My Beautiful Broken Body: Zmiana perspektywy na cześć niedoskonałości

Zawartość

• Zmieniające się myśli
• Piękno w zerwaniu
• Nowa perspektywa

To, jak widzimy, jak kształtuje się świat, którym się wybieramy - i dzielenie się przekonującymi doświadczeniami, może poprawić nasze wzajemne traktowanie. To potężna perspektywa.

Jestem zepsuty

Zapalenie atakuje moje stawy i narządy, a moje kręgi powoli łączą się.

Czasami mam ataki paniki, które przekształcają się w napady wywołane wspomnieniami o rzeczach, których nie mogę wymazać z mojego umysłu, bez względu na liczbę terapeutów, których widzę. Są dni, w których zmęczenie ogarnia mnie jak fala oceanu i jestem niespodziewanie powalony.

Kiedy po raz pierwszy zachorowałem - podczas tych pierwszych dni, kiedy utknąłem w łóżku z bolesnymi skurczami, które przeszywały moje ciało i mając tak zamglony umysł, że nie pamiętałem podstawowych słów na codzienne przedmioty - stawiałem opór i walczyłem z tym.

Udawałem, że najlepiej jak mogłem, że to nie była moja rzeczywistość.

Powiedziałem sobie, że to tymczasowe. Unikałem używania słowa „wyłączony”, aby opisać siebie. Pomimo tego, że z powodu choroby straciłem pracę, wziąłem urlop z programu studiów i zacząłem używać chodzika, nie mogłem się z tym pogodzić.

Przyznanie się do tego, że byłem niepełnosprawny, przypominało przyznanie się do złamania.

Pięć lat później wstydzę się nawet to napisać. Rozumiem, że to był mój własny zinternalizowany potencjał zmieszany z trzydziestoma kilkoma latami życia w społeczeństwie pogrążonym w perfekcjonizmie. Teraz regularnie używam słowa „wyłączone”, aby opisać siebie i przyznam, że jestem zepsuty i nie ma w tym nic złego.

Ale kiedy po raz pierwszy zachorowałem, nie mogłem tego zaakceptować. Chciałem życia, do którego dążyłem i planowałem - satysfakcjonującej kariery, statusu super-mamy z domowymi posiłkami i zorganizowanym domem oraz kalendarza społecznego wypełnionego zabawnymi zajęciami.

Gdy wszystkie te rzeczy odchodzą od mojego życia, czułem się jak porażka. Postawiłem sobie za cel walkę i poprawę.

Zmieniające się myśli

W trakcie wizyt lekarskich, czasopism śledzących moje objawy i próbujących zaradzić, przyjaciel wyciągnął do mnie rękę. „Co byś zrobił, gdybyś nie próbował się ciągle naprawiać?” zapytała.

Te słowa wstrząsnęły mną. Walczyłem z tym, co robiło moje ciało, chodziłem na spotkanie po wizycie, codziennie połykałem garść lekarstw i suplementów, wypróbowałem każdy tak daleko idący pomysł, jaki mogłem wymyślić.

Robiłem to wszystko, aby nie poczuć się lepiej ani poprawić jakości życia, ale próbując „naprawić” siebie i przywrócić moje życie z powrotem do poprzedniego stanu.

Żyjemy w społeczeństwie jednorazowego użytku. Jeśli coś się zestarzeje, wymienimy to. Jeśli coś jest zepsute, staramy się go skleić. Jeśli nie możemy, wyrzucamy to.

Zrozumiałem, że się boję. Jeśli zostałem złamany, czy to też czyni mnie jednorazowym?

Piękno w zerwaniu

Mniej więcej w tym czasie zacząłem kurs wcielenia i ceramiki. Podczas kursu zgłębiliśmy koncepcję wabi-sabi.

Wabi-sabi to japońska estetyka, która podkreśla piękno w niedoskonałości. Zgodnie z tą tradycją ceni się starą rozdrobnioną filiżankę nad nową lub koślawą wazę wykonaną ręcznie przez ukochaną osobę nad kupioną w sklepie.

