Jak po raz pierwszy zauważyłem autyzm mojego syna i czego powinni szukać inni rodzice

Zawartość

• Przegląd
• Wczesne objawy autyzmu
• Zachowania we wczesnych latach
• Od zachowań do diagnozy
• Życie na widmie

Przegląd

Jako nowi rodzice z niecierpliwością śledzimy kamienie milowe naszego dziecka i czerpiemy przyjemność z każdego uśmiechu, chichotu, ziewania i pełzania. I chociaż wszystkie dzieci rozwijają się w nieco innych krokach, u niemowląt i małych dzieci istnieją pewne zachowania, które mogą być wczesnymi objawami autyzmu. Czym są i na co należy zwracać uwagę?

Oto podróż odkrywcza, którą odbyłem z własnym synem.

Zdrowie i dobre samopoczucie dotykają każdego z nas inaczej. To historia jednej osoby.

Wczesne objawy autyzmu

Według National Autism Center istnieje kilka wczesnych oznak autyzmu, których należy szukać:

• brak uśmiechu społecznego przez 6 miesięcy
• brak komunikacji jednym słowem przez 16 miesięcy
• brak 24-zwrotowych zwrotów przez 24 miesiące
• bez gadania, wskazywania lub znaczących gestów przez 12 miesięcy
• słaby kontakt wzrokowy
• nie pokazywanie elementów ani dzielenie zainteresowań
• niezwykłe połączenie z jedną konkretną zabawką lub przedmiotem
• nie reaguje na dźwięki, głosy lub ich nazwy
• utrata umiejętności w dowolnym momencie

Centra Kontroli i Zapobiegania Chorobom (CDC) również dysponują ogromnym bogactwem zasobów, aby uzyskać bardziej szczegółowe informacje. Jeśli podejrzewasz, że Twoje dziecko jest na widmie, nie martw się.

Jest tyle pomocy, jeśli wiesz, gdzie spojrzeć, a wychowanie dziecka z autyzmem - choć czasem trudne - jest jednym z najbardziej satysfakcjonujących doświadczeń, jakie kiedykolwiek miałem.

Zachowania we wczesnych latach

Lata dziecka i syna mojego syna były ciężkie. Płakał często i wymagał uwagi. Gdy był jeszcze niemowlęciem, leżał na plecach, unieruchomiony wentylatorem sufitowym. Czasami krzyczał bez konkretnego powodu; wydawało się, że po prostu coś usłyszę.

Kiedy mój syn był mobilny, dosłownie nigdy nie przestał. Wpadł na rzeczy, złapał wszystko i często rzucał zabawkami. Często gryzł i szczypał podczas zabawy z innymi dziećmi.

Gdy poszliśmy do sklepu spożywczego, czułem się jak tykająca bomba zegarowa - zwykle około 20 minut - aż do całkowitego załamania, a ja musiałem uciec z zakupami, które udało mi się złapać.

Wrzaski trwały aż do dzieciństwa. Nieregularny ruch był kontynuowany. Nadal z grubsza obchodził się z przedmiotami i zabawkami, a nie w sposób, w jaki „miały” być traktowane. Ustawił samochody w idealnych rzędach. Miał krach przy każdym przejściu i generalnie nie był w stanie poradzić sobie ze zmianami.

Nigdy nie zapomnę dnia, w którym naprawdę to widziałem. Mój syn miał 2 1/2. Był jesień, a mój syn, jego ojciec, moja siostra i ja poszliśmy na miejscową farmę, na której gościł plaster dyni. Natychmiast został nadmiernie pobudzony przez wszystko, co się działo.

Od zachowań do diagnozy

Wydaje mi się boleśnie oczywiste, kiedy piszę to wszystko, że coś było nie tak, ale nie było tak jasne w moim codziennym życiu. Po pierwsze, nie miałem praktycznie żadnego doświadczenia z innymi dziećmi.

Po drugie, było mnóstwo momentów, kiedy mój syn zachowywał się bardzo bez spektrum zachowań. Nawiązywał kontakt wzrokowy, tulił się, śmiał się z moich głupich twarzy lub kiedy go podrzucałem.

