Jak wyzdrowiałem z paraliżującego niepokoju

Zawartość

• Jak pochłonęła mnie kontrola
• Znalezienie narzędzi do odzyskania
• Akceptując mój niepokój

Zdrowie i dobre samopoczucie dotykają każdego z nas inaczej. To historia jednej osoby.

Na początku nie miałem pojęcia, że ​​mam zaburzenie lękowe. Byłem przytłoczony pracą i czułem się bardziej emocjonalny niż zwykle, więc wziąłem zwolnienie lekarskie, żeby wyprostować głowę. Czytałem, że czas wolny może pomóc ci poczuć się bardziej pozytywnie i mniej depresji, więc byłem pewien, że po pewnym czasie poczuję się jak deszcz.

Ale po dwóch tygodniach przerwy mój stan psychiczny znacznie spadł. Płakałem niekontrolowanie przez kilka dni, mój apetyt nie istniał i nie mogłem spać. Zebrałem się na odwagę, by zobaczyć lekarza z czystego zmieszania. Nie mogłem zrozumieć, dlaczego czułem się gorzej niż przed odlotem.

Na szczęście mój lekarz był bardzo empatyczny i mógł dokładnie zobaczyć, jaki był podstawowy problem. Wywnioskowała, że ​​to, co uważałem za stres związany z pracą, było w rzeczywistości paraliżującym przypadkiem depresji i lęku.

Początkowo pozwalałem, by lęk zniknął pod powierzchnią, podczas gdy skoncentrowałem się na znalezieniu ulgi od poważniejszych objawów depresji. Zacząłem kurację przeciwdepresyjną i codziennie ćwiczyłem. Połączenie tych dwóch rzeczy, wraz z porzuceniem stresującej pracy, pomogło uspokoić intensywne uczucie beznadziejności, drętwienia emocjonalnego i myśli samobójczych.

Po kilku miesiącach leki naprawdę zaczęły się pojawiać. Ale kiedy mój nastrój się poprawił, okaleczające objawy niepokoju pozostały bardziej powszechne niż kiedykolwiek.

Jak pochłonęła mnie kontrola

Jak wiele milionów ludzi doświadczających lęków na całym świecie, chciałem mieć kontrolę nad swoim życiem. Miałem obsesję na punkcie utraty wagi i chociaż nigdy nie zdiagnozowano u mnie zaburzenia odżywiania, wykazywałem niepokojące objawy.

Ważę się trzy lub cztery razy dziennie i dzielę wszystkie potrawy na kategorie dobre lub złe. Całe potrawy, takie jak kurczak i brokuły, były dobre, a wszystko przetworzone było złe. Dowiedziałem się, że pokarmy takie jak ryż, owies, kukurydza i ziemniaki mogą podnieść poziom cukru we krwi i doprowadzić do apetytu, więc te potrawy również stały się „złe”.

Pragnienia i tak nadeszły, a ja zareagowałem, żując śmieciowe jedzenie i wyrzucając je do śmieci lub jedząc duże ilości jedzenia, aż poczułem się niedobrze.

Codziennie chodziłem na siłownię, czasem nawet trzy godziny na raz, podnosząc ciężary i ćwicząc cardio. W pewnym momencie mój cykl menstruacyjny zatrzymał się.

Problemy z obrazem mojego ciała przerodziły się w lęk społeczny. Zrezygnowałem z alkoholu, aby poprawić nastrój, ale bez wódki w dłoni trudno mi było się zrelaksować i otworzyć nawet wokół moich najlepszych przyjaciół. Doprowadziło to do większego strachu przed tłumaczeniem się nieznajomym. Dlaczego nie piłem? Dlaczego już nie pracuję? Niepokój doprowadził mnie do katastrofy i przypuszczenia najgorszego możliwego rezultatu, pozostawiając mnie przerażonego towarzyskimi kontaktami publicznymi.

Kiedyś planowałem spotkać się z przyjacielem, ale w ostatniej chwili odwołałem, ponieważ poszliśmy do restauracji, w której kiedyś byłem z byłym kolegą. Byłem przekonany, że jakoś tam będzie ten kolega i będę zmuszony wyjaśnić, dlaczego nie jestem już wystarczająco zdolny do pracy.

Ten sposób myślenia przeniknął do innych aspektów mojego życia i odczuwałam zaniepokojenie drobiazgami, takimi jak otwieranie drzwi i wykonywanie połączeń telefonicznych. Miałem swój pierwszy atak paniki w pociągu, co spowodowało dodatkowy poziom niepokoju - strach przed kolejnym atakiem, który często wystarczał do wywołania ataku paniki.

W wyniku pierwszego ataku zacząłem odczuwać bolesne uderzenie w gardle, ilekroć musiałem wsiąść do pociągu. Myślałem, że to zgaga, ale dowiedziałem się, że w rzeczywistości jest to zwykła fizyczna reakcja na lęk.

Znalezienie narzędzi do odzyskania

Nauka pokonywania fizycznych i psychicznych objawów lęku była długą i skomplikowaną podróżą. Od sześciu lat biorę leki przeciwdepresyjne pod nadzorem mojego lekarza, co ogromnie mi pomogło. Od czasu do czasu polegałem również na tabletkach przeciwlękowych.Zawsze były dobrym krótkoterminowym rozwiązaniem, gdy moje ciało nie chce się zrelaksować, ale na szczęście udało mi się znaleźć inne narzędzia, które pomogły mi w pełni opanować objawy.

