Po pierwsze: kiedy kobiety są zbyt traumatyczne od urodzenia, aby mieć więcej dzieci

Zawartość

• Dlaczego poród jest tak traumatyczny dla 1 na 3 kobiety?
  
• Kobiety dzielą przyczyny i rozwiązania traumy porodowej
• Konfrontacja z potrzebą opieki w czwartym trymestrze ciąży

Ponad siedem miesięcy po przybyciu pierwszego dziecka, Mireilly Smith wciąż przeżywa emocje związane z porodem. „Nie sądziłam, że będę się tak denerwować, mówiąc o tym”, powiedziała Healthline, pociągając nosem.

Po ponad 12 godzinach porodu, które obejmowały zgrzytanie zębami, 2-minutowe skurcze, niekontrolowane drgawki ciała i niestabilne tętno czasami zarówno dla niej, jak i jej syna, 33-latek został przewieziony na salę operacyjną na cesarskie cięcie awaryjne (sekcja C). Smith musiała być przywiązana do jej ramion, nóg i klatki piersiowej z powodu jej konwulsyjnego ciała.

„Nie odczuwałem bólu, po prostu czułem presję” - wspomina. Jej lekarz miał problem z usunięciem dziecka po przecięciu brzucha Smitha i musiał wezwać dwie pielęgniarki, aby naciskały na jej ciało, stojąc na stołkach, aby pomóc wyjąć dziecko. „Wiesz, jak coś się zacina, potrząsasz nim, poruszasz nim i tak dalej? Tak właśnie czułem moje ciało ”- opisuje.

Dziecko skończyło się dobrze: Maverick wszedł na świat prawie 16 godzin po pierwszym przybyciu Smitha do szpitala w Gruzji. Smith musiał jednak mieć prześwietlenie, aby upewnić się, że podczas zabiegu nie zostały złamane żebra.

Nic dziwnego, że całe to doświadczenie sprawiło, że nowa matka doznała traumy i nie chciała mieć więcej dzieci, mimo że ona i jej mąż wcześniej rozmawiali o tym, by mieć więcej.

„Żartuję sobie, że przeszedłem dwie prace dla jednego dziecka” - powiedziała. „To doświadczenie wywarło na mnie dość głębokie wrażenie. Przez następny miesiąc miałem powtarzające się koszmary tego całego procesu. Oczywiście obudziłem się, a Maverick tam był i to było uspokajające, ale w niektórych moich snach nie udało się. ”

Decyzja Smitha, by pójść „jedno i gotowe” po wstrząsającym doświadczeniu porodowym i porodowym, nie jest rzadkością wśród kobiet, które cierpią z powodu psychicznie traumatycznego porodu.

W rzeczywistości badania wykazały, że kobiety, które miały negatywne doświadczenia porodowe, rzadziej będą miały przyszłe dzieci lub, jeśli mają więcej, czekają dłużej na kolejne. Biorąc pod uwagę, że jedna trzecia kobiet doświadcza traumy porodowej, pytanie brzmi: dlaczego coś tak naturalnego jak poród jest tak niszczycielski dla niektórych kobiet?

Dlaczego poród jest tak traumatyczny dla 1 na 3 kobiety?

• Brak lub utrata kontroli: 55%
• Strach o życie lub zdrowie dziecka: 50%
• Silny ból fizyczny: 47%
• Niewystarczająca komunikacja od dostawcy: 39%

Źródło: badanie z 2017 r

Kobiety dzielą przyczyny i rozwiązania traumy porodowej

Badacze definiują traumę „jako sposób postrzegania„ faktycznego lub grożącego urazu lub śmierci matki lub jej dziecka ”, chociaż inni twierdzą, że kobiety powinny tego doświadczyć.

W ubiegłym roku w badaniu w Holandii podjęto próbę kwantyfikacji tych doświadczeń. Autorzy poprosili ponad 2000 kobiet, które zgłosiły traumę porodową, aby podzieliły się tym, co według nich spowodowało lub przyczyniło się do tego.

Odpowiedzi, które otrzymały najlepsze odpowiedzi, to brak lub utrata kontroli, strach o życie lub zdrowie dziecka, silny ból fizyczny oraz brak komunikacji lub wsparcia.

