Kobiety w moim życiu nauczyły mnie kochać starzenie się

Zawartość

• Matriarchowie, którzy nauczyli mnie, jak się starzeć
• Dlaczego niechęć do starzenia się starzeje nas tylko
• Na co czekam

W moje 25 urodziny chodziłem po domu z drobnymi zadaniami, czekając na jedno połączenie telefoniczne. To nie był tylko żaden telefon, ale połączenie. Żadnych postów na Facebooku od „przyjaciół”, z którymi nie rozmawiałem od ostatnich urodzin, można by porównać z tym.

Co roku, odkąd pamiętam, moja babcia dzwoniła do moich rodziców, rodzeństwa, a ja - wśród innych krewnych, których jestem pewien - śpiewaliśmy dla nas z okazji urodzin. Prosta tradycja, ale także ceniona.

Życie ma sposób uczenia nas, jak kochać siebie poprzez starzenie się, nieuchronną metamorfozę, niezależnie od tego, czy ją akceptujemy, czy nie.

Było dobrze do południa, zanim imię mojej babci zamrugało na moim telefonie. Nie zdawałem sobie sprawy, jak bardzo ten drobny, przemyślany gest sprawił, że moje urodziny były przyjemniejsze. Więc kiedy w końcu zadzwoniła, byłem zachwycony.

Niestety nie była w pogodzie i nie miała głosu, by zaśpiewać mi w tym roku. Zamiast tego zachęciła mnie, bym zaśpiewała dla niej z okazji urodzin - sugestię, która obudziła nas oboje.

„Powiedziałam sobie dzisiaj:„ Czy Tatiana już jest? ”. Pytanie, które zadała, brzmiało bardziej jak stwierdzenie, ponieważ dokładnie wiedziała, ile mam lat.

„Tak, Jojo”, zachichotałem, nazywając ją przezwiskiem, które uczyniła moim bratem, siostrą, i nazywam ją, kiedy byliśmy mali - przydomek, którego pragnęła, nie utknął tak dobrze, jak teraz pragnęła wszystkich, a zwłaszcza jej prawnuków zadzwonić do babci. "Mam 25 lat."

Nasza komiczna wymiana zdań przerodziła się w rozmowę o tym, że nie żałuję starzenia się od tego, jak jeszcze nie czuję się 25, do tego, że nawet w wieku 74 lat moja babcia przyznała, że ​​nie czuje swojego wieku bardziej niż ja.

„Wiesz, Jojo” - powiedziałem - „Zawsze zastanawiałem się, dlaczego tak wiele kobiet w moim wieku i młodszych boi się starzeć. Słyszałem nawet, że kobiety w wieku 30 lat nazywają siebie „starymi”.

Zaskoczona moja babcia opowiedziała mi historię, kiedy kobieta o prawie 10 lat młodsza była zaskoczona swoim wiekiem.

„Znam kobiety młodsze ode mnie, które wyglądają… na stare. To, że mam 74 lata, nie oznacza, że ​​muszę się ubierać w określony sposób. ”

Doprowadziło mnie to do teorii. Być może sposób, w jaki postrzegamy wiek, wynika głównie z tego, jak postrzegały go kobiety, które nas wychowały.

Jako dzieci dowiedzieliśmy się, czym jest miłość, jak funkcjonują małżeństwa i jakie są relacje - a przynajmniej jak wyobrażaliśmy sobie te rzeczy. Sensowne jest to, że uczymy się, jak definiować starzenie się również oczami innych.

Dla większości starzenie się oznacza spowolnienie aż do śmierci. Dla niektórych, takich jak moja babcia i kobiety w naszej rodzinie, starzenie się oznaczało awans, zwycięstwo z okazji tego, co pokonaliśmy.

Właśnie w tym momencie zrozumiałem, że może uraza starzenia się jest bardziej psychiczna niż fizyczna.

Z każdym zmarszczeniem, szarym pasmem włosów i blizną - zarówno widocznymi dla oka, jak i pod skórą - jestem przekonany, że starzenie się to nie koniec pięknej rzeczy, ale sama piękna rzecz.

Matriarchowie, którzy nauczyli mnie, jak się starzeć

Jestem córką kobiety, która dokucza mi, że lepiej się ubiera. Wnuczka kobiety, która obchodzi swoje urodziny każdego roku przez cały marzec.

Jestem również prawnuczką kobiety, która była nie tylko najstarszym dzieckiem przestępnym, jakie kiedykolwiek żyło w wieku 100 lat, ale która mieszkała sama w swoim domu z najostrzejszymi wspomnieniami, aż do homego. I siostrzenica eklektycznych, diva-ish, fashionistek, których style są ponadczasowe.

