Mam pochwę. Nie jestem kobietą. I jestem z tym całkowicie spoko.

Zawartość

• Dopiero gdy dowiedziałem się, co oznacza „transpłciowość” u moich późnych nastolatków, sprawy zaczęły się układać. Jeśli „bycie dziewczyną” nie było w porządku, dlaczego w ogóle musiałem „być”?
• Ale oczywiście po mojej najlepszej operacji ludzie blisko mnie cicho zastanawiali się, czy to będzie moja ostatnia operacja.
• Rzeczywistość jest taka, że ​​płeć to znacznie więcej niż nasze genitalia - i myślę, że jest to część tego, co sprawia, że ​​płeć jest tak fascynująca.

Zdrowie i dobre samopoczucie dotykają każdego z nas inaczej. To historia jednej osoby.

Ilekroć ludzie dowiadują się, że jestem transseksualistą, prawie zawsze pojawia się niezręczna pauza. Zwykle ta przerwa oznacza, że ​​jest pytanie, które chcą zadać, ale nie są pewni, czy mnie obrażą. I prawie zawsze ma to związek z moim ciałem.

Chociaż osoby transpłciowe mają prawo do prywatności, jak każdy inny (i prawdopodobnie nie powinieneś pytać ludzi o ich narządy płciowe), zrobię to i odpowiem na to pytanie: Tak, mam pochwę.

I nie, to mi nie przeszkadza.

Przy urodzeniu przydzielono mi kobietę, ale kiedy skończyłem nastolatki, czułem się coraz bardziej nieswojo na własnej skórze. Bez względu na to, jak bardzo starałem się być w porządku z założeniem, że jestem kobietą, założenie to po prostu nie było właściwe.

Najlepszy sposób, w jaki mogę to wyjaśnić, jest podobny do tego, jak się czułem, gdy jako dziecko uczestniczyłem w mszy katolickiej. Wszyscy inni zdawali się wiedzieć, co robić: kiedy odmawiać modlitwę, kiedy wstać i usiąść, kiedy śpiewać i kiedy klęczeć, kto dotyka miski z wodą po drodze i dlaczego.

Ale wychowawszy się w świeckim domu, nie miałem punktu odniesienia. Uczestniczyli w próbach, a ja tymczasem wpadłem na scenę podczas występu.

Nie mogłem być szczęśliwy, dopóki świat w końcu nie spotka mnie tam, gdzie było moje serce.

Rozglądałbym się gorączkowo po kościele, próbując dowiedzieć się, jak się zachować i co robić. Czułem się jak ktoś z zewnątrz, z głębokim strachem, że się dowiem. Nie należałem tam. Nawet gdybym potrafił rozgryźć rytuały naśladując wszystkich, nigdy nie uwierzę w to w sercu, nie mówiąc już o zrozumieniu.

Podobnie jak religia, odkryłem, że dzięki płci nie możesz uwierzyć w coś, po prostu naśladując wszystkich innych. Jesteś tym, kim jesteś - i wiedziałem, że nie podobają mi się inne dziewczyny wokół mnie.

Im starszy jestem, tym bardziej nie do zniesienia stała się alienacja. Czułem się nie na miejscu, jakbym miał na sobie źle dopasowany kostium, który nie został stworzony dla mnie.

Dopiero gdy dowiedziałem się, co oznacza „transpłciowość” u moich późnych nastolatków, sprawy zaczęły się układać. Jeśli „bycie dziewczyną” nie było w porządku, dlaczego w ogóle musiałem „być”?

Spotkanie z innymi osobami transpłciowymi, gdy miałem 19 lat, otworzyło mi oczy. Słyszałem siebie w ich historiach.

Oni także czuli się nie na miejscu, nawet w tłumie ludzi, którzy mieli być tacy jak oni. Wiedzieli, jak to jest czuć się „brzydkim”, ale nie potrafili wyjaśnić, dlaczego.

Tak jak ja spędzili godziny przed lustrem, próbując mentalnie wymazać części swojego ciała, które wszyscy twierdzili, że „powinni” mieć.

Żadna ilość terapii, budowania poczucia własnej wartości i leków przeciwdepresyjnych nie zmieniła faktu, że to, jak świat nazwał mnie („ona”) i to, kim się znałem („on”), było beznadziejnie zsynchronizowane. Nie mogłem być szczęśliwy, dopóki świat w końcu nie spotka mnie tam, gdzie było moje serce.

Zrobiłem więc śmiały i przerażający krok, aby zmienić swoje ciało. Zacząłem brać testosteron, a ciemne chmury, które się wokół mnie zaczęły unosić. Z każdą zmianą - zwężającymi się biodrami, wypływającymi kośćmi policzkowymi, pojawiającymi się włosami na ciele - wydawało się, że kolejny kawałek układanki spada na swoje miejsce.

Bycie transpłciowym niekoniecznie oznacza, że ​​masz problem z każdym aspektem swojego ciała. W rzeczywistości niektórzy z nas mają dysforię płciową, która koncentruje się wyłącznie na określonych częściach lub cechach.

