5 „Pomocnych” sposobów, w jakie możesz skrzywdzić ludzi z chorobą psychiczną

Zawartość

• 1. Udzielanie niedoinformowanych lub niezamówionych porad medycznych
• 2. Udział w publicznym dyskursie na temat samobójstw
• 3. Za dużo gadania, za mało akcji
• 4. Mówienie nam, abyśmy „przedstawiali sprawy z właściwej perspektywy”
• 5. Nie sprawdzanie empatii performatywnej
• Co możesz zamiast tego zrobić?

Nie pamiętam wiele z mojego krótkiego pobytu w szpitalu latem 2007 roku, ale pozostaje mi kilka rzeczy:

Budzenie się w karetce po przedawkowaniu lamotryginy. Lekarz z pogotowia ratunkowego uparcie nalega na chorobę afektywną dwubiegunową (nie mam). Walcząc o przejście do łazienki, moje ciało jest jak maź. Krótkie odesłanie mieszkańca, który powiedział mi, że muszę wziąć na siebie większą odpowiedzialność za swoje życie.

A potem tajemnica i wstyd. Krewny mówiący mi, jak bardzo raniłem ludzi, których kochałem. Milczące zrozumienie wśród rodziny i przyjaciół, że nie było to coś, czym można się było dzielić lub o czym rozmawiać.

Wspomnienia te służyły głównie do potwierdzenia mojego lęku przed dotarciem, ponieważ nawet osoby ze środowiska medycznego - te, które mają być uzdrowicielami - mogą naprawdę nie trafić.

Jako osoba żyjąca z dużą depresją i zaburzeniem obsesyjno-kompulsyjnym, widzę z pierwszej ręki, jak ludzie walczą o poprawę dla mnie: jak bardzo się starają, jak potykają się ze swoimi myślami i intencjami i jak często się mylą.

Wiem, że interakcja z kimś, kto żyje pod ciężką chorobą psychiczną, może być zniechęcająca, nawet (a zwłaszcza), kiedy są blisko ciebie i są ci bliscy. Ludzie zwykle starają się jak mogą, ale niektóre pomysły i zachowania są aktywnie szkodliwe, nawet jeśli są (lub wydają się) dobrze zamierzone.

Mówiąc głównie z mojego przeżycia (a nie jako Najwyższy Przywódca Depresji), oto kilka przemyśleń na temat typowych błędów, których należy unikać.

1. Udzielanie niedoinformowanych lub niezamówionych porad medycznych

Kilka lat temu widziałem tego mema unoszącego się w Internecie, dotyczącego natury i zdrowia psychicznego.

Składał się z dwóch zdjęć: grupy drzew (których nienawidzą wszyscy ludzie w depresji! Nienawidzimy ich!) Ze słowami „To jest lek przeciwdepresyjny” oraz kolejne zdjęcie niektórych luźnych tabletek ze słowami „To gówno”.

Wiesz co to gówno? Cały ten sposób myślenia.

Leczenie jest często bardziej skomplikowane, niż się wydaje. Terapia, leki i samoopieka mają swoje miejsce w procesie zdrowienia. A dla niektórych z nas leki te mogą dawać życie, a nawet ratować życie.

Przyjmujemy leki, aby pomóc nam wstać z łóżka rano, umożliwić nam podejmowanie lepszych decyzji i móc cieszyć się życiem, relacjami, a nawet drzewami!

Nie jest to, jak sugerują niektórzy, „wyrzucanie”.

Nasz mózg potrzebuje różnych rzeczy w różnym czasie. Sugerowanie, że nie udaje nam się skorzystać z opieki, której osobiście nie potrzebujesz, jest szkodliwe. To trochę tak, jakby powiedzieć: „Och, jesteś w depresji? Cóż, uleczyłem moją depresję powietrze, słyszałeś o tym? ”

Często wydaje się, że potrzeba tego rodzaju wsparcia jest oznaką słabości lub że sprawia, że ​​tracimy kontakt z tym, kim jesteśmy. Tak, leki mają skutki uboczne, ale mogą być również kluczową częścią leczenia zdrowia psychicznego.

