Imprezowanie dla rodziców: wstyd mamo sprawił, że zakwestionowałem wszystko o sobie

Zawartość

• Czym jest wstyd?
• Moje doświadczenie ze wstydem
• Jak poradzić sobie ze wstydem?

Nigdy nie czułem wielkiego wstydu, dopóki nie urodziłem dziecka.

Dwa lata temu w synagodze w Cambridge w stanie Massachusetts razem z moim masywnym niemowlakiem byliśmy zdecydowanie najgłośniejszą i najbardziej ekspresyjną parą w nowej grupie wsparcia mamy. Poszedłem, ponieważ musiałem się zaprzyjaźnić, a od naszego ówczesnego domu w Bostonie była krótka przejażdżka.

Siedząc w kręgu na podłodze, pozostali rodzice wyglądali na niewygodnych, kiedy entuzjastycznie mówiłem o wstrząsach nowego rodzicielstwa. Było jasne, że jestem dziwną mamą.

Przypomniało mi to, jak się czułem, kiedy byłem w domu, grzebiąc w grupach rodziców na Facebooku i nie odnosząc się do żadnego z postów. Próbowałem się połączyć i brakowało mi znaku.

Przeprowadziłem się z Miami do Bostonu, kiedy byłem w 7 miesiącu ciąży, w mieście, w którym znałem bardzo niewiele osób. Podczas gdy Cambridge jest znane z tego, że kształci przyszłych liderów na Uniwersytecie Harvarda, ludzie często odwiedzają Miami, aby tańczyć do białego rana i opalać swoje majtki.

W rzeczywistości „dzikie” to słowo, które opisywałem swoje życie na krótko przed zajściem w ciążę w wieku 36 lat. Wtedy nosiłem swój styl życia jak odznakę honoru. Byłem wieloletnim redaktorem muzycznym z żądnym przygód duchem i zamiłowaniem do młodszych dysfunkcyjnych mężczyzn i przyjaciół z kolorowymi historiami. Często piłem za dużo, tańczyłem zbyt mocno i zbyt często kłóciłem się publicznie.

Zacząłem się martwić, jak opisałbym moje życie w wieku przedszkolnym potencjalnym przyjaciołom, którzy wydawali się znacznie bardziej osiedleni niż kiedykolwiek.

Poczułem, że to dziwne dokuczanie w środku, które wkrótce zdałem sobie sprawę, że to niesmak wstydu. Rzadko odczuwałam wstyd, zanim urodziłam sobie syna, ale tak było, po prostu siedziałam na piersi, usiadłam i patrzyłam na mnie z uśmieszkiem.

Czym jest wstyd?

Badacz i autor „Women and Shame”, Brené Brown, definiuje to uczucie jako takie: „Wstyd jest bardzo bolesnym uczuciem lub doświadczeniem przekonania, że ​​jesteśmy wadliwi, a zatem niegodni akceptacji i przynależności. Kobiety często odczuwają wstyd, gdy są uwikłane w sieć warstwowych, sprzecznych i konkurujących ze sobą oczekiwań społeczności. Wstyd sprawia, że ​​kobiety czują się uwięzione, bezsilne i odizolowane. ”

Brown zaczął studiować wstyd u kobiet z powodu swojego doświadczenia jako matki. Stworzyła pojęcie „wstydu matki”, aby zastosować je do niezliczonych rodzajów wstydu, jaki odczuwamy w związku z macierzyństwem.

W wywiadzie dla Ruchu Matki Brown zauważył sztywne oczekiwania społeczności oraz osobiste doświadczenia, które mogą wywołać wstyd u matek.

„To, co czyni go tak niebezpiecznym, to jego zdolność do sprawiania, że ​​czujemy się jakbyśmy byli jedyni - inni - na zewnątrz grupy”, powiedziała.

Z pewnością czułem się jak jedyna brudna kaczka w nieskazitelnym stawie.

Moje doświadczenie ze wstydem

Po narodzinach naszego syna, ja i mój partner mieszkaliśmy na szalce Petriego idealnej do hodowli wstydu.

Obaj z dziką przeszłością byliśmy trzeźwymi nowymi rodzicami bez sieci wsparcia. Pracowałem także z domu - sam. I podobnie jak 20 procent kobiet i 5 procent mężczyzn doświadczyłem objawów depresji poporodowej i lęku, które mogą obejmować uczucie wstydu.

Przed porodem byłam pewną siebie osobą, która myślała, że ​​wstyd jest narzędziem kontroli wywieranym przez moją mamę lub trolle internetowe, kiedy nie podobała im się moja krótka spódniczka lub opinia, którą napisałem w recenzji koncertowej.

