Jak mogą wyglądać wzloty i upadki ADHD w ciągu jednego dnia

Zawartość

• Poranny wyścig
• Ta część, w której chciałbym, by wehikuły czasu były rzeczą
• Powrót do harmonogramu - postarajmy się to utrzymać
• ADHD, po godzinach

Pisanie o dniu z życia osoby z ADHD to trudna sprawa. Nie sądzę, żeby moje dwa dni wyglądały podobnie. Przygoda i (nieco) kontrolowany chaos są moimi stałymi towarzyszami.

Jako osoba prowadząca kanał YouTube o nazwie ADHD, zaręczona z osobą z ADHD, która sama ma ADHD i która rozmawia z dziesiątkami tysięcy mózgów ADHD, mogę to powiedzieć - jeśli spotkałeś jedną osobę z ADHD , poznałeś jedna osoba z ADHD. Jesteśmy bardzo różnymi stworzeniami.

Mamy jednak zaskakującą liczbę wspólnych elementów, szczególnie jeśli chodzi o rzeczy, których doświadczamy na co dzień. Większość dni to:

• kolejka górska sukcesów i porażek
• niektóre chwile czują się jak geniusz, a inne czują się głupio
• rozpraszalność i hiperfocus
• dobre intencje zniknęły z torów
• drobne rany emocjonalne od osądzenia przez świat zewnętrzny - lub nas samych!
• uzdrowienie z bycia zrozumianym i zaakceptowanym za to, kim jesteśmy

Mam nadzieję, że ten rzut oka na moje doświadczenie z ADHD pomoże w tym zrozumieniu.

Poranny wyścig

Budzę się nagle, szukam telefonu - która jest godzina?

W porządkuJeszcze wcześnie.

Chwilę zajmuje mi zasypianie - niespokojne nogi - ale jak tylko to zrobię, alarm się włączy. Przycisk drzemki i wymieniam ciosy, aż mój narzeczony je wyłączy.

Wstaję się - która jest teraz godzina?

Gramolę się po swój telefon. 11 rano

STRZELAĆ. Całkowicie opuściłem poranne zajęcia z jogi, a teraz nie ma nawet czasu na prysznic. Warczę narzeczonego - „dlaczego wyłączyłeś budzik?” - i potykaj się w kierunku suszarki po czyste ubrania… które są jeszcze w pralce. Zaczynam nowy cykl, potem przekopuję kosz, dosłownie węsząc po coś do noszenia.

Wrzucam na wpół przyzwoite ubrania, dezodoranty, tusz do rzęs, biorę leki - jestem prawie na wyczerpaniu, STRZELAĆ, muszę umówić się na kolejną receptę - weź bar Fibre One, wychodząc za drzwi…

A potem biegnę z powrotem do środka, by wziąć telefon. 11:15. TAK! Nadal dotrę na moje spotkanie!

Z wolnego czasu biegnę na górę, aby pożegnać się z narzeczonym i przepraszam za poranne zdziwienie. I jestem za drzwiami! Woot!

Wbiegam do środka po klucze. 11:19. NADAL DOBRZE!

Ta część, w której chciałbym, by wehikuły czasu były rzeczą

Gdy wskakuję na autostradę, pamiętam, aby zadzwonić do mojego psychiatry - również, że wczoraj wieczorem zapomniałem naładować telefon. Muszę wybierać między słuchawkami lub ładowarką (dzięki, iPhone 7).

4 procent baterii? Ładowarka wygrywa. Chciałbym, żeby słuchawki bezprzewodowe były opcją, ale mam dość czasu, aby nie stracić zwykłych słuchawek. I technicznie są na smyczy.

Próbuję korzystać z zestawu głośnomówiącego, ale na autostradzie jest zbyt głośno, więc podczas rozmowy trzymam telefon przy uchu. Recepcjonista mówi, że jest jeszcze jedna wizyta, zanim skończy się mój lekarz - czy chcę? „Um… pozwól mi sprawdzić kalendarz…”

Strzelać. To jest ten sam czas, co kawa z Anną. To byłby drugi raz z rzędu, kiedy ją anulowałem. Jednak nie ma wielkiego wyboru.

Wynagrodzę jej to,Ślubuję… sjakoś.

Podnoszę telefon do ucha i widzę policyjne światła w lusterku wstecznym. Panikuję i zastanawiam się, jak długo mnie śledzą. Recepcjonista jest w połowie potwierdzania terminu - rozłączam się i zatrzymuję.

