Jak obsesja na punkcie mycia rąk pogorszyła mój wyprysk

Zawartość

• Naprawdę myślałem, że czystość może rozwiązać wszystko
• Mycie rąk tylko pogorszyło moją skórę
• Zerwanie z czystością jako mechanizm obronny

Letni obóz w 1999 roku był trudny.

Nastąpiło moje nieodwracalne zakochanie w poecie z Bronxu. Impreza na pobliskim cmentarzu, na którą nie zostałam zaproszona - oczywiście z udziałem poety i jego dziewczyny. I trzytygodniowa walka z wirusem Coxsackie, który pokrył dłonie i podeszwy moich stóp dużymi, nieestetycznymi pęcherzami.

Jeśli dla 14-letniej dziewczynki jest coś bardziej kręcącego niż to, że nie zostaniesz zaproszony na imprezę z twoją sympatią, to przekonanie, że twoje pęcherze wypełnione ropą mają z tym coś wspólnego.

Wirus Coxsackie, zwany także wirusem chorób dłoni, stóp i jamy ustnej, jest podobny do ospy wietrznej, ponieważ występuje często u małych dzieci. Znika za kilka tygodni i ostatecznie to nie jest wielka sprawa.

Jednak nie byłem małym dzieckiem, kiedy złapałem wirusa Coxsackie - byłem umartwionym nastolatkiem i tym bardziej podatnym na lęki. Czułam się obrzydliwie, dziwnie się czułam i czułam się jakMusiałem zrobić coś źle, aby go zdobyć, kiedy chodziłem do liceum (w przeciwieństwie do przedszkola).

Pomimo tego, że wirus Coxsackie rozprzestrzenia się w taki sam sposób jak przeziębienie (przez kichanie, kaszel i ślinę), mój umysł skupił się na czystości - szczególnie czystość moich dłoni i stóp.

Naprawdę myślałem, że czystość może rozwiązać wszystko

Zacząłem więc czujnie zapobiegać wszelkim przyszłym zarażeniom. Przez wiele lat po obozie letnim myłem stopy przed pójściem spać i żartowałem z obsesyjnego mycia rąk.

To nie tak, że wierzyłem, że te kompulsje były śmieszne. Wiedziałem, że to przeszkoda - dziwna dla współlokatorów i irytująca dla romantycznych partnerów, którzy nie rozumieli, dlaczego ja miał do umyłem ręce po zawiązaniu butów lub otwarciu drzwi lodówki.

Ale starałem się to lekceważyć, aby poradzić sobie ze swoim strachem: Brud doprowadził mnie przede wszystkim do zachorowania, a chory w tak publiczny sposób wciąż mnie brudził.

Możecie sobie wyobrazić, jak wpadłem w panikę w późnych latach dwudziestych, kiedy małe czerwone krosty pojawiły się na moich rękach bez wyjaśnienia.Wyrosły na moich dłoniach, wzdłuż moich palców i na opuszkach palców - mniejsze niż główka szpilki, czerwonawe i wypełnione przezroczystym płynem.

I swędzenie! Duże połacie skóry na moich dłoniach swędziały jak ukąszenia owadów, ale naprawdę gorzej niż ugryzienie przez robaka.

Kiedy drapałam swymi paznokciami swędzące zaczerwienienie, moja delikatna skóra pęka i pęka. Kiedy zignorowałem swędzenie, cierpiałem, nie mogąc się skoncentrować na niczym innym. Czasami jedynym sposobem na odwrócenie uwagi od świądu było złapanie kostek lodu w dłonie.

Początkowo swędzenie i krosty wydawały się przypadkowe, ale z czasem zdałem sobie sprawę, że często powodowały to dwie okoliczności: jedna była gorąca, wilgotna pogoda - a może klimatyzacja, której użyłem podczas gorącej, wilgotnej pogody - i druga był stres.

Ilekroć mój poziom stresu wzrastał z powodu mojej pracy lub mojej rodziny, skóra na moich dłoniach reagowała gniewnie. Te problemy ze skórą wyraźnie pogorszyły się.

Zdezorientowany, a także przerażony moją zakrwawioną, popękaną skórą i pękającymi krostami, wpadłem w zachowanie, które zapewniło mi poczucie bezpieczeństwa: umyłem ręce, umyłem ręce i jeszcze trochę umyłem ręce. Gdybym nie był w stanie usunąć tego niepokojącego stanu skóry, mógłbym przynajmniej spróbować ukryć jego oznaki za pomocą dobrego, staromodnego mydła i wody.

Mycie rąk tylko pogorszyło moją skórę

Skóra na moich rękach wyschła do tego stopnia, że ​​pękła. Złuszczał się w kawałkach wielkości płatków soli morskiej. Guzki stały się bardziej zirytowane, a czasem pękły w rany. Jako pisarz i redaktor nigdy nie trzeba było długo czekać, aż krosty na poduszkach moich palców otworzyły się, czasem na klawiszach klawiatury.

Kiedy to rzecz by się zdarzyło, to zakłóciłoby mi życie. Wszędzie miałbym otwarte rany i skaleczenia, które bolały boleśnie od płynów do rąk, filtrów przeciwsłonecznych i peelingów kąpielowych, lub od siekania cebuli, pomidorów lub cytryn.

Uścisk dłoni, manicure, a nawet dotykanie wełny było niewygodne. Nauczyłem się bandażować lepiej niż jakikolwiek inny lekarz ER, doskonaląc precyzyjny sposób na pokrycie jak największej liczby otwartych ran za pomocą wyściełanych, nielepkich kawałków opatrunku.

