Czego nauczyło mnie moje nieudane małżeństwo o kochaniu osoby z chorobą afektywną dwubiegunową

Zawartość

• Poznaj właściwe pytania
• Miej realistyczne oczekiwania
• Dbaj o siebie
• Pieczęć marynarki wojennej, którą znam, powiedziała mi w ten sposób: „Twoja żona została zraniona i musiałaś ją nosić przez jakiś czas, ale pracowałaś aż do zranienia. Ranny nie może nosić innej rannej osoby ”.
• Poznaj różnicę między pomaganiem a włączaniem
• Podsumowując

W 2010 roku, po siedmiu latach małżeństwa, mojej byłej żonie zdiagnozowano chorobę afektywną dwubiegunową podczas dwutygodniowego pobytu w szpitalu po głębokim epizodzie maniakalnym, w którym trzy dni pozostała bez snu.

Szczerze mówiąc, diagnoza przyniosła ulgę. Niektóre sytuacje miały o wiele większy sens patrząc na nasze życie przez ten obiektyw.

Razem rozpoczęliśmy kolejny etap naszej podróży.

W połowie naszych doświadczeń badanie przeprowadzone w 19 krajach wykazało, że choroba psychiczna zwiększyła prawdopodobieństwo rozwodu nawet o 80 procent. Po sześciu latach prób moja rodzina nie pokonała tych szans.

Szczegółowe informacje o tym, co poszło nie tak, są między nią a mną, ale oto cztery najważniejsze lekcje, których się nauczyłem. Mam nadzieję, że ludzie będą mogli ich użyć, aby uniknąć moich błędów i odnieść sukces w tej trudnej, ale ostatecznie satysfakcjonującej sytuacji.

Poznaj właściwe pytania

Nie ma problemu, że kochająca się para zaangażowana w małżeństwo nie może rozwiązać ... ale zadawanie niewłaściwych pytań oznacza skupienie się na niewłaściwych problemach. Spędzasz czas, wysiłek i energię emocjonalną, ale nie robisz postępów w prawdziwych sprawach. W naszym małżeństwie oboje zadaliśmy niewłaściwe pytania.

Jako małżonek zadawałem pytania takie jak:

• Co mogę zrobić dla ty?
• Nie widzisz, co robisz naszym dzieciom?
• Jak mogę ci pomóc?
• Kiedy będziesz w stanie _____?

Zamiast tego powinienem zadawać pytania takie jak:

• Jak możemy rozwiązać to razem?
• Na czym możemy się dziś skupić?
• Czego teraz najbardziej potrzebujesz?
• Jak się czujesz?

Tymczasem moja żona zadawała pytania takie jak:

• Kiedy praca znów będzie normalna?
• Jak mogę „przejść” do neurotypu?
• Czy ludzie mnie oceniają?
• Dlaczego nie mogę być po prostu „normalny”?

Ale takie pytania byłyby mniej szkodliwe:

• Czego potrzebuję, aby zmaksymalizować swoje zdrowie?
• Czy jem najlepsze rzeczy?
• Czy dostaję odpowiednią ilość snu?
• Jakie są dziś moje najczęstsze objawy?

Miej realistyczne oczekiwania

Jest to niezwykle ważne w każdym przedsięwzięciu, ale nabiera dodatkowego znaczenia, gdy jeden partner zajmuje się problemami zdrowia psychicznego. To dlatego, że twój partner nosi duży ładunek wina za to, że nie jest neurotypowy. Jeśli oboje zachowacie się tak, jakby nie było choroby psychicznej, lub nie powinno bądź tam, za każdym razem, gdy pojawisz się na krótko, podważa pewność siebie i poczucie własnej wartości partnera.

Spójrz na to w ten sposób. Tylko palant poprosiłby małżonka ze złamaną nogą, aby poszedł grać w piłkę nożną. Nikt nie mówi komuś z rakiem, że może po prostu pójść po zdrowie. Kiedy twój małżonek ma grypę, pozwalasz mu odpocząć, aż poczuje się lepiej.

Choroba psychiczna to dolegliwość fizyczna, której objawy wpływają na zachowanie, osobowość i mózg. Objawy te mają realny i nieunikniony wpływ na to, co ludzie są w stanie zrobić. Ponieważ większość chorób psychicznych jest dziedziczna, to nie wina osoby, ale niezdolność niskiego człowieka do wejścia na wysoką półkę.

Najtrudniejszą częścią tego jest to, że „realistyczny” jest ruchomym celem. Dla osób żyjących z chorobą psychiczną tak wiele rzeczy wpływa na to, jak zdolna jest ta osoba w danym dniu. Musisz być elastyczny, nie lekceważąc.

