People-Pleaser? Oto 5 sposobów, aby poznać swoją odpowiedź „płowy”

Zawartość

• To ma sens, że chcielibyśmy odzyskać nasze życie z tego mechanizmu obronnego, który ostatecznie nas zmniejsza.
• 1. Stworzyłem system wsparcia oparty na informacjach o traumie
• 2. Ćwiczyłem siedzenie z gniewem i rozczarowaniem innych
• Kiedy ktoś opowiada mi o swoim doświadczeniu lub kim myśli, że jestem, nauczyłem się zwalniać, brać głęboki oddech i po prostu zauważać, co się dzieje.
• A jeśli nie trzyma wody? Cóż, jak mówią dzieci, niektórzy ludzie będą musieli bądź zły.
• 3. Nawiązałem kontakt z moimi osobistymi wartościami
• Moje przekonania mogą dyktować to, jak chciałbym, aby świat był, ale moje wartości określają sposób, w jaki pokazuję się w świecie takim, jaki jest, zarówno dla mnie, jak i dla innych.
• Czy ja teraz płaczę?
• 4. Zacząłem uważnie obserwować, w jaki sposób ludzie komunikują swoje potrzeby
• Granice, prośby i oczekiwania bardzo się od siebie różnią - i mogą nam wiele powiedzieć o tym, jak ktoś nas odnosi.
• 5. Dałem sobie pełne pozwolenie na odczuwanie i nazywanie swoich uczuć
• Wierzę, że wiele osób, które płodzą, musiały do ​​pewnego stopnia zamknąć swoją rzeczywistość emocjonalną - ponieważ dowiadujemy się, że jedyne emocje, które mają znaczenie dla naszego przetrwania, to emocje ludzi wokół nas.
• Duża część mojego uzdrawiania to powrót do moich emocji, potrzeb, pragnień i osobistych granic - i nauka ich nazywania.
• Chcę również powiedzieć, że strach przed porzuceniem w tym procesie jest całkowicie uzasadniony.
• Możemy nawet stwierdzić, że relacje, które kiedyś były bezpieczne, teraz czują się całkowicie niezgodne z naszymi potrzebami i pragnieniami. To normalne i całkowicie OK.
• Ale chciałbym delikatnie odepchnąć ten sposób myślenia o niedoborze i przypomnieć, że choć praca jest trudna, na tej planecie jest mnóstwo ludzi i miłości.
• Kiedy zaczniesz rozpakowywać i odczytywać swoich ludzi, pamiętaj, że można się bać.
• Wszyscy - każdy z nas - zasługuje na to, aby pokazać się jako autentyczne osoby i spotkać się z miłością, honorem i ochroną.

„Czy pochodzę z miejsca honoru lub zdrady?”

Po napisaniu o reakcji na traumę znanej jako „fawning” otrzymałem tyle wiadomości i e-maili od czytelników, którzy zadali mi to samo dokładne pytanie: „Jak mam przestać?“

Przez chwilę musiałem naprawdę usiąść z tym pytaniem. Ponieważ, szczerze mówiąc, nadal jestem bardzo zaangażowany w ten proces.

Tylko dla przeglądu, płowy odnosi się do reakcji na traumę, w której osoba powraca do ludzi, którzy lubią rozwiązywać konflikty i przywracają poczucie bezpieczeństwa.

Po raz pierwszy wymyślił go Pete Walker, który znakomicie napisał o tym mechanizmie w swojej książce „Complex PTSD: Od przetrwania do prosperowania”.

„Rodzaje płowych szukają bezpieczeństwa, łącząc się z życzeniami, potrzebami i wymaganiami innych. Zachowują się tak, jakby nieświadomie wierzyli, że ceną wstępu do jakiegokolwiek związku jest utrata wszystkich ich potrzeb, praw, preferencji i granic ”.