Jednak trudno jest nam się bronić, gdy bliscy i bliscy angażują się w zawstydzanie pigułek.

A przy okazji? Ludzie z depresją nie są całkowicie nieświadomi natury. Nie mówimy: „Przepraszam, co to u diabła jest?” kiedy widzimy roślinę. Nie jesteśmy również nieświadomi korzyści płynących z odżywiania żywności i poruszania naszym ciałem.

Ale czasami to zbyt wiele, by oczekiwać od osoby cierpiącej na chorobę psychiczną, i często tylko pogłębia nasze istniejące poczucie winy i wstydu. Sugerowanie, że gdybyśmy poszli na spacer i upili szklankę soku z selera, byłoby obraźliwe. (Poza tym wielu z nas już próbowało takich rzeczy.)

Zdrowe zachowania z pewnością mogą nam pomóc. Ale używanie języka, który naciska lub nalega, aby nas wyleczył, nie jest dobrym rozwiązaniem. Zamiast tego, jeśli chcesz służyć, zapytaj, czego od ciebie potrzebujemy. I bądź łagodny wobec swoich sugestii i zachęty.

2. Udział w publicznym dyskursie na temat samobójstw

W swoim artykule dla Time dziennikarz Jamie Ducharme rozpakowuje badania przeprowadzone w 2018 r. Na temat tego, jak profesjonaliści medialni informują o głośnych samobójstwach.

„Narażenie na samobójstwo” - pisze - „bezpośrednio lub za pośrednictwem mediów i rozrywki, może sprawić, że ludzie będą bardziej skłonni do uciekania się do zachowań samobójczych. Zjawisko to ma nawet nazwę: zarażenie samobójcze. ”

Ducharme twierdzi, że zarażenie samobójstwem ma miejsce, gdy nagłówki zawierają „informacje o tym, jak samobójstwo zostało zakończone oraz stwierdzenia, które [sprawiają], że samobójstwo wydaje się nieuniknione”.

Wszyscy użytkownicy mediów społecznościowych (nie tylko dziennikarze) ponoszą ludzką odpowiedzialność za zastanowienie się nad tym, co dodają do rozmowy.

Witryna Światowej Organizacji Zdrowia oferuje listę nakazów i zakazów zgłaszania samobójstw. Celem zawsze powinno być minimalizowanie szkód. Wytyczne te opisują szkodliwe praktyki, w tym wyraźne umieszczanie historii samobójczych, w szczególności odniesienie do zastosowanej metody, wyszczególnienie lokalizacji i użycie sensacyjnych nagłówków.

Dla użytkowników mediów społecznościowych może to oznaczać retweetowanie lub udostępnianie wiadomości, które nie są zgodne z tymi sugestiami. Wielu z nas szybko kliknęło „udostępnij” bez uwzględnienia wpływu - nawet ci z nas, którzy są zwolennikami.

Zalecenia dotyczące zgłaszania samobójstw również stanowią doskonałe źródło informacji na ten temat. Zamiast korzystać ze zdjęć bliskich żałobnych osób, zalecają na przykład zdjęcie szkolne lub służbowe wraz z logo gorącej linii dla samobójców. Zamiast używać słów takich jak „epidemia”, powinniśmy uważnie przestudiować najnowsze statystyki i użyć właściwej terminologii. Zamiast korzystać z cytatów z policji, powinniśmy zasięgnąć porady ekspertów ds. Zapobiegania samobójstwom.

Kiedy mówimy o samobójstwie w mediach społecznościowych, musimy być wrażliwi na osoby po drugiej stronie, które odbierają i próbują przetworzyć nasze słowa. Kiedy więc publikujesz, udostępniasz lub komentujesz, pamiętaj, że ci, którzy zmagają się z problemami, mogą również przeczytać twoje słowa.

