Kocham kogoś z poważnym zaburzeniem depresyjnym

Zawartość

• Stare zwyczaje umierają ciężko
• Małymi kroczkami
• Równoważenie ról

Zdrowie i dobre samopoczucie dotykają każdego z nas inaczej. To historia jednej osoby.

Jako osoba żyjąca z depresją wiem z pierwszej ręki, jak wszechstronna może być. Wiem, jak może dotknąć każdej części twojego życia.

Żyję również z innymi chorobami przewlekłymi, co jest trudne. Ale, szczerze mówiąc, wybrałbym życie z moim chronicznym bólem nad depresją każdego dnia.

Z biegiem lat znalazłem sposoby na radzenie sobie z depresją całkiem dobrze dzięki połączeniu leków, samoopieki i mnóstwa czasu na przytulanie z moimi świnkami morskimi.

Mój mąż, TJ, wciąż doświadcza epizodów depresyjnych. A obserwowanie jego zmagań dało mi zupełnie nowe uznanie dla tego, jak bolesne jest to, że partnerzy często są osobami postronnymi i nie są w stanie pomóc z chorobą. Jakoś gorzej jest widzieć go w depresji niż doświadczać go osobiście.

Widzisz, jestem naprawcą.

Depresja mojego męża jest czymś, czego nie mogę naprawić.

Zajęło mi dużo czasu, aby naprawdę się tego nauczyć. Jesteśmy razem przez dekadę, ale minął dopiero rok Wspierający w porównaniu do próby naprawienia wszystkiego. Połączenie terapii, pracy nad problemem z przyjaciółmi i lepszej komunikacji pomogło mi przeanalizować, dlaczego to robię… i jak to zmienić.

Stare zwyczaje umierają ciężko

Zanim nauczyłem się, jak naprawdę pomóc mężowi, traktowałem go w jedyny znany mi sposób. Wychowałem się w znęcającym się gospodarstwie domowym i w młodym wieku nauczyłem się, że aby uniknąć krzywdy, powinienem zrobić wszystko, co w mojej mocy, aby sprawić, by sprawcy byli szczęśliwi.

Niestety przekształciło się to w niezdrowy nawyk, przenosząc się na ludzi, którzy nie próbowali mnie skrzywdzić, jak mój mąż. Stałam się super zadowolona… kusicielką. Ale próbując sprawić, by TJ poczuł się lepiej, w rzeczywistości odepchnąłem go i sprawiłem, że poczuł, że nie może podzielić się swoją depresją.

„To było dość irytujące” - wyznaje, przypominając sobie moje zachowanie. „Jednym z problemów z duszeniem jest to, że nie wydaje mi się, żebym był smutny. To tak, jakbym już czuł się popsuty, ale wtedy nie wolno mi się popsuć ani zasmucić ”.

Z czasem zdałem sobie sprawę, jak bardzo neguję jego uczucia, próbując go pocieszyć. Coś, co robiłem w głowie, aby „zapewnić mu bezpieczeństwo”, było w rzeczywistości szkodliwe i powodowało, że czuł się gorzej. Od tamtej pory dowiedziałem się, że praktykuję „anty-empatię” - jak to nazywa nauczycielka seksu i związków - Kate McCombs - od lat, nie zdając sobie z tego sprawy. Odmawiałem autonomii męża, domagając się pozytywnych uczuć.

Nauczyłem się z własnego zarządzania depresją, wiem, że wszyscy musimy pozwolić sobie na odczuwanie i przetwarzanie uczuć smutku, gniewu i wszystkiego, co towarzyszy depresji. Kiedy tego nie robimy, te uczucia prawdopodobnie same znajdą ujście. Czasami może to nawet spowodować samookaleczenie i agresywne zachowanie.Poznanie tego wszystkiego pomogło mi zrozumieć, że upycham własne uczucia, eliminując negatywne, aby zawsze być Pollyanną dla innych - przynajmniej na zewnątrz.

To nie było zdrowe dla nikogo w moim życiu.

To powiedziawszy, nawet TJ przyznaje, że nie było tak źle.

