Straciłem żonę na depresję poporodową

Zawartość

• Nasza historia depresji poporodowej
• Narodziny naszej córki
• Pierwsze tygodnie w domu
• Objawy depresji poporodowej
• Eskalacja sytuacji awaryjnej
• „Nie wycięte na macierzyństwo”
• Zamienianie tragedii w cel
• To, co chcę wiedzieć tatusiowie i partnerzy
• Partnerzy powinni być obecni na wizytach lekarskich
• Zdobądź wykształcenie i zadawaj pytania
• Nikt, nawet lekarz, nigdy nie pozna twojego partnera tak, jak ty
• Zwróć uwagę na nawyki żywieniowe mamy
• Zrób plan poporodowy
• Poinformuj mamę, że jest potrzebna
• Karmione dziecko to zdrowe dziecko
• Zwróć uwagę na to, co mówi i robi
• Rozpoznawanie, kiedy proste decyzje są wyniszczające
• Zwróć uwagę na jej sen
• Słuchaj jej, kiedy mówi o skrzywdzeniu siebie lub dziecka
• Pamiętaj, że depresja poporodowa nie jest jedynym problemem, na który należy zwrócić uwagę
• Wiedz, że ojcowie są również zagrożeni
• Pomoc w przypadku zaburzeń nastroju poporodowego

Oto, co chciałbym wiedzieć, i co możesz zrobić, aby temu zapobiec.

Pisząc to, jest noc przed Dniem Matki, dzień którego każdego roku boję się.

Boje się tego, ponieważ moja żona - matka mojej 6-letniej córki - zniknęła.

Każdego roku walczę ze łzami, gdy moja córka leży w łóżku i zadaje pytania, dlaczego jej mama jest w niebie. To pytanie, szczerze mówiąc, nie daje rozsądnej odpowiedzi dla dziecka. Nie może owinąć głowy.

Noc jest zwykle pełna strachu dla mojej pięknej córki Adriany. To pora dnia, że ​​nie ma normalnego 6-latka.

Każdej nocy, po atakach łaskotania i śmiechu w brzuchu, Adriana skarży się na ból brzucha, ból gardła lub ból głowy. Staje się niespokojna, a jej oddech staje się ciężki. Objawy, których doświadcza, pochodzą z lęku.

Adriana tyle straciła w tak młodym wieku. Jej mama zmarła, gdy miała zaledwie 5 1/2 tygodnia. Codzienne chodzenie do szkoły, spotykanie się z rodzicami i słuchanie nauczycieli, którzy odnoszą się do matek w domu, to ciągłe przypomnienie tego, czego ona nie ma.

Moja córka obawia się, że mnie straci i wszystkich innych dorosłych w swoim życiu. Boi się, że będzie zupełnie sama na tym świecie - dziecko walczące o siebie, tęskniące za wszystkimi, których kocha. Chociaż ten strach może być irracjonalny dla większości dzieci, jest dla niej bardzo realny.

Ale w tym roku po raz pierwszy moja córka powiedziała cicho: „Nie boję się już. Czuję się bardziej zrelaksowany niż kiedykolwiek. ” Moje serce zatrzepotało. Zapytałem ją, dlaczego jest taka spokojna.

„Moje serce jest dziś pełne miłości i radości. Widzisz, tatusiu, kiedy ludzie są smutni, dzieje się tak dlatego, że ich serce jest zbyt małe, aby pomieścić wiele miłości i radości. Jedynym sposobem na powiększenie serc innych jest przekazanie im swoich. ”

Nasza historia depresji poporodowej

30 sierpnia 2013 r. Urodziła się moja piękna, zdrowa i mądra córka Adriana. Moja żona i ja mieliśmy po 30 lat i mieliśmy wszystko, o czym młoda para mogła marzyć na tym świecie. Czuliśmy się niezwyciężeni i nie do powstrzymania.

Razem mieliśmy połączenie, które wydobyło ze sobą to, co najlepsze. Nasza miłość dała nam odwagę wyjść z naszych stref komfortu i rozwijać się jako ludzie i profesjonaliści.

Mieliśmy miłość raz w życiu - miłość, która nigdy nie umiera.

8 października 2013 roku nasz idealny świat zmienił się na zawsze. W październikowy poranek obudziłem się, widząc moją żonę Alexis martwą w naszej piwnicy. To widok, który wciąż wysysa powietrze z moich płuc.

Narodziny naszej córki

Wszystko zaczęło się od terminu, którego nigdy nie słyszałem: traumatycznych narodzin.

W naszym przypadku Adriana przyszła na świat w niebieskim kodzie bez lekarza w pokoju.

Zaledwie 12 minut przed przybyciem Adriany moja żona krzyczała, że ​​musi zacząć pchać. Doktor faktycznie ją zwolnił; były inne porody, które miały wyższy priorytet niż nasze. Powiedziano nam, że skoro Alexis była matką po raz pierwszy, miną co najmniej 2 godziny.

Dwanaście minut później przybyła Adriana, szybka i wściekła. Pamiętam panikę, jak to było wczoraj. Jedyna pielęgniarka w pokoju powiedziała mi, żebym złapał jedną nogę, a ona drugą, i zaczęła trenować Alexis w ćwiczeniach oddechowych.

Alexis i ja wpatrywaliśmy się w siebie ze strachem, zastanawiając się, kiedy przybędzie lekarz. Pośród krzyków i popychania zdaliśmy sobie sprawę, że coś jest nie tak. Dziecko utknęło. Nie miała luzu - pępowina była owinięta wokół szyi.

Pielęgniarka starała się zachować spokój, ale wkrótce zaczęła krzyczeć, żeby ktoś, ktoś znalazł nożyczki i przeciął sznur. Światła migały i wybuchały alarmy. W końcu do pokoju wpadło coś, co wyglądało na kilkunastu lekarzy.

Nigdy nie zapomnę patrzeć na niebieskie ciało mojej córki, z niepokojem czekając na płacz lub z trudem łapiąc powietrze. Kiedy ten krzyk wreszcie nadszedł, była to ulga niepodobna do niczego, co potrafię wyjaśnić.

Spojrzałem na Alexis, wyczerpany i przestraszony, i wiedziałem, że coś jest nie tak. To, co czyniło ją tak wyjątkową, zniknęło. Jej energia została zassana i zastąpiona zamętem i zwątpieniem.

Nie wiedziałem, jakie będą następne 5 1/2 tygodnia.

Pierwsze tygodnie w domu

Pierwszy znak, który powiedział mi, że coś jest nie tak, pojawił się około 2 1/2 tygodnia po porodzie. Alexis walczyła z wyniszczającym niepokojem i zadzwoniła do OB-GYN, aby wyrazić swoje obawy.

Odesłali Alexis do licencjonowanego klinicznego pracownika socjalnego z mistrzami psychologii. Podczas pierwszej wizyty u Alexis zdiagnozowano zespół stresu pourazowego (PTSD) po porodzie.

PTSD doprowadziło Alexis do przekonania, że ​​jej pierwszy akt macierzyństwa zranił jej dziecko. Uważała, że ​​Adriana ma uszkodzenie mózgu i to była jej wina, ponieważ nie mogła się doczekać 2 godzin, które powiedział lekarz.

Alexis była tak przekonana, że ​​Adriana miała uszkodzenie mózgu, że wykonaliśmy testy neurologiczne. Testy wykazały, że Adriana czuła się dobrze. Alexis nie uwierzyła w to.

Następne dwa tygodnie można opisać jako kompletny i całkowity chaos.

To było 13 nieprzespanych nocy z dzieckiem, które bez przerwy płakało. Tymczasem patrzyłem, jak depresja mojej żony wymyka się spod kontroli tak szybko, że trudno jest wyrazić słowami.

Każdy dzień zaczynał się tak samo. Zadzwoniliśmy do centrów kryzysowych, szpitali, jej OB-GYN, naszego pediatry… każdego, kto by słuchał, aby uzyskać pomoc. Alexis, w przeciwieństwie do większości kobiet, nie cierpiała w milczeniu. Wiedziała, że ​​ma kłopoty.

Poprosiliśmy o pomoc 7 razy w ciągu ostatnich 13 dni jej życia. Na każdym spotkaniu Alexis wypełniała kwestionariusze przesiewowe. Za każdym razem wyjeżdżaliśmy z niczym - bez zasobów, bez informacji do szukania pomocy i bez nadziei.

Dopiero po jej śmierci mogłem odczytać niektóre z jej odpowiedzi na pytania przesiewowe. Byli przerażający, delikatnie mówiąc. Ale z powodu przepisów HIPPA nikt nie mógł mi powiedzieć, jak tragiczna była ta sytuacja.

Objawy depresji poporodowej

• nadmierny smutek trwający dłużej niż 2 tygodnie
• nadmierny płacz
• poczucie beznadziejności
• przytłaczające zmęczenie
• utrata apetytu
• nadmierny strach lub zmartwienie
• intensywna drażliwość, gniew lub wściekłość
• niemożność spania
• utrata popędu seksualnego
• czuć się zawstydzonym, nieodpowiednim lub jak ciężar
• zmiany nastroju
• wycofanie się z rodziny i przyjaciół
• problemy z podejmowaniem decyzji lub zamieszanie
• problemy z związaniem się z dzieckiem
• natrętne myśli o samookaleczeniu lub dziecku
• omamy, głosy słuchu lub paranoja (są to objawy psychozy poporodowej i należy je leczyć w trybie pilnym)

Eskalacja sytuacji awaryjnej

Nie zdawałem sobie sprawy, jak źle było, dopóki pewnej nocy Alexis nie spojrzała mi w oczy i powiedziała: „Wiem, co musimy zrobić. Powinniśmy znaleźć wspaniałą rodzinę dla Adriany i oddać ją do adopcji. Mieliśmy najdoskonalsze życie przed urodzeniem dziecka. Moglibyśmy wrócić do tego samego doskonałego życia. ”

Ta noc była pierwszą z wielu podróży do pogotowia psychiatrycznego.

Za każdym razem Alexis błagała o przyjęcie. Zawsze mówiono jej, że „nie jest szalona”.

Każda wizyta była poświęcana na szukanie powodów, dla których „nie była do nich podobna” - inni przyjęci pacjenci: masz tytuł magistra, jesteś córką pastora, jesteś ładna i dobrze mówiona, jesteś zabezpieczona finansowo, masz męża wspierającego, masz rodzinę i przyjaciół ...

Żadne z nich nie słuchało jej, mówiąc: „Nie wiem, jak powstrzymać lęk. Nie mogę kontrolować głosów.Nie jadłem od 5 tygodni. Nie spałem dłużej niż godzinę dziennie. Nie mogę przestać płakać. Mam plan, żeby się zranić. Nie zasługuję na męża ani na dziecko. Nie mogę się związać z moim dzieckiem. Nic mnie już nie obchodzi. Nie mogę podejmować nawet najmniejszych decyzji. Nie chcę, żeby moje dziecko zostało mi odebrane. Jestem obciążeniem dla wszystkich, którzy mnie kochają. Jako matka jestem porażką ”.

Wyobraź sobie, jak ciężko jest cierpieć na choroby psychiczne, sięgnij po pomoc, znajdź odwagę, by przyznać się do wszystkich tych rzeczy, i wciąż odwracaj się za każdym razem.

Jej desperackie prośby o pomoc zostały spełnione: „Nic ci nie jest, tak naprawdę nie zrobisz sobie krzywdy”.

Po każdej wizycie Alexis wsiadała do samochodu i mówiła: „Nikt mi nie pomoże. Nikt nie dba o mnie. ”

W naszą czwartą rocznicę ślubu siedzieliśmy na oddziale psychiatrycznym, w szklanym pomieszczeniu zamkniętym na zewnątrz. Podczas gdy moja żona prosiła pracownika socjalnego o przyjęcie, odsunęłam na bok lekarza psychiatry na izbie przyjęć i ze łzami w oczach spytałam go, jak mam ją chronić.

Odpowiedział, że kobiety lubią jej nigdy nie próbuj samobójstwa w niechlujny sposób. Kobiety takie jak ona nigdy nie chciałyby pamiętać, że nie wyglądają najlepiej. Kobiety takie jak ona robią to tylko na dwa sposoby: uduszenie się w garażach samochodem lub przedawkowanie tabletek.

Wyszedłem z instrukcjami, aby usunąć klucze samochodowe i pigułki na receptę z naszego domu.

„Nie wycięte na macierzyństwo”

Główną troską mojej żony były myśli samobójcze, które zaczęła mieć po tym, jak jej OB-GYN przepisał Zoloft.

Mniej więcej tydzień po rozpoczęciu Zoloft i poinformowaniu jej OB, że ma natrętne myśli, lekarz (ten sam lekarz, który powiedział Alexis, aby nie pchać podczas porodu) podwoił jej dawkę.

Alexis zaczęła badać alternatywne opcje leczenia i umówiła się na ich przegląd za pomocą swojego OB. Chciała także zrównać się z lekarzem - Alexis chciała powiedzieć, że czuła się opuszczona w pokoju porodowym, i opowiedzieć o diagnozie PTSD.

Nie poszło dobrze. Lekarz był tak urażony, że powiedziała Alexis, aby poszła na kontrolę urodzeń i nie miała już dzieci. Powiedziała Alexis: „Nie jesteś przygotowana na macierzyństwo”.

Kiedy Alexis wyszła z pokoju egzaminacyjnego, wyglądało to tak, jakby zniknęły wszystkie lęki i stres. Zapytałem Alexis, dlaczego jest taka zrelaksowana. Powiedziała, że ​​wie, co musi zrobić.

Alexis powiedziała mi, że musi wziąć wszystko jednego dnia na raz. Tej nocy zrobiłem jej zdjęcie, patrząc na naszą idealną córeczkę. Patrzyli sobie w oczy. Alexis uśmiechała się z doskonałym uśmiechem.

Wysłałem zdjęcie jej rodzicom, aby poinformowali ich, że myślałem, że skręciła za róg. Myślałem, że wszystko będzie dobrze.

Adriana płakała i płakała tej nocy. Siedziałem w pokoju dziecinnym, kołysząc ją i śpiewając jej piosenki Coldplay. Alexis weszła do pokoju dziecinnego około 3:30 rano i powiedziała „Pop, jesteś z nią taki dobry. Nie wiem jak to robisz. Będziesz najlepszym tatą. Kiedy zasypia, proszę, przytul się ze mną?

Adriana prawie natychmiast zasnęła. Wśliznąłem się do łóżka i przytuliłem do miłości mojego życia, myśląc, że leki w końcu zaczęły działać. Byłem tak wyczerpany i szepnąłem do Alexis: „Obiecaj mi, że nie zrobisz nic, by się skrzywdzić. Nie mogę tego zrobić sam. Potrzebuję cię."

Powiedziała tak." Potem Alexis spojrzała na mnie przez ramię i powiedziała: „Kocham cię, Pop”.

Następnego ranka Alexis odebrała jej życie.

Kiedy ją znalazłem, moje serce stało się tak małe. Tak jak powiedziała Adriana - wydawało się, że nie jest w stanie poczuć miłości i radości.

Zamienianie tragedii w cel

Dzięki Bogu za wielkie serce mojej pięknej córki pełne miłości i radości. Z czasem rozprzestrzeniała tę radość, a moje serce zaczęło się leczyć.

Zdałem sobie sprawę, że w moich najniższych punktach, kiedy nie mogę się uśmiechać, wciąż mogę sprawić, że inni będą się radować. To z kolei wywołuje uśmiech na mojej twarzy - choćby na chwilę. Te małe chwile radości powoli odbudowały mnie. Widzę teraz, że pomaganie innym w znajdowaniu radości jest powołaniem mojego życia.

Po śmierci Alexis zdecydowałem, że muszę coś zrobić, aby upewnić się, że nie przydarzy się to innym matkom. Chciałem upamiętnić moją żonę dziedzictwem, z którego moja córka mogłaby być dumna.

Założyłem Alexis Joy D’Achille Foundation z pomocą rodziny, przyjaciół, Allegheny Health Network i firmy ubezpieczeniowej Highmark Health - dwóch najbardziej współczujących działających obecnie organizacji opieki zdrowotnej.

Z dumą mogę powiedzieć, że w grudniu 2018 r. Nasza fundacja otworzyła najnowocześniejszy ośrodek zdrowia psychicznego matki o powierzchni 7300 stóp kwadratowych w West Penn Hospital w Pittsburghu w Pensylwanii.

Ponad 3000 kobiet otrzymało leczenie w The Alexis Joy D’Achille Centre for Perinatal Mental Health w 2019 r.

Chcemy mieć pewność, że mamy nigdy nie czują się samotne, dlatego zachęcamy mamy i rodziny na całym świecie do dzielenia się swoimi historiami za pomocą hasztagu #mywishformoms.

Kampania jest inicjatywą społeczną, której celem jest przełamanie milczenia wokół depresji poporodowej i jest niesamowita. Uczestniczyło w nim ponad 19 milionów ludzi z prawie każdego kraju na ziemi.

To, co chcę wiedzieć tatusiowie i partnerzy

Jak większość ojców w tym kraju, byłem źle przygotowany na rzeczywistość porodu i ciąży. Chcę podzielić się tym, co wiem teraz, więc mam nadzieję, że żadna inna matka, ojciec ani dziecko nie będzie musiało chodzić w moich butach.

Partnerzy powinni być obecni na wizytach lekarskich

Musimy pokazać kobietom, które kochamy, że je wspieramy. Ważne jest również nawiązanie relacji z zespołem OB-GYN przed urodzeniem dziecka.

Relacje budowane z lekarzami w ciągu 40 tygodni dają partnerom punkt kontaktowy w celu skontaktowania się, jeśli coś wydaje się nie tak z mamą podczas ciąży i po porodzie.

Zdobądź wykształcenie i zadawaj pytania

Bądź orędownikiem mamy. Jako partnerzy możemy przynajmniej tyle zrobić, biorąc pod uwagę, że nie znosimy siły roboczej ani nie wypychamy dziecka.

Nikt, nawet lekarz, nigdy nie pozna twojego partnera tak, jak ty

Jeśli coś wydaje się nie tak, odezwij się. Chciałbym mieć.

Zwróć uwagę na nawyki żywieniowe mamy

Alexis straciła prawie 50 funtów w zaledwie 5 1/2 tygodnia po porodzie. Miała 10 funtów pod swoją ciążą. Jej utrata apetytu była wielką czerwoną flagą.

Zrób plan poporodowy

Depresja poporodowa jest najważniejszym nierozpoznanym powikłaniem porodu w tym kraju. Opracowanie planu wsparcia może być niezwykle skuteczne w minimalizowaniu ryzyka.

Nie bój się pytać przyjaciół i rodziny, czy będą gotowi pomóc, gdy dziecko przyjedzie.

Każdy, kto miał dziecko i miał czas, chętnie pomoże. „To zajmuje wioskę” jest prawdą, więc znajdź swoją, zanim przyjdzie dziecko.

Poinformuj mamę, że jest potrzebna

Zawsze informuj mamę, jak bardzo jest doceniana i potrzebna. Zawsze mówię, że małżeństwo to 100/100, a nie 50/50. Jeśli oboje dacie 100 procent cały czas, wszystko będzie dobrze.

Po porodzie dziecko w 100 procentach może nie być jej zwykłym dzieckiem. Wtedy jako partnerzy musimy zintensyfikować działania i dać jej z siebie wszystko.

Poinformuj ją, ile ona znaczy dla ciebie i dziecka. Upewnij się, że wie, że bez niej nigdy nie byłoby lepiej. Chociaż w tym czasie może potrzebować dodatkowej pomocy, powiedz jej, że nigdy nie jest ciężarem.

Karmione dziecko to zdrowe dziecko

Proszę, proszę, zaakcentuj to dla niej. Presja związana z karmieniem piersią jest dla niektórych kobiet ogromnym wyzwaniem.

Karmienie piersią może być idealne dla dziecka, ale nie, jeśli zagraża zdrowiu psychicznemu mamy.

Zwróć uwagę na to, co mówi i robi

Jeśli mówi o fantomowym płaczu dziecka lub słyszeniu głosów, nie rób tego.

Alexis przestraszyła się zabrania dziecka w ciemność. W letnie noce zwiększała temperaturę do 85 stopni, martwiąc się, że jest za zimno. Miała obsesję na punkcie mówienia o tym, jak nasza dieta musi się zmienić.

Wszystkie te lęki i kompulsje były oznakami jej lęku poporodowego.

Rozpoznawanie, kiedy proste decyzje są wyniszczające

Jeśli Twój partner ma problem z podjęciem najprostszej decyzji, prawdopodobnie coś jest nie tak.

Najprostsze zadania mogą stać się uciążliwe. Na przykład Alexis powiedziała: „Nie wiem, jak mogę udać się na spotkanie po południu. Muszę wstać z łóżka, myć zęby, myć twarz, czesać włosy, zmieniać dziecko, ubierać dziecko, bekać dziecko, zakładać skarpetki, zakładać buty, zawiązać buty, włożyć dziecko do samochodu siedzenie…"

Dostajesz punkt. Przeglądała listę wszystkiego, co musiała zrobić, w najdrobniejszych szczegółach. Stało się paraliżujące.

Zwróć uwagę na jej sen

Jeśli nie śpi wystarczająco dużo, śpi za dużo, ma problemy z zasypianiem lub zasypianiem, może potrzebować pomocy.

Słuchaj jej, kiedy mówi o skrzywdzeniu siebie lub dziecka

Jeśli mówi te rzeczy, potraktuj to poważnie. Kobiety częściej podejmują próby samobójcze w okresie poporodowym niż w jakimkolwiek innym okresie życia.

Szacuje się, że samobójstwo i przedawkowanie narkotyków mogą być przyczyną nawet 30 procent zgonów matek. Według Centrum Kontroli i Zapobiegania Chorobom (CDC) samobójstwo jest główną przyczyną śmierci białych, niehispanicznych kobiet w okresie poporodowym.

Pamiętaj, że depresja poporodowa nie jest jedynym problemem, na który należy zwrócić uwagę

Wiele kobiet doświadcza innych objawów lub stanów, takich jak:

• lęk poporodowy
• zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne
• wściekłość
• zaburzenie afektywne dwubiegunowe
• PTSD
• psychoza poporodowa

Wiedz, że ojcowie są również zagrożeni

Należy zauważyć, że depresja poporodowa nie dotyczy wyłącznie kobiet.

Aż 10 procent tatusiów może również cierpieć na depresję poporodową. Jeśli tata ma do czynienia z matką, która nie leczyła depresji poporodowej, często sami również doświadczają epizodu zdrowia psychicznego.

Obserwowanie tak szybko zmieniającej się dziedziny medycyny w ciągu ostatnich 6 1/2 lat zainspirowało mnie do dalszej walki o zdrowie rodziny. Jeśli Bóg pozwoli, planuję wykorzystać moją historię, aby pomóc kobietom i rodzinom uzyskać opiekę, na jaką zasługują.

Nie przestanę, dopóki kobiety w tym kraju nie będą miały dostępu do tego samego rodzaju opieki, którą zapewnialiśmy kobietom w Pittsburghu.

Pomoc w przypadku zaburzeń nastroju poporodowego

• Postpartum Support International (PSI) oferuje telefoniczną linię kryzysową (800-944-4773) i obsługę SMS-ów (503-894-9453), a także skierowania do lokalnych dostawców.
• National Suicide Prevention Lifeline ma darmowe linie pomocy przez całą dobę, 7 dni w tygodniu, dla osób w kryzysie, które mogą zastanawiać się nad śmiercią. Zadzwoń na numer 800-273-8255 lub napisz „HELLO” pod numer 741741.
• National Alliance on Mental Illness (NAMI) to zasób, który ma zarówno telefoniczną linię kryzysową (800-950-6264), jak i tekstową linię kryzysową („NAMI” do 741741) dla każdego, kto potrzebuje natychmiastowej pomocy.
• Motherhood Understood to społeczność internetowa założona przez osobę, która przeżyła depresję poporodową, oferująca zasoby elektroniczne i dyskusje grupowe za pośrednictwem aplikacji mobilnej.
• Grupa wsparcia Mom oferuje bezpłatne wsparcie peer-to-peer w połączeniach Zoom prowadzonych przez przeszkolonych facylitatorów.

Steven D’Achille jest założycielem i prezesem Fundacji Alexis Joy D’Achille ds. Depresji Poporodowej. Aktywnie współpracuje z organizacjami zajmującymi się zdrowiem psychicznym innych kobiet, zasiada w zarządzie Postpartum Support International i przemawiał na wydarzeniach i konferencjach na całym świecie, aby podzielić się swoją historią. Steven to dumny urodzony i wychowany Pittsburgher pochodzący z McCandless Township. On i jego rodzina są właścicielami i prowadzą włoskie restauracje Pizza Roma i Pomodoro w North Hills, i często spotykają się z ciepłymi klientami w obu zakładach.