Jeden policjant patrzy na brudne talerze na podłodze po stronie pasażera - nazywam je moimi samochodowymi naczyniami - gdy inni wręczają mi bilet. Jak tylko się odwrócą, zaczynam płakać. Ale jestem bardzo świadomy, że na to zasłużyłem i dziwnie wdzięczny za to, że zostałem powołany. Od teraz będę zdecydowanie bezpieczniejszy.

Czekać, 11:45?!

Wracam na drogę i obsesyjnie sprawdzam Waze, czy mogę nadrobić stracony czas. Jeżdżę szybciej, ale Waze jest irytująco dokładny. Osiem minut spóźnienia zgodnie z przewidywaniami.

Cóż, nie jest okropne… tak naprawdę nie musisz dzwonić, chyba że spóźnisz się więcej niż 15 minut, prawda?

Tyle że nadal musiałem zaparkować ... i naprawić tusz do rzęs ... i przejść.

12:17. Ugh, powinienem zadzwonić.„TAK przepraszam za spóźnienie!”

Mój przyjaciel jest niewzruszony. Nie mogę się zdecydować, czy jestem wdzięczny, że nie jest zły, czy przygnębiony, że się tego spodziewał.

Mówię mu to, na wpół żartując. Ale bierze mnie na poważnie i mówi: „Ja też miałem z tym problem. Więc teraz wychodzę wcześniej. ”

Ale to właśnie słyszę: „Mogę to zrobić, dlaczego ty nie?”

Nie wiem. Próbuję. Nigdy się nie sprawdza. Ja też tego nie rozumiem.

Zaczyna przygotowywać projekt internetowy, który chce, żebym napisał, i mam problem z koncentracją. Ale udaje mi się udawać. Mam przemyślane skinienie głową na dół.

Dodatkowo, moje leki powinny zacząć wkrótce… Poważnie czy jednak musi tak wolno mówić?

Widzę, jak serwer wręcza komuś czek i zastanawiam się, ile kosztuje mój bilet. Kiedy muszę to zapłacić? Czy muszę płacić czekiem? Czy w ogóle MAM już czeki? Zaraz, czy skonfigurowałem autopay dla mojej nowej karty kredytowej?

Brakuje mi połowy tego, co mówi. Ups Zaczynam bawić się pierścieniem obrotowym, żeby uziemić moją uwagę. Ustawianie ostrości staje się łatwiejsze, ale nie wygląda to tak dobrze, jak przemyślane skinienie głową. Mogę powiedzieć, że zastanawia się, czy teraz słucham. Ach, ironia.

Szczerze mówiąc, ten projekt brzmi nieźle. Ale coś jest nie tak - nie wiem co. Mam dobry instynkt, ale jestem całkiem nowy w tym całym „sukcesie”. W pierwszej dekadzie mojego dorosłego życia dość regularnie mi się nie udawało.

Dziwne jest na tyle udane, że inni ludzie chcą z tobą współpracować. Jeszcze dziwniejsze jest, że decydują, czy dotrą.

Niezręcznie kończę spotkanie.

Powrót do harmonogramu - postarajmy się to utrzymać

Sprawdzam dziennik pocisków, jedyny planista, w jakim kiedykolwiek mogłem się trzymać, żeby zobaczyć, co dalej. Badania od 14 do 17, kolacja od 17 do 18, pisanie od 18 do 21, relaks od 21 do 23:30, łóżko do północy. Całkowicie wykonalne.

Mój meds jest w pełni skuteczny, moja koncentracja jest dobra, więc postanawiam wrócić do domu i zacząć wcześnie. Może powinienem zjeść lunch, ale nie jestem głodny. Stolik obok mnie zamawia frytki. Frytki brzmią dobrze.

Jem frytki.

W drodze do domu dzwoni mój przyjaciel. Nie odpowiadam Mówię sobie, że to dlatego, że nie chcę dostać kolejnego biletu, ale wiem, że to dlatego, że nie chcę go rozczarować. Może powinienem zrobić jego projekt. To był fajny pomysł.

Po powrocie do domu przytulam się miękkim kocem i zaczynam badać - i zdaję sobie sprawę, dlaczego nie chciałam robić tego projektu. Sięgam po telefon i nie mogę go znaleźć. Polowanie zaczyna się - a kończy wraz z rezygnacją i korzystaniem z funkcji Znajdź mój iPhone. Głośny dźwięk wydobywający się z mojego koca.

