Moje życie jako małżonka osoby z cukrzycą typu 1

Przez całe życie wiele moich wspomnień było niczym niezwykłym. Miałem bardzo normalne dzieciństwo w rodzinie z klasy średniej. Moje życie nigdy nie było naprawdę szalone, dopóki nie poznałem Bretanii, cukrzycy typu 1.

Teraz wiem, że „szalony” brzmi ostro, ale taka właśnie jest ta choroba. Walczy z zębami i paznokciami, próbując złamać ducha. Myślisz, że masz wszystko pod kontrolą, aw ciągu 5 minut próbujesz przywrócić komuś przytomność. Chyba nigdy nie wyobrażałem sobie, że jako małe dziecko jeżdżące na rowerze po mojej okolicy, kobieta, w której się zakocham, miałaby taką bitwę pod ręką.

Poznaliśmy się w 2009 roku, kiedy jedynym pomysłem na cukrzycę było to, co widziałem w telewizji. To „dzięki diecie i ćwiczeniom przestajesz przyjmować insulinę na cukrzycę”. Więc spotykając się z Bretanią, nie sądziłem, że to taka zła choroba.

Umawialiśmy się przez około cztery miesiące, a następnie przeprowadziliśmy się razem. To wtedy rzeczywistość cukrzycy typu 1 kopnęła mnie w twarz. Cukrzyca zmieniła moje życie. I to spowodowało tyle komplikacji dla nas obu, że dwa lata, które spędziliśmy żyjąc razem nieubezpieczeni i jakby wyrzuceni z gniazda, są najbardziej żywymi wspomnieniami z mojego życia.

„Jej choroba jest łatwa do opanowania”. Pamiętam, jak powiedział nam endokrynolog. Przy odpowiednim zarządzaniu i zaopatrzeniu możesz normalnie żyć. Naprawdę, jedynym problemem, o którym ci nie mówią, jest to, że „łatwe życie” ma wysoką cenę. Właśnie tam moje życie stało się naprawdę trudne. Musieliśmy nie tylko upewnić się, że na stole jest jedzenie i czynsz został zapłacony, ale teraz musieliśmy również upewnić się, że mamy wystarczającą ilość insuliny i materiałów testowych na miesiąc. Nie trzeba więc dodawać, że nasze dwie płace minimalnej pracy nie ograniczały jej.

Byłem wtedy właścicielem furgonetki, więc po pracy jeździłem po wszystkich kompleksach mieszkaniowych w mieście. Za każdym razem, gdy ktoś zostaje eksmitowany, ma on możliwość złapania wszystkiego, co chce wziąć, a to, co opuszczają, umieszczane jest przez śmietnik. Zacząłem więc zbierać pozostawione meble i zacząłem je wystawiać i sprzedawać online. (Dostarczę nawet za niewielką opłatą 20 USD.) To nie było dla nas wygrywanie pieniędzy. Kupił jednak fiolkę z insuliną i może 50 pasków testowych, gdybyśmy mieli dobrą sprzedaż. To nie jest mój najbardziej dumny moment w życiu - po prostu zapłacił rachunki.

Skończyło się na tym, że byliśmy tak daleko w tyle za czynsz, że zostaliśmy eksmitowani z naszego mieszkania. Było to miejsce do życia lub życie Bretanii, a my wybraliśmy to drugie. Na szczęście moi rodzice kupili przyczepę w małym parku dla samochodów kempingowych dla emerytów i mogliśmy się tam wprowadzić.

Podczas naszego pobytu w kompleksie mieszkaniowym Bretania uzyskała wykształcenie w zakresie pomocy medycznej, a ja rozpocząłem praktykę jako instalator dywanów dla mojego ojca. Kiedy wprowadziliśmy się do przyczepy, nasza praca była lepiej płatna, a czynsz obniżony. Nie musiałem już szukać mebli. Wciąż jednak nieubezpieczeni, Brittany i ja wydawaliśmy duże części naszej wypłaty, aby zapewnić podstawy cukrzycy: dwa rodzaje insuliny, glukometr, paski testowe i strzykawki. Chociaż Bretania nie racjonowała już zapasów, wciąż trwała walka z cukrzycą.

Pewnego ranka, około 5 rano, odebrałem telefon. Drugi koniec telefonu był nieznanym głosem, który powiedział mi, że Bretania opuściła salę gimnastyczną, kiedy straciła przytomność i wycofała mój samochód do lasu. Więc oto byliśmy, trochę bardziej finansowo ustaleni, a ta drańska choroba wciąż podnosiła głowę.

Musiałem zrobić więcej, aby pomóc w tej chorobie, więc zapisałem się do marynarki wojennej USA. Teraz byliśmy dobrze ubezpieczeni dzięki stałym monitorom glukozy, pompom insulinowym i płatnej opiece medycznej. Wciąż wspominam te chwile w moim życiu jako lekcję i obecnie często zastanawiam się, jak to absolutnie było banany. To naprawdę uderza mnie w bok, gdy myślę o tym, ile innych dzieci przechodzi przez to i czy musisz być bogaty, aby prowadzić przyzwoite życie z cukrzycą typu 1.

Brittany, matka moich trojga dzieci i moja kochająca żona, zaczęła blog dla osób z cukrzycą typu 1, aby wiedzieć, że nie są sami. Rozpoczęła nawet proces tworzenia organizacji non-profit, aby pomóc dzieciom, które nie są ubezpieczone, uzyskać jak najlepsze życie. Nie wyobrażałam sobie kobiety, w którą mogłaby się rozwinąć, ale z pewnością cieszę się, że przeszedłem wszystkie trudy związane z utrzymaniem jej na powierzchni, aby mieć szansę cieszyć się osobą, którą się stała. Cukrzyca na pewno zmieniła moje życie i do tej pory była to bitwa. Ale cieszę się, że to ścieżka, którą wybrałem.

Mitchell Jacobs zaciągnął się do marynarki wojennej i poślubił Bretanię Gilleland, która od ponad 14 lat żyje z cukrzycą typu 1. Razem mają troje dzieci. Bretania obecnie bloguje na thediabeticjourney.com i podnosi świadomość na temat cukrzycy typu 1 w mediach społecznościowych. Brittany ma nadzieję, dzieląc się swoją historią, inni też mogą się do tego umocnić: bez względu na to, gdzie jesteśmy w tej podróży, wszyscy jesteśmy w to razem. Śledź Bretanię i jej historię na Facebooku.