Nie będę się wstydzić, że polegam już na wynos - oto dlaczego

Zawartość

• Gotowanie nie jest tak łatwe, jak się wydaje, gdy jesteś przygnębiony
• Jak cenimy żywność ma znaczenie
• Znalezienie nowego związku z jedzeniem

Nie rozmawiamy o tym wystarczająco: Posiłki to dużo pracy.

Gotowanie obiadu jest często najbardziej intensywną pracą do wykonania w ciągu dnia. Myślę, że wszyscy, od osób z depresją proszących o szybkie przepisy kulinarne, do matek, które przysięgają na Instant Pot, mogą się zgodzić. Jest to szczególnie prawdziwe po dniu, w którym nic nie poszło dobrze; jedzenie może stać się wyczerpujące.

Zanim mój chłopak i ja dzisiaj wstaliśmy z łóżka, musiałem nakreślić dokładnie, gdzie i co zjem na śniadanie. Gdybyśmy tego nie zrobili, pomijałbym posiłki do obiadu.

W końcu prawie zrobiliśmy to dzień wcześniej: bajgiel o 11 rano i wspólny patatas bravas tapas przed naszą 19:15. obiad, ponieważ zaczęły nas boleć żołądki.

Fakt, że byliśmy w stanie zarejestrować bóle głodowe, był oznaką poprawy naszego ciała i mózgu.

Kilka dni wcześniej mogłem operować mufinką lub przypadkowym asortymentem przekąsek przed godziną 20:00. i zdałem sobie sprawę, że nie jem wystarczająco dużo. Następnie zamawiałem jedzenie, bo po prostu nie mogłem zmusić się do gotowania.

Tak było przez dwa tygodnie. Do dzisiaj.

Dzisiaj po prostu wyrzuciłem worek na śmieci z pudełek na wynos i nie wstydzę się tego.

To był że byłem leniwy To był że byłem zmęczony Wszystko to powinno być ważne, niezależnie od tego, czy mam depresję - co mam. Byłem w depresji i najgorzej, gdzie głód i apetyt całkowicie zniknęły.

Gotowanie to nie tylko praca; w moich najgorszych przypadkach jest to również akt troski i pracy miłości. A w najgorszym razie mój stan psychiczny lubi upierać się, że nie zasługuję na samoopiekę i miłość.

Gotowanie nie jest tak łatwe, jak się wydaje, gdy jesteś przygnębiony

Wielu pokoleństw jest oczernianych za to, że zamiast gotować lub przygotowywać posiłki w domu, zamawiają się.

Taylor Lorenz, reporter techniczny z The Atlantic, został wyśmiewany w całym kraju za zakup tostu z awokado o wartości 22 USD. Wstyd związany z wynosami osiągnął nowy poziom, do tego stopnia, że ​​5 dolarów kawy jest oczerniane przez trenerów pieniędzy.

Ale chodzi o to, że próbowałem gotować dla siebie, kiedy byłem w depresji. Bardzo się starałem. Wszystko, co zrobił, wywołało myśli samobójcze.

Kiedyś, gdy dotknąłem ust zimnego ryżu. Nie chodziło tylko o to, że było zimno. W tym momencie oziębły ryż stał się kumulacją niepowodzenia. Nieudane gotowanie na parze, nie wykonywanie zadań, chodzenie bez jedzenia od 9:30

Nie mogłem nawet zrobić czegoś tak prostego jak jedzenie! Skończyło się na szlochaniu podczas mojej kolacji z Netflixem, idąc spać, mając nadzieję, że jutro nie przyjdzie.

Innym razem byłam, gdy gotowałam pierogi. Co mogłoby pójść źle?

Wiedziałem, jak zagotować wodę; Wiedziałem jak czekać. Tym razem, mimo że był to mój pierwszy posiłek w ciągu dnia, instrukcje były bardzo łatwe. Nie było mowy, żebym upadł. Potem moja babcia, która mieszka na górze, przyszła mnie przywitać i powiedziała: „Nie jesz ryżu?”

Nie jesz żadnego ryżu? jest metaforą. W ciągu ostatnich pięciu lat jego słuchanie stało się jeszcze bardziej obciążające. Ryż, kiedy mówi to moja babcia, nie dotyczy tego, czy mój posiłek jest „zdrowy” (zdrowy na zachodzie, gdzie talerz definiowany jest przez porcje ziaren, warzyw i białka). W Ryżu nie chodzi nawet o to, czy moje pierogi smakowałyby lepiej (nie, bo byłyby to pierogi z wodą).

Ryż, kiedy mówi to moja babcia, dotyczy tego, czy mój posiłek jest „prawdziwy”. Rozdzieliło mnie to, ponieważ poczułem rosnącą presję, czy moje życie jest prawdziwe, czy robię właściwe rzeczy, które czynią życie wartym życia.

Próbowałem dwa razy gotować. Odszedł mi tylko pomysł, że życie nie jest warte życia.