Dzwonię do mojego przyjaciela. On odpowiada. Czy ktokolwiek uważa to za nieco dziwne? Prawie nigdy nie odbieram, kiedy ludzie dzwonią. Zwłaszcza jeśli nie podoba mi się to, co mają do powiedzenia. Nazywaj to niepokojem telefonicznym, ale SMS-a z ogłoszeniem połączenia telefonicznego to jedyny sposób, aby mnie odebrać - może.

Ale odpowiada, więc mówię mu, dlaczego nie chcę pisać jego projektu: „Ponieważ TY powinieneś to napisać!” Mówię mu, co powiedział, dzięki czemu zdałem sobie z tego sprawę i przeprowadziłem go, jak zacząć. Teraz jest podekscytowany. Wiem, że się w tym zmiażdży. Po raz pierwszy czuję się sukcesem.

Może ja robić wiem co robię.Może ja - rozłączam się i widzę, która jest godzina. 3:45.

Ups Powinienem badać dysleksję na odcinek.

Rzucam się na badania, dopóki mój alarm nie włączy się o 5, przypominając mi, żebym zatrzymał się na obiad. Ale są rzeczy, których jeszcze nie rozumiem. Ehhh, pójdę do szóstej.

Jest 7 i głoduję. Łapię za dużo jedzenia - Poczekaj poczekaj.

Przynoszę jedzenie do biurka i zaczynam pisać z furią: „Zamień„ czytanie z dysleksją ”w grę…”

Piszę połowę odcinka.

Mam lepszy pomysł.

Zaczynam nad tym pracować - CZEKAĆ - pralnia! Tym razem mnie nie pokonasz!

Przełączając ubrania na suszarkę, zdaję sobie sprawę, że nie ma tam moich ubrań do ćwiczeń. Argh, tęskniłem dzisiaj, więc muszę iść jutro, bo inaczej nie będę się dobrze czuł.

Zdejmuję spodnie do jogi i kilka innych ubrań z podłogi prawie każdego pokoju w domu i zaczynam nowy ładunek. Pamiętam, aby ustawić minutnik!

Siadam z powrotem, aby pisać, ale pomysł nie wydaje się teraz tak świetny.

A może tak naprawdę nie pamiętam.

ADHD, po godzinach

Mogę powiedzieć, że moje leki się wyczerpują. Podczas pracy z nimi coraz trudniej jest trzymać wszystkie myśli w moim mózgu. Strona przede mną to losowa plątanina słów. Denerwuję się.

Timer się wyłącza. Muszę zmienić pranie - tyle że suszarka nadal działa.

Ustawiam minutnik na kolejne 10 minut i idę do kanapy, żeby się zawiesić do góry nogami i próbować zmusić mózg do pracy.

Do góry nogami pamiętam, że staram się poprawić równowagę między życiem zawodowym a prywatnym i zastanawiam się, czy powinienem przestać, mimo że nie zrobiłem wiele. Ale jutro jest bardzo zajęty, szczególnie teraz, kiedy muszę ćwiczyć, i - BZZZ.

Pędzę z powrotem do pralni, zbyt ostro skręcam na zakręt i biegnę do ściany, odbijam się, chwytam suche ubrania, rzucam je na łóżko, przełączam mokre i uruchamiam suszarkę. Wracam i sprawdzam zegar. 9:48.

Okej, będę pracował, ale przestanę o 10:30. I złóż pranie. I wyluzuj.

10:30 przychodzi i odchodzi. Znajduję sposób na powrót do tego pomysłu i jestem płynny. Nie mogę przestać To jest hiperfocus i może być zarówno błogosławieństwem, jak i przekleństwem dla tych z nas z ADHD. Piszę i piszę, przepisuję i przepisuję, dopóki mój narzeczony nie przyjdzie mnie sprawdzić i nie zemdleje przed komputerem.

Niesie mnie na górę, widzi stos ubrań na łóżku, odsuwa je na bok i wsuwa do środka. Obiecuję, że jutro zrobię coś lepszego, żeby mieć dla nas więcej czasu. I złożyć ubrania.

Całuje mnie i mówi, że ubrania to tylko ubrania, ale rzeczy, które tworzymy, trwają wiecznie.

Mocno go przytulam. I zobacz czas przez jego ramię - to jest 3 rano. Będę musiał wybrać między snem a jogą. Jutro będzie kolejna walka.

Wszystkie zdjęcia dzięki uprzejmości Jessiki McCabe.

Jessica McCabe prowadzi kanał YouTube o nazwie Jak ADHD. Jak ADHD to zestaw narzędzi pełen strategii i przydatnych informacji dla każdego, kto chce dowiedzieć się więcej o ADHD. Możesz ją śledzić Świergot i Facebooklub wesprzyj jej pracę Patreon.