Jak zbudowałem nowy - i silniejszy - związek z moim ciałem po in vitro

W zeszłym roku byłem między moim drugim a trzecim cyklem IVF (zapłodnienie in vitro), kiedy zdecydowałem, że czas wrócić do jogi.

Raz dziennie rozkładałem czarną matę w moim salonie, aby ćwiczyć jogę yin, formę głębokiego rozciągania, w której pozy są trzymane nawet przez pięć minut. Chociaż mam dwa certyfikaty nauczania jogi, po raz pierwszy ćwiczyłem od ponad roku. Nie nadepnąłem na matę od czasu mojej pierwszej konsultacji z endokrynologiem reprodukcyjnym, który, jak mam nadzieję, pomógłby mi począć.

W roku, który nastąpił po pierwszym spotkaniu, mój mąż i ja przemierzaliśmy cykle nadziei i rozczarowania więcej niż raz. IVF jest trudny - dla twojego ciała, dla twoich emocji - i tak naprawdę nic cię na to nie przygotowuje. Dla mnie jedną z najbardziej nieoczekiwanych części było poczucie obcości z moim ciałem.

IVF wymaga wstrzykiwania hormonów - zasadniczo prosząc ciało o dojrzewanie wielu jaj przed owulacją, w nadziei na uzyskanie żywotnego i zdrowego (lub więcej), który zapłodni. Ale w wieku 40 lat wiedziałem, że wydałem już moje najbardziej żywotne, zdrowe jaja, więc zastrzyki spowodowały oddalenie mnie od ciała.

Czułem się tak, jakbym błagał o swój system rozrodczy za 11 godzin, o wiele za późno - i moje młodzieńcze ciało, i to, co to czuło, zapisane w mojej wyobraźni jako puste, wspomnienie, które mogłem sobie wyobrazić, ale nie mogłem odzyskać trzewia nie mówiąc już o ponownym odwiedzeniu, powtórzeniu, przeżyciu lub odzyskaniu.

Wciąż myślałem o zdjęciu mojej koleżanki i koleżanki z college'u i mnie we włoskiej restauracji w centrum Brooklynu. Przypomniałem sobie, jak się ubrałem na ten wieczór, który był na moje 31 urodziny, i połączyłem czerwone spodnie Ann Taylor z jedwabną czarną koszulką z zygzakowatym wzorem pomarańczowej, niebieskiej, żółtej i zielonej nitki przebiegającej przez materiał.

Przypomniałem sobie, jak szybko ubrałem się tego wieczoru i jak intuicyjnie było wyrażać się w ubraniu i powozie w sposób, w którym dobrze się ze sobą czułem. W tym czasie nie musiałem myśleć o tym, jak to zrobić - miałem naturalne zaufanie do mojej seksualności i wyrażania siebie, które mogą być drugą naturą w wieku 20 i 30 lat.

Ja i moi przyjaciele byliśmy wówczas nowoczesnymi tancerzami w dobrej formie. Dziesięć lat później, w trakcie zapłodnienia in vitro, ten czas rezonował jako wyraźnie zakończony. Że ciało wydawało się dyskretne i oddzielone od ciała, które miałem w latach 40. Nie testowałem się fizycznie w ten sam sposób, zmieniłem się w pisanie, to prawda, ale to uczucie oddzielenia się od mojego ciała, a nawet rozczarowanie nim w cieniu.

To poczucie zdrady ze strony mojego ciała doprowadziło do pewnych fizycznych zmian, które początkowo uznałem za nieodłączną część procesu starzenia się. Pewnego wieczoru wraz z mężem zabraliśmy mojego szwagra na kolację z okazji jego urodzin. Tak się złożyło, że mój mąż poszedł do szkoły z gospodarzem w restauracji, a po ich pierwszym powitaniu jego przyjaciel odwrócił się do mnie uprzejmie i powiedział: „Czy to twoja mama?”

To wystarczyło, aby zwrócić moją uwagę. Po głębokiej autorefleksji zdałem sobie sprawę, że proces starzenia się nie był odpowiedzialny za to, że wyglądam i czuję się starszy, zmęczony i bez formy. Mój myśl proces był. W mojej głowie czułem się pokonany, a moje ciało zaczęło wykazywać tego oznaki.

Ten cytat z Ron Breazeale uderzył w akord: „Tak jak ciało wpływa na umysł, umysł ma ogromny wpływ na ciało”.

Zacząłem zmieniać myślenie. Kiedy to zrobiłem, moja fizyczność - moja siła, zdolności i poczucie atrakcyjności - zmieniły się w ciągu kilku tygodni, jeśli nie dni. Kiedy wraz z mężem przygotowywaliśmy się do trzeciego cyklu in vitro, poczułam się silna.

Ten trzeci cykl IVF byłby naszym ostatnim. Nie powiodło się. Ale dwie rzeczy wydarzyły się zarówno podczas, jak i zaraz po tym, co pozwoliło mi całkowicie zresetować moje myślenie o moim ciele i stworzyć z nim bardziej wspierającą i pozytywną relację, pomimo rezultatu.

