Walka o doprowadzenie mojego ojca do terapii jest daremna (i to jest OK)

Zawartość

• Mój ojciec potrzebował terapii, ale nie mogłem go zmusić. Nienawidziłem patrzeć na szkodliwe skutki jego choroby psychicznej, ale aby utrzymać nasz związek w zdrowiu, musiałem nauczyć się odejść.
• Ciężkie pytania, ważona szczerość
• Uzyskiwanie pomocy może ostatecznie być kwestią wsparcia rodziny
• Gdzie jest teraz mój ojciec i ja

Mój ojciec potrzebował terapii, ale nie mogłem go zmusić. Nienawidziłem patrzeć na szkodliwe skutki jego choroby psychicznej, ale aby utrzymać nasz związek w zdrowiu, musiałem nauczyć się odejść.

Po raz pierwszy usłyszałem, jak mój ojciec przyznał się do swojej choroby psychicznej trzy lata temu w Karaczi w Pakistanie.Kilka minut wcześniej jego konfrontacja z naszym sąsiadem (o tym, jak odcięto dopływ wody) przerodziła się w fizyczną sprzeczkę tak szybko, że ogrodnik obrócił wąż wodny na dwóch mężczyznach, aby dosłownie ich ochłodzić. Kiedy mój ojciec wrócił na górę, wyglądał na wstrząśniętego.

Wciąż pamiętam gniew naszego sąsiada: jego rozszerzone źrenice i drżenie w jego rękach, gdy krzyczał na mojego ojca, wyłaniając się tak blisko, że mój ojciec przypomniał sobie, że widział pęknięcia w żółtych zębach mężczyzny.

„Czy on jest szalony?” ojciec zapytał mnie, walcząc o wyjaśnienie wybuchu naszego sąsiada.

„Myślisz, że on jest szalony?” Zapytałem w zamian.

Ciężkie pytania, ważona szczerość

Rozmowa zatrzymała się i spojrzeliśmy na siebie.

Kiedy moi rodzice przeprowadzili się z powrotem do Pakistanu ze Stanów Zjednoczonych, drobne, niespokojne tiki, które mój ojciec zaczął rozkwitać, dotyczyły nawyków. To, jak te „dziwactwa” lękowe zakłócały jego codzienne życie, stało się bardziej widoczne, gdy wróciłem po nieobecności.

Zawsze był schludny, ale teraz zwlókł się, gdy zobaczył pasmo włosów lub pojedyncze naczynie pozostawione w zlewie kuchennym. Zawsze cenił sobie punktualność, ale mój ojciec stałby się burzliwy, gdyby był gotowy przed nami, nawet jeśli nie był to jeszcze czas na wyjazd.

Zarówno on, jak i moja matka starali się poruszać wokół swoich niestabilnych nawyków. Nawet ja zastanawiałem się nad jego reakcjami i ważeniem każdej rozmowy przed rozmową z nim.

Nasz lekarz rodzinny, okrągły, praktyczny mężczyzna, który również pełnił rolę naszego właściciela, zauważył niepokój mojego ojca i przepisał escitalopram. Lek pomógł. Mój ojciec przestał powoli osuwać włosy na przedramionach w wolnych chwilach. Przestał krzyczeć, kiedy nie czytaliśmy jego myśli. Kiedy powiedziałem lekarzowi o inwazyjnym wpływie lęku mego ojca na całe nasze życie, zachęcił mojego ojca, aby poszedł do terapeuty poznawczo-behawioralnego. Przez godzinę w każdy czwartek mój ojciec siedział z cichą kobietą, która prosiła go, aby zastanowił się nad konfliktami, z którymi zmagał się każdego dnia.

W Pakistanie ludzie nie mówią o zdrowiu psychicznym. Nie ma rozmów na temat samoopieki ani ciemnej spirali depresji. Ludzie używają słów „dwubiegunowy”, „schizofrenia” i zaburzenie osobowości wielorakiej zamiennie. Kiedy mój dziadek zmarł, mój młodszy brat popadł w smutek, który był wszechogarniający, a moi rodzice nie mogli zrozumieć, dlaczego nie mógł z niego wyrwać.

Uzyskiwanie pomocy może ostatecznie być kwestią wsparcia rodziny

Kiedy mój ojciec aktywnie szukał pomocy w chorobie psychicznej, patrzyłem, jak matka się zmaga. Przekonanie mojej matki, że mój ojciec potrzebuje pomocy i że jego leczenie poprawi całe nasze życie, okazało się niemożliwe.