Te rzeczy są honorowane ze względu na opowiadane przez nich historie i historię, a także z powodu ich nietrwałości - tak jak wszystkie rzeczy na świecie są nietrwałe.

Kintsukuroi (znany również jako Kintsugi) to tradycja garncarska zrodzona z ideologii wabi-sabi. Kintsukuroi to praktyka naprawy uszkodzonej ceramiki za pomocą lakieru zmieszanego ze złotem.

W przeciwieństwie do tego, jak wielu z nas mogło naprawić rzeczy w przeszłości, super-sklejanie kawałków z powrotem w nadziei, że nikt nie zauważy, kintsukuroi podkreśla przerwy i zwraca uwagę na niedoskonałości. W rezultacie powstają kawałki ceramiki z przepięknymi złotymi żyłami.

Za każdym razem, gdy ktoś widzi lub korzysta z ceramiki, przypomina się jej historię. Wiedzą, że nie tylko się zepsuło, ale w tej niedoskonałości jest jeszcze piękniejsze.

Im bardziej zgłębiałem te tematy, tym bardziej zdawałem sobie sprawę, jak bardzo unikałem niedoskonałości i złamań mojego ciała. Spędziłem tyle godzin, nieskończone ilości energii i tysiące dolarów, aby spróbować się naprawić.

Próbowałem się załatać, żeby nie było dowodów na moje złamanie.

Co jeśli jednak zacznę patrzeć na złamanie nie jako coś do ukrycia, ale jako coś do świętowania? Co jeśli zamiast czegoś, co starałem się naprawić, aby kontynuować życie, była to piękna i integralna część mojej historii?

Nowa perspektywa

Ta zmiana myślenia nie nastąpiła natychmiast, a nawet szybko. Kiedy ktoś myśli przez dziesięciolecia o sobie zakorzeniony w swoim ciele, potrzeba czasu (i dużo pracy), aby to zmienić. Prawdę mówiąc, wciąż nad tym pracuję.

Powoli jednak zacząłem zwalniać potrzebę powrotu ciała i zdrowia do miejsca, w którym kiedyś było.

Zacząłem akceptować - i nie tylko akceptuję - ale także doceniam - zepsute części. Złamanie nie było już czymś, co oglądałem ze wstydem lub strachem, ale raczej częścią życia, które należy uhonorować, ponieważ pokazywało moją historię.

Gdy nastąpiła ta zmiana, poczułem w sobie błyskawicę. Próba „naprawienia” siebie, szczególnie próba naprawienia przewlekłej choroby, która z samej swojej natury nie jest naprawialna, jest wyczerpująca fizycznie i emocjonalnie.

Mój przyjaciel zapytał mnie, co bym zrobił, gdy już nie próbowałem się naprawić, i odkryłem, że kiedy przestałem poświęcać tyle czasu i energii na naprawę, miałem tyle czasu i energii na życie.

W życiu znalazłem piękno.

Znalazłem piękno w sposobie, w jaki mogłem tańczyć z moją laską lub chodzikiem. Piękno znalazłem w powolnym cieple kąpieli solnej Epsom.

Piękno znalazłem w zachęcie społeczności osób niepełnosprawnych, w małej radości ze spotkania z przyjacielem na herbatę oraz w dodatkowym czasie z moimi dziećmi.

Piękno znalazłem w szczerości przyznania się, że niektóre dni są trudniejsze niż inne, oraz w wsparciu, które zapewniali mi moi przyjaciele i bliscy w te dni.

Bałem się drżeń i skurczów, trzeszczących stawów i bolących mięśni, urazu i niepokoju. Bałem się, że wszystkie te połamane miejsca zabierają mi życie. Ale tak naprawdę zapewniają mi miejsca do wypełnienia cennymi złotymi żyłami.

Jestem zepsuty

I w tym jestem tak niedoskonale piękna.

Angie Ebba jest artystką niepełnosprawną queer, która uczy warsztatów pisania i występuje w całym kraju. Angie wierzy w siłę sztuki, pisania i wydajności, która pomaga nam lepiej zrozumieć siebie, budować społeczność i wprowadzać zmiany. Angie można znaleźć na jej stronie internetowej, blogu lub Facebooku.