Skończyłem z ukrywaniem bielactwa

Zawartość

• Ojczym wziął na siebie, by oszczędzić mi miażdżącego rozczarowania dążeniem do nieosiągalnego celu.
• Moja twarz nie była jedyną częścią mnie, którą ukryłem.
• Nie oznacza to, że stare niepewności się nie utrzymują.

Chowam rzeczy. Zawsze mam.

Zaczęło się, gdy byłem mały z rzeczami, które były również małe. Ładne skały z podjazdu. Błędy i węże, które znajdę na podwórku i wiewiórki w kartonowym pudełku. Wreszcie biżuteria mojej matki. Błyszczące, ładne rzeczy, które ducha z jej sypialni i schować pod poduszką.

Byłem w wieku przedszkolnym, zbyt młody, aby zrozumieć, że to kradzież. Po prostu wiedziałem, że je lubię i chciałem dla siebie. W końcu moja matka odkryje coś, czego brakuje, i przyjedzie po swoje bombki. Oddałbym je zawstydzone, a potem zrobiłbym to jeszcze raz, bez namysłu. To zachowanie trwało do przedszkola, kiedy opracowałem pojęcie rzeczy osobistych.

Drobiny wstydu zakryły moją twarz. Nigdy nie miałem złudzeń, że jestem piękny, ale do tej chwili nigdy nie zdawałem sobie sprawy, że jestem brzydki.

Zachowałem jednak zamiłowanie do zachowania tajemnicy. Nie byłem typem dziecka, które wróciło do domu i opowiedziało o moim dniu. Wolałem zachować te szczegóły dla siebie, odtwarzając sceny i rozmowy w mojej głowie jak film.

Chciałem zostać gwiazdą filmową. Pisałem sztuki i nagrywałem je na magnetofonie, zmieniając głos, aby uchwycić różne role. Marzyłem o zdobyciu Oscara. Wyobraziłem sobie, jak przemawiam w pięknej szacie do gromkich oklasków. Byłem pewien, że dostanę owację na stojąco.

Ojczym wziął na siebie, by oszczędzić mi miażdżącego rozczarowania dążeniem do nieosiągalnego celu.

Wciąż pamiętam, jak zaczął rozmowę: „Nie chcę być tym, który ci to powie” - powiedział ojczym tonem, który wyraźnie dał do zrozumienia, że ​​wcale go nie nienawidzi. „Ale nigdy nie będziesz gwiazdą filmową. Gwiazdy filmowe są piękne. Jesteś brzydka."

Drobiny wstydu zakryły moją twarz. Nigdy nie miałem złudzeń, że jestem piękny, ale do tej chwili nigdy nie zdawałem sobie sprawy, że jestem brzydki. Nie zdawałem sobie również sprawy, że brzydcy ludzie nie mogą być gwiazdami filmowymi. Natychmiast zastanawiałem się, jakie inne prace zostały zakazane dla brzydkich ludzi. Jakie inne doświadczenia życiowe?

Czy kiedyś byłam zbyt brzydka, żeby się pobrać?

Ta myśl nękała mnie, gdy się starzeję. Marzyłem o spotkaniu ze ślepcem, który nie dbałby o to, jak wyglądam. Wyobraziłem sobie, że będziemy związani w sytuacji zakładników, a on zakocha się w moim wewnętrznym pięknie podczas oczekiwania na ratunek. Wierzyłem, że to był jedyny sposób na ślub.

Zacząłem szukać ludzi brzydszych ode mnie za każdym razem, gdy wychodziłem z domu, aby rzucić okiem na życie, które pewnego dnia mógłbym prowadzić. Chciałem wiedzieć, gdzie mieszkają, kogo kochają, co zarabiają na życie. Nigdy go nie znalazłem. Zbyt trudno było porównać brzydotę nieznajomych do siebie, którą codziennie widziałem w lustrze.

Moja twarz była zbyt okrągła. Miałem duży pieprzyk na policzku. Mój nos, no cóż, nie byłam pewna, co z nim nie tak, ale byłam pewna, że ​​to było jakoś poniżej. A potem były moje włosy, zawsze niechlujne i wymykające się spod kontroli.

Zacząłem chować twarz. Kiedy mówiłem, patrzyłem w dół, bo obawa, że ​​kontakt wzrokowy może zachęcić ludzi do odwzajemnienia się i spojrzenia na moją brzydotę. To nawyk, który kontynuuję do dziś.

Zabawne jest to, że nigdy nie myślałem, że moje bielactwo jest brzydkie, po prostu inne. Podczas gdy wstydziłem się tej różnicy, uważałem również za fascynujące. Wciąż robię.

Moja twarz nie była jedyną częścią mnie, którą ukryłem.

Nazwałam inne miejsca „miejscami, w których nie opalam się”.

