Jak to jest żyć z nietypową anoreksją

Zawartość

• Poszukiwanie pomocy bez powodzenia
• Pochwała za utratę wagi
• W obliczu barier w leczeniu
• Uzyskanie profesjonalnego wsparcia
• Odzyskanie jest możliwe

Jenni Schaefer, lat 42, była małym dzieckiem, kiedy zaczęła walczyć z negatywnym obrazem ciała.

„Właściwie pamiętam, że miałem 4 lata i chodziłem na lekcje tańca i wyraźnie pamiętam, jak porównałem się z innymi dziewczynkami w pokoju i źle się czułem z powodu swojego ciała” - mówi Schaefer, obecnie mieszkająca w Austin w Teksasie, autorka książki „Prawie anorektyczka”, powiedział Healthline.

Wraz z wiekiem Schaefer zaczęła ograniczać ilość spożywanego jedzenia.

Zanim zaczęła liceum, rozwinęła się u niej zjawisko znane obecnie jako anoreksja atypowa.

W tamtym czasie atypowa anoreksja nie była oficjalnie uznanym zaburzeniem odżywiania. Jednak w 2013 roku Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne dodało go do piątego wydania Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-5).

Kryteria DSM-5 dla anoreksji atypowej są podobne do kryteriów dla jadłowstrętu psychicznego.

W obu przypadkach ludzie uporczywie ograniczają spożycie kalorii. Wykazują intensywny lęk przed przybraniem na wadze lub odmową przybrania na wadze. Doświadczają również zniekształconego obrazu ciała lub nadmiernie podkreślają swoją sylwetkę lub wagę podczas oceny własnej wartości.

Ale w przeciwieństwie do osób z anoreksją, osoby z atypową anoreksją nie mają niedowagi. Ich masa ciała ma tendencję do wchodzenia lub przekraczania tak zwanego normalnego zakresu.

Z biegiem czasu osoby z atypową anoreksją mogą mieć niedowagę i spełniać kryteria anoreksji.

Ale nawet jeśli tego nie zrobią, atypowa anoreksja może spowodować poważne niedożywienie i uszczerbek na zdrowiu.

„Ci ludzie mogą być bardzo upośledzeni medycznie i bardzo chorzy, nawet jeśli mają normalną wagę lub nawet nadwagę” - powiedział Healthline dr Ovidio Bermudez, dyrektor kliniczny Centrum Odzyskiwania Odżywiania w Denver w Kolorado.

„To nie jest mniejsza diagnoza [niż jadłowstręt psychiczny]. To tylko inna manifestacja, wciąż zagrażająca zdrowiu i narażająca ludzi na ryzyko medyczne, w tym ryzyko śmierci ”- kontynuował.

Patrząc z zewnątrz, Schaefer „miał to wszystko razem” w liceum.

Była uczennicą pierwszej klasy i ukończyła drugą klasę w klasie 500. Śpiewała w chórze pokazowym. Wybierała się do college'u na stypendium.

Ale pod tym wszystkim walczyła z „nieubłaganym bolesnym” perfekcjonizmem.

Kiedy nie potrafiła sprostać nierealistycznym standardom, które sobie wyznaczyła w innych dziedzinach życia, ograniczenie jedzenia dawało jej poczucie ulgi.

„Ograniczanie w rzeczywistości w pewien sposób mnie odrętwiało” - powiedziała. „Więc jeśli czułem się niespokojny, mogłem ograniczyć jedzenie i faktycznie poczułem się lepiej”.

„Czasami objadałam się” - dodała. „I to też było lepsze”.

Poszukiwanie pomocy bez powodzenia

Kiedy Schaefer wyprowadziła się z domu na studia, jej restrykcyjne odżywianie się pogorszyło.

Była bardzo zestresowana. Nie miała już struktury codziennych posiłków z rodziną, aby pomóc jej zaspokoić jej potrzeby żywieniowe.

Bardzo szybko straciła na wadze, spadając poniżej normalnego zakresu dla jej wzrostu, wieku i płci. „Wtedy mogłam zdiagnozować jadłowstręt psychiczny” - powiedziała.

Przyjaciele ze szkoły średniej Schaefer wyrazili obawy dotyczące jej utraty wagi, ale jej nowi koledzy z college'u chwalili jej wygląd.

„Codziennie otrzymywałam komplementy za to, że mam chorobę psychiczną o najwyższej śmiertelności spośród wszystkich innych” - wspomina.

Kiedy powiedziała swojemu lekarzowi, że schudła i nie miała miesiączki od miesięcy, po prostu zapytał ją, czy je.

„Istnieje wielkie błędne przekonanie, że ludzie z anoreksją lub atypową anoreksją nie jedzą” - powiedział Schaefer. „I tak nie jest”.

„Kiedy więc powiedziała:„ Jesz? ” Powiedziałem tak - kontynuował Schaefer. „A ona powiedziała:„ Cóż, nic ci nie jest, jesteś zestresowany, to duży kampus ”.

Schaefer potrzebował kolejnych pięciu lat, aby ponownie szukać pomocy.

Pochwała za utratę wagi

Schaefer nie jest jedyną osobą z atypową anoreksją, która napotyka przeszkody w uzyskaniu pomocy od pracowników służby zdrowia.

Zanim Joanna Nolen, lat 35, była nastolatką, jej pediatra przepisał jej tabletki odchudzające. W tym momencie już od lat naciskał na nią, aby schudła, aw wieku 11 lub 12 lat miała teraz receptę, aby to zrobić.

Kiedy skończyła szkołę średnią, zaczęła ograniczać spożycie jedzenia i więcej ćwiczyć.

Częściowo napędzane pozytywnym wzmocnieniem, jakie otrzymała, wysiłki te szybko przerodziły się w atypową anoreksję.