I oczywiście te „typowe” zachowania ułatwiły racjonalizację pozostałych. To, że Twoje dziecko lubi porządek, nie oznacza, że ​​jest w spektrum. Ale wszystkie znaki razem wzięte zaczęły się sumować.

Nigdy nie zapomnę dnia, w którym naprawdę to widziałem. Mój syn miał 2 1/2. Był jesień, a mój syn, jego ojciec, moja siostra i ja poszliśmy na miejscową farmę, na której gościł plaster dyni. Były zwierzęta, rzędy dyń, labirynt kukurydzy i pociągi - absolutnie ulubiona rzecz mojego syna.

Natychmiast został nadmiernie pobudzony przez wszystko, co się działo. Popchnąłem go, by głaskał zwierzęta - odmówił. Zachęciłem go do wybrania dyni - on się opierał. I w końcu błagałem go, żeby jechał pociągiem.

Byłem tak przywiązany do „normalnego, dobrego czasu”, że brakowało mi całej jego komunikacji ze mną. Był całkowicie przytłoczony tłumami ludzi, hałaśliwym zespołem, dudniącymi i nieco onieśmielającymi dużymi metalowymi pociągami. W końcu doznał krachu na beli siana.

Po tym, jak się uspokoił, po prostu usiadł i patrzył, jak pociąg jeździ się dookoła. Nie wiem ile razy. Nie chciał robić nic więcej.

Życie na widmie

Moja siostra, która dość często pracowała z dziećmi z autyzmem jako terapeuta ABA, wskazała, co wszyscy wiemy: mój syn był na widmie.

Czułem przypływ niepokoju, gdy uznałem ten fakt. Moja siostra zapewniła mnie, że możemy uzyskać wsparcie, a im wcześniej, tym lepiej. Właśnie wtedy naprawdę zaczęliśmy naszą podróż w kierunku diagnozy, chociaż oficjalnie nie dostałby żadnej, dopóki nie skończy 5 lat.

Są chwile, kiedy boli mnie myśl, że tak długo czekałem na pomoc, że myślałem, że moglibyśmy polecieć pod radarem, ponieważ był tak „na granicy” i że być może życie bez etykiet byłoby dla niego lepsze.

Chodzi o to, że w zależności od tego, gdzie mieszkasz, zazwyczaj dostępnych jest więcej bezpłatnych zasobów dla młodszych dzieci niż starszych, a wczesna interwencja jest kluczowa. Nie po to, aby je zmieniać - ale po to, aby je wspierać, a ty.

Z perspektywy czasu zachęcam każdego, kto myśli, że ich dziecko może być w spektrum, aby natychmiast szukał pomocy, nie dlatego, że jest coś do „naprawienia”, ale dlatego, że nauczenie się, jak najlepiej odnosić się do dziecka w spektrum, może wzbogacić związek, który jest niewątpliwie wyzwaniem.

Wciąż uczę się, jak kochać i żyć z synem w najlepszy możliwy sposób, ale rozpoczęcie wcześniejszej podróży zapewniłoby mi o wiele więcej narzędzi i dałoby nam więcej czasu w tych cennych wczesnych latach.

To powiedziawszy, nadal uważam, że robimy postępy każdego dnia, a moim celem jest pomoc mojemu młodemu facetowi w znalezieniu swojego miejsca na świecie. Wiem, że przy odpowiednim wsparciu może on rozwijać się i dzielić niesamowitym, słodkim, wrażliwym, dziwacznym i genialnym dzieckiem, którym jest.

Artykuł pierwotnie pojawił się tutaj.

Crystal Hoshaw jest wieloletnim praktykiem jogi i entuzjastą medycyny uzupełniającej. Przez większą część swojego życia studiowała ajurwedę, filozofię wschodnią i medytację. Crystal wierzy, że zdrowie pochodzi ze słuchania ciała i łagodnego i współczującego doprowadzania go do stanu równowagi. Możesz dowiedzieć się o niej więcej na jej blogu, Less Than Perfect Parenting.