Czy historia choroby psychicznej mojej mamy powtórzy się u moich dzieci?

Zawartość

• Odmowa mojej matki szukania pomocy
• Aktywnie dbam o zdrowie psychiczne
• Zastępowanie wstydu psychicznego w mojej rodzinie otwartością i wsparciem

Zdrowie i dobre samopoczucie dotykają każdego z nas inaczej. To historia jednej osoby.

Przez całe dzieciństwo wiedziałem, że moja matka różni się od innych mam.

Była przerażona jazdą i często bała się wyjść z domu. Miała obsesję na punkcie umierania, a moje najwcześniejsze wspomnienia mówią jej, że muszę nauczyć się dbać o siebie, zanim umrze.

Twierdziła, że ​​słyszy głosy i demony. Podczas kolacji wyjrzała przez okno, by sprawdzić sąsiadów, ponieważ uważała, że ​​ją obserwują.

Niewielkie wykroczenie, takie jak chodzenie po świeżo zmytej podłodze, spowodowałoby krzyki i płacz. Gdyby czuła się lekceważona, spędzałaby wiele dni bez rozmowy z kimkolwiek w domu.

Byłem jej powiernikiem i często ze mną rozmawiała, jak gdybym była matką, a ona dzieckiem.

Mój ojciec był alkoholikiem i oboje często walczyli głośno i fizycznie do późnych godzin nocnych, a ja zakrywałem głowę poduszką lub czytałem książkę pod kocami.

Leżała do łóżka lub na kanapie przez dwa lub trzy dni, śpiąc lub wpatrując się apatycznie w telewizor.

Gdy dorastałem i stałem się bardziej niezależny, coraz bardziej kontrolowała i manipulowała. Kiedy w wieku 18 lat poszedłem na studia do Missouri, dzwoniła do mnie codziennie, często wiele razy dziennie.

Zaręczyłem się w wieku 23 lat i powiedziałem mamie, że przeprowadzam się do Wirginii, aby dołączyć do mojego narzeczonego, który był w marynarce wojennej. „Dlaczego mnie zostawiasz? Równie dobrze mogę być martwy ”- odpowiedziała.

To tylko migawka, spojrzenie na życie z kimś, kto był chory psychicznie i odmówił leczenia.

Odmowa mojej matki szukania pomocy

Chociaż przez większość mojego dzieciństwa nie miałem słów na temat tego, co było nie tak z moją matką, skupiłem się na nienormalnej psychologii w szkole średniej i na studiach, kiedy zacząłem tworzyć wyraźniejszy obraz jej problemów.

Wiem teraz, że moja matka cierpiała na niezdiagnozowaną chorobę psychiczną, która obejmowała lęk i depresję, ale prawdopodobnie również zaburzenie dwubiegunowe i schizofrenię.

Zajęła się problemami zdrowia psychicznego przez nie radzenie sobie z nimi.

Każda próba zasugerowania, że ​​potrzebuje pomocy, spowodowała gwałtowne zaprzeczenie i oskarżenia, że ​​my - każdy, kto zasugerował, że potrzebuje pomocy, w tym jej rodzina, sąsiedzi i mój doradca ze szkoły średniej - uważaliśmy, że jest szalona.

Bała się, że zostanie uznana za niezrównoważoną lub „szaloną”.

"Dlaczego mnie nienawidzisz? Czy jestem taka zła matka? krzyczała na mnie, kiedy powiedziałem, że może powinna porozmawiać z profesjonalistką zamiast ze mną zwierzyć się 14-letniej dziewczynie o tym, jak mroczne i przerażające są jej myśli.

Z powodu jej odmowy starania się o jakiekolwiek leczenie przez lata, przez kilka lat przed śmiercią z powodu udaru w wieku 64 lat byłam obojętna.

Dobroduszni znajomi mówili mi od lat, że żałuję, że wycięłam ją z mojego życia, ale nie zauważyli dysfunkcyjnych i bolesnych relacji, które miałem z matką.

Każda rozmowa dotyczyła tego, jak bardzo była nieszczęśliwa i jak myślałem, że jestem o wiele lepszy od niej, ponieważ miałem odwagę być szczęśliwym.

Każda rozmowa telefoniczna kończyła się we mnie łzami, ponieważ chociaż wiedziałem, że jest chora psychicznie, nadal nie mogłem zignorować krzywdzących, okrutnych rzeczy, które by powiedziała.

Przyszło mi do głowy, krótko po poronieniu, a moja matka odpowiedziała, że ​​i tak nie byłabym bardzo dobrą matką, ponieważ byłam zbyt samolubna.

Wiedziałem, że dystansowanie się od niej nie wystarczy - nie mogłem pomóc mojej matce, a ona odmówiła sobie. Wycięcie jej z mojego życia było jedynym wyborem, jaki mogłem podjąć dla własnego zdrowia psychicznego.

Aktywnie dbam o zdrowie psychiczne

Wychowanie matki z chorobą psychiczną znacznie bardziej uświadomiło mi własne ataki depresji i sporadycznych lęków.

Nauczyłem się rozpoznawać wyzwalacze i sytuacje toksyczne, w tym coraz rzadsze interakcje z matką, które były szkodliwe dla mojego samopoczucia.

Chociaż moje zdrowie psychiczne stało się mniej ważne, gdy się starzeję, nie zaprzeczam, że istnieje możliwość takiej zmiany. Jestem otwarty z rodziną i lekarzem na wszelkie problemy, które mam.