Pierwsza rzecz wydarzyła się kilka dni przed trzecim pobraniem jaj. Upadłem i doznałem wstrząsu mózgu. Jako taki nie byłem w stanie uzyskać znieczulenia podczas pobierania jaja. Przy mojej orientacji IVF rok wcześniej zapytałem o rezygnację ze znieczulenia, a lekarz wzdrygnął się: „Igła przebija ścianę pochwy, aby wyssać jajo z jajnika”, powiedziała. „To zostało zrobione i można to zrobić, jeśli jest to dla Ciebie ważne”.

Jak się okazało, nie miałem wyboru. W dniu odzyskania pielęgniarką na sali operacyjnej była Laura, która kilka razy pobierała moją krew podczas porannego monitorowania, aby zarejestrować poziomy hormonów. Ustawiła się przy mojej prawej stronie i zaczęła delikatnie pocierać moje ramię. Lekarz zapytał, czy jestem gotowy. Byłem.

Igła została przymocowana z boku różdżki ultradźwiękowej i poczułem, że przenika ona do mojego jajnika, jako łagodny skurcz lub niski poziom bólu. Moja ręka była zaciśnięta pod kocem, a Laura instynktownie sięgnęła po nią kilka razy i za każdym razem wracała, delikatnie pocierając moje ramię.

Chociaż nie zdawałem sobie sprawy, że mam ochotę płakać, czułem łzy spływające po policzku. Zsunęłam rękę spod koca i złapałam Laurę. Przycisnęła mi brzuch - w ten sam delikatny sposób pocierała moje ramię. Lekarz usunął różdżkę.

Laura poklepała mnie po ramieniu. „Dziękuję bardzo” - powiedziałem. Jej obecność była aktem troski i hojności, których nie mogłem przewidzieć, że będę potrzebować, ani nie mogłem prosić o nią bezpośrednio. Pojawił się lekarz i ścisnął moje ramię. „Superbohater!” powiedział.

Ich uprzejmość zaskoczyła mnie - pomysł, że opiekowano się mną w ten łagodny, łaskawy sposób, był niepokojący. Okazali mi współczucie w czasie, gdy nie byłem w stanie się ofiarować. Zrozumiałem to, ponieważ była to procedura obieralna i czułem, że staram się mieć to, co mogłem wcześniej - dziecko - nie spodziewałem się ani nie czułem prawa do współczucia.

Drugi wgląd przyszedł kilka miesięcy później. Z IVF jeszcze świeżo w przeszłości, dobry przyjaciel zaprosił mnie do odwiedzenia jej w Niemczech. Negocjowanie przejazdu z lotniska w Berlinie do autobusu do tramwaju do hotelu wywołało nostalgię. Ponieważ hormony nie są już częścią mojego układu, poczułem, że moje ciało po raz kolejny istniało mniej więcej na moich warunkach.

Pokonałem Berlin pieszo, średnio 10 mil dziennie, testując moją wytrzymałość. Przez długi czas czułem się zdolny i zacząłem postrzegać siebie jako uzdrawiającego z rozczarowania, a nie jako osobę trwale rozczarowaną.

Uświadomiłem sobie, że moja podstawowa zdolność do leczenia nie była skończona, nawet jeśli liczba jaj w moim ciele była.

To, co wydawało mi się, że nowe i trwałe warunki są dostosowane do starzenia się - mniej siły, niewielki przyrost masy, mniej przyjemności z prezentowania się - były, bardziej dokładnie, bezpośrednimi skutkami smutku i rozproszenia, które negocjowałem w tym konkretnym czasie.

Gdy tylko mogłem oddzielić to, co tymczasowe od stałego, chwilowy ból i zamieszanie IVF mieszały się z dłuższą trajektorią zamieszkiwania ciała, które jest zasadniczo sprężyste, mogłem znów zobaczyć swoje ciało jako silne i potencjalne - nawet jako ponadczasowe.

To moje życie emocjonalne wpłynęło na moje starzenie się. Moje rzeczywiste ciało było sprężyste i okazało się nie do złamania, kiedy zwróciłem się do niego z nową wiarą w jego energię i potencjał.

Po powrocie do domu wznowiłem praktykę yin-jogi. Zauważyłem, że moje ciało odzyskuje swój znajomy kształt i rozmiar i chociaż rozczarowania związane z zapłodnieniem in vitro zajęły więcej czasu, zauważam, że mogę wpłynąć na ich eksplorację poprzez przesunięcie procesu myślowego w celu stworzenia granic między moimi uczuciami a ich nieodłączną siłą, oraz holistyczna wizja siebie, w której moje uczucia są tymczasowymi warunkami - nie stałymi, definiującymi atrybuty.

Z dnia na dzień wchodziłem na czarną matę i połączyłem się z ciałem. A moje ciało odpowiedziało - wracając do miejsca, w którym mogłoby być giętkie, dynamiczne i młodzieńcze, zarówno w mojej wyobraźni, jak i w rzeczywistości.

Amy Beth Wright to niezależna pisarka i profesorka z Brooklynu. Przeczytaj więcej o jej pracy na amybethwrites.com.