Tak wygląda życie z poważnymi zaburzeniami depresyjnymi

Zawartość

• René Brooks, 33 lata - zdiagnozowano w 2010 r
• Jaime M. Sanders, 39 - zdiagnozowany w 2004 r
• D. Doug Mains, 30 - zdiagnozowany w 2016 r
• Jp Leet, 45 lat - zdiagnozowano w 2009 r
• Fiona Thomas, 31 lat - zdiagnozowana w 2012 r
• Tamiko Arbuckle, 51 lat - zdiagnozowana w 1993 roku

Życie z poważnymi zaburzeniami depresyjnymi (MDD) może być czasem bardzo izolujące. Możesz myśleć, że nie masz do kogo się zwrócić, ponieważ nikt nie rozumie. Lub możesz czuć się zagubiony i niepewny, jak znaleźć drogę do uzdrowienia.

MDD jest nieprzewidywalny, ale można nim zarządzać. Poniżej znajduje się sześć inspirujących osób żyjących z MDD. Czytanie ich historii może pomóc Ci poczuć się mniej samotnym i poprowadzić Cię w podróż.

René Brooks, 33 lata - zdiagnozowano w 2010 r

Moje epizody depresyjne mogą przyjść bez ostrzeżenia. Sprawiają, że jestem nieszczęśliwy, przygnębiony i nie mogę wstać z łóżka. Czuję się jak skorupa mojego zwykłego ja. Niektórzy myślą, że jestem leniwy, niektórzy myślą, że żyję w świecie użalania się nad sobą, a inni myślą, że to zmyślam. Ale nie jestem.

Musisz uzbroić się w cierpliwość i nie dopuścić, by presja „normalna” dotarła do ciebie. Twoja wersja normalna może różnić się od wersji innej osoby i to jest w porządku. To frustrujące, ale nie obwiniaj się, jeśli depresja wróci nieoczekiwanie.

Stopniowo uczę się być w porządku z tym, kim jestem. Jednym z powodów, dla których założyłem Black Girl, Lost Keys było wyrażenie frustracji, którą poczułem, i pomoc innym w poczuciu mniej izolacji.

Jaime M. Sanders, 39 - zdiagnozowany w 2004 r

Mimo że radzę sobie z lekami, życie z MDD jest trudne. Występują zaostrzenia, które wydają się znikąd. Negatywny głos w mojej głowie może być bardzo głośny. Jeśli ulegnę negatywnym myślom, popadnę w ciemność.

Otaczam się tak pozytywnie, jak tylko potrafię. Kiedy potrzebuję dnia zdrowia psychicznego, medytuję lub wychodzę i opalam się. W trudnych dniach zanurzę się w moją ulubioną trylogię „Władca pierścieni”, aby oderwać się od nonsensów, które dzieją się w mojej głowie.

Nie jesteś swoją chorobą psychiczną. Kiedy zdiagnozowano mnie po raz pierwszy, nie sądziłem, że jestem godny miłości i nie mam żadnej wartości. Teraz wiem, że jestem i to jest piękna rzecz.

D. Doug Mains, 30 - zdiagnozowany w 2016 r

Nie ma szybkiego lekarstwa na MDD. Skuteczne leczenie MDD wymaga leków, terapii i dokonywania mądrych wyborów dotyczących stylu życia. Dla mnie oznacza to utrzymanie mojej szafy w czystości, granie w krzyżówki i bycie otwartym na nowe hobby i praktyki. Staram się być proaktywna, zachowując zdrową rutynę.

Mimo to są dni, w których nie mogę walczyć. Kiedy czuję się słaby i bezwartościowy, opieram się na najbliższych. Ich miłość i wsparcie jest moją tajną bronią, kiedy nie mogę walczyć o siebie.

Jp Leet, 45 lat - zdiagnozowano w 2009 r

Życie z depresją wydaje mi się, że jestem w odosobnieniu, a głośniki mówią mi, że jestem bezwartościowy przez cały dzień. Głośniki wyłączają się tylko wtedy, gdy śpię. Jedyny sposób, w jaki mogę spać, to leki.

W najtrudniejsze dni próbuję sobie przypomnieć, że istnieje ścieżka do odnowy biologicznej, po prostu jeszcze jej nie znalazłam. Wpisanie tego, co czuję w słowa, pomaga mi czuć się uziemionym. Osobiście lubię blogować lub podcasting.

Kiedy zdiagnozowano u mnie MDD, pomyślałem, że będę musiał sam dźwigać ciężar. Jak ktokolwiek mógł mnie kiedykolwiek kochać? Teraz jestem zdumiony rozmiarem społeczności zajmującej się zdrowiem psychicznym. Jest tak wielu ludzi, którzy chcą ci pomóc. Chciałbym je wcześniej znaleźć.

Fiona Thomas, 31 lat - zdiagnozowana w 2012 r

Czasami spędzę kilka miesięcy, czując się absolutnie w porządku. Zacznę pytać, czy moja choroba jest prawdziwa. A kiedy najmniej się tego spodziewam, moja depresja wraca. Stres jest dla mnie głównym wyzwalaczem. Kiedy jestem bardzo zajęty w pracy, wpadam w smutny nastrój. Ponieważ prowadzę własną działalność gospodarczą, zarządzanie nią może być bardzo trudne.

Spędziłem ostatnie kilka lat ćwicząc miłość do siebie. Kiedy żyjesz w depresji, miłość do siebie wymaga dużego zaangażowania. Dla mnie przetrwanie trudnych dni oznacza zmuszanie mnie do zwolnienia tempa, odpoczynku, dobrego jedzenia i wychodzenia na zewnątrz.

Zarządzanie MDD jest procesem ciągłym. Musisz zaakceptować swój stan, abyś mógł nauczyć się, jak się do niego dostosować i czuć się dobrze. Pomaga także mówienie o depresji. Udostępnianie moich uczuć w mediach społecznościowych i na blogach było dla mnie bardzo pomocne.

Tamiko Arbuckle, 51 lat - zdiagnozowana w 1993 roku

To tak, jakbym miał tę ciemną chmurę nad głową przez prawie połowę mojego życia. Czasami jest to biała, puszysta chmura na jasnym niebieskim niebie. W inne dni chmura jest bardzo ciemnoszara. Kiedy po raz pierwszy zdiagnozowano u mnie MDD, nie miałem pojęcia, z czym mam do czynienia. Myślę, że gdybym na początku śledził mój nastrój i prowadził dziennik wdzięczności, miałoby to dużą różnicę. Prowadzę teraz dziennik pocisków, a kiedy go czytam, widzę, jak niesamowite jest moje życie.

Życie z depresją nie jest łatwe. Ciężko pracuję, aby dbać o siebie i otaczać się miłością, kreatywnością i śmiechem. Moja depresja może pojawić się bez ostrzeżenia. To, jak na to zareaguję, robi różnicę. Kiedy zacznę schodzić w dół, ode mnie zależy, czy coś odwrócę.

Jestem bardzo błogosławiony. Mam najbardziej kochającą rodzinę i przyjaciół, o które dziewczyna może prosić. Depresja nie powstrzyma mnie od życia i cieszenia się życiem!