–Pete Walker, „The 4Fs: A Trauma Typology in Complex Trauma”

Walker mówi, że ostatecznie prowadzi to do śmierci indywidualnego ja. Kiedy kompulsywnie odzwierciedlamy to, czego inni oczekują i czego od nas oczekują, odrywamy się od własnego poczucia tożsamości, naszych potrzeb i pragnień… nawet własnych ciał.

To ma sens, że chcielibyśmy odzyskać nasze życie z tego mechanizmu obronnego, który ostatecznie nas zmniejsza.

I? Ważne jest również, aby pamiętać, że uzdrowienie z każdej traumy jest procesem trwającym całe życie, w tym indywidualnym.

Jeśli chodzi o nasze mechanizmy radzenia sobie, w zasadzie prosimy nasze mózgi o wygodę rezygnacji z czegoś, co zapewniło nam bezpieczeństwo! To może być naprawdę destabilizujący proces, dlatego właśnie powinniśmy zacząć z namysłem.

Zawsze chętnie dzielę się tym, czego się nauczyłem, z zastrzeżeniem, że uzdrawiająca podróż wszystkich będzie wyjątkowa. Ale jeśli utkniesz i nie wiesz, jak odpierać swoje płowe tendencje, mam nadzieję, że da ci to nieco więcej wskazówek.

1. Stworzyłem system wsparcia oparty na informacjach o traumie

Uraz rzadko zdarza się w próżni - zwykle dzieje się w związku z innymi. Oznacza to, że wiele prac uzdrawiających odbywa się również w bezpiecznych, wspierających związkach.

Mam terapeutę rozmów, psychiatrę i specjalistę od nadwozia, którzy specjalizują się we współpracy z klientami cierpiącymi na PTSD. Jednak nie każdy ma dostęp do tego rodzaju wsparcia.

Zamiast tego możesz poszukać duchowego mentora lub społeczności, znaleźć lokalną grupę wsparcia lub znaleźć bezpiecznego partnera lub ukochaną osobę, z którymi można by skorzystać z poradnictwa. Odkryłem również, że aplikacja do samoobsługi Shine jest świetnym źródłem informacji o afirmacjach, społeczności i samokształceniu dzięki temu procesowi.

Gdziekolwiek go znajdziesz, bezpieczne połączenie - szczególnie osobiście - jest kluczowym elementem układanki, kiedy leczymy się z traumy relacyjnej.

2. Ćwiczyłem siedzenie z gniewem i rozczarowaniem innych

Domyślnie zakładam, że kiedy inni są na mnie źli lub rozczarowani, musiałem zrobić coś złego… i moim zadaniem jest to naprawić.

Właśnie wtedy włączył się mój mechanizm płowy - od razu przyjmuję wartość nominalną postrzegania mnie przez kogoś innego, nie zwalniając pytania, czy rzutują na mnie coś, co po prostu nie jest dokładne ani zgodne z prawdą.

Kiedy ktoś opowiada mi o swoim doświadczeniu lub kim myśli, że jestem, nauczyłem się zwalniać, brać głęboki oddech i po prostu zauważać, co się dzieje.

To często oznacza siedzenie z kimś, kto jest na mnie zły lub zdenerwowany, i nie spieszy się, aby je uspokoić. (W klimacie kulturowym, w którym objaśnienia publiczne mogą rozwikłać się w ciągu godziny, może to być szczególnie trudne - ale bardzo ważny.)

Czasami oznacza to zadawanie kolejnych pytań, zanim zacznę przepraszać. Czasami oznacza to odejście od rozmowy, aby dać sobie przestrzeń, której potrzebuję, aby skontaktować się z własnymi uczuciami i zastanowić się, czy informacje lub źródło wydają się godne zaufania. Mogę nawet skontaktować się z innymi, którym ufam, aby zapoznać się z sytuacją.

A jeśli nie trzyma wody? Cóż, jak mówią dzieci, niektórzy ludzie będą musieli bądź zły.

Kiedy ludzie odczuwają ból, mogą głęboko zainwestować w historie, które same sobie opowiadają - ale to, co na ciebie zaprojektowali lub twoje doświadczenie, nie jest twoją odpowiedzialnością.

