Ćwiczyłem jak moja żona przez miesiąc… i upadłem tylko dwa razy

Zawartość

• Tydzień 1: Poznaj kobiety
• Tydzień 2: Najbardziej brutalna rzecz, jaką kiedykolwiek zrobiłem
• Tydzień 3: A teraz tańczymy
• Tydzień 4: Ćwiczenia z żoną
• Recenzja dla

Kilka miesięcy temu zacząłem pracować w domu. To niesamowite: bez dojazdów! Brak biura! Bez spodni! Ale potem zaczęły mnie boleć plecy i nie mogłem zrozumieć, co się dzieje. Czy to krzesła w moim mieszkaniu? Laptop? Brak spodni? Pytam więc moją żonę, dla której to nie jest tajemnica. „To dlatego, że już nigdzie nie chodzisz” – mówi. Kiedyś codziennie maszerowałem milę do pracy, ale teraz idę rano do kuchni i godzinami nie wychodzę. Moje plecy, które kiedyś podpierały leniwego, ale ruchliwego mężczyznę, po prostu topnieją. (Powiązane: 5 łatwych sposobów na pokonanie bólu pleców.)

„Myślę, że musisz ćwiczyć” – mówi. I ma rację. Od lat pracuje w domu i trzy razy w tygodniu chodzi na zajęcia fitness. Próbowałem już wcześniej siłowni, ale nigdy nie mogę się do nich przyczepić. Potrzebuję czegoś nowego. Szczerze mówiąc, muszę ćwiczyć jak moja żona.

I tak przez miesiąc postanawiam zrobić właśnie to: Co tydzień chodzę na nową klasę fitness wypełnioną kobietami. Aby ratować plecy, w końcu założyłam spodnie. A przynajmniej szorty. Oto jak to poszło.

Tydzień 1: Poznaj kobiety

Idąc do Pure Barre, mojej pierwszej klasy, martwię się: czy będę problemem? Wyobrażam sobie jakąś biedną kobietę, która czuje się doskonale w spandexie wśród koleżanek, która teraz będzie się stresować, że jakiś dziwny mężczyzna gapi się na jej tyłek. Postanawiam: schowam się w kącie i zrobię, co w mojej mocy, żeby na nikogo nie patrzeć. Nawet mnie nie zauważycie, panie. Właśnie tutaj na trening. (Brak zajęć barre w pobliżu? Wypróbuj ten trening w domu z barrem).

Potem przyjeżdżam, a moja instruktorka Kate ustawia mnie na froncie baru baletowego i na środku. Oczywiście jestem tu jedynym facetem. Cześć dziewczyny.

Kate przeprowadza mnie przez 30 sekund, a oto, co pamiętam: klasa ćwiczy moje słabo rozwinięte grupy mięśni, więc powinienem oczekiwać, że moje ciało będzie wibrować. Bardzo ważne jest również „zawijanie”. Robi coś z biodrami i bardzo dobrze to tłumaczy, jestem tego pewien, a ja staram się jej pokazać, że rozumiem, delikatnie garbiąc powietrze. "Masz to!" ona mówi.

Zaczyna się lekcja, a ona wylicza 10-częściowe instrukcje, jak ustawić nasze ciała, podczas gdy ja staram się nadążyć. W pewnym momencie każe nam wszyscy leżeć na podłodze, a ja patrzę, jak moi koledzy z klasy podążają za nami – dopóki Kate nie podchodzi, żeby mnie delikatnie odwrócić, bo kieruję się w złą stronę. Oznacza to, że mam do czynienia wszyscy, i wszyscy stoją w obliczu ja. Jestem pewien, że nie pozostanie to niezauważone. Przynajmniej nie mogę być oskarżony o gapienie się na czyjeś tyłek.

Dziwię się, że na zajęciach o nazwie „barre” większość czasu spędzamy z dala od barre baletowej. Ale lubię mikro-ruchy klasy – utrzymywanie pozycji, a następnie poruszanie się lekko w przód iw tył. Zgodnie z obietnicą wibruję jak tani fotel do masażu. „Przebij się przez oparzenie” – powtarza Kate, co łatwo powiedzieć, gdy nie masz nogi w ogniu. Ale głównie przepycham się. Później jedna kobieta pyta mnie, co myślałem. – Nie miałem pojęcia, w co się pakuję – odpowiadam. Uważa, że ​​to zabawne. Myślę, że byłbym mile widziany z powrotem.

Tydzień 2: Najbardziej brutalna rzecz, jaką kiedykolwiek zrobiłem

Zanim pojadę do Brooklyn Bodyburn, oglądam film o zajęciach. W nim modelka wspina się na „megaformer” – przyrząd do ćwiczeń Pilates ze stabilnymi platformami na obu końcach i ruchomą platformą pośrodku. Następnie układa się w deskę i sunie tam iz powrotem. Wygląda na łatwe i przyjemne.

I to było zabawa. Krótko.