Oscylowała między myśleniem, że w ogóle nie ma problemu - czasami broniąc problematycznego zachowania mojego ojca, jakbyśmy byli winni. Innym razem jednak zgodziła się, że chociaż mój ojciec może być trudny, to nie dlatego, że miał chorobę psychiczną. Medycyna niczego nie naprawi.

Kiedy doradca zasugerował, że ona także zaczyna przychodzić na terapię, całkowicie odmówiła. Dwa miesiące po poznawczej terapii behawioralnej mój ojciec przestał chodzić i obwiniał opór mojej matki przed zmianami. Kilka miesięcy później po cichu przestał brać leki przeciwlękowe.

Tego dnia w kuchni, po walce z sąsiadem na dole, mój ojciec w końcu przyznał się do swojego zaburzenia lękowego. Uświadomił sobie, że nie poruszał się przez życie z taką samą łatwością, jak wielu ludzi wokół nas. Ale kiedy przerwał terapię, mój ojciec zaczął wątpić, czy w ogóle ma zaburzenia lękowe.

Dr Mark Komrad, autor „Potrzebujesz pomocy !: Krok po kroku, aby przekonać ukochanego, aby uzyskać poradę”, powiedział, że znaczenie rodziny ma zasadnicze znaczenie dla pomocy osobom chorym psychicznie. Kiedy początkowo z nim rozmawiałem, chciałem nauczyć się, jak doprowadzić wszystkich do rodziny na tej samej stronie, ale szybko w naszej rozmowie dowiedziałem się, że często osoba popierająca terapię i prosząca ukochaną osobę o pomoc często potrzebuje pomocy, ponieważ dobrze.

„Często ktoś przychodzi do mnie po pomoc do członka rodziny, a ja przyjmuję tę osobę jako klienta” - powiedział dr Komrad. „Masz więcej mocy, niż myślisz, większy wpływ niż wiesz, i możesz być nieświadomie częścią problemu”.

Nie przyszło mi do głowy, że gdy samotny członek mojej rodziny próbuje przekonać wszystkich i mojego ojca, że ​​terapia jest ważna i konieczna, istnieje szansa, że ​​będę potrzebować terapii.

Gdzie jest teraz mój ojciec i ja

Po czterech latach życia z ojcem zacząłem nie lubić emocjonalnej pracy polegającej na przekonaniu go, że potrzebuje pomocy. Czasami wydawało mi się, że jestem jedyną osobą, która wierzyła, że ​​jego życie może i powinno być lepsze.

Zanim wróciłem do Nowego Jorku, mój ojciec zapadł na ciężkie przeziębienie. Przez pierwszy dzień narzekał na ból głowy zatoki. Następnego dnia, bez słów, moja matka postawiła przed nim Advil i lek przeciwhistaminowy.

„Po prostu weź to”, powiedziała mu. "To pomoże."

Później tego samego dnia wspomniał, że mógł przeżyć dobrze bez leków, ale jego przyjmowanie zdecydowanie pomogło mu przetrwać dzień. Wykorzystałem ten moment, aby wyjaśnić, w jaki sposób leki przeciwlękowe mogłyby zrobić to samo.

„Wszyscy wiemy, że możesz bez niego żyć”, powiedziałem mu. „Ale nie musisz”.

Skinął lekko głową, ale natychmiast zaczął pisać SMS-y na swoim telefonie - wyraźny sygnał dla mnie, że rozmowa się skończyła.

Od tego czasu wyprowadziłem się z domu. Teraz między nami są dwa oceany. Nie wchodzę już w interakcje z ojcem każdego dnia. Ta przestrzeń stępiła także bezpośredniość, z jaką chcę, by szukał pomocy. To nie jest idealna odpowiedź, ale nie mogę zmusić go do uzyskania pomocy.

Czasami widzę, jak bardzo walczy i boli go, a także wpływ, jaki ma świat, który nie wierzy w choroby psychiczne. Ale postanowiłem zaakceptować fakt, że być może ze względu na nasz związek jest to bitwa, z którą nie zawsze muszę walczyć.

Mariya Karimjee jest niezależną pisarką z siedzibą w Nowym Jorku. Obecnie pracuje nad pamiętnikiem ze Spiegel i Grau.