Głuchota nie jest „zagrożeniem” dla zdrowia. Ableizm jest

Zawartość

• Kiedy w końcu mnie zostawiła - {textend} kipiąca, zawstydzona i zaraz spóźniona na następne zajęcia - {textend} pomyślałem, co to znaczy „dobrze”.
• Problem w tym, że przedstawianie tych kwestii jako nierozerwalnych z powodu głuchoty lub niedosłyszących jest rażącym niezrozumieniem zarówno głuchoty, jak i amerykańskiego systemu opieki zdrowotnej.
• Ale jest też wielu Głuchych, którzy w ogóle nie mają tego doświadczenia, co daje nam wgląd w to, co tak naprawdę pozwala ludziom niesłyszącym się rozwijać
• Czas przyjrzeć się systemowym problemom, które wpływają na nasze samopoczucie i jakość życia - {textend} zamiast zakładać, że sama głuchota jest problemem
• I to jest tak naprawdę źródło problemu: niechęć do skupienia się na doświadczeniach i głosach osób głuchoniemych

Głuchota została „powiązana” z chorobami takimi jak depresja i demencja. Ale czy tak jest naprawdę?

To, jak postrzegamy świat, kształtuje to, kim chcemy być - {textend} i dzielenie się fascynującymi doświadczeniami może ukształtować sposób, w jaki traktujemy się nawzajem na lepsze. To potężna perspektywa.

Kilka tygodni temu, będąc w moim gabinecie między wykładami, pod drzwiami pojawił się kolega. Nigdy wcześniej się nie spotkaliśmy i już nie pamiętam, dlaczego przyjechała, ale w każdym razie, kiedy zobaczyła na moich drzwiach notatkę informującą gości, że jestem głuchy, nasza rozmowa przybrała ostry objazd.

„Mam głuchoniemego!” - powiedział nieznajomy, wpuszczając ją do środka. Czasami wymyślam riposty na tego rodzaju stwierdzenia: Łał! Niesamowity! Mam kuzynkę blondynkę! Ale zazwyczaj staram się być miły, powiedzieć coś niezobowiązującego, np. „To miłe”.

„Ma dwoje dzieci” - powiedział nieznajomy. - Ale są w porządku! Słyszą ”.

Wbiłem paznokcie w dłoń, kontemplując proklamację nieznajomej, jej przekonanie, że jej krewna - {textend} i że ja - {textend} nie są w porządku. Później, jakby zdając sobie sprawę, że to mogło być obraźliwe, wycofała się, by pochwalić mnie, „jak dobrze mówię”.

Kiedy w końcu mnie zostawiła - {textend} kipiąca, zawstydzona i zaraz spóźniona na następne zajęcia - {textend} pomyślałem, co to znaczy „dobrze”.

Oczywiście jestem przyzwyczajony do tego typu obelg.

Ludzie, którzy nie mają doświadczenia z głuchotą, często czują się najbardziej swobodnie wyrażając swoje opinie na jej temat: mówią mi, że umarliby bez muzyki lub dzielą się niezliczonymi sposobami, w jakie utożsamiają głuchotę z brakiem inteligencji, chorobą, niewykształceniem, nieładny.

Ale to, że dużo się zdarza, nie oznacza, że ​​nie boli. I tego dnia zastanawiałem się, jak dobrze wykształcony kolega profesor mógłby mieć tak wąskie zrozumienie ludzkiego doświadczenia.

Przedstawienia medialne głuchoty z pewnością nie pomagają. The New York Times opublikował w zeszłym roku wywołujący panikę artykuł, w którym przypisuje się liczne problemy fizyczne, psychiczne, a nawet ekonomiczne spowodowane utratą słuchu.

Mój pozorny los jako osoby niesłyszącej? Depresja, demencja, ponadprzeciętne wizyty na ostrym dyżurze i hospitalizacje oraz wyższe rachunki za opiekę medyczną - {textend} - wszystko dla osób niesłyszących i niedosłyszących.