Kiedy potrzebowałem pomocy, jak ostatnio, gdy miałem do czynienia z lękiem po operacji oka, poprosiłem o nią.

Czuję kontrolę nad moim zdrowiem psychicznym i jestem zmotywowany do dbania o moje zdrowie psychiczne tak samo jak moje zdrowie fizyczne, co daje mi spokój umysłu, o którym wiem, że moja matka nigdy nie doświadczyła.

To dobre miejsce, w którym mogę być, choć zawsze będę żałować wyborów mojej matki, które uniemożliwiały jej szukanie pomocy.

Chociaż moje zdrowie psychiczne jest stabilne, wciąż martwię się o moje dzieci.

Badam problemy zdrowia psychicznego i genetyki, obawiając się, że mogłam im przekazać chorobę psychiczną mojej matki.

Obserwuję je pod kątem objawów depresji lub lęku, jakbym mógł jakoś oszczędzić im bólu, którego doświadczyła moja matka.

Znowu denerwuję się na matkę, że nie szukała opieki nad sobą. Wiedziała, że ​​coś jest nie tak i nie zrobiła nic, aby się poprawić. A jednak wiem doskonale, że piętno i strach odgrywały dużą rolę w jej niechęci do przyznania się, że potrzebuje pomocy.

Nigdy nie będę pewien, jakie czynniki wewnętrzne i zewnętrzne odegrały rolę w sprawieniu, że moja matka zaprzeczyła swojej chorobie psychicznej, więc staram się wierzyć, że robiła wszystko, co mogła, aby przetrwać.

Świadomość i otwartość na choroby psychiczne w mojej rodzinie jest częścią mojej samoopieki i sposobem upewnienia się, że historia się nie powtórzy.

Moja matka mogła nie wierzyć, że jej zachowanie i objawy miały wpływ na kogokolwiek oprócz niej, ale ja wiem lepiej. Zrobiłbym wszystko, aby oszczędzić moim dzieciom traumy emocjonalnej, jakiej doświadczyłem z powodu choroby psychicznej mojej matki.

Wiem, że porzucenie przeszłości jest częścią procesu uzdrawiania. Ale nigdy nie mogę tego całkowicie porzucić, ponieważ geny mojej matki są we mnie - i u moich dzieci.

Zastępowanie wstydu psychicznego w mojej rodzinie otwartością i wsparciem

W przeciwieństwie do tego, kiedy dorastałem, w moim domu nie ma piętna wokół chorób psychicznych. Rozmawiam otwarcie z moimi synami, którzy mają 6 i 8 lat, o smutku lub złości oraz o tym, jak czasami te uczucia mogą trwać dłużej niż powinny.

Nie rozumieją dokładnie, czym jest choroba psychiczna, ale wiedzą, że każdy jest inny i czasami ludzie mogą walczyć w sposób, którego nie widzimy. Nasze rozmowy na ten temat odzwierciedlają ich poziom zrozumienia, ale wiedzą, że mogą mnie o wszystko zapytać, a ja dam im uczciwą odpowiedź.

Powiedziałem im, że moja matka była nieszczęśliwą osobą, kiedy żyła i że nie poszła po pomoc do lekarza. To powierzchowne wyjaśnienie, które pogłębię wraz z wiekiem. W tym wieku bardziej skupiają się na smutku śmierci mojej matki, ale nadejdzie czas, kiedy wyjaśnię, że straciłem matkę na długo przed śmiercią.

I obiecuję im, że nigdy mnie tak nie stracą.

Cokolwiek przyniesie przyszłość, moje dzieci będą wiedziały, że mają moje pełne wsparcie. Przechodzę linię między pragnieniem porzucenia przeszłości, ponieważ moja teraźniejszość jest o wiele szczęśliwsza, niż kiedykolwiek marzyłem, i potrzebą upewnienia się, że moje dzieci znają historię zdrowia psychicznego swojej rodziny i są świadome potencjalnego zwiększonego ryzyka genetycznego.

Dorastając z chorym psychicznie rodzicem, chcę zapewnić moim dzieciom wszystkie możliwe zasoby, jeśli kiedykolwiek będą musiały same poradzić sobie z problemami zdrowia psychicznego lub z partnerem lub własnym dzieckiem.

Ale chcę też, żeby wiedzieli, że nie ma wstydu z powodu chorób psychicznych, które potrzebują pomocy, a zwłaszcza - szczególnie szukam pomoc - nie jest czymś, co powinni zawsze być zawstydzonym. Zawsze mówiłem moim dzieciom, że mogą przyjść do mnie z każdym problemem, bez względu na wszystko, i pomogę im przezwyciężyć ten problem. I mam na myśli to.

Mam nadzieję, że historia chorób psychicznych mojej matki nigdy nie dotknie moich dzieci, ale jeśli nie mógłbym jej pomóc, przynajmniej wiem, że będę tam, aby pomóc moim własnym dzieciom.

Kristina Wright mieszka w Wirginii ze swoim mężem, dwoma synami, psem, dwoma kotami i papugą. Jej prace pojawiły się w różnych publikacjach drukowanych i cyfrowych, w tym w Washington Post, USA Today, Narratately, Mental Floss, Cosmopolitan i innych. Uwielbia czytać thrillery, chodzić do kina, piec chleb i planować rodzinne wycieczki, gdzie wszyscy dobrze się bawią i nikt nie narzeka. Aha, a ona naprawdę kocha kawę. Kiedy nie chodzi z psem, nie pcha dzieci na huśtawce lub nie dogania Korony z mężem, możesz ją znaleźć w najbliższej kawiarni lub na Świergot.