Nigdy nie rozumiałem presji na karmienie piersią, dopóki nie mogłem pielęgnować mojego dziecka

Zawartość

• Jak moje piąte dziecko zmieniło wszystko
• „Nie mogę jej zawieść”
• Presja na karmienie piersią

Czasami rozpada się, aby w końcu zobaczyć to, czego brakowało.

Zawsze uważałem się za mocno w kategorii „najlepiej jeść”. Moim zdaniem nie rozumiałem, jak ktokolwiek mógłby osądzić inną matkę za to, jak zdecyduje się karmić swoje dziecko.

Zwłaszcza biorąc pod uwagę, że w wielu przypadkach „wybór” był niemożliwy do wyboru, na przykład dla matek, które po prostu nie wyprodukowały wystarczającej ilości mleka lub cierpiały na chorobę uniemożliwiającą karmienie piersią lub życie w okolicznościach, które im na to nie pozwalały lub ułatwi karmienie piersią.

Chodzi o to, że zawsze myślałem, że to trochę głupie, że każda kobieta będzie się źle czuć z powodu braku karmienia piersią, czy to będzie ich własne poczucie „porażki”, ponieważ czują, że muszą się karmić, lub dlatego, że ktoś inny ich za to osądził . To twoje dziecko, musisz zdecydować, prawda? Myślałem, że jestem tak oświecony moim podejściem do wyborów żywieniowych.

Ale oto prawda: nie miałem pojęcia, o czym mówię.

Tak myślałem jako kobieta, która z powodzeniem karmiła wszystkie czworo moich dzieci. I jak się dowiem, łatwo jest powiedzieć takie rzeczy, kiedy nigdy nie doświadczyłeś, jak to jest, że nie możesz karmić piersią.

Jak moje piąte dziecko zmieniło wszystko

Przeszłam do piątej ciąży, w pełni zamierzając karmić piersią, ale powiedziałam sobie, że jeśli to się nie uda, nie będzie nic wielkiego. Z powodu niektórych problemów, które miałem w przeszłości z uszkodzeniem przewodu mlecznego i powtarzających się napadów zapalenia sutka, wiedziałem, że tym razem mogę mieć problemy z karmieniem piersią. Wiedząc o tym, przygotowałem się na możliwość formuły i czułem się z tym dobrze.

A potem urodziłam wcześniaka.

Nagle tak się zmieniło moje spojrzenie. W nocy miałem do czynienia z faktem, że moje dziecko było w szpitalu, a mnie nie było. Tacy całkowicie obcy się nią opiekowali. I że będzie karmiona mlekiem innej matki przez rurkę do karmienia, gdybym nie zapewniła jej własnego mleka z piersi.

Wciąż słyszałem, że mleko matki jest „płynnym złotem” i że muszę pompować co 2 godziny przez co najmniej 15 minut, aby upewnić się, że mam dla niej wystarczającą ilość mleka podczas jej pobytu na OIOM-ie.

Moje mleko matki było nie tylko uważane za „rzeczywisty lek”, jak opisał lekarz, ale im szybciej moja córka zaczęła karmić piersią, tym szybciej mogliśmy wyjść ze szpitala. I nie było nic, co chciałem bardziej niż, żeby ona się poprawiła i żebyśmy wrócili do domu jako rodzina.

Niestety po prostu nie mogła się karmić. Wtedy nie zdawałem sobie z tego sprawy, ale prawdopodobnie po prostu nie była jeszcze w stanie pielęgnować się rozwojowo. Więc usiadłem płacząc za naszym ekranem prywatności poza jej izolatką, chcąc, by się zatrzasnęła, żeby nie nakarmiły jej ponownie, i czułem się całkowicie i całkowicie beznadziejny.

Kiedy nie chciała się karmić, czułem, że jedyne, co mogę zrobić, to przynajmniej zapewnić jej własne mleko z piersi, więc napompowałem. I pompowałem i pompowałem i pompowałem. Napompowałem tyle, że napełniłem szpitalną lodówkę i zapasową lodówkę, a potem zamrażarka i pielęgniarki zaczęły wymieniać spojrzenia, kiedy przyniosłem więcej.

A gdy mijały dni, a moje dziecko wciąż nie mogło się karmić, doszedłem do wniosku, że dostarczenie jej mleka z piersi jest jedyną rzeczą, jaką mogę zrobić, która naprawdę jej pomoże.

Mleko z piersi stało się moim połączeniem z nią.