Problem w tym, że przedstawianie tych kwestii jako nierozerwalnych z powodu głuchoty lub niedosłyszących jest rażącym niezrozumieniem zarówno głuchoty, jak i amerykańskiego systemu opieki zdrowotnej.

Konflikt korelacji ze związkami przyczynowymi wywołuje wstyd i zmartwienie, a także nie rozwiązuje przyczyn problemów, nieuchronnie prowadząc pacjentów i pracowników służby zdrowia do najskuteczniejszych rozwiązań.

Na przykład głuchota i stany takie jak depresja i demencja mogą być ze sobą powiązane, ale założenie, że jest ona spowodowana głuchotą, jest w najlepszym przypadku mylące.

Wyobraź sobie starszą osobę, która wyrosła ze słuchu i teraz czuje się zagubiona w rozmowie z rodziną i przyjaciółmi. Prawdopodobnie słyszy mowę, ale jej nie rozumie - {textend} rzeczy są niejasne, zwłaszcza jeśli w tle słychać hałas, jak w restauracji.

Jest to frustrujące zarówno dla niej, jak i dla jej przyjaciół, którzy ciągle muszą się powtarzać. W rezultacie osoba zaczyna wycofywać się z zaangażowania społecznego. Czuje się odizolowana i przygnębiona, a mniej interakcji międzyludzkich oznacza mniej ćwiczeń umysłowych.

Ten scenariusz z pewnością mógłby przyspieszyć wystąpienie demencji.

Ale jest też wielu Głuchych, którzy w ogóle nie mają tego doświadczenia, co daje nam wgląd w to, co tak naprawdę pozwala ludziom niesłyszącym się rozwijać

Społeczność American Deaf - {textend} ci z nas, którzy używają ASL i kulturowo identyfikują się z Głuchotą - {textend} jest grupą niezwykle zorientowaną społecznie. (Używamy dużej litery D do oznaczenia różnicy kulturowej).

Te silne więzi międzyludzkie pomagają nam radzić sobie z zagrożeniem depresją i lękiem spowodowanym izolacją od naszej niezatwierdzającej rodziny.

Badania poznawcze pokazują, że osoby biegle posługujące się językiem migowym mają i. Wiele osób niesłyszących jest dwujęzycznych - na przykład {textend} w ASL i angielskim. Odnosimy wszystkie poznawcze korzyści płynące z dwujęzyczności w dowolnych dwóch językach, w tym ochronę przed demencją związaną z chorobą Alzheimera.

Mówienie, że głuchota, a nie zdolność, jest naprawdę zagrożeniem dla dobrego samopoczucia, po prostu nie odzwierciedla doświadczeń osób niesłyszących.

Ale, oczywiście, musiałbyś rozmawiać z Głuchymi (i naprawdę słuchać), żeby to zrozumieć.

Czas przyjrzeć się systemowym problemom, które wpływają na nasze samopoczucie i jakość życia - {textend} zamiast zakładać, że sama głuchota jest problemem

Kwestie takie jak wyższe koszty opieki zdrowotnej i liczba wizyt na ostrym dyżurze, gdy wyrwane są z kontekstu, powodują, że wina po prostu nie należy.

Nasze obecne instytucje uniemożliwiają wielu osobom dostęp do ogólnej opieki i technologii, takich jak aparaty słuchowe.

Gwałtowna dyskryminacja w zatrudnieniu oznacza, że ​​wiele osób niesłyszących / niesłyszących ma ubezpieczenie zdrowotne o niższym standardzie, chociaż nawet renomowane ubezpieczenie często nie obejmuje aparatów słuchowych. Ci, którzy otrzymują pomoc, muszą zapłacić tysiące dolarów z własnej kieszeni - {textend} stąd nasze wyższe koszty opieki zdrowotnej.

Ponadprzeciętne wizyty osób niesłyszących na ostrym dyżurze również nie są zaskoczeniem w porównaniu z jakąkolwiek marginalizowaną populacją. Różnice w amerykańskiej służbie zdrowia oparte na rasie, klasie, płci i są dobrze udokumentowane, podobnie jak ukryte uprzedzenia lekarzy.