Zaczynamy prosto: deska, wypad, kilka pompek. Nadążam za instruktorem fitness po służbie, który ćwiczy obok mnie, co jest bardzo satysfakcjonujące. Ale wtedy pozycje stają się bardziej złożone – trzymaj nogę w ten sposób, ramię tutaj, biodra wysunięte do przodu, ramiona gdzie indziej. Uświadamiam sobie, ile energii ma moje ciało i jak szybko ją spalam. Nie ma czasu na odpoczynek. Wkrótce podstawowe instrukcje wydają się prawie niemożliwe. „Połóż tutaj rękę” brzmi jak „siłuj się na rękę z tym niedźwiedziem”. A skoro już przy tym jestem, powinienem też kopnąć metalowe drzwi, jednocześnie przewracając buicka i...

Wtedy to się dzieje. Nadchodzi rzecz, o której wiem: kończy mi się gaz i załamuję się. Po prostu zawal się. Moje ciało, ta bezużyteczna i bezwładna rzecz, po prostu opada na megaformer, jakby była gotowa na rzeźnika. Patrzę na zegarek: nie mamy nawet 10 minut na zajęcia.

Może po prostu potrzebuję wody, Myślę. Więc przewracam się, stawiam chwiejne stopy na ziemi i połykam pół butelki. Tam. Tak lepiej. Biorę głęboki oddech i wracam do megaformera. Instruktor każe nam rzucić się i przytrzymać przez dziesięć sekund. Przechodzę przez dwa i załamuję się na nowo.

"Trzy!" – krzyczy instruktor. "Cztery!"

Leżałem na brzuchu na megaformie, dysząc.

"Pięć sześć!"

Jakoś udaje mi się wciągnąć moje ciało z powrotem na miejsce.

„Siedem!”

Znowu upadam.

"Osiem!"

Czy kobiety mówią sobie, że zawsze mogą wojować – że głęboko w ich wnętrzu, tam, gdzie najbardziej tego potrzebują, jest nieograniczony rezerwuar energii? Mężczyźni to robią. Zawsze tak robiłem. W filmach, gdy ktoś ucieka przed złym facetem, traci energię i po prostu czeka na swój los, zawsze myślę: „Jeśli mój życie od tego zależało, szedłbym dalej. Teraz wiem, że to nieprawda. Oddalałbym się o pół przecznicy, a potem zwinąłem się w kłębek i umarłem.

"Dziewięć!"

Nigdy nie zawiodłem w czymś tak całkowicie, jak oblałem tę klasę.

"Dziesięć!"

Reszta klasy jest zamazana. Chociaż pamiętam, że instruktor ciągle podchodził i fizycznie przenosił mnie do dowolnej pozycji, którą osiąga reszta klasy. „Mówimy dużo gówna o sobie, ale nigdy byśmy tego nie powiedzieli o kimś innym”, ogłasza nam wszystkim, choć podejrzewam, że jest to skierowane do mnie. Doceniam ten sentyment, ale chcę powiedzieć jasno: jeśli ktoś inny obleje tę klasę tak bardzo, jak ja, to bym Zdecydowanie nie gadać o nich. Mówiłem: „Hej, dołącz do mnie tutaj – ucinam sobie drzemkę”. Ponieważ każdy, kto nawet spróbuje tej klasy, jest bohaterski. I tak, gdy zajęcia się kończą i w końcu kuśtykam, ostatecznie tak decyduję: moim sukcesem było pozostanie w budynku. Próbowałem. Nie udało mi się, ale próbowałem.

Kilka dni później Brooklyn Bodyburn wysyła mi masową wiadomość e-mail. Wiersz tematu: CHCEMY BYĆ NASZYM NAJNOWSZYM INSTRUKTOREM ROCKSTAR. Brzmi wspaniale! W mojej klasie wszyscy przez godzinę będziemy siedzieć na tych maszynach tortur i jeść ciasto. Zapisz się teraz. Zajęcia się wyprzedają.

Tydzień 3: A teraz tańczymy

Nie lubię cardio. To nudne i powtarzalne, a moje płuca zawsze mnie za to nienawidzą. Moja żona kiedyś namówiła mnie na przebiegnięcie kilometra i prawie zemdlałem na mecie. Ale w barach karaoke czy parkietach weselnych mam niezwykle silną wytrzymałość. Być może, Myślę, Potrzebuję tylko jednego z tych zajęć tanecznych fitness. Błagam moją żonę, aby dołączyła, a ona mówi tak. Potem, w dniu moich zajęć, złapie grypę i znów jestem sam.

Przyjeżdżam do studia 305 Fitness w West Village na Manhattanie i naprawdę żałuję, że nie mam mojej towarzyszki. (Sprawdź to 305 Fitness Dance Cardio Workout.) Jest świecący neon krzyczący DZIEWCZYNY, DZIEWCZYNY, DZIEWCZYNY i kaskada różowych flamingów w oknie. Wpisuję się, od niechcenia wspominam, że moja żona miała do mnie dołączyć, ale już nie może, i pytam, czy mężczyźni są kiedykolwiek w tej klasie. – Jasne – mówi kobieta przy biurku. „W każdej klasie jest zawsze jeden lub dwóch mężczyzn. Chociaż zwykle nie mają żon…”

Czeka chwilę.

