Kin by Mania: Więź, którą czuję z innymi osobami z chorobą dwubiegunową, jest niewytłumaczalna
Zawartość
Uwzględniamy produkty, które naszym zdaniem są przydatne dla naszych czytelników. Jeśli kupujesz za pośrednictwem linków na tej stronie, możemy zarobić niewielką prowizję. Oto nasz proces.
Poruszała się jak ja. To właśnie zauważyłem jako pierwszy. Jej oczy i ręce poruszały się, gdy mówiła - figlarna, cierpka, dygresyjna.
Rozmawialiśmy po drugiej w nocy, jej przemówienie zdyszane, pełne opinii. Wzięła kolejne uderzenie w staw i podała mi go z powrotem na kanapie w akademiku, kiedy mój brat zasnął na moim kolanie.
Rodzeństwo rozdzielone po urodzeniu musi się tak czuć, gdy spotykają się jako dorośli: widzieć część siebie w kimś innym. Ta kobieta, którą nazwę Ella, miała moje maniery, zawroty głowy i wściekłość, do tego stopnia, że czułem, że jesteśmy spokrewnieni. Że musimy mieć wspólne geny.
Nasza rozmowa była wszędzie. Od hip-hopu po Foucaulta, Lil Wayne'a i reformę więziennictwa - pomysły Elli rozwinęły się. Jej słowa były ulewne. Uwielbiała kłótnie i wybierała je dla zabawy, tak jak ja. W ciemnym pokoju, gdyby światła były przywiązane do jej kończyn, tańczyli. Tak samo zrobiła wokół apartamentu, który dzieliła z moim bratem, a później na słupie w sali klubowej w kampusie.
Współlokator mojego brata dał mi do myślenia. Ella była radosna, ale wyczerpująca - bystra, ale lekkomyślna, opętana. Zastanawiałem się, bałem się, czy tak o mnie myślą ludzie. Niektóre opinie Elli wydawały się hiperboliczne, jej działania skrajne, jak taniec nago na uczelnianej zieleni lub odbijanie radiowozów. Mimo to można było na nią liczyć. Reagować.
Miała opinię, a przynajmniej przeczucie, o wszystkim. Czytała żarłocznie i sama była nieustraszona. Była magnetyczna.Uderzyło mnie, że mój brat ze swoim wyluzowanym, praktycznym i braterskim duchem tak dobrze dogadał się z Ellą, która była pobudliwa, artystyczna i roztargniona.
Nikt z nas nie wiedział o tym tamtej nocy, kiedy poznałem Ellę w Princeton, ale w ciągu dwóch lat ona i ja podzielimy się czymś innym: pobytem w szpitalu psychiatrycznym, lekami i diagnozą, którą zachowamy na całe życie.
Sami, razem
Chorzy psychicznie to uchodźcy. Z dala od domu, usłyszenie języka ojczystego to ulga. Kiedy spotykają się osoby z chorobą afektywną dwubiegunową, odnajdujemy imigracyjną intymność, solidarność. Dzielimy cierpienie i dreszczyk emocji. Ella zna niespokojny ogień, który jest moim domem.
Czarujemy ludzi lub ich obrażamy. To jest sposób maniakalno-depresyjny. Nasze cechy osobowości, takie jak entuzjazm, motywacja i otwartość, przyciągają i od razu zrażają. Niektórych inspiruje nasza ciekawość, nasza skłonność do podejmowania ryzyka. Innych odpycha energia, ego lub debaty, które mogą zrujnować przyjęcia. Jesteśmy odurzeni i nie do zniesienia.
Mamy więc wspólną samotność: walkę o pokonanie siebie. Szkoda, że muszę spróbować.
Osoby z chorobą afektywną dwubiegunową zabijają się częściej niż osoby zdrowe. Nie sądzę, że dzieje się tak tylko z powodu wahań nastroju, ale dlatego, że typy maniakalne często niszczą ich życie. Jeśli źle traktujesz ludzi, nie będą chcieli być blisko ciebie. Możemy odeprzeć naszą nieelastyczną koncentrację, niecierpliwy temperament lub entuzjazm, ową egocentryczną pozytywność. Euforia maniakalna jest nie mniej izolująca niż depresja. Jeśli uważasz, że twoja najbardziej charyzmatyczna jaźń jest niebezpiecznym mirażem, łatwo wątpić, że istnieje miłość. Nasza to szczególna samotność.
Jednak niektórzy ludzie - jak mój brat, który ma kilku przyjaciół z tą chorobą, oraz kobiety, z którymi się umawiałem - nie mają nic przeciwko dwubiegunowości. Ten typ osoby pociąga gadatliwość, energia, intymność, która jest tak samo intuicyjna dla osób z chorobą afektywną dwubiegunową, jak i poza jej kontrolą. Nasza nieskrępowana natura pomaga niektórym powściągliwym ludziom otworzyć się. Mieszamy niektóre łagodne typy, a one w zamian nas uspokajają.
