Moja podróż w łuszczycy: nauka akceptacji skóry, w której się znajduję

Zawartość

• Moja diagnoza
• Wzloty i upadki z łuszczycą
• Czego się nauczyłem o sobie
• Na wynos

Miałem 12 lat, kiedy po raz pierwszy rozwinąłem łuszczycę. Miałem łatkę, która zaczęła rosnąć na linii włosów na plecach mojej skóry głowy. Nie miałem pojęcia, co to jest i co się dzieje. To było trochę przerażające i już jako dziecko wiedziałem, że potrzebuję odpowiedzi. Pozwól, że pokażę ci szybko moją podróż z łuszczycą.

Moja diagnoza

Pamiętam, jak mówiłem mamie o łatce, ponieważ się martwiłem. Pomyślała, że ​​to prawdopodobnie tylko sucha skóra, co było rozsądnym założeniem. Pozbyłem się tego i zacząłem być moim 12-letnim sobą. Patrząc wstecz, widzę niektóre z wyzwalaczy, które mogły doprowadzić do pierwszego wybuchu łuszczycy. W szkole znajdowałem się w stresującym środowisku, właśnie zacząłem dojrzewanie i powiedziano mi, że moja rodzina wyprowadzi się z miasta, w którym dorastałam. Mów o wielkim roku!

Dopiero przeprowadziłem się do mojego nowego miasta, zacząłem w nowej szkole średniej jako student pierwszego roku i opracowałem jeszcze więcej skal, że zacząłem myśleć, że dzieje się coś innego niż sucha skóra. Moja mama zdecydowała, że ​​czas zabrać mnie do dermatologa w celu uzyskania profesjonalnej opinii.

"Łuszczyca." To był werdykt dermatologa. W gabinecie dermatologa powiedziano mi: „Nałóż ten krem ​​steroidowy, unikaj słońca, a wszystko będzie dobrze”. Z perspektywy czasu byliśmy naiwni, sądząc, że to naprawdę może być takie proste.

Nigdy wcześniej nie słyszeliśmy o łuszczycy. Moja mama rozpoczęła wyszukiwanie dodatkowych informacji i odpowiedzi w Internecie. To było dużo badań! Miała nadzieję, że znajdzie jakieś alternatywne opcje leczenia, które pozwolą mi w jak największym stopniu unikać kremów steroidowych.

Zaczęłam jeść inaczej, aby pomóc sobie w leczeniu łuszczycy. Wycinaliśmy niektóre pokarmy i zacząłem brać witaminy i suplementy, które miały potencjalnie pomóc w tym stanie. Nie zawsze świetnie mi było trzymać się tych opcji. Byłem nastolatkiem i oczywiście miałem „lepsze” rzeczy do zmartwienia. Wiele lat później wziąłem udział w badaniu klinicznym z lekiem, który skutecznie leczył moją łuszczycę. Ale kiedy przestałem brać ten lek, moje objawy wróciły. Nie trzeba dodawać, że w mojej podróży do łuszczycy było wiele wzlotów i upadków.

Wzloty i upadki z łuszczycą

Przez całe liceum ukrywałem swoje łuski przed rówieśnikami. Tylko bliscy przyjaciele i rodzina wiedzieli o tym, co było ukryte pod moimi długimi rękawami, pończochami i grzywką - a przynajmniej tak myślałem! Wstydziłem się, gdy ktoś zapytał mnie „dlaczego jestem taki słaby” lub inne komentarze w tym duchu. Martwiłem się, że nie zostałbym zaakceptowany, gdyby ludzie wiedzieli o mojej łuszczycy i że będę postrzegany tak inaczej.

W szczególności pamiętam jeden raz w szkole średniej, kiedy przyjaciółka nie przytuliła mnie, bo nie chciała, żeby moja skóra ją dotknęła. To było tak, jakby myślała, że ​​skażę ją moją zaraźliwą przewlekłą chorobą. Byłem całkowicie zawstydzony.