„Mają mężów”.

Oczywiście.

Studio ma lustra, ogromne usta wymalowane na ścianie i DJ-a na żywo. Jest tu może 30 kobiet (i jeszcze jeden mężczyzna). Nasza instruktorka daje nam mantrę do powtarzania sobie podczas zajęć: „Potrzebowała bohatera, więc nim została”. Przyszło mi do głowy, że jakaś wersja tego pojawiła się na wszystkich trzech zajęciach, na których brałem udział. Oferują narrację-jesteś silniejszy niż myślisz, że jesteś-to nie różni się aż tak bardzo od tego, o którym mówiłem sobie oglądając te filmy. Jedyna różnica polega na tym, że kobiety na tych zajęciach regularnie wychodzą, aby to sobie udowodnić. Tak naprawdę nigdy nie chciałem przetestować swojego limitu.

Potem muzyka taneczna jest podkręcona i zaczynamy. Instruktor skacze energicznie, uderza w powietrze i biega z boku na bok. (Jest też okazjonalny skręt bioder, który raz przyglądam się sobie w lustrze, a potem już nigdy więcej). Jestem zaskoczona, jak bardzo to lubię. To takie dziwnie zaaranżowane środowisko – wszystkie elementy imprezy tanecznej, bez imprezy – a jednak o wiele przyjemniejsze niż bieganie. Podskakuję w pokoju pełnym podskakujących kucyków, czując Beyoncé w kościach. W pewnym momencie instruowano nas, abyśmy odwrócili się do osoby obok nas, przybili jej piątkę i krzyczeli: „Tak, królowo!” Myślę, że kobieta obok mnie mówi to do mnie, ale nie słyszę jej przez własny śmiech.

Tydzień 4: Ćwiczenia z żoną

„Czy ktoś mi dzisiaj powie, żebym przekroczył moje granice?” Pytam moją żonę Jen.

Idziemy na zajęcia z pilatesu, które ona bierze trzy razy w tygodniu w małym studiu na Brooklynie o nazwie Henry Street Pilates. Opowiadam jej o wszystkich naciskach, do których namawiano mnie w tym miesiącu, io tym, jak się czuję zmęczona. To kolejny problem związany z przepychaniem się: to przeciwieństwo tempa. Teraz obawiam się, że jeśli zrobię za dużo za wcześnie, nie zostanę mi nic na resztę zajęć.

„Nie, nikt ci dzisiaj nie powie, żebyś to naciskał” – mówi.

Przybywamy. W przeciwieństwie do innych zajęć, ten instruktor, Jan, nie używa mikrofonu. Nie ma dudniącej muzyki. Uczniowie są, jak sądzę, w większości po czterdziestce. Nikt nie jest tu na wydarzenie z życia. Są tu po prostu dla zdrowej rutyny, więc ich plecy nie poddają się tak jak moje. Do tej pory nie zdawałem sobie sprawy, jak różnorodne są doświadczenia na tych zajęciach. Nie kupujesz tylko stylu fitness; robisz zakupy dla stylu życia.

Pierwsza część zajęć odbywa się na wyściełanej macie, gdzie wykonujemy brzuszki i inne treningi ab. Następnie przechodzimy do jednostki wieżowej – drabiny ze sprężyn i prętów, zupełnie niepodobnej do megaformera, za którym kiedyś umęczono. Popychamy i trzymamy sztangę.W moim ulubionym ruchu kładziemy się, przypinamy stopy do sprężynowych uprzęży, a następnie poruszamy nogami w dużych, otwartych kręgach. To jest przyjemne – jednocześnie satysfakcjonujące wyzwanie i odcinek, którego nigdy nie zrobiłbym inaczej. W pewnym momencie odchylamy nogi w prawo. Moja żona, która jest po mojej lewej stronie, wyciąga się i przypadkowo uderza mnie. Lekko ściskam jej palec u nogi, a ona się uśmiecha. Potem skręcamy nogami w lewo, a kobieta po mojej prawej przypadkowo mnie uderza. Nie uciskaj dla ciebie palców, pani.

Zajęcia mijają szybko. Nigdy nie czuję się zmęczona, ale zawsze czuję się zapracowana. Na koniec nikt nie dyszy i jak kisiel. Nikt nie przekracza swoich granic. Nikomu nie mówi się, że to najlepsza część ich dnia. To wszystko jest przyjemne, ponieważ dla mnie wszystko jest prawdziwe.

Kiedy pakujemy się do wyjścia, kilka kobiet komplementuje mnie za to, że się ze mną brałem. „Chciałbym, żeby mój mąż tu przyjechał, ale nie sądzę, żeby to zrobił” – mówi jeden z nich. Cóż, powinien...

Po prostu powiedz swojemu facetowi, w co się pakuje, K?

Recenzja dla