Ci ludzie są dla siebie dobrzy, podobnie jak żabnice i bakterie, które nadają im blask. Maniakalna połowa wprawia w ruch, wywołuje debatę, agituje. Spokojniejsza, bardziej praktyczna połowa utrzymuje plany zakorzenione w prawdziwym świecie, poza wnętrzami technicoloru dwubiegunowego umysłu.
Historia, którą opowiadam
Po studiach spędziłem lata na wiejskich terenach Japonii, ucząc w szkole podstawowej. Prawie dekadę później w Nowym Jorku brunch z przyjacielem zmienił mój sposób postrzegania tamtych dni.
Facet, będę go nazywać Jim, pracował w Japonii na tym samym stanowisku co ja, ucząc w tych samych szkołach. Sempai, Nazwałabym go po japońsku, czyli starszym bracie. Uczniowie, nauczyciele i mieszkańcy opowiadali historie o Jimie, gdziekolwiek się udałem. Był legendą: koncert rockowy, który zagrał, jego przerwowe zabawy, czas, kiedy przebrał się za Harry'ego Pottera na Halloween.
Jim był przyszłością, którą chciałem się stać. Zanim się ze mną spotkał, spędził życie tego mnicha na wiejskich terenach Japonii. Wypełnił zeszyty ćwiczeniami kanji - rząd po cierpliwym rzędzie znaków. Codziennie trzymał listę słownictwa na fiszce w kieszeni. Jim i ja lubiliśmy fikcję i muzykę. Interesowało nas anime. Oboje uczyliśmy się japońskiego od podstaw, na polach ryżowych, z pomocą naszych uczniów. Na wsi Okayama oboje zakochaliśmy się i złamały nam serca dziewczyny, które dorastały szybciej niż my.
Byliśmy też trochę intensywni, Jim i ja. Zdolni do zaciekłej lojalności, mogliśmy też być oderwani, stalowi i mózgowi w sposób, który schładzał nasze relacje. Kiedy byliśmy zaręczeni, byliśmy bardzo zaręczeni. Ale kiedy byliśmy w naszych głowach, byliśmy na odległej planecie, nieosiągalnej.
Tego ranka podczas brunchu w Nowym Jorku Jim pytał o moją pracę magisterską. Powiedziałem mu, że piszę o litu, leku, który leczy manię. Powiedziałem, że lit to sól wydobywana z kopalni w Boliwii, ale działa bardziej niezawodnie niż jakikolwiek lek stabilizujący nastrój. Powiedziałem mu, jak fascynująca jest depresja maniakalna: ciężkie, przewlekłe zaburzenie nastroju, które jest epizodyczne, nawracające, ale także wyjątkowo uleczalne. Osoby z chorobą psychiczną o najwyższym ryzyku samobójstwa, kiedy przyjmują lit, często nie mają nawrotów przez lata.
Jim, teraz scenarzysta, naciskał. "Jaka jest historia?" on zapytał. „Jaka jest narracja?”
„Cóż” - powiedziałem - „Mam w rodzinie zaburzenia nastroju…”
„Więc czyj historii używasz?”
„Zapłaćmy rachunek” - powiedziałem - „powiem ci, kiedy będziemy iść”.
Plusem
Nauka zaczęła patrzeć na chorobę afektywną dwubiegunową przez pryzmat osobowości. Bliźniak i rodzina pokazują, że depresja maniakalna jest w około 85 procentach dziedziczna. Ale nie jest znana żadna pojedyncza mutacja, która koduje zaburzenie. Dlatego często skupiaj się na cechach osobowości: gadatliwości, otwartości, impulsywności.
Cechy te często pojawiają się u krewnych pierwszego stopnia osób z chorobą afektywną dwubiegunową. Są wskazówkami, dlaczego „geny ryzyka” choroby występują w rodzinach i nie zostały wyeliminowane przez dobór naturalny. W umiarkowanych dawkach przydatne są cechy takie jak popęd, wysoka energia i rozbieżne myślenie.
Autorzy z Iowa Writers 'Workshop, tacy jak Kurt Vonnegut, mieli wyższy wskaźnik zaburzeń nastroju niż ogólna populacja, według jednego z klasycznych badań. Muzycy jazzowi Bebop, najbardziej znani Charlie Parker, Thelonius Monk i Charles Mingus, również mają zaburzenia nastroju, często dwubiegunowe. (Piosenka Parkera „Relaxin 'at the Camarillo” opowiada o jego pobycie w szpitalu psychiatrycznym w Kalifornii. Monk i Mingus również byli hospitalizowani.) Książka „Touched with Fire” autorstwa psychologa Kay Redfield Jamison retrospektywnie zdiagnozowała wielu artystów, poetów, pisarze i muzycy z chorobą afektywną dwubiegunową. Jej nowa biografia „Robert Lowell: Setting the River On Fire” opisuje sztukę i choroby w życiu poety, który był wielokrotnie hospitalizowany z powodu manii i wykładał poezję na Harvardzie.