O wiele za późno na moje małżeństwo natrafiłem na fantastyczny zestaw pytań, które mogą pomóc w tym. Możesz przeczytać o nich tutaj.

Dbaj o siebie

To może być miejsce, w którym najbardziej zawiodłem. Objawy mojej byłej żony wzrosły natychmiast po urodzeniu naszego syna. Pozwalam jej mieć resztę i przestrzeń, której potrzebuje, co oznacza, że ​​będę spał może cztery godziny na dobę, wykonuję swoją (na szczęście telepracę) pracę,troszczyć się o nasze najstarsze dziecko i utrzymywać gospodarstwo domowe.

Jestem bestią, jeśli sam to powiem. Ale to za dużo nawet dla Chucka Norrisa. Nie trwało długo, aż fizyczne i emocjonalne wyczerpanie zaczęło przeradzać się w urazę, którą z przykrością stwierdzam, że przez kilka lat popadła w gniew, a nawet pogardę. Zanim zaczęliśmy poważnie pracować nad naszym małżeństwem, zdaję sobie sprawę, że nie byłem w 100 procentach na pokładzie.

Zapamiętaj słowa każdego stewardesy: W mało prawdopodobnym przypadku utraty ciśnienia w kabinie upewnij się, że maska ​​jest włączona i działa, zanim zaczniesz pomagać innym.

Pieczęć marynarki wojennej, którą znam, powiedziała mi w ten sposób: „Twoja żona została zraniona i musiałaś ją nosić przez jakiś czas, ale pracowałaś aż do zranienia. Ranny nie może nosić innej rannej osoby ”.

Ludzie z Family Caregiver Alliance udzielają świetnych porad na temat samoopieki:

• Rób, co potrzebujesz, aby poradzić sobie ze stresem.
• Wyznacz realistyczne cele, aby uzyskać czas i przestrzeń dla swoich potrzeb.
• Pozostań zorientowany na rozwiązania.
• Dowiedz się, jak konstruktywnie komunikować się z małżonkiem i innymi osobami.
• Zaakceptuj pomoc, gdy zostanie zaoferowana.
• Usiądź wygodnie, prosząc o pomoc.
• Porozmawiaj ze swoim lekarzem i zespołem zdrowia psychicznego.
• Poświęć czas na 20 minut ćwiczeń dziennie.
• Dobrze się wyspać.
• Jedz dobrze.

Poznaj różnicę między pomaganiem a włączaniem

Chociaż realistyczne oczekiwania są ważne, równie ważne jest, aby pozwolić małżonkowi robić wszystko, co jest w stanie zrobić. Łatwo jest nieświadomie zacząć myśleć o partnerze z chorobą psychiczną jako o kolejnym dziecku w rodzinie i nie docenić tego, co jest w stanie zrobić. Oprócz obrażania prowadzi to do dwóch rodzajów włączania:

• głęboko nie doceniając możliwości małżonka, abyś nigdy nie prosił go o zrobienie tego, do czego jest zdolny
• zakładając, że cały opór twojego małżonka jest zdrowy i realistyczny, zamiast pomagać mu w przekraczaniu postrzeganych granic, aby stać się najzdrowszymi sobą

Oba są złe dla twojego małżeństwa i osoby, którą kochasz. I są dla ciebie złe, ponieważ mogą prowadzić do niechęci, o której mówiłem wcześniej.

Chociaż termin „wspomaganie” jest najczęściej używany w odniesieniu do uzależnienia, w równym stopniu dotyczy osób z chorobami psychicznymi. Trudno odróżnić pomoc od włączenia, ale oto kilka najczęstszych znaków ostrzegawczych:

• chroniąc małżonka przed logicznymi konsekwencjami celowych decyzji
• usprawiedliwiając niezdrowe zachowanie
• zaprzeczanie lub ukrywanie wpływu ich wyborów
• podejmowanie decyzji zamiast małżonka
• przyjmowanie obowiązków, do których twój małżonek jest łatwo zdolny

Podsumowując

To nie wszystko mrok i los, nawet w moim nieudanym małżeństwie. Oboje jesteśmy w zdrowszych, silniejszych miejscach, ponieważ rozwód też cię uczy. Jeśli pamiętasz o tych rzeczach i nauczysz się je stosować w swoim związku i stanie zdrowia psychicznego, masz dużą szansę. Nie mogę zagwarantować sukcesu, ale mogę zagwarantować lepszy strzał w to, niż gdybyś Ty nie zastosuj te lekcje.

Jason Brick jest niezależnym pisarzem i dziennikarzem, który rozpoczął karierę po ponad dekadzie w branży zdrowia i dobrego samopoczucia. Kiedy nie pisze, gotuje, ćwiczy sztuki walki, psuje żonę i dwóch wspaniałych synów. Mieszka w Oregonie.