieki, które mi ofiarował.

Było już po północy i chociaż właśnie doświadczyłem utraty mojego najlepszego przyjaciela w najgorszy możliwy sposób, nie czułem się tak samotny.

"Głębokie oddechy. [I] więcej kotów domowych ”- napisał na końcu swojej wiadomości. Oboje kochamy zwierzęta, a on wie dużo o moich dwóch kotach, Pancake i Cannoli.

Te wiadomości mam zapisane jako zrzut ekranu na telefonie, więc zawsze pamiętam noc, w której Noah - pod wieloma względami - uratował mi życie. (Czy wspominałem? Jest terapeutą online. Nigdy nie przekonasz mnie, że to nie jest skuteczna forma terapii!)

Dzisiaj moje życie nie wygląda tak, jak przed rokiem. Podstawowa różnica? Cieszę się i cieszę, że żyję

Mój OCD jest niesamowicie dobrze zarządzany, do tego stopnia, że ​​często zapominam, jak to było, kiedy rządził moim życiem.

Noah pomógł mi nie tylko ćwiczyć samoakceptację, ale także stosować różne techniki terapeutyczne - takie jak terapia ekspozycji i terapia poznawczo-behawioralna. Noah pomógł mi uzyskać dostęp do skuteczniejszych leków i pielęgnować lepsze rutyny oraz systemy wsparcia, które pozwoliły mi się rozwijać.

Nadal jestem zszokowany tym, jak wiele się zmieniło.

Pamiętam, kiedy mój poprzedni psychiatra prosił mnie o ocenę mojego lęku i nigdy nie było mniej niż osiem (dziesięć jest najwyższych). W dzisiejszych czasach, kiedy się zgłaszam, z trudem pamiętam, kiedy w ogóle byłem niespokojny - w rezultacie mogłem zmniejszyć o połowę ilość leków psychiatrycznych.

Mam teraz pełnoetatową pracę, którą absolutnie kocham, jestem całkowicie trzeźwy, zostałem odpowiednio zdiagnozowany i leczony na OCD i ADHD, co poprawiło moją jakość życia ponad to, co kiedykolwiek myślałem, że jest dla mnie możliwe .

I nie, jeśli się zastanawiasz, nie przypadkowo nikogo nie zabiłem ani nie zostałem seryjnym zabójcą. To się nigdy nie zdarzyło, ale OCD jest dziwnym i trudnym zaburzeniem.

Noah nadal jest moim terapeutą i prawdopodobnie przeczyta ten artykuł, ponieważ oprócz tego, że jesteśmy klientem i terapeutą, oboje jesteśmy niesamowicie namiętnymi rzecznikami zdrowia psychicznego! Z każdym nowym wyzwaniem, które napotykam, jest stałym źródłem zachęty, śmiechu i bezsensownych wskazówek, które utrzymują mnie na stałym poziomie.

Zbyt często kuszenie może być po prostu rezygnacją i zaakceptowaniem niewystarczającego poziomu wsparcia. Nauczono nas, aby nigdy nie kwestionować naszych klinicystów, nie zdając sobie sprawy, że nie zawsze są oni odpowiednio dopasowani (lub mają odpowiedni okres).

Dzięki wytrwałości możesz znaleźć terapeutę, którego potrzebujesz i jesteś tego godny. Jeśli czekasz na pozwolenie, pozwól, że jako pierwszy ci je udzielę. Możesz „zwolnić” swojego terapeuty. A jeśli mogłoby to poprawić twoje zdrowie, nie ma dobrego powodu, aby tego nie robić.

Weź to od kogoś, kto wie: nie musisz zadowolić się niczym, na co zasługujesz.

Sam Dylan Finch jest wiodącym rzecznikiem zdrowia psychicznego LGBTQ +, zyskał międzynarodowe uznanie dla swojego bloga, Queer Things Up!, która po raz pierwszy stała się popularna w 2014 roku. Jako dziennikarz i strateg medialny Sam publikował obszernie na takie tematy, jak zdrowie psychiczne, tożsamość osób transpłciowych, niepełnosprawność, polityka i prawo i wiele innych. Swoją wiedzę specjalistyczną w zakresie zdrowia publicznego i mediów cyfrowych Sam pracuje obecnie jako redaktor społecznościowy w Healthline.