Nie oznacza to, że mania przynosi geniusz. To, co inspiruje mania, to chaos: urojona pewność siebie, a nie wgląd. Wędrówka jest często płodna, ale zdezorganizowana. Twórczość wykonywana w okresie manii, z mojego doświadczenia, jest głównie narcystyczna, ze zniekształconym poczuciem własnej wartości i nieostrożnym poczuciem widowni. Rzadko można go uratować z bałaganu.
Badania sugerują, że niektóre z tak zwanych „pozytywnych cech” choroby afektywnej dwubiegunowej - popęd, asertywność, otwartość - u osób z zaburzeniem, kiedy czują się dobrze i biorą leki. Ci, którzy dziedziczą niektóre z genów napędzających maniakalny temperament, ale nie na tyle, by wywołać obdarty, zmienny nastrój, bezsenną energię lub zawrotny niepokój, który definiuje samą depresję maniakalną.
Brat
- Żartujesz sobie - powiedział Jim, śmiejąc się nerwowo, kupując mi kawę tego dnia w Nowym Jorku. Kiedy wspomniałem wcześniej, ilu kreatywnych ludzi ma zaburzenia nastroju, zasugerował - z ukośnym uśmiechem - że może mi o tym wiele opowiedzieć z własnego doświadczenia. Nie spytałem, o co mu chodzi. Ale kiedy szliśmy prawie 30 przecznic od Bond Street do Penn Station, opowiedział mi o swoim skalistym minionym roku.
Najpierw były połączenia z koleżankami. Potem buty, którymi zapełnił swoją szafę: dziesiątki nowych par, drogie trampki. Potem samochód sportowy. I picie. I wypadek samochodowy. A teraz, ostatnie kilka miesięcy, depresja: płaska anhedonia, która brzmiała wystarczająco znajomo, by zmrozić mój kręgosłup. Widział psychiatrę. Chciała, żeby brał leki, powiedziała, że ma chorobę afektywną dwubiegunową. Odrzucał etykietę. To też było znajome: unikałem litu przez dwa lata. Próbowałem mu powiedzieć, że wszystko będzie w porządku.
Wiele lat później nowy projekt telewizyjny sprowadził Jima do Nowego Jorku. Zaprosił mnie na mecz baseballowy. Oglądaliśmy Metsów, jakby, przy hot dogach i piwach oraz bezustannych rozmowach. Wiedziałem, że na swoim piętnastym zjeździe w college'u Jim ponownie nawiązał kontakt z byłym kolegą z klasy. Wkrótce zaczęli się spotykać. Na początku nie powiedział jej, że został pochowany w depresji. Wkrótce się nauczyła i bał się, że odejdzie. W tym okresie pisałem e-maile do Jima, wzywając go, aby się nie martwił. „Ona rozumie” - nalegałem - „Oni zawsze nas kochają za jacy jesteśmy, a nie wbrew”.
Jim przekazał mi wiadomości z meczu: ring, tak. Wyobraziłem sobie miesiąc miodowy w Japonii. I w tym też miałem nadzieję sempai dało mi wgląd w moją przyszłość.
Szaleństwo rodzinne
Widzenie siebie w kimś innym jest dość powszechne. Jeśli cierpisz na chorobę afektywną dwubiegunową, to poczucie może być jeszcze bardziej niesamowite, ponieważ niektóre cechy, które widzisz, mogą pasować do ciebie jak odcisk palca.
Twoja osobowość jest w dużej mierze dziedziczona, podobnie jak budowa kości i wzrost. Mocne i słabe strony, z którymi się łączy, to często dwie strony tego samego medalu: ambicja związana z lękiem, wrażliwość związana z niepewnością. Ty, podobnie jak my, jesteś złożony, z ukrytymi lukami.
To, co działa we krwi dwubiegunowej, nie jest przekleństwem, ale osobowością. Rodziny z wysokim wskaźnikiem nastroju lub zaburzeniami psychotycznymi to często rodziny kreatywnych ludzi o wysokich osiągnięciach. Osoby z często mają wyższe IQ niż ogół populacji. Nie ma to na celu zaprzeczenia cierpieniom i samobójstwom, które nadal są spowodowane zaburzeniem u ludzi, którzy nie reagują na lit, lub tych z chorobami współistniejącymi, którym powodzi się gorzej. Ani też zminimalizować walkę, z którą borykają się na razie szczęśliwcy, tacy jak ja, w remisji. Należy jednak zaznaczyć, że choroba psychiczna bardzo często wydaje się być produktem ubocznym skrajnych cech osobowości, które często są pozytywne.
Im więcej z nas spotykam, tym mniej czuję się mutantem. Widzę siebie w sposobie, w jaki moi przyjaciele myślą, mówią i działają. Nie nudzą się. Nie zadowolony. Angażują się. To rodzina, z której jestem dumny: ciekawa, zmotywowana, goniąca, intensywnie opiekująca się.
Taylor Beck jest pisarzem mieszkającym na Brooklynie. Przed dziennikarstwem pracował w laboratoriach badających pamięć, sen, sny i starzenie się. Skontaktuj się z nim pod adresem @ taylorbeck216.
Wybór Czytelników
9 sposobów, by dać dar samoopieki