Nie wszystko, co ludzie mówią o tobie, jest prawdą, nawet jeśli pochodzi od osoby, którą szanujesz, a nawet jeśli tak jest naprawdę, naprawdę pewni, kiedy to mówią.

Uczenie się odpuszczania, nawet jeśli oznacza to, że są ludzie, którzy po prostu mnie nie lubią z jakiegokolwiek powodu, bardzo mi pomogli.

3. Nawiązałem kontakt z moimi osobistymi wartościami

Wiele lat temu, jeśli chciałbyś mnie zapytać o moje osobiste wartości, zacząłem mówić o ideologiach, z którymi się zgadzałem.

I choć wciąż dbam o sprawiedliwość społeczną i feminizm… nauczyłem się, jak ludzie potrafią mówić tym samym językiem, ale nadal ćwiczą bardzo różne wartości, nawet jeśli wyznają te same przekonania.

Niedawno jednak bardziej zrozumiałem moje wartości - i pomogło mi to skontaktować się z tym, kim naprawdę jestem i komu mogę zaufać.

Dla mnie oznacza to trzymanie ludzkości przez cały czas. Oznacza mówienie z serca i honorowanie mojego autentycznego głosu. A to oznacza, że ​​jestem właścicielem mojego sh * t i trzymać linię, gdy ktoś nie pracuje nad nimi.

Moje przekonania mogą dyktować to, jak chciałbym, aby świat był, ale moje wartości określają sposób, w jaki pokazuję się w świecie takim, jaki jest, zarówno dla mnie, jak i dla innych.

Pozwala mi to na sprawdzenie się ze sobą, gdy pojawi się konflikt, dzięki czemu mogę ustalić, czy zgadzam się z moimi wartościami i czy osoby, z którymi jestem w związku, też się ze mną spotykają.

Czy ja teraz płaczę?

Kilka pytań, które należy sobie zadać podczas konfliktu:

• Czy moje stanowisko i reakcja na tę osobę są zgodne z moimi wartościami?
• Czy głęboko szanuję ludzkość osoby przede mną (będąc widzianym i trzymanym w moim człowieczeństwie)?
• Czy mówię z serca?
• Czy jestem autentyczny - czy też przepraszam, że nie mam na myśli ani nie uspokajam kogoś innego ze względu na to?
• Czy biorę odpowiedzialność za to, jak się pokazuję, nie obciążając się tym, co nie jest moje?
• Czy chcę szybko zakończyć tę rozmowę, aby uniknąć dyskomfortu, czy przejść do wspólnej płaszczyzny, która wspiera nas oboje, nawet jeśli będę musiał znieść pewien dyskomfort po drodze?

Zanim wracam do faworyzowania, próbuję się uziemić i zadać sobie pytanie, czy przeprowadzam się z miejsca, w którym czuję się samozadowolony, a nie zdradzony, i czy osoba, z którą się angażuję, jest w stanie się ze mną spotkać .

To pomogło mi mniej skoncentrować się na sprawianiu radości innym, a zamiast tego przesunąć się w kierunku szanowania siebie i honoru… i poczucia bezpieczeństwa, kiedy podejmuję decyzję o odejściu.

4. Zacząłem uważnie obserwować, w jaki sposób ludzie komunikują swoje potrzeby

To jest ważne. Jestem osobą, która jest gotowa zaspokoić potrzeby osób, na których mi zależy, bez przesłuchiwania, w jaki sposób decydują się wyrazić mi te potrzeby.

Granice, prośby i oczekiwania bardzo się od siebie różnią - i mogą nam wiele powiedzieć o tym, jak ktoś nas odnosi.

Granicą jest określenie, co możemy, a czego nie możemy zrobić dla innych ludzi (tj. „Nie będę w stanie z tobą porozmawiać, jeśli zadzwonisz do mnie, gdy będziesz pijany”), podczas gdy prośba prosi kogoś o zrobienie czegoś dla nas („Czy możesz przestać do mnie dzwonić, kiedy jesteś pod wpływem alkoholu?”).