Na pytanie, co można zrobić, aby zapobiec traumatycznemu zdarzeniu, najczęściej wybierane odpowiedzi obejmowały dostawców oferujących lepsze wyjaśnienia i faktycznie słuchających swoich pacjentów.

„Uraz to sposób, w jaki nasz system metabolizuje wydarzenie lub sytuację”, wyjaśnia Kimberly Ann Johnson, adwokat opieki poporodowej. „To nie jest tak naprawdę samo wydarzenie. Na wiele sposobów nigdy nie możemy stwierdzić z zewnątrz, czy coś jest traumatycznego, czy nie. To, że kobieta miała idealną wersję porodu - 10 godzin porodu w domu, bez łez, cokolwiek - nie oznacza, że ​​w jej systemie nie zarejestrował się jako traumatyczny ”.

Zbyt często kobiety, które mają do czynienia z następstwami porodu, które minęły - przynajmniej w ich oczach - okropnie źle, są narażone na złe zdrowie fizyczne i psychiczne, w tym stres pourazowy, strach i chęć ponownego uniknięcia ciąży i porodu.

Unikanie kolejnego porodu jest z pewnością tym, co zamierza zrobić Kseniya M. W 2015 r., Gdy była na czterogodzinnej przejażdżce od domu w Północnej Karolinie podczas rodzinnych wakacji na plaży, jej woda pękła. Miała tylko 33 tygodnie.

Chociaż lekarze w pobliskim szpitalu martwili się, że dziewczynka wciąż potrzebuje więcej czasu na rozwój płuc, zamówili awaryjny odcinek C, gdy wpadła w stan zagrożenia.

Okazało się, że Kseniya miał przerwanie łożyska - rzadkie, ale poważne powikłanie, w którym łożysko oddziela się od wewnętrznej ściany macicy. „Rozmawiamy później z pielęgniarką i ona mówi:„ Masz naprawdę szczęście… Oboje mogliście umrzeć ””, powiedziała Healthline.

„To był pierwszy moment, kiedy mnie uderzyło. Myślałem, że to źle, ale nie zdawałem sobie sprawy, jak źle mogło być. ” Później, kiedy została wypisana ze szpitala i planowała zameldować się w domu gościnnym - dziecko skończyło w szpitalu przez około miesiąc - Kseniya powiedziała, że ​​była zdruzgotana, „Właśnie urodziłam dziecko. Właśnie zostawiłem ją w szpitalu.

Oprócz przeżywania lęku poporodowego „Były dni”, powiedziała, „gdzie czułem się, jak gigantyczny słoń siedzi na mojej piersi. Nie chciałem wychodzić z domu, bo bałam się, że ktoś ukradnie moje dziecko.

Kseniya wyraziła frustrację z powodu sposobu, w jaki jej stali lekarze traktowali jej opiekę. Kiedy szukała odpowiedzi na pytanie, dlaczego cierpi z powodu tej komplikacji i jeśli wpłynęła na jej zdolność do posiadania przyszłych dzieci, powiedziała, że ​​czuje się ignorowana. W rezultacie nie jest już pacjentką w tej praktyce.

Uczucie zawodu lekarza wydaje się zbyt powszechne.

W badaniu przeprowadzonym w 2017 r. Przez zespół naukowców w Australii większość ankietowanych kobiet (około 66 procent) prześledziła traumę porodową na podstawie działań i interakcji z udziałem swoich usługodawców. Uważali, że ich lekarze ustalili priorytety swoich własnych programów - takich jak chęć powrotu do domu - nad ich potrzebami, zmuszali ich lub okłamywali, i całkowicie ich lekceważyli lub ignorowali.

„Są chwile, w których chciałbym, o mój Boże, mieliśmy szczęście”, powiedziała Kseniya, opisując swoje doświadczenia porodowe jako „zdecydowanie dramatyczne, zdecydowanie obciążające i zdecydowanie nie jest to coś, przez co chcę przejść ponownie. Wiem, że tym razem nam się poszczęściło, ale nie sądzę, żebyśmy znów mieli to szczęście ”.

