Niepłodność: najbardziej samotny klub, do jakiego kiedykolwiek należałem

Zawartość

• Sama walka z moim bólem z powodu tabu wokół niepłodności
• Nasze dziecko nauki i utrzymujące się poczucie utraty więcej

Druga strona żalu to seria o zmieniającej życie sile straty. Te potężne historie z perspektywy pierwszej osoby eksplorują wiele powodów i sposobów, w których doświadczamy żalu, i poruszamy się po nowej normie.

Miłość i przede wszystkim nienawiść, którą mam z moim układem rozrodczym, datuje się na określone niedzielne popołudnie, kiedy byłem w ósmej klasie.

Nadal twierdzę, że mój okres był najgorszym dniem. Nie chciałem świętować. Raczej chowałem się w sypialni przez cały dzień, mając nadzieję, że po prostu zniknie.

Moje uczucia zmieniły się podczas lat studiów. Zdobycie mojego okresu było jak zdobycie dokładnie tego, czego chciałeś na Boże Narodzenie.

Tak! Uff! Wreszcie pomyślałem, że nigdy tu nie dojdziesz! Ten mały wesoły taniec z deski sedesowej oznaczał, że bez względu na to, jaką zabawę miałam w tym miesiącu, mogła się jeszcze trochę zabawić.

A kilka lat później, kiedy wyszłam za mąż, chciałabym zrezygnować z miesiączki, jakbym koncentrowała się na poruszaniu umysłem. Kiedy tępy ból skurczów osiądzie w miednicy, będę wiedział, że znowu nie jesteśmy w ciąży.

Grałem w tę grę ze sobą przez 31 miesięcy z rzędu, zanim w końcu poszedłem do lekarza.

Każda kobieta, która była wcześniej przygotowana do zajścia w ciążę i założenia rodziny, wie, że obserwujesz swój cykl z bliska niż powiadomienie o wysyłce w przypadku wina.

Przez prawie trzy lata śledziłem owulację, koordynowałem określone dni seksu, a potem wstrzymywałem oddech, mając nadzieję, że mój okres się nie pojawi.

Miesiąc po miesiącu tylko jedna mała czerwona kropka oznaczała, że ​​nie ma sensu próbować dwóch różowych linii.

W miarę jak miesiące sumowały się i zamieniały w lata prób, czułem się coraz bardziej pokonany. Uraziłem się wokół tych, którzy wokół mnie bez wysiłku zaszli w ciążę. Kwestionowałem wszystko, co kiedykolwiek zrobiłem, co mogło wpłynąć na moją płodność lub przynieść złą karmę na swój sposób.

Rozwinęłam nawet przytłaczające poczucie uprawnień. Razem z mężem pobraliśmy się ze stopniem naukowym i hipoteką - dobrzy ludzie, którzy oddali się naszej społeczności. Dlaczego nie zasłużyliśmy na dziecko, kiedy niektórzy z naszych nastoletnich członków rodziny je dostali?

Niektóre dni były wypełnione głębokim, obolałym smutkiem, a inne pełne nieugiętej wściekłości.

Czas między doskonałym seksem rodzenia dzieci a sygnałem ostrzegawczym, że to nie zadziałało, wydawał się ekscytujący. Zawsze temu ufałem to sesja to zrobiła, to był tym jedynym.

Przedwcześnie odliczyłem 40 tygodni, aby zobaczyć, kiedy przyjedzie nasze dziecko. Tym razem oznaczało to Boże Narodzenie, albo ten czas może zbiegać się z dawaniem dziadkom nowego dziecka na urodziny, lub co za rozkosz byłoby wiosennym dzieckiem.

Ale w końcu patrzyłem na jeszcze jedną nieudaną próbę, usuwając zapisane notatki w kalendarzu i czekając od nowa.

Sama walka z moim bólem z powodu tabu wokół niepłodności

Niepłodność to najbardziej samotny klub, w jakim kiedykolwiek należałem.

Nikt nie może naprawdę z tym współczuć. Nawet twoja mama i najlepsza przyjaciółka na całe życie mogą powiedzieć tylko „przepraszam”.

I to nie ich wina, że ​​nie wiedzą, co robić. ty nie wiem co robić. Twój partner nawet nie wie, co robić.

To jedna z rzeczy, którą oboje chcielibyście sobie dać więcej niż cokolwiek… i po prostu nie możecie.

Miałem szczęście mieć partnera, który był ze mną zaatakowany - dzieliliśmy smutek i ciężar, a później uroczystości. Zgodziliśmy się, że to „nasza” niepłodność, coś, z czym musimy się zmierzyć.

Niepłodność spowija tabu i wstyd, więc czułem, że nie mogę o tym otwarcie mówić. Odkryłem, że niewiele było informacji, z którymi mógłbym się zidentyfikować lub nawiązać połączenie. Zostałem sam, by poradzić sobie z pierwotną tęsknotą, z własnymi zepsutymi częściami.

Zamiast być w stanie wcisnąć głęboko ten bolesny temat - bezpłodność - i zignorować go, specjalne powiadomienie na czerwonym świetle wraca. Każdego miesiąca jesteś zmuszony pogodzić wszystko, co czujesz, pragniesz i cierpisz.

O ile mogłem poradzić sobie z moimi uczuciami między cyklami, co miesiąc musiałbym pamiętać o tym, gdzie dokładnie byliśmy, i znów pogrążać się w głębokim rozczarowaniu.

Niepłodność zarażała nasze życie jak wirus.

Wydaje mi się, że wszystko ze mną w porządku, pogódź się z tym, po prostu przeżyj nasze życie tak szczęśliwie i w pełni, jak tylko potrafimy. Ale zawsze czekał na mnie przy każdym baby shower, gdzie żal wzbierał i wysyłał mnie do łazienki szlochając.