Kiedy ktoś próbował sprawić, żebym się wstydził - jak łobuziaki zaludniające moją młodość - wziąłem wstyd, zamieniłem go we wściekłość skierowaną na tę osobę, a potem odpuściłem.

Czułam się winna, kiedy zrobiłam coś złego, i zawstydziłam się, gdy popełniłam błąd, ale jeśli ktoś próbował sprawić, żebym poczuł się źle z powodu bycia sobą, pomyślałem „f @! # Nich”, a nie „f @! # Mnie”. To były ich problemy - nie moje.

Nawet po porodzie nie byłam zainteresowana próbą dopasowania się do formy „idealnej” matki. Chciałbym spędzać czas z mamą w spodniach do jogi, entuzjastycznie dopingując jej dzieci podczas niedzielnego meczu piłki nożnej. Ale nigdy tego nie zamierzałem być jej.

Uważałem też koncepcję dziwki Madonny za bzdury i nigdy nie myślałem, że wpadnę w tę mentalną pułapkę. Kiedy zacząłem się wstydzić dziwki i bardziej jak Madonny, byłem głęboko zdezorientowany.

Jak poradzić sobie ze wstydem?

Antidotum na wstyd, Brown sugeruje, jest wrażliwość, empatia i więź.

Mówi, że oglądanie, jak jej przyjaciele doświadczają wstydu matki, a jej badania przygotowały ją na emocje i oczekiwania związane z byciem rodzicem. Ponieważ nie byłam tak dobrze zaznajomiona z emocjami, nie byłam gotowa się z tym pogodzić.

Byłem jednak zdeterminowany, aby wydostać się z otchłani wstydu.

Moje autentycznie zamknięte rogi z moim nowym, pruderyjnym rodzicem. Jako matka widziałem siebie jako przedmiot, który był wyłącznie zarządcą innego życia. Byłem mleczarzem, którego każda wyprawa kończyła się niechlujnym przystankiem na stole i każdego popołudnia wymagała przerabiania jedzenia dla dzieci w kostki lodu.

Trudno jest współczuć i empatii w stosunku do rzecz, więc musiałem sobie przypomnieć o mojej wartości i ludzkości.

Po prawie dwóch latach zmagań z tym przejściem zacząłem ponownie łączyć się z ludźmi, którzy mnie zaakceptowali.

Zadzwoniłem do moich starych przyjaciół i cieszyłem się, słuchając ich plotek i shenaniganów bez osądu. Podjąłem tę nieoceniającą postawę i zastosowałem ją do wspomnień z mojej własnej przeszłości.

Mój syn, partner i ja na szczęście przeprowadziliśmy się do miasta, w którym mieszkają ludzie, którzy znali mnie w wieku przedszkolnym i moją rodzinę. Spotykać się z nimi przypomniało mi, że potknięcie się w sytuacjach społecznych nie jest niczym wielkim. Mogłem śmiać się z moich błędów, co czyni mnie bardziej przyjaznymi, ludzkimi i sympatycznymi.

Uświadomiłem sobie również, że inni rodzice w grupie rodziców w Cambridge prawdopodobnie czuli się tak, jak ja: odizolowani i zdezorientowani.

Ci z nas, którzy rodzili, przechodzili ogromne przemiany cielesne, które wpływały nie tylko na to, jak wyglądaliśmy, ale także na działanie naszego mózgu. Niedawno dostosowywaliśmy się do zmian biologicznych mających na celu ochronę naszych noworodków - nie łącząc się ze sobą.

Dopiero wtedy mogłem przestać się koncentrować na złych nocach z przeszłości i zacząć pamiętać resztę. Były też długie, pełne przygód dni, które doprowadziły do ​​nowych połączeń, ekscytujących eksploracji i być może te dni zaczęły się od mimozy na śniadanie.

Pamiętając o tym, co dobre i złe w moim dziecięcym życiu, łącząc się z przyjaciółmi i pamiętając o akceptacji siebie, gdy pozwalam sobie zintegrować swoją burzliwą przeszłość z nową rolą mamy.

W mojej obecnej grze nie ma wstydu (właściwie prawie żadnej). A jeśli pojawi się ponownie, teraz mam narzędzia, aby stawić mu czoła i pozwolić mu odejść.

Liz Tracy jest pisarką i redaktorką mieszkającą w Waszyngtonie, D.C. She napisał do publikacji takich jak The New York Times, The Atlantic, Refinery29, W, Glamour i Miami New Times. Spędza czas, grając w jeden sposób potwór z młodym synem i obsesyjnie obserwujący brytyjskie tajemnice. Możesz przeczytać więcej o jej pracy na theliztracy.com.