„Choroba” bycia zajętym

Zawartość

• Załamać się zajęty
• Zajęty jako uzależnienie
• Zwolnij
• Dolna linia

Jestem osobą, która zawsze uwielbiała być zajęta. W liceum prosiłem o utrzymanie pełnego konta. Byłem prezesem i wiceprezesem kilku klubów, uprawiałem wiele sportów, dużo wolontariuszy i innych zajęć pozalekcyjnych. Trzymałem wyczerpujący harmonogram zajęć akademickich i, oczywiście, pracę w niepełnym wymiarze godzin jako ratownik. To wszystko utrzymywało mnie w ciągłym ruchu.

Na studiach kontynuowałem tempo, spełniając wymagania stypendialne, zakładając organizację na terenie kampusu, studiując za granicą, pracując na dwóch etatach i zasadniczo pakując się co minutę, kiedy mogłem być pełen biznesu. Kiedy zaszłam w ciążę z moją pierwszą córką, w poprzednim roku, moje życie nabrało tempa. W ciągu kilku miesięcy ożeniłem się, przeprowadziłem, ukończyłem szkołę wyższą, urodziłem dziecko i zacząłem swoją pierwszą pracę jako pielęgniarka nocna, wciąż pracując na boku. Musiałem nas wspierać, kiedy mój mąż skończył szkołę.

Co dwa lata przez następne kilka lat miałem kolejne dziecko. I przez to wszystko kontynuowałem w szalonym tempie. Próbowałem udowodnić światu (i sobie), że małe dziecko, dużo małych dzieci i praca nie zrujnują mi życia. Byłem zdeterminowany, aby odnieść sukces - przełamać formę leniwego, niezmiennego tysiąclecia, który czuje, że coś mu się należy. Zamiast tego pracowałem non-stop, aby założyć własny biznes, rejestrowałem niezliczone nocne zmiany i przetrwałem bezsennie, gdy nasza rodzina wciąż się rozwijała.

Szczyciłem się swoją zdolnością do robienia tego wszystkiego i kopaniem tyłka w macierzyństwo i moją działalność. Pracowałem z domu i szybko przekroczyłem dochody mojego męża. To pozwoliło mi nie tylko być w domu z czwórką naszych dzieci, ale także spłacić prawie cały nasz dług. Odniosłem sukces, powiedziałem sobie.

To znaczy, dopóki wszystko się we mnie nie rozpadło. Nie mogę powiedzieć na pewno, czy była to jedna rzecz, zbiór realizacji, czy tylko stopniowe narastanie wyczerpania. Ale cokolwiek to było, wkrótce znalazłem się w gabinecie terapeuty, szlochając i ociekając wodą, kiedy przyznałem, że czułem się, jakbym stworzył dla siebie niemożliwe życie.

Załamać się zajęty

Mój terapeuta delikatnie, ale stanowczo, poprowadził mnie do głębszego kopania i dokładnego przyjrzenia się, dlaczego dokładnie czułem potrzebę bycia tak zajętym i ciągłym w ruchu. Czy kiedykolwiek czułam się niespokojna, jeśli mój dzień nie miał planu? Czy często myślałem o swoich osiągnięciach, gdy czułem się przygnębiony? Czy ciągle porównywałem swoje życie z innymi ludźmi w moim wieku? Tak, tak i winny.

Odkryłem, że bycie zajętym może powstrzymać nas od zatrzymania się, aby naprawdę stawić czoła własnemu życiu. I to, moi przyjaciele, wcale nie jest ładne. Pod wszystkimi tymi „osiągnięciami” i zewnętrznymi sukcesami i planami podróży nie miałem do czynienia z prawie kaleczącymi obawami i depresją, z którymi zmagałem się, odkąd byłem dzieckiem. Zamiast uczyć się, jak zarządzać moim zdrowiem psychicznym, poradziłem sobie, pozostając zajęty.

Nie twierdzę, że praca - nawet dużo pracy - jest zła lub wręcz niezdrowa. Praca pozwala nam być produktywnymi i, jak wiecie, płacić nasze rachunki. To jest zarówno zdrowe, jak i konieczne. Kiedy używamy biznesu jako odejścia od innych problemów lub narzędzia do mierzenia własnej wartości, biznes staje się problemem.

Zajęty jako uzależnienie

Istnieje wiele zasobów i ekspertów, którzy przypominają nam, że zajęciem może być faktyczne uzależnienie, podobnie jak narkotyki lub alkohol, gdy jest używane jako niezdrowy mechanizm radzenia sobie ze stresem lub nieprzyjemnymi sytuacjami w naszym życiu.

Więc skąd wiesz, że masz chorobę bycia zajętym? Cóż, to jest całkiem proste. Co się stanie, gdy nie masz absolutnie nic do roboty? Możesz albo wyczyścić swój harmonogram na jeden dzień, albo po prostu wyobrazić sobie, jak wyczyszczasz swój harmonogram na jeden dzień. Co się dzieje?

Czy czujesz niepokój? Akcentowany? Martwisz się, że będziesz nieproduktywny lub zmarnujesz czas nic nie robiąc? Czy myśl o braku planu powoduje, że żołądek się trochę kręci? A jeśli dodamy czynnik niepodłączony? Bądź ze sobą szczery: czy jesteś w stanie przejść 10 minut bez sprawdzania telefonu?

Tak, to rodzaj przebudzenia, prawda?

Dobrą wiadomością jest to, że każdy z nas (łącznie ze mną!) Może zobowiązać się do powstrzymania choroby przedsiębiorczości za pomocą kilku prostych kroków:

Zwolnij

• Przyznaj, że jesteśmy uzależnieni od choroby przedsiębiorczości. Przyjęcie tego jest pierwszym krokiem!
• Poświęć trochę czasu na zbadanie „dlaczego” naszej działalności. Czy wykorzystujemy sukces, pracę lub sukcesy jako sposób mierzenia własnej wartości? Czy staramy się uniknąć problemu w naszym życiu osobistym? Co zastępujemy w naszych napiętych harmonogramach?
• Przeanalizuj nasze harmonogramy. Co absolutnie musimy kontynuować i co możemy ograniczyć?
• Szukaj pomocy. Porozmawiaj z terapeutą - istnieje wiele sposobów na uzyskanie profesjonalnej pomocy, od sesji online po nawet pisanie SMS-ów. Wiele planów ubezpieczeniowych obejmuje również terapię, dlatego warto zbadać, w jakim stopniu twoje zdrowie psychiczne wpływa na zdrowie fizyczne.
• Zwolnij. Nawet jeśli musisz ustawić zegar w telefonie, poświęć czas na sprawdzenie się przez cały dzień. Zwróć uwagę na swoje ciało: czy jesteś spięty? Oddechowy? Jak się czujesz w tym momencie?

Dolna linia

Jeśli czujesz, że biegniesz w szalonym tempie, najłatwiej jest dosłownie chwilę odetchnąć i skupić się na teraźniejszości, bez względu na to, co robisz. Jeden oddech może mieć wpływ na chorobę związaną z zajęciem.