Fatfobia w czasach pandemii

Zawartość

• Moje prawdziwe obawy przed COVID-19
• Obrażanie obrażeń
• Związek między wagą a COVID-19
• Co możemy zrobić?

Czy w końcu umrę, czekając na lekarzy, którzy uważają moją wagę za wyrok śmierci?

Poczułam łaskawą panikę po moim czole, kiedy zobaczyłam komentarz na Twitterze. Czy lekarze naprawdę używali wysokiego BMI jako podstawy odmowy wentylacji?

Będąc samozidentyfikowaną grubą osobą, musiałem dojść do sedna tego. To powiedziawszy, nauczyłem się też uważać na media społecznościowe jako źródło wiadomości. Poszukałem, czy to twierdzenie jest prawidłowe.

Nie znalazłem dowodu na to, że BMI był używany do decydowania o tym, kto dostał respirator, i nie mogłem znaleźć nikogo z branży medycznej, który mógłby potwierdzić lub odrzucić roszczenie.

Jednak znalazłem kilka proponowanych wytycznych dotyczących segregacji cytowanych w „The Washington Post” i „The New York Times”, które wymieniają istniejące wcześniej warunki jako potencjalne oznaki w stosunku do pacjenta otrzymującego jeden z niewielu pożądanych respiratorów.

Istnieją wytyczne w 25 stanach, które mogą umieścić niektóre osoby niepełnosprawne na końcu listy priorytetów. W czterech stanach: Alabama, Kansas, Tennessee i Waszyngton formalne skargi zostały złożone przez obrońców praw osób niepełnosprawnych. W odpowiedzi Departament Zdrowia i Opieki Społecznej opublikował biuletyn, że ich plany COVID-19 nie powinny dyskryminować.

Wytyczne niektórych stanów, takie jak Alabama i Tennessee, zostały usunięte z powodu publicznego oburzenia. Wiele stanów w ogóle nie opublikowało swoich wytycznych lub ich nie ma. To pozostawiło pytanie, kto ma priorytet w przypadku braku wentylatora bez odpowiedzi.

Starość była jedną z wytycznych, podobnie jak demencja lub AIDS. „Chorobliwa otyłość”, która jest sklasyfikowana jako mająca wskaźnik masy ciała większy niż 40, jest jednym z powodów, dla których osoba poniżej 60. roku życia może nie dostać wentylatora w wyniku kryzysu.

Tymczasem moje BMI wynosi prawie 50.

Moje prawdziwe obawy przed COVID-19

BMI to frustrujący i niebezpieczny wskaźnik, który można wykorzystać do określenia zdrowia. Na początek został wynaleziony w XIX wieku, kiedy zalecano kokainę jako suplement diety i uważaliśmy, że nieprzyjemne zapachy powodują choroby. Nowe badania podważyły ​​BMI jako miarę zdrowia.

Mimo to, wielu lekarzy podobno powołuje się na BMI przy określaniu stanu zdrowia pacjenta, czasami powiększając wagę ze szkodą dla słuchu pacjenta i jego objawów.

Możliwe, że ludzie zmarli bezpośrednio z powodu tej medycznej fatofobii. Nie dlatego, że jest gruby, ale od chorób, które nie są leczone, kiedy lekarze odmawiają leczenia czegokolwiek poza swoją wagą.

Jedno z badań wskazuje 21 procent pacjentów, którzy czują się osądzeni przez lekarza, co może prowadzić do wahania w poszukiwaniu opieki.

To powiedziawszy, istnieją prawdziwe trudności w zapewnieniu opieki otyłym pacjentom, jak powiedział mi dr Sy Parker, młodszy lekarz z brytyjskiej National Health Service.

U większych pacjentów „jest większe prawdopodobieństwo, że rurka opadnie do gardła, ponieważ jest tam mniej miejsca dla anestezjologa / anestezjologa”, mówi Parker.

„Ponadto otyłość może zmniejszyć efektywny rozmiar płuc, ponieważ istnieje większe prawdopodobieństwo, że oddychasz dość płytko - wzięcie dużego oddechu wymaga większego wysiłku” - dodaje Parker.

Dodaj do tego szpitala przytłoczenie i potrzebę podejmowania szybkich decyzji, a lekarz pod presją może dokonać wyboru na podstawie tego, co zobaczy. Dla otyłego pacjenta może to być śmiertelne.

Jednak pomysł, że grubym ludziom można odmówić opieki z powodu ich ciała, jest dla mnie ponuro zaskakujący. Już wcześniej doświadczałem uprzedzeń w gabinecie lekarskim z powodu mojej wagi.

Mam trwałe kalectwo w kolanie, które teraz wpływa na moją stopę i biodro, co stopniowo niszczyło moją mobilność, odkąd zostałem ranny jako 18-latek. Kiedy poprosiłem o fizykoterapię łzy MCL, o której wiedziałem, że się pojawiło, wyśmiewano mnie i powiedziano, że zamiast tego straciłem 50 funtów.

Będę potrzebował laski do 40 roku życia, a fizykoterapia mogła zapobiec, by moja łza ACL stała się trwałym kalectwem wymagającym operacji. Nawiasem mówiąc, moja kontuzja spowodowała, że ​​przytyłem. I tak to idzie.