Osoby niesłyszące, zwłaszcza te na przecięciu tych tożsamości, napotykają te bariery na wszystkich poziomach dostępu do opieki zdrowotnej.

Kiedy ubytek słuchu nie jest leczony lub gdy lekarze nie komunikują się z nami skutecznie, dochodzi do dezorientacji i błędnej diagnozy. Szpitale notorycznie nie zapewniają tłumaczy ASL, chociaż jest to wymagane przez prawo.

Ci starsi pacjenci niesłyszący i niedosłyszący, którzy zrobić wiedzą o utracie słuchu, mogą nie wiedzieć, jak poprzeć tłumacza, napisy na żywo lub system FM.

Tymczasem dla osób niesłyszących kulturowo poszukiwanie pomocy medycznej często oznacza marnowanie czasu na obronę własnej tożsamości. Kiedy idę do lekarza, nieważne po co, lekarze, ginekolodzy, a nawet dentyści chcą omówić moją głuchotę, a nie powód mojej wizyty.

Nic więc dziwnego, że osoby d / Głuchonieme i niedosłyszące zgłaszają wyższy poziom nieufności wobec pracowników służby zdrowia. To, w połączeniu z czynnikami ekonomicznymi, oznacza, że ​​wielu z nas w ogóle unika chodzenia, trafia na ostry dyżur tylko wtedy, gdy objawy stają się zagrażające życiu i znosi powtarzające się hospitalizacje, ponieważ lekarze nas nie słuchają.

I to jest tak naprawdę źródło problemu: niechęć do skupienia się na doświadczeniach i głosach osób głuchoniemych

Jednak, podobnie jak dyskryminacja wszystkich zmarginalizowanych pacjentów, zapewnienie prawdziwie sprawiedliwego dostępu do opieki zdrowotnej oznaczałoby coś więcej niż pracę na poziomie indywidualnym - {textend} dla pacjentów lub dostawców.

Ponieważ podczas izolacji dla wszystko osoby niesłyszące lub słyszące mogą prowadzić do depresji i demencji u osób starszych, nie jest to problem z natury pogarszany przez głuchotę. Raczej zaostrza go system, który izoluje osoby niesłyszące / niesłyszące.

Dlatego tak ważne jest zapewnienie naszej społeczności pozostawania w kontakcie i komunikacji.

Zamiast mówić osobom z ubytkiem słuchu, że są skazane na życie w samotności i atrofii umysłowej, powinniśmy zachęcać ich do kontaktu ze społecznością Głuchych i uczyć społeczności słyszące, jak priorytetowo traktować dostępność.

Dla późno głuchoniemych oznacza to zapewnienie badań przesiewowych słuchu i technologii wspomagających, takich jak aparaty słuchowe, oraz ułatwienie komunikacji z napisami zamkniętymi i społecznymi zajęciami ASL.

Gdyby społeczeństwo przestało izolować starszych ludzi niesłyszących i niedosłyszących, byliby mniej odizolowani.

Może możemy zacząć od ponownego zdefiniowania, co to znaczy być „w porządku” i biorąc pod uwagę, że systemy, które stworzyli sprawni ludzie - {textend} a nie sama głuchota - {textend} są źródłem tych problemów.

Problem nie polega na tym, że my d / głuchy nie słyszymy. Chodzi o to, że lekarze i społeczności nas nie słuchają.

Prawdziwa edukacja - {textend} dla każdego - {textend} o dyskryminacyjnym charakterze naszych instytucji io tym, co to znaczy być głuchym, to nasza najlepsza szansa na trwałe rozwiązania.

Sara Novi & cacute; jest autorką powieści „Girl at War” i przyszłej książki non-fiction „America is Immigrants”, obu z Random House. Jest adiunktem na Uniwersytecie Stockton w New Jersey i mieszka w Filadelfii. Znajdź ją na Twitterze.