Niektóre miejsca na moim ciele pozostały białe, kiedy reszta mnie stała się brązowa od słońca. Kiedy ludzie pytali o nich, boleśnie zawstydziłem się, ponieważ nie wiedziałem, kim oni są ani jak odpowiedzieć na ich pytania. Nie chciałem podkreślać moich różnic. Chciałem wyglądać jak wszyscy inni. Z wiekiem starałem się je ukryć.

I w przeciwieństwie do pieprzyka na mojej twarzy, zasłanianie miejsc, w których nie opalałem się, okazało się łatwe. Byłem naturalnie sprawiedliwy, co oznaczało, że mogłem kontrolować jego wygląd, chyba że zanurzyłem się w słońcu. Największe miejsce było na moich plecach, widoczne tylko wtedy, gdy miałem na sobie kostium kąpielowy. Gdybym był zmuszony do noszenia kostiumu kąpielowego, postawiłbym plecy na krześle lub ścianie basenu. Zawsze trzymałem w pobliżu ręcznik, przy którym mogłem się przykryć.

Nigdy nie słyszałam słowa bielactwo, dopóki nie skojarzono go z Michaelem Jacksonem. Ale bielactwo Michaela Jacksona nie sprawiło, że poczułem się lepiej lub mniej samotnie. Słyszałem, że jego bielactwo było powodem, dla którego nosił makijaż i zakrył dłoń cekinową rękawicą. To wzmocniło mój instynkt, że bielactwo powinno być ukryte.

Zabawne jest to, że nigdy nie myślałem, że moje bielactwo jest brzydkie, po prostu inne. Podczas gdy wstydziłem się tej różnicy, uważałem również za fascynujące. Wciąż robię.

W głębi duszy wciąż jestem małą dziewczynką, która zbierała węże, kamienie i biżuterię mojej matki, ponieważ były różne, a wtedy zrozumiałam, że inne też były piękne.

Nigdy nie zostałem gwiazdą filmową, ale przez jakiś czas grałem na scenie. Nauczył mnie akceptować bycie patrzonym, choćby z daleka. I chociaż nie sądzę, że kiedykolwiek będę całkowicie zadowolony z mojego wyglądu, nauczyłem się czuć dobrze ze sobą. Co ważniejsze, rozumiem, że moja wartość nie zależy od mojego wyglądu. Wnoszę znacznie więcej do stołu niż to. Jestem mądra, lojalna, zabawna i świetna w rozmowach. Ludzie lubią być przy mnie. Lubię też być w pobliżu. Udaje mi się nawet wyjść za mąż.

I rozwiedli się.

Nie oznacza to, że stare niepewności się nie utrzymują.

Któregoś dnia wyszłam spod prysznica i zauważyłam, że bielactwo rozszerza się na moją twarz. Myślałem, że moja skóra robi się poplamiona z wiekiem, ale po bliższym przyjrzeniu się tracę łaty pigmentu.

Moim pierwszym instynktem było wrócić do siebie i chować się w szkole podstawowej. Wymyśliłem plan i ślubowałem nosić makijaż przez cały czas, aby mój chłopak się nie dowiedział. Mimo że żyjemy razem. Mimo że oboje pracujemy z domu. Mimo że nie lubię nosić makijażu każdego dnia, ponieważ jest drogi i szkodliwy dla mojej skóry. Upewniłem się tylko, że nigdy mnie nie widział.

Następnego ranka wstałem i znów spojrzałem w lustro. Nadal nie uważam bielactwa za brzydkie. I chociaż można łatwo powiedzieć, że to dlatego, że jestem blada, a moje bielactwo jest subtelne, nie sądzę, aby bielactwo było brzydkie także dla innych ludzi.

W głębi duszy wciąż jestem małą dziewczynką, która zbierała węże, kamienie i biżuterię mojej matki, ponieważ były różne, a wtedy zrozumiałam, że inne też były piękne. Zbyt długo traciłem kontakt z tą prawdą, kiedy społeczne idee piękna wyprzedziły moje własne. Zakładałem, że społeczeństwo ma rację. Zakładałem, że mój ojczym też miał rację. Ale teraz pamiętam.

Inne jest piękne. Piękne są też niechlujne dziewczyny z okrągłymi twarzami, bielactwem i kretami na policzkach.

Zdecydowałem się nie ukrywać bielactwa. Nie teraz i nie kiedy to stanie się widoczne dla świata, to coś więcej niż plamista skóra. Będę nosić makijaż, kiedy mi się spodoba. I zrezygnuję, gdy tego nie zrobię.

Kiedy mój ojczym mówił mi, że jestem brzydka, to dlatego, że nie wiedział, jak widzieć piękno. Jeśli chodzi o mnie, stałem się kimś, kto widzi tyle piękna, że ​​nawet nie wiem, co jest brzydkie. Wiem tylko, że to nie ja.

Ja się ukrywam.

Tamara Gane jest niezależną pisarką w Seattle, która pracuje w Healthline, The Washington Post, The Independent, HuffPost Personal, Ozy, Fodor's Travel i innych. Możesz śledzić ją na Twitterze na @tamaragane.