Przynajmniej na kolanie wciąż żyję. Budzę się czasami przerażony tym, co może się stać, jeśli będę musiał zostać hospitalizowany z powodu COVID-19. Czy w końcu umrę, czekając na lekarzy, którzy uważają moją wagę za wyrok śmierci?

Obrażanie obrażeń

Tymczasem widzę wiele memów i żartów o tym, jak schronienie w miejscu spowoduje, że ludzie będą grubi. Istnieje wiele artykułów zawierających porady dotyczące unikania nawyków żywieniowych związanych ze stresem oraz ćwiczeń, gdy nie możesz iść na siłownię.

„Przebadany pozytywnie za grubą dupę”, oświadcza jeden tweet. „Być może dystansujesz się od lodówki, a dystansuję się od mojej skali” - mówi inny. Wiele tweetów mówi o przerażającej „Corona 15”, wzorowanej na tym, że 15 funtów studenci często zdobywają pierwszego roku.

Moi przyjaciele, którzy normalnie są pozytywni, opłakują swoje nowe nawyki, gdy ich wzorce zostają przerwane. Narzekają na przybieranie na wadze w sposób, który sprawia, że ​​zastanawiam się, czy w głębi duszy uważają, że tak okropnie jest wyglądać jak ja.

To nie tylko żarty. Jest to również w wiadomościach. „Schronienie na miejscu nie oznacza schronienia na kanapie”, beszta dr Vinayak Kumar dla ABC News. Patrząc na Twittera, można by pomyśleć, że realne ryzyko to zysk kilku kilogramów, a nie zarażenie potencjalnie zagrażającą życiu chorobą.

Spowalnianie i badanie naszego związku z ciałem, nawyków żywieniowych, rutynowych ćwiczeń może być przytłaczające. Kiedy nie mamy już pracy i zobowiązań społecznych do planowania naszego życia, widzimy wyraźnie nasze zachowanie.

Dla wielu spożycie żywności to dziedzina życia, którą możemy kontrolować. Być może ta fatofobia wynika z ludzi, którzy chcą mieć władzę nad swoim życiem w czasach, gdy kontrola jest niewielka.

Związek między wagą a COVID-19

Zrozumiałe jest, że ludzie są zaniepokojeni, gdy źródła wiadomości podsycają strach, że przybieranie na wadze doprowadzi do gorszych wyników, jeśli otrzymasz COVID-19.

New York Times opublikował niedawno artykuł, w którym mówi, że otyłość jest powiązana z ciężką chorobą koronawirusową, szczególnie u młodszych pacjentów. Jednak po przeczytaniu artykułu okazuje się, że jedno z wymienionych badań jest wstępne, a nie recenzowane, a dane są niekompletne.

Inne cytowane badanie, tym razem z Chin, również nie jest recenzowane. Pozostałe dwie, z Francji i Chin, są recenzowane, ale nie sprawdzają swoich ustaleń pod kątem innych istotnych czynników.

„Żadna z nich nie kontroluje rasy, statusu społeczno-ekonomicznego ani jakości opieki - znane nam społeczne determinanty zdrowia wyjaśniają lwia część różnic zdrowotnych między grupami ludzi”, zauważa Christy Harrison w Wired.

To nie ma znaczenia. Niektórzy lekarze mogliby wykorzystać ten wątek hipotez, aby wzmocnić swoją już udowodnioną fatofobię.

Nie jest jasne, czy otyłej osobie odmówiono respiratora. Istnieje jednak wiele przykładów lekarzy, którzy nie traktują poważnie otyłych pacjentów.

Pewnego dnia ten wirus będzie działał. Fatfobia będzie jednak czaiła się, zarówno na całym świecie, jak i cicho w umysłach niektórych lekarzy. Fatphobia ma realne konsekwencje i realne zagrożenia dla zdrowia.

Jeśli nie przestaniemy żartować na ten temat i zaczniemy temu zaradzić, możliwe, że fatfobia będzie nadal zagrażać życiu ludzi, jeśli odmówi im się opieki medycznej.

Co możemy zrobić?

Niech ludzie wiedzą, że ich tłuste żarty nie są śmieszne. Zadbaj o własne zdrowie psychiczne, wyciszając osoby, które publikują memy związane z wagą. Zgłaszaj reklamy diet awaryjnych jako nieodpowiednie.

Jeśli lekarz sprawia, że ​​czujesz się nieswojo, złóż raport. Skończyło się na tym, że przydzielono mi lekarza, który był w stanie udzielić mi solidnej porady medycznej i zobaczyć mnie jako osobę, a nie moją wagę. Zasługujesz na dostawcę opieki zdrowotnej, któremu możesz zaufać.

Jeśli chcesz znaleźć coś, co da się poradzić w świecie wymykającym się spod kontroli, zarządzaj przyjmowaniem negatywnych komunikatów ciała. Poczujesz się lepiej.

Kitty Stryker to anarchistyczna mama, która przygotowuje bunkier na zagładę w East Bay. Jej pierwsza książka „Ask: Building Consent Culture” została opublikowana przez Thorntree Press w 2017 roku.