„Wiem, że w głębi duszy starałeś się być miły i pomagać. To znaczy, przywróciłeś mi leki przeciwdepresyjne, a teraz nie jestem aż tak smutna ”, mówi.

Leki przeciwdepresyjne nie są odpowiedzią dla wszystkich, ale pomagają nam obojgu. Jednak oboje doświadczamy seksualnych skutków ubocznych naszych leków. To trudne, jak można sobie wyobrazić.

Małymi kroczkami

Z czasem TJ i ja nauczyliśmy się lepiej komunikować na temat depresji, co nie zawsze jest łatwe, ponieważ nie lubi o tym rozmawiać. Nadal robimy postępy.

Piszemy do siebie przez cały dzień, gdy TJ jest w pracy. Jeśli któryś z nas ma ciężki dzień, dzielimy się nim przed końcem dnia. Pomaga mi to również komunikować mój poziom bólu, dzięki czemu łatwiej jest poprosić o to, czego mogę potrzebować, gdy będzie w domu.

Zamiast się dusić i ciągle być w pobliżu, daję mu więcej miejsca. To pozwala TJ przetwarzać swoje uczucia i mieć swobodę zarówno odczuwania, jak i wyrażania negatywnych uczuć. Przed wejściem do pokoju, w którym się znajduje, staram się zapytać męża, czy chce towarzystwa czy przestrzeni. Pytam, czy chce porozmawiać o tym, przed czym stoi, czy też potrzebuje czasu. Co najważniejsze, staram się dać mu co najmniej 15 minut sam na sam, kiedy wraca z pracy do domu, aby odpocząć od dnia.

Równoważenie ról

Oczywiście nie zawsze jestem w stanie ćwiczyć wszystkie te nawyki ze względu na własne problemy zdrowotne. Są chwile, kiedy potrzebuję więcej pomocy lub odczuwam duży ból i musimy dostosować naszą rutynę.

Nasz związek stanowi delikatną równowagę między opiekunem a pacjentem. Czasami potrzebuję więcej pomocy, a innym razem mój mąż. Są dziwne chwile, w których oboje mamy się dobrze, ale nie tak często, jak byśmy chcieli. Ten rodzaj dynamiki może być trudny dla każdego związku, ale szczególnie takiego jak nasz, w którym oboje mamy przewlekłe problemy zdrowotne.

Najtrudniejsze dni to te, kiedy oboje potrzebujemy więcej pomocy, ale nie jesteśmy w stanie wspierać się tak bardzo, jak potrzebujemy lub chcemy. Na szczęście te dni są coraz rzadsze z powodu postępów, jakie poczyniliśmy w ciągu ostatnich kilku lat.

Kiedy wspólnie doświadczamy życia, wiem, że czekają nas ciężkie czasy. Ale mogę tylko mieć nadzieję, że nasza zwiększona komunikacja utrzyma nas na powierzchni podczas przypływu.

Od naszego eksperta od zdrowia psychicznego „Jak każdy inny związek, pary muszą komunikować się ze sobą w sposób uczciwy. Każdy członek pary musi także pamiętać, że jest partnerem swojej ukochanej osoby, a nie terapeutą. I chociaż członkowie związku mogą z pewnością wspierać się nawzajem w trudnych czasach, każdy musi pamiętać, że ich rolą nie jest „naprawianie” drugiego. Takie dobre intencje często prowadzą do dysfunkcji. ”

- Timothy J. Legg, PhD, PsyD, CRNP

Kirsten Schultz jest pisarką z Wisconsin, która kwestionuje normy seksualne i płciowe. Dzięki swojej pracy jako przewlekła aktywistka zajmująca się chorobami i niepełnosprawnością, ma reputację znoszenia barier, jednocześnie uważnie powodując konstruktywne kłopoty. Niedawno Kirsten założył Chronic Sex, w którym otwarcie dyskutuje się o tym, jak choroba i niepełnosprawność wpływają na nasze relacje z nami i innymi, w tym - jak się domyślacie - seks! Śledź ją na Twitterze.