„Nie mogę jej zawieść”

Gdy wróciliśmy ze szpitala do domu z córką na butelce, nadal próbowałem ją karmić piersią. Ale musiałem też dalej pompować i karmić ją butelką, aby upewnić się, że przybierze na wadze, której potrzebuje. Każde karmienie było wyczerpującym procesem wkładania jej do piersi, następnie pompowania, a następnie karmienia butelką - od początku do końca zajęło to około godziny, a potem, zanim się zorientowałem, nadszedł czas, aby zacząć wszystko od nowa.

Płakałam, modliłam się i błagałam ją o karmienie piersią, ale raz po raz ona po prostu nie chciała (lub nie mogła) tego robić. Kiedy walczyłem przez kolejne raki zapalenia sutka, nie opróżniając całkowicie piersi i nadmiaru po pompowaniu, mój mąż próbował przekonać mnie do przejścia na formułę. To uczucie, które mnie ogarnęło, w końcu otworzyło mi oczy na to, jak trudno jest zawieść w opiece.

Ponieważ tak właśnie było: kompletna i całkowita porażka.

Jako mama czułam się porażką w tym, co „powinno” być łatwe. Niepowodzenie mojej córki, która musiała pielęgnować nawet więcej niż „normalne” dziecko. Niepowodzenie w zarządzaniu nawet najbardziej podstawową funkcją biologiczną, aby utrzymać moje dziecko przy życiu.

Czułem, że przejście na formułę byłoby jak rezygnacja z niej i po prostu nie mogłem znieść takiego uczucia. Po raz pierwszy zrozumiałem, jak się czuły wszystkie matki, które opowiadały o tym, jak trudno jest nie móc karmić piersią. Może to zabrzmieć szalenie, ale dla mnie prawie czułem się jak pewnego rodzaju śmierć - i musiałem opłakiwać utratę takiej mamy, jak myślałem, że będę.

Presja na karmienie piersią

Dziwne w presji na karmienie piersią jest to, że presja niekoniecznie musi pochodzić od jakiejkolwiek siły zewnętrznej. Nikt mi nie mówił, że muszę karmić piersią. Nikt nie kręcił głową na moje żałosne próby pielęgnowania mojego dziecka, wzywając mnie do robienia lepiej. Nikt nie patrzył z obrzydzeniem na moją butelkę, z której radośnie piło moje dziecko.

W rzeczywistości było dla mnie dokładnie przeciwnie. Mój mąż, członkowie mojej rodziny, a nawet zupełnie obcy ludzie w Internecie mówili mi, że nie ma wstydu w żywieniu mieszankami i że jeśli muszę to zrobić, aby zapewnić, że zarówno moje dziecko, jak i ja, będziemy zdrowi, to wszystko się liczy.

Ale to było tak, że nie mogłem uwierzyć w żadną z nich. Z jakiegoś powodu, którego tak naprawdę nie potrafię wyjaśnić, gromadziłem całą tę ogromną presję, poczucie winy, wstyd i osąd całkowicie na sobie.

Ponieważ prawda jest taka, że ​​chciałem karmić piersią. Chciałem dać ten prezent mojemu dziecku. Chciałem zapewnić jej płynne złoto, które wszyscy chwalą. Chciałem mieć te spokojne chwile na bujanym fotelu - połączenie między mną a nią, podczas gdy reszta świata się kręciła.

Chciałem karmić piersią moje dziecko na poziomie, który mogę opisać jedynie jako poziom pierwotny - a kiedy nie mogłem, czułem, że każda komórka w moim ciele walczyła z tym. W pewnym sensie jestem wdzięczny za to, że miałem doświadczenie „po drugiej stronie”, że nie mogę karmić piersią, ponieważ otworzyło mi to oczy.

Tak więc wszystkim mamom, które wcześniej odrzuciłem, powiem tylko: rozumiem teraz. To jest trudne. Ale nie jesteśmy porażkami - jesteśmy wojownikami i ostatecznie walczymy o to, co najlepsze dla naszych dzieci.

Chaunie Brusie jest pielęgniarką porodową, która została pisarką i świeżo upieczoną mamą w wieku 5 lat. Pisze o wszystkim, od finansów po zdrowie, o tym, jak przetrwać te wczesne dni rodzicielstwa, kiedy wszystko, co możesz zrobić, to pomyśleć o całym śnie, którym nie jesteś coraz. Podążaj za nią tutaj.