Ponieważ alkohol ma działanie depresyjne, mój lekarz zalecił jego rezygnację. Nie picie było ważne, ponieważ powstrzymywało moją depresję - podczas gdy znalazłem sposoby radzenia sobie z moim okaleczającym lękiem.

Zrezygnowałem z diety, ponieważ instynktownie wiedziałem, że przynosi mi to więcej stresu niż szczęścia. Przytyłem trochę i teraz skupiam się na utrzymaniu zbilansowanej diety bez skupiania się na kaloriach. Ćwiczenia to wciąż ogromna część mojego życia, ale teraz jest to forma uzdrawiania zamiast taktyki odchudzania i eksperymentuję z różnymi czynnościami - od pływania po jogę - w zależności od mojego nastroju.

Podczas pracy ożywiłem pasję do pisania i postanowiłem założyć własnego bloga. Nie miałem wtedy pojęcia, że ​​to kreatywne ujście będzie miało tak uzdrawiającą moc na mojej psychice. Wiele osób obwinia media społecznościowe za źródło niepokoju, ale wykorzystałem je - wraz z kreatywnym pisaniem - jako pozytywne narzędzie do radzenia sobie z moimi obawami. Mogę być o wiele bardziej szczery w sprawie mojego niepokoju w wiadomości na Facebooku lub aktualizacji statusu, a swoją historię zdrowia psychicznego udokumentowałem na swoim blogu.

Inni wymieniają Twittera jako skuteczny mechanizm radzenia sobie ze stresem i jestem skłonny się zgodzić. Występowanie mojego zaburzenia lękowego na zewnątrz, zanim poznam ludzi, jest dla mnie ciężarem, co pozwala mi łatwiej się spotykać.

Ale odejście od mediów społecznościowych jest nadal dla mnie niezbędne na co dzień i uważam, że medytacja jest przydatnym sposobem na spowolnienie mojego wirującego mózgu po dniu spędzonym online. Badania sugerują nawet, że praktyka uważności nie tylko stwarza poczucie spokoju i relaksu, ale może również zapewnić korzyści poznawcze i psychologiczne, które utrzymują się przez cały dzień.

Znam teraz moje wyzwalacze i chociaż mój niepokój nie zniknął, potrafię poradzić sobie z objawami, kiedy stają się problemem. Coś tak prostego jak monitorowanie spożycia kofeiny może pomóc zminimalizować mój niepokój przed długą podróżą lub wydarzeniem towarzyskim. Wiem również, że jeśli pracuję od domu przez kilka godzin, muszę wyjść na zewnątrz i zaczerpnąć świeżego powietrza, aby uniknąć wkradania się negatywnych myśli.

Nie zdziwiło mnie to, że spędzanie czasu w naturze może zmniejszyć objawy stresu, lęku i depresji. Eksperci sugerują, że tylko 30 minut tygodniowo na zewnątrz może pomóc.

Akceptując mój niepokój

Widziałem moją chorobę psychiczną jako przypadłość. Ale teraz jest częścią mnie i mogę swobodnie dyskutować o tym otwarcie.

Ta zmiana sposobu myślenia nie przychodzi łatwo. Spędziłem lata, ciężko sobie radząc, że nie radzę sobie dobrze w sytuacjach społecznych, ale pogodziłem się z tym, że jestem niespokojnym introwertykiem, który potrzebuje dużo czasu na samodzielne naładowanie baterii. Nauka wybaczania sobie i okazywania trochę większego współczucia jest dowodem, że w końcu pokonałem demony, które przyczyniły się do mojego niepokoju, pozostawiając mnie zadowolonym i gotowym na przyszłość.

Blogowanie jest dla mnie przełomem, nie tylko dlatego, że kreatywność jest naukowo powiązana z pozytywnymi uczuciami, ale także dlatego, że łączy mnie z ludźmi na całym świecie, którzy również żyją w niepokoju.

W końcu odzyskałem pewność siebie po tym, jak przez wiele lat czułem się załamany, a zaskakującym rezultatem była nowa kariera pisarska, która pozwala mi pracować w zaciszu własnego domu. Posiadanie pracy, która pozwala mi twórczo wyrażać siebie, jest satysfakcjonujące i jest w stanie poradzić sobie z własnym obciążeniem, gdy pojawia się mój niepokój, jest czymś, co jest integralną częścią mojego samopoczucia.

Nie ma szybkiej poprawki ani magicznej mikstury, która by uleczyła niepokój, ale dla osób dotkniętych tą chorobą jest wiele nadziei. Rozpoznanie wyzwalaczy pomoże Ci przewidzieć objawy przed ich przybyciem, a dzięki pomocy medycznej i własnym narzędziom do odzyskiwania znajdziesz praktyczne sposoby na zminimalizowanie zakłóceń w codziennym życiu.

Odzyskiwanie jest w zasięgu ręki i wymaga czasu i ciężkiej pracy - ale dotrzesz tam. Zacznij od okazania sobie miłości i współczucia i pamiętaj, że warto poczekać.

Fiona Thomas jest pisarzem o stylu życia i zdrowiu psychicznym, żyjącym w depresji i lęku. Odwiedzić jej strona internetowa lub połącz się z nią na Świergot.