Perspektywy pacjenta: Leczenie zapalenia wątroby typu C.

Zawartość

• Wywiady
• Lucinda Porter, R.N.
• Crystal Walker

Rozpoznanie zapalenia wątroby typu C może oznaczać różne rzeczy dla różnych osób. Niektórzy pacjenci stawiają czoła wyzwaniu, tak jak w przypadku każdej innej choroby. Rozmawiają z lekarzem, przechodzą leczenie i idą dalej. Dla innych nie jest to jednak takie łatwe. Styl życia, uzależnienia lub obowiązki rodzinne mogą przeszkadzać w leczeniu i trudno jest znaleźć wyjście.

Wywiady

Healthline przeprowadziła wywiad z dwoma pacjentami z zapaleniem wątroby typu C o bardzo różnych, równie wnikliwych doświadczeniach: Lucinda K. Porter, RN, pielęgniarka, pedagog zdrowia i autorka Wolny od WZW typu C. i Leczenie zapalenia wątroby typu C krok po kroku i Crystal Walker (nazwisko zmieniono na prośbę pacjenta).

Lucinda Porter, R.N.

Lucinda wie, że zachorowała na HCV w 1988 roku, ponieważ miała klasyczne objawy po transfuzji krwi. Wiarygodny test nie był dostępny do 1992 r., Ale ponieważ była pewna, że ​​go ma, nie przeprowadziła testu potwierdzającego do 1996 r. W tym momencie przeszła test genotypowy, który jest ważną informacją przy podejmowaniu leczenia decyzje. Dowiedziała się, że ma genotyp 1a.

Jej pierwszym leczeniem była monoterapia interferonem w 1997 roku. Ponieważ nie zareagowała na tę konkretną terapię, przerwano ją po trzech miesiącach. Drugim leczeniem, które otrzymała, było 48 tygodni peginterferonu i rybawiryny w 2003 roku. Wszystko szło dobrze, dopóki nie nawróciła na etapie po leczeniu. Trzecim leczeniem było 12-tygodniowe badanie kliniczne z użyciem sofosbuwiru, ledipaswiru i rybawiryny. To było w 2013 roku, a Lucinda jest teraz wolna od HCV.

Doświadczenia Lucindy z jej lekami były typowe. Pierwsze dwa zabiegi interferonem doprowadziły do ​​depresji i wszystko wyschło, szczególnie jej usta, skóra i oczy. Doświadczyła bólów mięśni, bólu stawów, sporadycznych dreszczy i gorączki. Jej umysł był tak zamglony, że była zawodna. Nie mogła się na niczym skoncentrować. Leczenie obejmujące rybawirynę skutkowało zwykłymi skutkami ubocznymi związanymi z rybawiryną: zmęczeniem, bezsennością, niedokrwistością hemolityczną, drażliwością, bezsennością, wysypką, zawrotami głowy i bólem głowy.

Ale pomimo efektów ubocznych Lucinda utrzymywała szczególną koncentrację i była zdeterminowana, aby odzyskać zdrowie. Ona oferuje następujące doskonałe porady dla osób rozpoczynających podróż w kierunku WZW typu C:

„Skutki uboczne to problemy, dla których istnieją rozwiązania. Nie bój się skutków ubocznych. Współpracuj z zespołem medycznym, aby znaleźć sposoby na ich pokonanie. Miej oczy na celu, jakim jest uwolnienie się od wirusowego zapalenia wątroby typu C… Umieramy również przedwcześnie z powodu innych przyczyn śmierci, takich jak choroby serca, rak i udar. Nie musisz umierać - wirusowe zapalenie wątroby typu C jest zwycięską bitwą, jeśli podniesiesz broń i będziesz walczył. Broń jest coraz lepsza, a leczenie nowej generacji wirusowego zapalenia wątroby typu C ma łagodne i krótkotrwałe skutki uboczne. Porozmawiaj ze swoim lekarzem i dowiedz się, jak możesz żyć bez wirusowego zapalenia wątroby typu C. ”

Crystal Walker

Crystal została zdiagnozowana z wirusem zapalenia wątroby typu C (HCV) w 2009 roku, kiedy była w ciąży z drugim dzieckiem. Od dawna uzależniona od narkotyków, zbyt dobrze wie, jak zaraziła się wirusem. Na początku jej lekarz przepisał interferon. To mogło pomóc; może nie mieć. Ze względu na ciążę musiała stosunkowo szybko zrezygnować z leku i przestała odwiedzać lekarza.

Po porodzie Crystal odkryła, że ​​jej lekarz nie pracuje już w tym samym szpitalu. Nie mając pieniędzy i tylko Medicaid, aby jej pomóc, starała się znaleźć innego lekarza, który by ją widział. Kiedy w końcu znalazła kogoś, zobaczył ją wystarczająco długo, by napisać receptę na roferon-A, i nigdy jej nie śledził. Skutki uboczne tego leku były zbyt duże, aby Crystal mogła je znieść, a ona szukała innego lekarza. Ta odmówiła leczenia HCV, dopóki Crystal nie przeszła oceny psychiatrycznej i nie wzięła udziału w terapii przez osiem miesięcy. Do tego czasu infekcja Crystal przeszła od ostrej do przewlekłej i musiała poddawać się regularnym testom narkotykowym.

Nie mogąc zaliczyć testu narkotykowego, Crystal straciła świadczenia Medicaid i nie kwalifikuje się już do leczenia. Sfrustrowana, przerażona i nieustannie cierpiąca, stara się zachować trzeźwość i lęk o bezpieczeństwo swoich dzieci. Nauczyła ich, że jej krew jest „trucizną” i że zawsze należy uważać na Mamusię. Crystal obawia się, że jej możliwości się wyczerpały. