Te wspaniałe zdjęcia ukazują ukrytą stronę depresji

Zawartość

• Hector Andres Poveda Morales przyjął osiem wspaniałych, patroszenia obrazów chorób psychicznych. Jeśli kiedykolwiek zastanawiałeś się, jak wygląda depresja i lęk, oto ona - „Sztuka depresji”.
• Popadając w depresję
• Dlaczego zdecydowałeś się zrobić ten projekt wizualny?
• Jak zdecydowałeś się na te osiem konkretnych emocji?
• Czy zdawałeś sobie sprawę z tego, jak wyraźne te emocje dotrą do widza?
• Czy zawsze wiedziałeś, że zamierzasz opublikować obrazy?
• Jak sobie poradziłeś z faktem, że publikowanie mogło zmienić sposób, w jaki postrzegają cię inne osoby?
• Jak myślisz, dlaczego tak jest?

Hector Andres Poveda Morales przyjął osiem wspaniałych, patroszenia obrazów chorób psychicznych. Jeśli kiedykolwiek zastanawiałeś się, jak wygląda depresja i lęk, oto ona - „Sztuka depresji”.

Pierwszy autoportret, który Hector Andres Poveda Morales zabrał, aby pomóc innym wyobrazić sobie jego depresję, znajdował się w lesie niedaleko jego uczelni. Stał z timerem lampy błyskowej aparatu, otoczony drzewami, i uruchomił granaty dymne w różnych kolorach, gdy coś w nim zadziałało na autopilocie.

Zdjęcie Moralesa stojącego w otoczeniu żywego niebieskiego dymu z zasłoniętą połową twarzy nosi tytuł „uduszenie”. „[Dla] większości zdjęć nie wiedziałem, że chcę je w ten sposób. Uświadomiłem sobie, że tego właśnie chciałem, kiedy je zobaczyłem ”- mówi. Jest to fascynujące nie tylko ze względu na kolory - lub fakt, że ma na sobie garnitur w lesie - ale także ze względu na surowość tła i wyraz jego twarzy.

Popadając w depresję

Podczas drugiego roku studiów Morales popadł w depresję, z której nie mógł się wydostać.

„Miałem bardzo złe ataki lękowe. Nie mogłem jeść, nie mogłem wstać rano. Spałbym dużo lub w ogóle nie spałbym. Robiło się bardzo, bardzo źle ”- wyjaśnia. „Potem doszło do tego, że, cóż, uznałem za pomocne po prostu porozmawiać z nieznajomymi o tym, przez co przechodzę. Pomyślałem, że równie dobrze mogę po prostu zwolnić to obciążenie z moich pleców. I upublicznij to. ”

Morales, 21 lat, zapisał się wówczas na wstępną klasę fotografii. Postanowił zacząć fotografować swoją depresję, znajdując sposób na przekazanie swoim znajomym i rodzinie tego, jak się czuje. Powstały w ten sposób serial, znany jako „Sztuka depresji”, jest ośmioma wspaniałymi, patroszonymi przedstawieniami chorób psychicznych.

Rozmawialiśmy z Moralesem o jego pracy, emocjach, które starał się przekazać i jakie są jego plany na przyszłość.

Dlaczego zdecydowałeś się zrobić ten projekt wizualny?

Wziąłem kurs fotografii na mojej byłej uczelni. Przez cały kurs mój profesor mówił: „Twoje zdjęcia są bardzo mocne i bardzo smutne”. Zapytała mnie, czy nic mi nie jest. Pomyślałem więc, zróbmy coś znaczącego z moim ostatnim projektem. Ale nie chciałem dzwonić do ludzi i robić tylko portrety. Zacząłem więc badać różne odbitki wykonane przez innych ludzi i zacząłem pisać konkretne słowa opisujące to, co czułem.

Jak zdecydowałeś się na te osiem konkretnych emocji?

Przed rozpoczęciem tego projektu miałem dziennik o tym, jak się czułem każdego dnia. W pewnym sensie był to miesiąc badań i przygotowań.

Napisałem również listę od 20 do 30 słów. Niepokój. Depresja. Samobójstwo. Potem zacząłem dopasowywać te słowa do mojego dziennika.

Jakie są trudne emocje, które przeżywam każdego dnia lub które przeżywałem każdego dnia przez ostatnie sześć miesięcy? I pojawiło się te osiem słów.

Czy zdawałeś sobie sprawę z tego, jak wyraźne te emocje dotrą do widza?

Nie byłem. Zrozumiałem to w dniu, w którym je opublikowałem. Jeden z moich przyjaciół przybiegł do mojego akademika. Bardzo się o mnie martwił i powiedział, że wie, przez co przechodzę.

Wtedy zdałem sobie sprawę, że te obrazy mają również znaczenie dla kogoś innego. Nigdy nie spodziewałem się, że mój projekt dotknie tak wielu ludzi. To tylko ja mówiłem. Po prostu próbowałem powiedzieć coś, czego nie powiedziałem słowami. Byłem w stanie połączyć się na bardzo intymnym poziomie z wieloma ludźmi w sposób, którego wcześniej nie mogłem. Lub w sposób, którego nie potrafię zrobić słowami.

Czy zawsze wiedziałeś, że zamierzasz opublikować obrazy?

Nie. Na początku było to po prostu coś, co zrobiłem dla siebie. Ale w zeszłym roku, w maju, byłem w bardzo złym miejscu. Przeszedłem bardzo trudną łatkę na studiach i postanowiłem ją opublikować. Wykonanie projektu zajęło mi półtora miesiąca, a następnie go opublikowałem.

Jak sobie poradziłeś z faktem, że publikowanie mogło zmienić sposób, w jaki postrzegają cię inne osoby?

Odpowiedź była bardzo, bardzo dobra i nadal jestem tą samą osobą. Jednak w pewnym sensie mnie to zmieniło. Po raz pierwszy w życiu mogę mówić o mojej depresji, nie wstydząc się siebie.

Jak myślisz, dlaczego tak jest?

Myślę, że to dlatego, że już tam jest. Wcześniej byłby to temat, o którym tak naprawdę nie chciałem rozmawiać. Nawet kiedy po raz pierwszy poszedłem do doradcy, bardzo ostrożnie mówiłem o swoich uczuciach i byłoby mi przykro z powodu depresji. Naprawdę nie chciałem szukać pomocy.

To się teraz zmieniło.

Nie mogę powiedzieć, że jestem dumny z tego, że mam depresję, ale mogę powiedzieć, że mam depresję. Stoję przed tym, to tylko choroba.

Muszę sobie z tym poradzić. Ale chcę pomagać ludziom.

Jeśli mówię o moim procesie, moich uczuciach i tym, przez co przeszedłem, mogę pomóc komuś innemu, to naprawdę sprawia mi radość. Zwłaszcza, że ​​skąd pochodzę w Kolumbii - i w całej Kolumbii - depresja i problemy ze zdrowiem psychicznym są takim tabu. I to pozwala ludziom zrozumieć, przez co przechodzę.

Ten wywiad został zredagowany dla zwięzłości i przejrzystości. Możesz śledzić Morales na Facebooku @HectorProvedaPhotography i na Instagramie @hectorpoved.

Mariya Karimjee jest niezależną pisarką z siedzibą w Nowym Jorku. Obecnie pracuje nad pamiętnikiem ze Spiegel i Grau.