Ale oczekiwania i wymagania różnią się tym, że są próbą narzucenia czyjegoś zachowania („Nie chcę, żebyś piła, gdy wychodzisz ze znajomymi”). To czerwona flaga, nad którą ciężko pracuję, aby zauważyć i zdystansować się.

Tak jak wspominałem w poprzednim artykule o kontrolerach i ludziach, którzy się podobają, tak ważne jest, aby chronić naszą autonomię - czasem to, co ludzie nazywają „granicą”, jest w rzeczywistości próbą kontrolowania naszego zachowania.

Znajomość różnicy pomogła mi zdecydować, kiedy mogę i nie mogę uszanować tego, o co ktoś mnie prosi, i uważać na ludzi, którzy określają swoje potrzeby jako oczekiwania, które pozbawiają mnie możliwości wyboru.

5. Dałem sobie pełne pozwolenie na odczuwanie i nazywanie swoich uczuć

Spędziłem dużo czasu odrętwiały emocjonalnie, nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Zawsze zakładałem, że bycie odrętwiałym emocjonalnie oznacza, że ​​nic nie czuję - a jako ktoś, kto czuł się bardzo emocjonalnie, to wcale nie było dla mnie prawdziwe.

Dopiero kiedy byłem w trakcie leczenia zaburzeń odżywiania, klinicysta wyjaśnił mi, że drętwienie emocjonalne nie jest brakiem emocji - to niezdolność do precyzyjnego zidentyfikowania, nawiązania, zrozumienia i poruszenia się przez emocje, które mamy .

Innymi słowy, jesteśmy odczuleni na nasz pełen zakres emocji i to, co nam mówią. W moim przypadku do tego momentu byłem przekonany, że miałem tylko trzy emocje: przygnębiony, zestresowany lub dobry.

Wierzę, że wiele osób, które płodzą, musiały do ​​pewnego stopnia zamknąć swoją rzeczywistość emocjonalną - ponieważ dowiadujemy się, że jedyne emocje, które mają znaczenie dla naszego przetrwania, to emocje ludzi wokół nas.

Spędziłem wiele lat, borykając się z zaburzeniami odżywiania i uzależnieniem, próbując utrzymać się w izolacji i zdrętwieniu. Stałem się pracoholikiem i obsesyjnie poświęciłem się pomaganiu innym. Całe moje życie kręciło się wokół sprawiania radości innym.

Zanim rozpocząłem leczenie, mój terapeuta zauważył, że tak bardzo martwię się o wszystkich innych, że zapomniałem, jak dbać o siebie. I miała rację - przeszedłem przez swoje życie, uświadamiając sobie, że w ogóle nie mam znaczenia.

Duża część mojego uzdrawiania to powrót do moich emocji, potrzeb, pragnień i osobistych granic - i nauka ich nazywania.

Oznaczało to uwolnienie starych mechanizmów radzenia sobie, które pozwoliły mi „zdrętwiać”. Musiałem też ćwiczyć nazywanie nie tylko tego, co ja myśleć w dowolnym momencie, ale dając głos temu, co ja czuć, czy wydaje się to racjonalne, czy nie.

Musiałem radykalnie i bezwarunkowo zweryfikować swoje doświadczenia emocjonalne, podchodząc do nich z ciekawością i troską, a nie krytyką.

I wtedy? Dzielę się tymi uczuciami z innymi, nawet jeśli prowadzi to do niewygodnych rozmów lub niezręcznych chwil. Uczucia mają być odczuwalne, a jeśli nadal będziemy gasić własne emocje, aktywnie walczymy i zaprzeczamy temu, co czyni nas ludźmi.

I to w końcu to, co okropnie nam robi - odmawia nam prawa do bycia pełnymi, autentycznymi, nieuporządkowanymi ludźmi.