Zawsze czekało na mnie, kiedy nieznajomy w samolocie zapyta, ile mam dzieci, i nie będę musiał mówić.

Zawsze czekało na mnie, kiedy dobrze naśladująca ciotka na weselu upomni nas, że nie daliśmy jej dziecku do zabawy, jakby jej potrzeby w tym scenariuszu były większe niż nasze.

Chciałem, aby dziecko i rodzina - być matką - bardziej niż cokolwiek, czego kiedykolwiek pragnąłem w życiu.

I tracąc to - chociaż nie wiedziałem jeszcze, czego tak naprawdę brakowało - czułem się jak strata.

Nasze dziecko nauki i utrzymujące się poczucie utraty więcej

Próbowaliśmy samodzielnie zajść w ciążę przez dwa lata, zanim poprosiliśmy o pomoc lekarza.

Pierwsza wizyta u lekarza zmieniła się w cztery miesiące podstawowej analizy temperatury ciała, co sprawiło, że mój mąż sprawdził jego części, co przekształciło się w diagnozę wrodzonego braku nasieniowodów, co przerodziło się w kolejne cztery lata oczekiwania i oszczędzania na Cykl zapłodnienia in vitro (IVF) o wartości 20 000 USD.

Gotówka. Z kieszeni.

W końcu przeszliśmy proces IVF w 2009 roku, po pięciu latach prób, oczekiwania i nadziei.

Mieliśmy szczęście. Nasz pierwszy cykl był udany, co było dobre, ponieważ zgodziliśmy się na jeden plan: albo to zadziałało, albo ruszyliśmy dalej.

Sam cykl był brutalny - emocjonalnie i fizycznie.

Miałem 67 kolejnych dni zastrzyków (podczas upalnego lata w Kansas), czasami dwa dziennie. Każde uderzenie wydawało się postępem, ale przypomniało mi również, jak niesprawiedliwe było to wszystko.

Z każdym szturchnięciem wyczuwałem pod skórą metkę od 20 do 1500 USD za zastrzyk.

Ale było warto.

Dziewięć miesięcy później mieliśmy doskonale zdrową, piękną dziewczynę.

Ma teraz 8 lat i moja wdzięczność za nią nie zna granic. Nasi przyjaciele nazywają ją Science Baby. I zgodnie ze mną i obietnicą mego męża, ona jest naszą jedyną.

Tworzymy całkiem solidny trójpak. Chociaż w tym momencie nie mogę sobie wyobrazić, że nasze życie jest inne, często trudno nie zastanawiać się, co przeoczyliśmy, nie mając więcej dzieci.

Przez długi czas ludzie pytali, czy mamy inny. Zastanawialiśmy się nad tym, ale zgodziliśmy się, że emocjonalnie, fizycznie i finansowo nie mieliśmy w sobie kolejnego hazardu in vitro. Gdyby to nie zadziałało, byłbym zepsuty. Zdruzgotany.

Więc chociaż pogodziłem się z tym, że mam jedyne dziecko (jest całkiem świetna) i pogodziłem się z tym, że los zadał nam jedną rękę, a my sforsowaliśmy naszą drogę do drugiej, nie wiem, czy kiedykolwiek kiedykolwiek potrząsam pragnieniem mieć kolejne dziecko.

Smutek niepłodności, nawet po pozornym przezwyciężeniu go, nigdy całkowicie nie ustępuje.

Czeka na Ciebie za każdym razem, gdy Twoi znajomi opublikują zdjęcie z okazji ich ciąży, a Ty zdasz sobie sprawę, że nigdy więcej nie będziesz rozkoszować się własnymi wiadomościami o ciąży.

Czeka na Ciebie za każdym razem, gdy Twoi znajomi przedstawiają swoich najstarszych swoim nowym najmłodszym, a bystrość może zniszczyć Internet, ale nigdy nie dowiesz się, jak to jest.

Czeka na Ciebie za każdym razem, gdy Twoje dziecko osiągnie kamień milowy, i zdasz sobie sprawę, że nie tylko jest to pierwsze warte świętowania, ale nigdy, nigdy nie będzie inne.

Czeka na ciebie, gdy zdasz sobie sprawę, że byłeś taki jak wszyscy, którzy z łatwością rozmyślali przez dziewięć błogich miesięcy, a jednym wielkim pchnięciem wróciłeś do klubu niepłodności.

Obecnie wykonuję wycięcie macicy, ponieważ od czasu ciąży mam dwa miesiączki w miesiącu. Każdy przypomina mi, że są tak bezcelowi i marnują mój czas, ponieważ nic z tego nie wyniknie.

Śmieję się z tego, jak zatoczyłem koło z tym zjawiskiem w moim życiu i jak zaczynam rozmawiać z własną córką o miesiączce.

Ta sprzeczna relacja z czymś, nad czym nie mam kontroli - a jednak czymś, co podyktowało tak wiele mojego życia - nadal panuje nad mną.

W niektóre dni jestem wdzięczny, ponieważ przyniósł mi mój największy prezent. W innych wciąż mi przypomina, że ​​nigdy nie dowiedziałem się, jak to jest sikać na patyk i zmieniać życie na zawsze.

Chcesz przeczytać więcej historii od osób poruszających się po nowej normalności, gdy spotykają nieoczekiwane, zmieniające życie, a czasem tabu chwile żalu? Sprawdź pełną serię tutaj.

Brandi Koskie jest założycielemStrategia Banter, gdzie pełni funkcję stratega treści i dziennikarza ds. zdrowia dla dynamicznych klientów. Ma ducha wędrowania, wierzy w siłę życzliwości, a wraz z rodziną pracuje i bawi się u podnóża Denver.