„Zacząłem zauważać spadający ciężar” - powiedział Nolen. „Zacząłem otrzymywać za to uznanie. Zacząłem zbierać pochwały za to, jak wyglądałem, i teraz bardzo się skupiałem na tym, „Cóż, ona zebrała swoje życie razem” i to była pozytywna rzecz ”.

„Obserwowanie rzeczy, które zjadłam zamieniło się w masowe, obsesyjne liczenie kalorii i ograniczenie kalorii oraz obsesję na punkcie ćwiczeń” - powiedziała. „A potem przerodziło się to w nadużywanie środków przeczyszczających, moczopędnych i dietetycznych”.

Nolen z Sacramento w Kalifornii żył tak przez ponad dekadę. Wiele osób chwaliło jej utratę wagi w tym czasie.

„Leciałam pod radarem bardzo długo” - wspomina. „To nigdy nie była czerwona flaga dla mojej rodziny. To nigdy nie była czerwona flaga dla lekarzy ”.

„[Myśleli], że byłam zdeterminowana, zmotywowana, oddana i zdrowa” - dodała. „Ale oni nie wiedzieli, co się w tym wszystkim dzieje”.

W obliczu barier w leczeniu

Według Bermudeza te historie są zbyt powszechne.

Wczesna diagnoza może pomóc osobom z atypową anoreksją i innymi zaburzeniami odżywiania w uzyskaniu odpowiedniego leczenia, aby rozpocząć proces zdrowienia.

Ale w wielu przypadkach ludzie z takimi schorzeniami potrzebują lat, aby uzyskać pomoc.

Ponieważ ich stan nie jest leczony, mogą nawet otrzymać pozytywne wzmocnienie ich restrykcyjnego jedzenia lub utraty wagi.

W społeczeństwie, w którym dieta jest powszechna, a szczupłość jest ceniona, ludzie często nie uznają zaburzeń odżywiania się za oznaki choroby.

Dla osób z atypową anoreksją uzyskanie pomocy może oznaczać próbę przekonania firm ubezpieczeniowych, że potrzebujesz leczenia, nawet jeśli nie masz niedowagi.

„Wciąż zmagamy się z osobami, które tracą na wadze, tracą miesiączkę, mają bradykardię [powolne bicie serca] i niedociśnienie [niskie ciśnienie krwi]. Klepią się po plecach i mówią:„ Dobrze, że schudłeś - powiedział Bermudez.

„To prawda w przypadku osób, które wyglądają, jakby miały niedowagę i często były tradycyjnie niedożywione” - kontynuował. „Więc wyobraź sobie, jaka jest bariera dla ludzi o stosunkowo normalnych rozmiarach”.

Uzyskanie profesjonalnego wsparcia

Schaefer nie mogła dłużej zaprzeczać, że miała zaburzenia odżywiania, gdy na ostatnim roku studiów zaczęła się oczyszczać.

„To znaczy ograniczanie jedzenia jest tym, co mamy robić” - powiedziała. „Powiedziano nam, że powinniśmy schudnąć, więc te zachowania związane z zaburzeniami odżywiania często są pomijane, ponieważ uważamy, że robimy to, co wszyscy próbują zrobić”.

„Ale wiedziałam, że próba zmuszenia siebie do zwymiotowania była niewłaściwa” - kontynuowała. „I to nie było dobre i to było niebezpieczne”.

Początkowo myślała, że ​​może samodzielnie pokonać chorobę.

Ale w końcu zdała sobie sprawę, że potrzebuje pomocy.

Zadzwoniła pod numer infolinii National Eating Disorders Association. Skontaktowali ją z Bermudezem lub dr B., jak go czule nazywa. Dzięki finansowemu wsparciu rodziców zapisała się do programu leczenia ambulatoryjnego.

Dla Nolen punkt zwrotny nastąpił, gdy rozwinęła się u niej zespół jelita drażliwego.

„Myślałam, że to z powodu lat nadużywania środków przeczyszczających, i byłam przerażona, że ​​spowodowałam poważne uszkodzenie narządów wewnętrznych” - wspomina.

Opowiedziała swojemu lekarzowi o wszystkich swoich wysiłkach, aby schudnąć i uporczywym poczuciu nieszczęścia.

Skierował ją do terapeuty poznawczego, który szybko połączył ją ze specjalistą od zaburzeń odżywiania.

Ponieważ nie miała niedowagi, jej ubezpieczyciel nie pokrywałby programu szpitalnego.

Więc zamiast tego zapisała się na intensywny program ambulatoryjny w Centrum Odzyskiwania Zdrowia.

Jenni Schaefer

Odzyskanie jest możliwe

W ramach programów terapeutycznych Schaefer i Nolen uczestniczyli w regularnych spotkaniach grup wsparcia i spotykali się z dietetykami i terapeutami, którzy pomagali im w drodze do wyzdrowienia.

Proces odzyskiwania nie był łatwy.

Jednak z pomocą ekspertów od zaburzeń odżywiania opracowali narzędzia potrzebne do przezwyciężenia atypowej anoreksji.

Dla innych osób, które mają podobne wyzwania, sugerują, że najważniejszą rzeczą jest zwrócenie się o pomoc - {textend} najlepiej do specjalisty od zaburzeń odżywiania.

„Nie musisz patrzeć w określony sposób” - powiedział Schaefer, obecnie ambasador NEDA. „Nie musisz wpisywać się w te kryteria diagnostyczne, które pod wieloma względami są arbitralne. Jeśli twoje życie jest bolesne i czujesz się bezsilny z powodu jedzenia, obrazu ciała i wagi, poproś o pomoc ”.

„Pełne wyzdrowienie jest możliwe” - dodała. „Nie przestawaj. Naprawdę możesz stać się lepszy ”.