Chcę również powiedzieć, że strach przed porzuceniem w tym procesie jest całkowicie uzasadniony.

W tym artykule wymieniam wiele nazw bardzo trudne praca.

Odkrywanie historii traumy, siedzenie z dyskomfortem emocji innych ludzi, przejmowanie na własność osobistych wartości, coraz bardziej rozeznanie wokół tego, o co proszą nas inni, uwalnianie starych narzędzi radzenia sobie i odczuwanie naszych uczuć - wszystko to jest niezwykle trudne i transformujące rzeczy .

I tak, może zdecydowanie obciążyć istniejące relacje w twoim życiu.

Dla ludzi, którzy skorzystali z naszej bierności i chęci zadowolenia, możemy napotkać duży opór, gdy zaczniemy się domagać i mieć poczucie, jak się czujemy.

Możemy nawet stwierdzić, że relacje, które kiedyś były bezpieczne, teraz czują się całkowicie niezgodne z naszymi potrzebami i pragnieniami. To normalne i całkowicie OK.

Wiele osób, które przeżyły traumę, znajduje się w sposobie myślenia o niedoborze. Niedobór zasobów, brak wsparcia, brak miłości - wszystko to wpływa na to, co chcemy tolerować w naszych związkach, aby czuć się „bezpiecznie”.

A ponieważ ziewanie oznacza, że ​​prawie zawsze się pozbawiamy, ten niedobór może być jeszcze bardziej przerażający. Ponieważ akceptujemy siebie jako istoty emocjonalne z potrzebami i pragnieniami, pozwalanie ludziom odejść lub decydowanie się na zerwanie więzi może być czasem bardzo niepokojące.

Ale chciałbym delikatnie odepchnąć ten sposób myślenia o niedoborze i przypomnieć, że choć praca jest trudna, na tej planecie jest mnóstwo ludzi i miłości.

Szacunek do samego siebie i zdrowe granice częściej przyciągają niezawodne wsparcie i bezwarunkową opiekę, których potrzebujesz i na co zasługujesz - nawet jeśli proces budowania tych umiejętności może czasami wydawać się samotny, a nawet przerażający.

Kiedy zaczniesz rozpakowywać i odczytywać swoich ludzi, pamiętaj, że można się bać.

Proces ten polega na rozplątywaniu jednego z naszych pierwszych „koców ochronnych” jako małych i bezradnych ludzi - i tak, oznacza to, że w niektórych momentach będziemy czuć się mali i bezradni, gdy będziemy reorientować się na siebie i świat.

Ale mogę obiecać, że praca jest niewątpliwie warta walki.

Naprawdę wierzę, że kiedy zbliżamy się do świata z poczuciem własnej wartości i honoru - oraz zaangażowaniem w nasze własne uzdrowienie i rozwój - zaczynamy odkrywać rodzaje miłości i bezpieczeństwa, których od zawsze chcieliśmy dla siebie, zarówno wewnątrz my i w naszych związkach.

Nie twierdzę, że wiem dużo o tym dzikim i przerażającym świecie (jestem tylko jedną osobą, która stara się jak najlepiej trzymać), ale powiem ci to, co wiem - a przynajmniej to, co uważam za prawdę .

Wszyscy - każdy z nas - zasługuje na to, aby pokazać się jako autentyczne osoby i spotkać się z miłością, honorem i ochroną.

Niesamowitą rzeczą w uzdrawianiu z traumy jest to, że jest to dar, którego możemy się nauczyć, krok po kroku, każdego dnia.

Wierzę w Ciebie. Wierzę w nas.

Masz to.

Artykuł pierwotnie pojawił się tutaj i został opublikowany za pozwoleniem.

Sam Dylan Finch jest redaktorem, pisarzem i strategiem medialnym w rejonie zatoki San Francisco. Jest głównym redaktorem zdrowia psychicznego i chorób przewlekłych w Healthline. Możesz się przywitać Instagram, Świergot, Facebook, lub dowiedz się więcej na SamDylanFinch.com.