Podróż była jednocześnie dziwna i znajoma. Dziwne, bo nigdy nie widziałem siebie w ten sposób, ale znajomy, ponieważ wyobrażałem to sobie od dziecka.

Przy wsparciu rodziny i przyjaciół przeszedłem podwójną mastektomię („najwyższą operację”). Kiedy bandaże w końcu odpadły, miłość, którą odczułem do mojej refleksji, była niemal natychmiastowa, uderzając we mnie od razu. Wyszłam po drugiej stronie tej operacji, czując się pewnie, radośnie i z ulgą.

Jeśli kiedykolwiek widziałeś, jak ktoś myje silnik pokładem i odczuwasz natychmiastową ulgę, odkrywając coś lśniącego czystością tuż pod nim, to coś w tym rodzaju.

Ktoś wytarł mój niepokój, wstręt i smutek. Na jego miejscu było ciało, które mogłam kochać i świętować. Nie czułem już potrzeby ukrywania się.

Ale oczywiście po mojej najlepszej operacji ludzie blisko mnie cicho zastanawiali się, czy to będzie moja ostatnia operacja.

„Czy chcesz…” - zaczęli, kontynuując z nadzieją, że skończę zdanie. Zamiast tego uniósłbym brwi i uśmiechnął się, obserwując, jak poruszają się niewygodnie.

Wiele osób zakłada, że ​​osoby transpłciowe chcą „pełnego pakietu”, gdy rozpoczynają przejście.

Jednak nie zawsze tak jest.

Bycie transpłciowym niekoniecznie oznacza, że ​​masz problem z każdym aspektem swojego ciała. W rzeczywistości niektórzy z nas mają dysforię płciową, która koncentruje się wyłącznie na określonych częściach lub cechach. Nasza dysforia również może się zmieniać z czasem.

Moje przejście nigdy nie polegało na „zostaniu mężczyzną”. Chodziło tylko o bycie sobą.

Powodów może być wiele. Niektórzy z nas nie chcą poddawać się złożonej i bolesnej operacji. Inni nie mogą sobie na to pozwolić. Niektórzy uważają, że procedury nie są wystarczająco zaawansowane i obawiają się, że nie będą zadowoleni z wyników.

A niektórzy z nas? Po prostu nie chcemy ani nie potrzebujemy konkretnych operacji.

Tak, całkowicie możliwa jest zmiana niektórych aspektów naszego ciała, ale nie innych. Operacja ratująca życie jednej osoby trans może być zupełnie niepotrzebna dla innej osoby. Każda osoba transpłciowa ma inny stosunek do swojego ciała, więc co zrozumiałe, nasze potrzeby również nie są identyczne.

Posiadanie piersi doprowadziło do ogromnego stresu psychicznego, ale pochwa nie wpływa na mnie w ten sam sposób. Dokonuję wszelkich wyborów, których potrzebuję dla zdrowia psychicznego, a kolejna operacja nie jest wyborem, którego muszę teraz dokonać.

Poza tym moje przejście nigdy nie polegało na „zostaniu mężczyzną”. Chodziło tylko o bycie siebie. I z jakiegokolwiek powodu „Sam” to po prostu ktoś z dużą ilością testosteronu, płaską klatką piersiową, sromem i pochwą. I jest też najszczęśliwszym, jakim kiedykolwiek był.

Rzeczywistość jest taka, że ​​płeć to znacznie więcej niż nasze genitalia - i myślę, że jest to część tego, co sprawia, że ​​płeć jest tak fascynująca.

Bycie mężczyzną niekoniecznie oznacza, że ​​masz penisa, a nawet go chcesz. Bycie kobietą niekoniecznie oznacza również, że masz pochwę. Są też ludzie niebinarni, tacy jak ja, którzy są na świecie i robią to samo!

Płeć jest nieograniczona, więc sensowne jest również to, że nasze ciała są.

Istnieje wiele różnych sposobów bycia człowiekiem. Wierzę, że życie jest o wiele lepsze, gdy przyjmujemy to, co czyni nas wyjątkowymi, zamiast się go bać.

Możesz nie widzieć ciał takich jak moje każdego dnia, ale to nie czyni ich mniej pięknymi. Różnica jest cenną rzeczą - i jeśli te różnice przybliżają nas o krok do najwyższej i najbardziej kompletnej jaźni, uważam, że warto to uczcić.

Sam Dylan Finch jest wiodącym rzecznikiem zdrowia psychicznego LGBTQ +, zyskał międzynarodowe uznanie dla swojego bloga,Queer Things Up!, która po raz pierwszy stała się popularna w 2014 roku. Jako dziennikarz i strateg medialny Sam publikował obszernie na takie tematy, jak zdrowie psychiczne, tożsamość osób transpłciowych, niepełnosprawność, polityka i prawo i wiele innych. Swoją wiedzę specjalistyczną w zakresie zdrowia publicznego i mediów cyfrowych Sam pracuje obecnie jako redaktor społecznościowy w Linia zdrowia.