Matriarchowie w mojej rodzinie przekazali więcej niż dziedzictwo. Nieumyślnie też nauczyli mnie lekcji obejmowania wieku.

Każdy matriarcha w mojej rodzinie jest reprezentacją uznania wieku za kamień milowy piękna.

Niektórzy mieli schorzenia, które albo je hospitalizowały, albo wymagały codziennych dawek leków. Niektórzy noszą siwe włosy jak koronę, a inni zabarwiają szarości. Ich style są różnorodne ze względu na ich indywidualną osobowość i gusta.

Ale wszyscy od pierwszych kuzynów po wielkie ciotki, a nawet matka mojej babci - z którą nigdy nie miałem okazji się spotkać, a której zdjęcia zawsze zwracają uwagę - pozostają ubrani do dziewiątek, planują z wyprzedzeniem obchody urodzin i nigdy nie mówią do siebie: „Dziewczyno, starzeję się”.

Nigdy nie słyszę, żeby zbierali się na punkcie starzenia się. Jeśli już, słyszałem, jak tęsknią za swoją energią fizyczną, aby nadążyć za nieubłaganym ogniem w ich duchach, aby mogli nadal podbijać świat tak, jak wtedy, gdy byli młodsi.

Dlaczego niechęć do starzenia się starzeje nas tylko

To, że się starzeję, nie oznacza, że ​​muszę się starzeć. Dzięki mojej rodzinie uczę się mieszkać w teraźniejszości, obejmując każdą fazę tym, czym jest i co ma do zaoferowania, bez urazy za lata, które muszę jeszcze docenić.

Kiedy dorastamy, myślimy tylko o końcu. Po pewnym wieku możemy stracić z oczu fakt, że w życiu nie chodzi o przygotowanie się do końca, ale o to, jak wykorzystujemy lata pomiędzy nimi.

Będą dni, kiedy nie rozpoznam twarzy kobiety, którą widzę w lustrze, chociaż jej oczy wyglądają tak samo. Mimo to postanowiłem, że nawet teraz będę uważny, aby nie obciążać moich starszych lat strachem.

Społeczeństwo uwarunkowało nas do myślenia, że ​​jedyną rzeczą, na którą czekamy jako dorosła kobieta, jest ślub, rodzenie i wychowywanie dzieci oraz opieka nad domem.

To także sprawiło, że myliśmy mózgi, myśląc, że wszyscy jesteśmy nieuchronnie skazani na stare życie, siedząc na werandach, krzycząc na dzieci, żeby zeskoczyły z trawników i kładąc się spać przed zachodem słońca.

Dzięki mojej babci, mojej mamie i wielu ponadczasowym kobietom w mojej rodzinie wiem o tym lepiej.

Wiem, że wiek nie jest tym, co społeczeństwo mówi mi, że powinienem robić w tej chwili, ale to, jak się czuję w ciele, jak postrzegam starzenie się i jak dobrze czuję się na własnej skórze. To wszystko mówi mi, że moje starsze lata to także przewidywanie, oczekiwanie i nowości.

Na co czekam

Osiągnąłem znaczny wzrost w niecałe ćwierć wieku. Im mniej stresuję się nad drobiazgami, tym bardziej nauczę się rezygnować z kontroli, tym lepszych wyborów dokonuję, tym bardziej odkryję, jak chcę być kochany, tym bardziej moje stopy będą osadzone w tym, co ja uwierzcie i jak będę żył jeszcze bardziej bez litości.

Z pewnością mogę sobie wyobrazić cudowne rzeczy, które zdobędę, gdy będę w wieku mojej babci.

Te niezwykłe, inspirujące kobiety nauczyły mnie, że piękno nie jest pomimo starzenia się.

Jednak starzenie się nie zawsze będzie łatwe.

Dla mnie gotowość do przywoływania każdego roku z otwartymi ramionami jest prawie tak piękna, jak kobiety w mojej rodzinie, które kultywowały środowisko, w którym nie boję się ani nie czuję urazy, aby stać się bardziej rozwiniętą, ulepszoną wersją siebie.

Z każdym urodziny jestem wdzięczny ... i cierpliwie czekam na telefon od mojej babci, aby zaśpiewać mi nowy rok.

Tatiana jest niezależną pisarką i początkującym filmowcem. Można ją znaleźć w pokoju wypełnionym eklektyczną biblioteką nietkniętych książek, goniącą za jej kolejnymi wierszami i scenariuszami. Dotrzyj do niej na @moviemakeHER.