Tak właśnie makijaż przywraca mnie z depresji

Zawartość

• Pamiętam, jak pierwszy raz makijaż pomógł mi w depresji

Pomiędzy rzęsami i pomadkami znalazłam rutynę, której depresja nie wytrzymała. I to sprawiło, że poczułem się na szczycie świata.

Zdrowie i dobre samopoczucie dotykają każdego z nas inaczej. To historia jednej osoby.

Makijaż i depresja. Nie do końca idą ze sobą w parze, prawda?

Jedna oznacza przepych, piękno i bycie „złożoną”, podczas gdy druga oznacza smutek, samotność, wstręt do samego siebie i brak troski.

Noszę makijaż od lat i od lat mam depresję - niewiele wiedziałem, jak jeden tak naprawdę wpłynie na drugiego.

Po raz pierwszy rozwinąłem tendencje depresyjne, gdy miałem 14 lat. Byłem całkowicie nieświadomy tego, co się ze mną dzieje, i nie byłem pewien, jak mam przez to przejść. Ale ja to zrobiłem. Minęły lata i w wieku 18 lat zdiagnozowano u mnie chorobę afektywną dwubiegunową, która charakteryzuje się bardzo niskim nastrojem i maniakalnymi wzlotami. Przez całe lata szkolne wahałem się między ciężką depresją a hipomanią, stosując niebezpieczne metody radzenia sobie z chorobą.

Dopiero po dwudziestce odkryłem dbanie o siebie. Pomysł mnie zaskoczył. Spędziłem lata swojego życia walcząc z tą chorobą, używając alkoholu, samookaleczeń i innych okropnych metod, aby sobie z nią poradzić. Nigdy nie myślałem, że samoopieka może pomóc.

Samoopieka to po prostu sposób na pomoc sobie w trudnym czasie i dbanie o siebie, czy to bomba do kąpieli, spacer, rozmowa ze starym przyjacielem - czy w moim przypadku makijaż.

Nosiłam makijaż, odkąd byłam młoda, a gdy podrosłam, stał się bardziej pomocny… a potem maska. Ale potem odkryłam coś w rzęsach, cieniach do powiek, pomadkach. Zdałem sobie sprawę, że to o wiele więcej niż to, co wydawało się na powierzchni. I to był ogromny krok w moim wyzdrowieniu.

Pamiętam, jak pierwszy raz makijaż pomógł mi w depresji

Siedziałem przy biurku i całą godzinę spędziłem na twarzy. Konturowałem, piekłem, szczypałem, cieniowałem, dąsałem. Minęła cała godzina i nagle zdałem sobie sprawę, że udało mi się nie być smutnym. Udało mi się wytrzymać godzinę i nie czułem niczego poza koncentracją. Moja twarz była ciężka, a oczy swędzące, ale czułem coś poza tym przerażającym smutkiem, który miażdży umysł.

Nagle nie założyłem maski światu. Nadal byłem w stanie wyrazić swoje uczucia, ale czułem, że mała część mnie „kontroluje” z każdym ruchem pędzla do cieni.

Depresja pozbawiła mnie wszystkich pasji i zainteresowań, jakie kiedykolwiek miałem, i nie mogłem pozwolić, by to też dostało. Za każdym razem, gdy głos w mojej głowie mówił mi Nie byłem wystarczająco dobrylub Zawiodłemlub że nie było niczego, w czym byłbym dobry, poczułem potrzebę odzyskania kontroli. Więc siedzenie przy biurku i ignorowanie głosów, ignorowanie negatywności w mojej głowie i zwykłe nakładanie makijażu było dla mnie ogromnym momentem.

Jasne, wciąż były dni, kiedy nie można było wstać z łóżka, a gdy patrzyłam na swoją kosmetyczkę, przewracałam się i przysięgałam spróbować ponownie jutro. Ale gdy jutro nadeszło, sprawdziłem, jak daleko mogę się posunąć - aby odzyskać kontrolę. W niektóre dni wyglądałby prosty wygląd oczu i odsłonięta warga. Innymi dniami wychodziłam jak bajeczna, czarująca drag queen. Nie było pomiędzy. Wszystko albo nic.

Siedzenie przy biurku i malowanie twarzy dziełami sztuki było tak terapeutyczne, że często zapominałam, jak bardzo byłam chora. Makijaż to moja ogromna pasja, a fakt, że wciąż - nawet w najgorszych chwilach - mogłem siedzieć i malować twarz, czułam się tak dobrze. Czułem się na szczycie świata.

To było hobby, pasja, zainteresowanie, z którego mnie nie okradła depresja. Miałem szczęście, że miałem ten cel na początku dnia.

Jeśli masz pasję, zainteresowanie lub hobby, które pomaga radzić sobie z depresją, trzymaj się tego. Nie pozwól czarnemu psu ci tego odebrać. Nie pozwól, by cię okradało z Twojej samoopieki.

Makijaż nie wyleczy mojej depresji. To nie zmieni mojego nastroju. Ale to pomaga. W pewnym sensie to pomaga.

A teraz gdzie jest mój tusz do rzęs?

Olivia - w skrócie Liv - ma 24 lata i pochodzi z Wielkiej Brytanii i jest blogerką zajmującą się zdrowiem psychicznym. Uwielbia wszystko, co gotyckie, zwłaszcza Halloween. Jest także wielkim entuzjastą tatuażu, ma ponad 40 lat. Można znaleźć jej konto na Instagramie, które może od czasu do czasu znikać tutaj.