Jeśli walczysz z lękiem i depresją, nie pozwól nikomu powiedzieć, że to „tylko stres”

Zawartość

• Nieunikniona ciemność
• Wdzięczność i nadzieja na przyszłość

Nerwica wojenna. To jedyne słowo, którego mogę użyć do opisania tego, co czułem, kiedy zaczynałem studia.Walczyłem jako student z góry i poczułem się zniechęcony moim występem i środowiskiem stresu. Presja rodziny, by kontynuować karierę medyczną była niewiarygodna. Im bardziej wywierali na mnie presję, tym bardziej czułem, że tonę w wątpliwościach, czy uda mi się odnieść sukces.

Tak ciężko pracowałem, a jednak nie szło mi dobrze. Co było ze mną nie tak?

W młodości zastanawiałem się nad wyborem kariery. Miałem przeczucie, że decyzja o zostaniu lekarzem nie klikała na mnie. Gdy się nad tym zastanawiałem, zdałem sobie sprawę, że wybrałem tę dziedzinę nie dlatego, że byłem nią zainteresowany, ale z powodu mojej nieśmiertelnej potrzeby sprawienia, by moi rodzice byli dumni. W końcu zdecydowałem się rzucić medycynę i skoncentrować się na karierze z czegoś, co było moją pasją: zdrowia publicznego.

Skłonienie rodziców do poparcia mojej decyzji było gigantyczną przeszkodą do skoku, ale największym wyzwaniem, z którym musiałem się zmierzyć, było pogodzenie się z moją decyzją. Właśnie wtedy wszystko się zaczęło - minionego lata - kiedy pracowałem w Bostonie, Massachusetts.

Nieunikniona ciemność

Najpierw pojawiły się uczucia ciągłego niepokoju i zmartwień. Budziłem się w nocy z uczuciem oszołomienia i mdłości. Mój umysł będzie walił jak szalony, moje serce poczuło się, jakby waliło mi się z piersi, a moje płuca nie były w stanie nadążyć za resztą mojego ciała, gdy próbowałem oddychać. Byłby to pierwszy z wielu nadchodzących ataków paniki.

W miarę upływu lata zdałem sobie sprawę, że rozwinąłem niepokój. Ataki paniki stały się częstsze. Terapeuta powiedział mi, aby pozostać aktywnym i otaczać się przyjaciółmi, co zrobiłem, ale mój stan się nie poprawił.

Kiedy wróciłem do szkoły we wrześniu, miałem nadzieję, że zajęcie się szkolnymi zajęciami mnie rozproszy, a mój niepokój ostatecznie zniknie. Skończyło się na tym, że dokładnie odwrotnie.

Mój niepokój nasilił się. Byłbym niespokojny przed i na zajęciach. Rozczarowanie znów mnie uderzyło. Dlaczego nie poprawiałem się? Nagle wracając do szkoły poczułam paraliż. Potem przyszło najgorsze.

Zacząłem opuszczać zajęcia. Sen stał się moją ucieczką. Nawet gdybym obudził się wcześnie, zmusiłbym się z powrotem do snu tylko po to, abym mógł otępić swój torturujący umysł. Płakałbym - czasami bez powodu. Popadłem w niekończący się cykl błędnych myśli.

Ból fizyczny nagle stał się oderwaniem od emocjonalnych tortur. Wojna między moim lękiem a depresją była nieustanna.

Mimo że byłem otoczony przyjaciółmi, czułem się taki samotny. Moi rodzice wydawali się nie rozumieć, dlaczego czuję się przygnębiony, nawet kiedy próbowałem im to wyjaśnić. Moja mama zasugerowała jogę i medytację, aby poprawić nastrój. Mój tata powiedział mi, że to wszystko w mojej głowie.

Jak mogłem im powiedzieć, że są dni, kiedy muszę korzystać z każdego włókna mojej istoty, aby wstać i zacząć dzień?

Wdzięczność i nadzieja na przyszłość

Po miesiącach terapii i wzlotów i upadków w końcu zacząłem brać leki przeciwdepresyjne, a moi rodzice teraz rozumieją głębię bólu, który odczuwałem.

A teraz stoję. Wciąż niespokojny, wciąż przygnębiony. Ale czuję się nieco bardziej pełen nadziei. Podróż do tego miejsca była trudna, ale cieszę się, że tu jestem.

Dziś chcę po prostu wyrazić najgłębszą wdzięczność moim rodzicom, przyjaciołom i każdemu, kto był tam dla mnie.

Do moich rodziców: Nie mogę ci wystarczająco podziękować za zaakceptowanie nawet najciemniejszych części mnie i kochanie mnie tak bezwarunkowo.

Do moich przyjaciół: Dziękuję za trzymanie mnie podczas płaczu, zmuszanie mnie do oddychania, gdy było to fizycznie niemożliwe, i za zawsze trzymanie mojej ręki przez te niemożliwe miesiące. Dziękuję wszystkim ludziom w moim życiu, którzy byli tam, abym mógł się od nich uwolnić i nigdy nie pozwolił mi raz się z tym źle poczuć.

Dla każdego, kto kiedykolwiek doświadczył czegoś podobnego, nie mogę wystarczająco podkreślić, że naprawdę nie jesteś sam. Możesz się rozejrzeć i pomyśleć, że nikt na świecie nie rozumie, przez co przechodzisz, ale są ludzie, którzy to robią. Nigdy nie bój się i nie wstydź się tego, przez co przechodzisz.

Wszystko, co czujesz lub cierpisz, poprawi się. W trakcie tego procesu odkryjesz więcej o sobie, niż kiedykolwiek myślałeś, że możesz. Co najważniejsze, odkryjesz, że jesteś wojownikiem, a kiedy spadniesz na dno, nie masz dokąd pójść.

Jeśli ty lub ktoś, kogo znasz, zmaga się z depresją, istnieje więcej niż jeden sposób na uzyskanie pomocy. Wypróbuj National Suicide Prevention Lifeline pod numerem 800-273-8255 i sięgnij do zasobów w pobliżu.

Ten artykuł został pierwotnie opublikowany w dniu Magazyn Brown Girl.

Shilpa Prasad jest obecnie studentką na uniwersytecie w Bostonie. W wolnym czasie uwielbia tańczyć, czytać i oglądać programy telewizyjne. Jej celem jako autorki dla Brown Girl Magazine jest łączenie się z dziewczynami na całym świecie poprzez dzielenie się własnymi wyjątkowymi doświadczeniami i pomysłami.