3. Za dużo gadania, za mało akcji

Każdego stycznia w Kanadzie organizujemy Bell Let's Talk, kampanię firmy telekomunikacyjnej mającą na celu podniesienie świadomości i zmniejszenie piętna wokół chorób psychicznych.

Bell zobowiązał się do zebrania 100 milionów dolarów na kanadyjską opiekę psychiatryczną. Jest to pierwsza kampania korporacyjna, która wykonuje tę pracę w Kanadzie. Podczas wysiłków firmy moc bądźcie życzliwi, ważne jest, aby uznać, że wciąż jest to korporacja, która bardzo korzysta z tej reklamy.

Prawdę mówiąc, takie ruchy mogą sprawiać wrażenie, że zostały zaprojektowane bardziej dla osób neurotypowych, które również mają „złe dni”. Choroby psychiczne często nie są ładne, inspirujące ani niesmaczne w sposób, w jaki te kampanie mogą w to uwierzyć.

Cały pomysł zachęcania ludzi do rozmowy, aby położyć kres piętnu wokół dyskusji na temat zdrowia psychicznego, niewiele robi, jeśli nie ma dla nas systemu, kiedy robić Zacznij mówić.

Około roku zajęło mi przybycie do mojego obecnego psychiatry w 2011 roku. Podczas gdy moja rodzinna prowincja Nowa Szkocja pracuje nad poprawą czasów oczekiwania, jest to bardzo częste doświadczenie dla wielu osób w kryzysie.

To pozwala nam polegać na ludziach, w tym lekarzach ogólnych, którzy nie są przygotowani do pomocy lub przepisania niezbędnych leków.

Zachęcając ludzi do otwarcia się, po drugiej stronie musi być ktoś, kto będzie w stanie słuchać i pomagać w zapewnieniu terminowego, kompetentnego leczenia. Nie powinno to przypadać przyjaciołom i rodzinie, ponieważ nawet najbardziej współczujący laik nie jest przeszkolony do oceniania tych sytuacji i odpowiedniego reagowania.

Przy zaledwie 41 procentach dorosłych Amerykanów korzystających z usług zdrowia psychicznego dla ich chorób i 40 procentach dorosłych Kanadyjczyków na podobnej łodzi, jasne jest, że jest jeszcze wiele do zrobienia. Osoby chore psychicznie potrzebują czegoś więcej niż twojej świadomości i twojej zgody na rozmowę. Potrzebujemy prawdziwej zmiany. Potrzebujemy systemu, który nas nie retraumatyzuje.

4. Mówienie nam, abyśmy „przedstawiali sprawy z właściwej perspektywy”

„Mogło być znacznie gorzej!”

„Spójrz na wszystko, co masz!”

„Jak ktoś taki jak ty może mieć depresję?”

Zastanawianie się nad silniejszym i niezgłębionym bólem innej osoby nie łagodzi naszego własnego. Zamiast tego może wydawać się unieważniający. Silne uznanie dla pozytywnych elementów naszego życia nie usuwa bólu, przez który przechodzimy; nie oznacza to, że nie możemy chcieć, aby było lepiej, zarówno dla nas, jak i dla innych.

Filmy bezpieczeństwa podczas lotu instruują cię, abyś zabezpieczył własną maskę tlenową przed udzieleniem pomocy komukolwiek (zwykle dziecku). Szokująco, to nie dlatego, że stewardesy nienawidzą twoich dzieci i też chcą cię obrócić przeciwko nim. To dlatego, że nie możesz pomóc komuś innemu, jeśli nie żyjesz. Musisz zająć się swoim ogrodem, zanim pojawi się w domu sąsiada z motyką.

To nie jest tak, że ci z nas chorzy psychicznie nie są altruistyczni, współczujący i pomocni. Ale musimy szczególnie dbać o siebie. To wymaga dużo energii.