Konfrontacja z potrzebą opieki w czwartym trymestrze ciąży

Naukowcy spędzili dużo czasu badając, jak kobiety radzą sobie fizycznie i psychicznie po urazie porodowym.

W jednym badaniu ustalono, że „wszystkie aspekty zdrowia kobiet są zagrożone z powodu traumatycznych porodów”. W niektórych przypadkach trauma może prowadzić do śmierci.

Stany Zjednoczone mają najgorsze wskaźniki umieralności matek w porównaniu z innymi krajami rozwiniętymi i wciąż rosną. Co więcej, czarne kobiety są trzy do czterech razy bardziej narażone na śmierć niż ich białe odpowiedniki w czasie ciąży lub w ciągu roku od końca ciąży.

Być może bardziej wymowne, niedawne dochodzenie NPR i ProPublica wykazało, że na 1 kobietę, która umiera podczas porodu, 70 kobiet prawie umierać.

Konieczność zajęcia się tymi statystykami sprawia, że ​​American College of Obstetricians and Gynecologists (ACOG) opublikowało ostatnio bardzo potrzebną aktualizację swoich zaleceń dotyczących opieki poporodowej. Zamiast jednej wizyty organizacja stwierdziła, że ​​„stała opieka… z usługami i wsparciem dostosowanym do indywidualnych potrzeb każdej kobiety” jest najlepszym sposobem na promowanie zdrowia kobiet i ich dzieci.

Jedną młodą matką, która mogła skorzystać ze zwiększonej uwagi na opiekę poporodową, jest Allison Davila, była pracownik opieki społecznej mieszkająca w Karolinie Północnej. 31 lat i jej mąż zajęli dwa lata na poczęcie pierwszego dziecka.

Mimo że sama ciąża była łatwa, powiedziała Healthline, ale jej doświadczenie porodowe było tak przerażające, że postanowiła nie mieć więcej dzieci.

Po prawie 48 godzinach aktywnej pracy, która obejmowała przerażające uświadomienie sobie, że bicie serca jej dziecka było niestabilne, oraz znaczące łzawienie pochwy z powodu wysiłku, aby nie pchać się, gdy pielęgniarki zlokalizowały swojego lekarza, jej syn urodził się z owiniętym pępowiną jego szyja.

„Był niepokojącym odcieniem niebieskiego” - powiedziała Davila. „Byłem przerażony ciszą, ledwo oddychałem, czekając, aż usłyszę płacz mojego dziecka. Kiedy to zrobił i przyprowadzili go do mnie, mogłem powiedzieć tylko: „Cześć, jesteś tutaj. Zrobiliśmy to. „Czułam ulgę, że to już koniec”.

Davila wkrótce odkryła jednak, że fizyczna i psychiczna udręka bycia matką nie minęła. Około dwa miesiące później wystąpiły u niej objawy związane z depresją poporodową (PPD) - choć dopiero później rozpoznała, co to było.

„Byłam pozbawiona snu, a moje umiejętności radzenia sobie nie istniały” - powiedziała. „Przez cały czas czułem się bardzo przytłoczony. Mój syn miał kolkę i refluks i był ciągle niezadowolony. Czułam się tak winna, że ​​tak ciężko walczyłam o to, by być jego mamą po tym, jak próbowałam go mieć przez prawie dwa lata. ”

Jej syn ma teraz 3 i pół roku, a wiele jej objawów PPD zniknęło. „Mój mąż i ja rozmawialiśmy kilka razy o możliwości ponownego spróbowania dla innego dziecka”, powiedział Davila, „ale ostatecznie zdecydowałem, że moje ciało i umysł nie są przygotowane na inne doświadczenie, takie jak moje pierwsze”.

Kimberly Lawson to były redaktor naczelny gazety, który stał się niezależnym pisarzem z siedzibą w Gruzji. Jej pismo, które obejmuje tematy od zdrowia kobiet po sprawiedliwość społeczną, znalazło się w magazynie O, Broadly, Rewire.News, The Week i nie tylko. Kiedy nie zabiera swojego malucha na nowe przygody, pisze wiersze, ćwiczy jogę i eksperymentuje w kuchni. Podążaj za nią Świergot.