Jak Nagła Śmierć Mojego Ojca zmusiła mnie do zmierzenia się z moim niepokojem

Główne zdarzenia życiowe zdarzają się osobom cierpiącym na przewlekłe problemy ze zdrowiem psychicznym, tak jak dzieje się to u wszystkich innych. Ponieważ wszyscy jesteśmy - u podstaw - tylko ludźmi, którzy żyją naszym życiem i znajdują drogę, pomimo naszych osobistych wyzwań.

Po prostu duże wydarzenia mogą mieć szczególnie ostry wpływ na ludzi obciążonych już umysłem, który wydaje się działać przeciwko nim, a nie z nimi.

Śmierć rodzica może spowodować, że umysł spadnie z torów. Dla wielu osób, przynajmniej gdy są gotowi do właściwego myślenia, wiedzą, że ścieżki są proste. Ale dla osób żyjących z przewlekłym lękiem i depresją ścieżki są często krzywe.

Dla kogoś tak przepełnionego życiem śmierć mojego taty była szokująco nagła i pozbawiona przygód.

Zawsze wyobrażałem sobie, że powoli patrzę, jak jego umysł wślizguje się w Alzheimera, gdy jego ciało się pogarsza, dopóki nie udało mu się dotrzeć do Jackson Hole w stanie Wyoming na zimowy wyjazd na narty: jego ulubione wydarzenie roku. Byłby smutny, że nie mógł jeździć na nartach, ale dożyłby lat 90., tak jak jego mama, powiedziałem sobie, gdy się zestarzał.

Zamiast tego doznał zawału serca w środku nocy. A potem go nie było.

Nigdy nie muszę się żegnać. Nigdy więcej nie zobaczyłem jego ciała. Pozostały tylko jego kremowane resztki, miękki szary pył ułożony w pustym drewnianym cylindrze.

Musisz zrozumieć, że był to ktoś, kto był życiem każdej imprezy, epicka postać znana zarówno ze swojej hałaśliwej osobowości i szalonej animacji, jak i ze swoich cichych, podobnych do Zen myśli, gdy słońce zachodziło nad falującymi pustynnymi wzgórzami widocznymi z jego podwórko.

Był to ktoś, kto miał obsesję na punkcie prowadzenia aktywnego stylu życia, zdrowej diety i wyprzedzania potencjalnych problemów zdrowotnych w starszym wieku. Podobnie jak rak, któremu poddano wiele profilaktycznych zabiegów na skórze, niektóre pozostawiają na twarzy pełne rubinowych łatek tygodnie, pozostawiając nas zdumionych determinacją do życia długo i dobrze.

Był także najbardziej kochającym ojcem i mentorem oraz mędrcem, na jakiego syn mógł mieć nadzieję. Tak więc przerwa, którą zostawił w mgnieniu oka w środku nocy, była niewyobrażalna w skali. Jak krater na Księżycu. W twoim życiowym doświadczeniu jest po prostu za mało kontekstu, aby zrozumieć jego skalę.

Żyłem z przewlekłym lękiem i depresją, zanim umarł mój ojciec. Ale niepokój, który odczułem w miesiącach po jego śmierci - i wciąż czuję się sporadycznie - był nieziemski.

Nigdy nie byłem tak pochłonięty niepokojem, że nie mogłem skupić się na najprostszym zadaniu w pracy. Nigdy nie miałem poczucia pół piwa, jakbym połknął wiadro błyskawic. Nigdy nie czułem lęku i depresji, więc zsynchronizowałem się ze sobą tak, że przez całe miesiące byłem całkowicie zamrożony, ledwo mogłem jeść i spać.

Okazuje się, że to był dopiero początek.

Moje podejście na początku było zaprzeczeniem. Trudne, jak zrobiłby to stary człowiek. Uniknij bólu, wkładając całą swoją energię w pracę. Zignoruj ​​bóle lękowe, które wydają się być coraz silniejsze każdego dnia. To tylko oznaki słabości. Skorzystaj z niego, a wszystko będzie dobrze.

Oczywiście tylko pogorszyło to sytuację.

Mój niepokój wylewał się coraz częściej na powierzchnię i stawał się coraz trudniejszy do przejścia na palcach lub odepchnięcia na bok. Mój umysł i ciało próbowały mi coś powiedzieć, ale uciekałem przed tym - gdziekolwiek mogłem sobie wyobrazić.

Zanim umarł mój tata, miałem rosnące poczucie, że powinienem wreszcie zacząć coś robić z tymi problemami zdrowia psychicznego. Najwyraźniej były poza zmartwieniami lub ciągiem złych dni. Jego śmierć zajęła mi naprawdę spojrzenie do wewnątrz i rozpoczęcie długiej, powolnej podróży w kierunku uzdrowienia. Podróż, w której wciąż jestem.