Dopiero po ukończeniu szkoły średniej i rozpoczęciu studiów zdałem sobie sprawę, że mam dość ukrywania się przed światem. Byłem zmęczony komentarzami i pytaniami. Byłem zmęczony szukaniem powodów i wymówek dla mojej skóry - czegoś, nad czym nie miałem kontroli.

Zrobiłem więc duży krok. Zrobiłem zdjęcia kciukami do góry, brzucha i twarzy. Napisałem podpis, który moim zdaniem najlepiej nadaje się do odsłonięcia mojej sześcioletniej tajemnicy. Był to podpis o miłości własnej i akceptacji siebie. To było wszystko, czego chciałbym móc poczuć i zobaczyć w moich myślach przez wszystkie sześć poprzednich lat. Następnie wysłałem zdjęcia i podpis, aby każdy mógł je zobaczyć na Facebooku.

Oto mały fragment tego, co miałem do powiedzenia: „Mam łuszczycę i spędziłem wiele bezcelowych lat życia, ukrywając moje ciało w każdy możliwy sposób. Ale teraz jestem dumny z ciała, które mam i nie oddałbym go za nic. Nauczyło mnie to pewności siebie i nie obchodzi mnie, co inni o mnie myślą. ”

Gdy mój post się skończył, otrzymałem najbardziej przytłaczającą odpowiedź miłości, akceptacji i gratulacji. Zrobiłem to! Przezwyciężyłem strach przed tym, co ludzie mogą o mnie myśleć! I daję światu znać o mojej największej tajemnicy!

Możecie sobie wyobrazić niesamowite uczucie ulgi, jakie miałem. Wydałem najbardziej satysfakcjonujące westchnienie. Wydawało mi się, że z mojej klatki piersiowej zdjęto ogromny ciężar. Już się nie bałam. To było niesamowite!

Czego się nauczyłem o sobie

Od momentu wydania w 2011 roku moje życie z łuszczycą zostało na zawsze zmienione. Chociaż po drodze otrzymałem kilka nieprzyjemnych komentarzy i dziwnych spojrzeń, teraz obejmuję swoją skórę. Zawsze mogę sobie wmawiać, że pamiętam swoją odwagę i miłość do siebie.

Często jestem pytany o to, jak mogę pokazać moją skórę publicznie i jak mi to nie przeszkadza. Szczerze mówiąc, kocham moją skórę! Tak, są chwile, które chciałbym mieć czystą, elastyczną i lśniącą skórę. Jednak nie byłbym pewną siebie kobietą, którą jestem dzisiaj bez silnego związku z moją łuszczycą. Moja łuszczyca dała mi poczucie indywidualności. Pomogło mi to dowiedzieć się, kim jestem, jak być silnym, jak być innym i jak siebie kochać.

Na wynos

Jeśli jest jedna rzecz, którą każdy może wyciągnąć z mojej historii, mam nadzieję, że jest to: Znajdź poczucie własnej miłości. Nie bez powodu otrzymaliśmy ciała, w których żyjemy. Wierzę, że wyższa istota wiedziała, że ​​potrafię poradzić sobie z życiem z przewlekłą chorobą. Wytrzymuję przeszkody życia z poczuciem celu, a także wzmocnienia.

Ten artykuł jest ulubionym z następujących zwolenników łuszczycy: Nitika Chopra, Alisha Bridges, i Joni Kazantzis

Krista Long jest gospodarzem strony na Instagramie @pspotted. Z łuszczycą mieszka od najmłodszych lat, a łuszczycowe zapalenie stawów od wczesnej dorosłości. Jej głównym celem w dzieleniu się swoją chorobą ze światem jest pomaganie innym, którzy nie są tak pewni swojej własnej skóry, łuskowatej czy nie, aby czuli się tak, jakby nie byli sami. Ma nadzieję zainspirować innych do poczucia większej akceptacji w ich codziennym życiu z powodu ich choroby.