To internet ostatecznie zasugerował mi wyprysk, a wizyta u mojego lekarza rodzinnego potwierdziła tę diagnozę. Mój lekarz natychmiast pomógł, wskazując mi właściwy kierunek leczenia. Oprócz przepisania mi sterydowej maści na zaostrzenia - lepka, klarowna mazia, która w jakiś sposób udaje, że wygląda nawet bardziej koszmarnie niż same rany - doradzał mi również w zakresie zachowań.

Jedną z rekomendacji było ciągłe nakładanie gęstego balsamu.Nauczyłem się na własnej skórze, że perfumowane i pachnące balsamy strasznie kłują delikatną skórę. Bez względu na to, co twierdzi balsam do rąk - luksusowy! nawilżający! - niektóre chemikalia czyniły moje łapy jeszcze bardziej czerwonymi, surowymi i zapalonymi.

Jest cały świat balsamów pachnących jak francuskie desery i tropikalne kwiaty, których po prostu nie lubię.

Po przeciwnej stronie spektrum wiele popularnych marek bezzapachowych kremów wypryskowych odpychało mnie swoim zapachem, który był dla mnie jak klej.

Tak więc, zgodnie z radą mojego lekarza, aby znaleźć grubość, skupiłem się na masle shea jako składniku. Czuje się odżywczo, ma lekki i przyjemny zapach i na szczęście jest składnikiem balsamów we wszystkich cenach.

W rzeczywistości absolutnie najlepszy balsam, który przypadkiem znalazłem w łazience w poprzedniej pracy: butelka La Roche-Posay Lipikar Balm AP + Intense Repair Body Cream. Zawiera masło shea, a także wosk pszczeli i jest akceptowany przez National Eczema Foundation. Zacząłem wyciskać go w dłonie tylko dlatego, że był tam we wspólnej łazience. To był najbardziej kojący balsam do mojego egzemy, jakiego kiedykolwiek użyłem.

Dowiedziałem się również, że zakrycie moich rąk ma duży wpływ na zapobieganie nawrotom wyprysku. Noszę grube rękawiczki - to moje ulubione - podczas zmywania naczyń i szorowania blatu, aby nie podrażniać skóry chemikaliami czyszczącymi. Kupuję też setki rękawiczek jednorazowego użytku do gastronomii do noszenia podczas siekania warzyw lub pracy z kwaśnymi owocami.

Byłem nawet znany, że zakładam rękawiczki gastronomiczne i odcinam opuszki palców przed zdjęciem lakieru do paznokci, aby lepiej chronić resztę dłoni. Wiem, że wszystko to wygląda dziwnie, ale no cóż.

Zerwanie z czystością jako mechanizm obronny

Niestety, inna porada mojego lekarza - Przestań tak bardzo myć ręce! - okazało się bardziej frustrujące. Umyj mi ręce… mniej? Jaka jest rada lekarza że?

Ale ja to zrobiłem.

Zmniejszyłem mycie rąk - i mycie stóp - do tego, co, moim zdaniem, jest bardziej normalnym zachowaniem. Nie zawsze myję ręce po dotknięciu lodówki, butów lub pojemnika na śmieci.

Ostatnio chodzę boso po swoim mieszkaniu, a potem wchodzę do łóżka, nie szorując stóp myjką. (To dla mnie wielka sprawa.)

Okazuje się, że złagodzenie czujności mydlanej oznaczało, że musiałem przyznać, że moja spanikowana próba kontroli jako nastolatka mogła być mylona. Sugestia mojego lekarza wydawała mi się przestrogą, kiedy połączyłam kropki, które pogłębiły problem.

Dobre, staromodne mydło i woda, okazuje się, bolą bardziej niż pomagają.

Pięć lat później widzę wyprysk podobnie jak lęk i depresję. (Podejrzewam również, biorąc pod uwagę, jak mój wyprysk rozwija się w stresujących czasach, że te problemy są w jakiś sposób powiązane).

Wyprysk będzie towarzyszył mi przez całe życie. Nie można z nim walczyć - można nim tylko zarządzać. Podczas gdy moje ręce mogą czasami wyglądają obrzydliwie i czują się niekomfortowo lub bolesnie, większość ludzi współczuje mi, że je mam. Źle się czują, gdy przeszkadza mi to w codziennym życiu.

Uświadomiłem sobie, że jedyną osobą, która naprawdę nad tym pracowała mnie.

Pomógł dowiedzieć się, że 1 na 10 osób w Stanach Zjednoczonych ma jakąś formę wyprysku, według National Eczema Foundation. Po prostu ludzie nie rozmawiają o wyprysku, bo to nie jest szczególnie seksowny temat.

Ale zajęło mi lata prób i błędów, wstydu i frustracji, aby współczuć sobie z powodu egzemy. Zaczęło się od współczucia dla mojej 14-letniej osoby i tego, jak złośliwe było dla mnie to, że zachorowałem w obozie. Kontynuowałem, wybaczając sobie całe moje dziwne zachowanie na przestrzeni lat, próbując poczuć się „czysty”.

Chciałem skupić się na postrzeganiu wyprysku jako czegoś, co wymaga mojej pełnej miłości opieki. Dużo mojego leczenia dba o siebie, zanim nastąpi nawrót choroby. Zarządzanie wypryskiem dotyczy zarówno mojego stanu umysłu, jak i maści, które spływam na dłonie lub aplikacji do medytacji, której używam do radzenia sobie ze stresem.

Nie ma sensu martwić się, że będę „brudny”, „obrzydliwy” lub co inni ludzie mogą o mnie myśleć.

Teraz martwię się o wygodę i uprzejmość.

Jessica Wakeman jest pisarką i redaktorką mieszkającą na Brooklynie. Jej prace pojawiły się w Bitch, Bust, Glamour, Healthline, Marie Claire, Racked, Rolling Stone, Self, nowojorskim magazynie The Cut i wielu innych publikacjach.