Ale zanim zacząłem szukać uzdrowienia, zanim znalazłem motywację do podjęcia działań, mój niepokój doprowadził do ataku paniki.

Szczerze mówiąc, śmierć mojego taty nie była jedynym czynnikiem. Mój niepokój - stłumiony i zaniedbywany od miesięcy - stopniowo narastał. A potem długi weekend nadmiernego odpustu przygotował scenę. To wszystko było wówczas częścią mojego zaprzeczenia.

Zaczęło się od przyspieszonego bicia serca i uderzenia w klatkę piersiową. Potem pojawiły się spocone dłonie, potem ból i ucisk w klatce piersiowej, a następnie narastające przerażenie, że wieko zaraz się rozwali - że moje zaprzeczenie i ucieczka od moich emocji spowodują to, co wywołało mój niepokój w pierwszej kolejności miejsce: zawał serca.

Wiem, że to przesadzone. Ale zdaję sobie sprawę z symptomów zawału serca, ponieważ mój ojciec zmarł na jednego z nich i ponieważ przez cały dzień czytam artykuły zdrowotne dotyczące mojej codziennej pracy - niektóre z nich o objawach ostrzegawczych zawału serca.

Więc w moim szalonym stanie umysłu dokonałem szybkich obliczeń: szybkie bicie serca plus spocone dłonie oraz ból w klatce piersiowej równa się atakowi serca.

Sześć godzin później - po tym, jak strażacy podłączyli moją klatkę piersiową do monitora pracy serca i przez chwilę wpatrywali się w maszynę szeroko otwartymi oczami, po tym, jak sanitariusz w karetce próbował mnie uspokoić, zapewniając: „była tylko niewielka szansa, że ​​to była zawał serca ”po tym, jak pielęgniarka z pogotowia ratunkowego powiedziała mi, że mam naprzemiennie ściskać pięści i puszczać je, by znaleźć ulgę od szpilek i igieł w moich przedramionach - miałem chwilę, aby zastanowić się, jak niezdrowe było zaniedbanie mojego lęku depresja i emocje związane ze śmiercią mojego ojca.

Czas podjąć działania. Czas przyznać się do moich błędów. Czas leczyć.

Mam żywe wspomnienie, że mój ojciec wygłosił mowę dla swojej matki na jej pogrzebie. Stał przed kościołem wypełnionym ludźmi, którzy ją kochali, i wypowiedział tylko kilka początkowych słów, zanim wybuchnął płaczem.

W końcu zebrał się i tak namiętnie, zamyślony zastanowił się nad jej życiem, że nie pamiętam, jak zobaczył suche oko w oczach, kiedy skończył.

Odbyliśmy nie jeden, nie dwa, ale trzy różne pogrzeby dla mojego ojca. Było zbyt wielu ludzi, którym zależało na nim, rozmieszczonych w zbyt wielu lokalizacjach, że jeden lub dwa po prostu nie wystarczały.

Na każdym z tych pogrzebów myślałem o pochwałach, które dał matce, i szukałem siły, by zrobić to samo dla niego - uhonorować jego życie wymownym streszczeniem wszystkiego, co miał na myśli dla wielu ludzi, którzy go kochali.

Ale za każdym razem, gdy stałem w milczeniu, zamrożony, bojąc się łez, które wypłynęłyby z moich oczu, gdybym zaczął mówić kilka pierwszych słów.

Słowa przyszły trochę późno, ale przynajmniej przyjechały.

Bardzo tęsknię za ojcem. Tęsknię za nim każdego dnia.

Wciąż próbuję zrozumieć jego nieobecność i jak się smucić. Ale jestem wdzięczny, że jego śmierć zmusiła mnie do spojrzenia do wewnątrz, do podjęcia kroków w celu uleczenia mojego lęku i depresji oraz do użycia moich słów, aby pomóc innym w stawieniu czoła własnym lękom.

Jego śmierć wysłała mój niepokój na księżyc. Ale spada powoli, na swój sposób, własną drogą, z każdym małym krokiem w kierunku uzdrowienia, z powrotem na orbitę.

Steve Barry jest pisarzem, redaktorem i muzykiem z Portland w stanie Oregon. Pasjonuje go destygmatyzacja zdrowia psychicznego i edukowanie innych o realiach życia z przewlekłym lękiem i depresją. W wolnych chwilach jest początkującym kompozytorem i producentem. Obecnie pracuje jako starszy edytor kopii w Healthline. Śledź go na Instagramie.