Bardziej skutecznym podejściem może być przypomnienie nam, że uczucia przychodzą i odchodzą. Były lepsze czasy wcześniej i będą dobre czasy przed nami. Naukowiec behawioralny Nick Hobson nazywa to „wyrwaniem się z teraźniejszości”, co oznacza, że ​​zamiast próbować porównywać nasze zmagania z walkami innych osób, staramy się zestawić to, co czujemy teraz, z tym, jak możemy się czuć w przyszłości.

Jak rzeczy mogą się zmienić? Jak możemy być lepiej przygotowani do radzenia sobie z tymi emocjami później?

Praktykowanie wdzięczności może być pomocne. W rzeczywistości wpływa pozytywnie na nasz mózg, uwalniając dopaminę i serotoninę, co jest fajne. Jednak bez ogródek mówi nam, abyśmy byli wdzięczni za naszą sytuację nie fajnie, z tego samego powodu.

Zamiast tego spróbuj przypomnieć nam o pozytywnym wkładzie, jaki wnosimy i o ludziach, którzy nas kochają. Te afirmacje nas nie wyleczyły, ale mogą przyczynić się do pozytywnego poczucia własnej wartości, a wdzięczność może nastąpić.

5. Nie sprawdzanie empatii performatywnej

Rozumiem, jak to jest widzieć kogoś w bólu i nie wiedzieć, co powiedzieć lub zrobić. Wiem, że to może być denerwujące i niewygodne.

Nikt jednak nie prosi o całkowite powiązanie, ponieważ nie każdy może. Mówiąc coś w stylu „Wiem, jak się czujesz. Czasami też upadam. Każdy to robi!" mówi mi, że tak naprawdę nie rozumiesz depresji klinicznej. Mówi mi też, że mnie nie widzisz, lub przepaść między moim doświadczeniem a twoim.

To sprawia, że ​​czuję się jeszcze bardziej samotny.

Bardziej użytecznym podejściem byłoby powiedzenie czegoś w stylu: „Brzmi to naprawdę ciężko. Dziękuję, że zaufałeś mi w tej sprawie. Nie do końca rozumiem, ale jestem tu dla ciebie. Daj mi znać, jeśli mogę coś zrobić, aby pomóc ”.

Co możesz zamiast tego zrobić?

Pomoc może wyglądać na wiele różnych sposobów. Może to być słuchanie, gdy rozmawiamy, lub po prostu trzymanie dla nas miejsca i siedzenie w ciszy. Może to być uścisk, pożywny posiłek lub wspólne oglądanie śmiesznego programu telewizyjnego.

Najważniejszą rzeczą, której nauczyłem się o byciu obecnym dla osoby chorej lub w żałobie, jest to, że nie chodzi o mnie. Im bardziej pochłaniają mnie własne ego, tym mniej jestem pomocny.

Zamiast tego staram się być uspokajającym wpływem, nie nalegać ani nie projektować. Aby pozwolić komuś doświadczyć wagi tego wszystkiego i znieść część tego ciężaru, nawet jeśli nie mogę tego całkowicie od niego odebrać.

Nie musisz mieć rozwiązania. Nikt nie oczekuje tego od ciebie. Chcemy tylko czuć się widzianymi i słyszanymi, aby nasze cierpienie zostało potwierdzone.

Wspieranie kogoś z chorobą psychiczną nie polega na „naprawieniu” go. Chodzi o pojawienie się. A czasem najprostsze gesty mogą mieć znaczenie.

JK Murphy to feministka, pasjonująca się akceptacją ciała i zdrowiem psychicznym. Z wykształceniem filmowym i fotografią uwielbia opowiadanie historii i ceni sobie rozmowy na trudne tematy badane z perspektywy komedii. Ukończyła dziennikarstwo na University of King's College i coraz bardziej bezużyteczną encyklopedyczną wiedzę o Buffy the Vampire Slayer. Śledź ją na Twitterze i Instagramie.