Jak cenimy żywność ma znaczenie

Na szczęście jestem w stanie oddzielić jedzenie od głównej definicji „zdrowego”. Nie martwię się o to, czy ten rodzaj jedzenia „służy moim hormonom jako usługa” czy „naraża moje komórki”. Potrafię intuicyjnie jeść z umiarem.

Pracuję nad tym, jak docenić mój apetyt i zrozumieć, że głód określonego rodzaju posiłku nie jest zły.

Kultura dietetyczna tak bardzo pochłania nas, że cenimy głód, fizyczne zapotrzebowanie organizmu na paliwo, jako narzędzie ograniczające, że mamy tendencję do demonizowania naszego naturalnego apetytu lub głodu jedzenia, które przynosi radość. Kultura ta uczy nas, że powinniśmy kontrolować nasz apetyt lub go zmieniać, aby pokrywał się tylko z głodem.

Ale nie czuję głodu. Nie wiem, jak inaczej rozumieć jedzenie. Jedzenie, dla mnie, ma znaczenie tylko w kontekście: zastrzyk energii, przyjemność estetyczna, nowa piękna pamięć… Kiedy muszę postrzegać to tylko jako narzędzie przetrwania, kiedy jestem w depresji, jedzenie i przetrwanie nie mają znaczenia Dla mnie.

W rzeczywistości przestaję szukać kontekstu w jedzeniu. Staje się rybą z wody, rozpaczliwie trzepoczącą, ponieważ nie potrafi robić tego, co najlepiej, aby żyć: pływać. To umiera z nudów. Oto, co powiedział mi mój mózg: Jedzenie bez kontekstu jest pozbawione sensu i jest takie nudne. I tak, umrę bez tego, ale Boże, życie jest takie nudne.

Kiedyś myślałem, że brak jedzenia jest naturalny, ponieważ nie byłem głodny. Moje ciało nie wysyłało mi żadnych znaków ostrzegawczych, więc?

Dopiero niedawno, kiedy zaakceptowałem, że muszę się wynosić, zdałem sobie sprawę, jak ważny był dla mnie apetyt. Byłem instynktem, na którym musiałem się oprzeć, kiedy nie miałem ochoty jeść.

Wydłuża się głębokość wyczerpania jedzenia sposób poza gotowaniem. Mam szczęście, że mam dochód i sytuację życiową, gdzie mogę sobie pozwolić na wynos na 14 nocy z rzędu w jednym z najdroższych miast na świecie.

Nawet wtedy zajęło mi chwilę zdrowego rozsądku, by zapytać, dlaczego czułam wstyd, patrząc na mój kosz na śmieci. W ogóle nie powinienem się czuć źle, zamawiając jedzenie każdej nocy.

Znalezienie nowego związku z jedzeniem

Teraz, gdy najgorsze z mojej depresji maleje, jedzenie odzyskało swój pierwotny kontekst: czuć się produktywnym. Może to być smutne, ale prawda jest taka, że ​​nie jestem pewien, kiedy będę w stanie samodzielnie nadać sens jedzeniu.

Ale na razie mogę lepiej rozróżniać głód i apetyt - w ten sam sposób mogę odróżnić seks od miłości, aby oddzielić potrzebę paliwa i emocji. Tak jak seks jest i nie jest o miłości. Jedzenie to głód. Chodzi o apetyt.

Chodzi o słuchanie głodu, gdy dzwoni i opieranie się na apetycie, gdy głód go nie wzywa. Czasami odkrywa również, że opieranie się na apetycie, tak jak robiłem to na wynos, jest również luksusem.

Jedzenie to nie związek, który przychodzi intuicyjnie dla wszystkich. Czasami po prostu wiesz od pierwszego wejrzenia, jak się czujesz; innym razem musisz się rozwijać i wznawiać relacje w kółko, dopóki nie nauczysz się na własnych błędach. W końcu pojawi się związek, któremu możesz naprawdę zaufać i zareagować w nim, wykorzystując swoje jelita.

I chociaż nie skończyłem jeść tego, co powiedziałem mojemu chłopakowi, że jadę dziś rano, miałem mini ciasteczka Ghirardelli, zanim wyszliśmy za drzwi. Mój pies próbował iść do kawiarni, więc skończyło się na zamówieniu grubego brzucha wieprzowego banh mi i zjadłem wszystko. Skończyłem swój pierwszy posiłek o 14.00 i udało mi się zjeść małą miskę makaronu. Potem skończyłem resztę mini ciasteczek i zrobiłem pranie.

Nie mogę się doczekać jutra.

Christal Yuen jest redaktorką Healthline, która pisze i edytuje treści dotyczące seksu, urody, zdrowia i dobrego samopoczucia. Ciągle szuka sposobów, aby pomóc czytelnikom w przygotowaniu własnej podróży zdrowotnej. Możesz ją znaleźć na Twitterze.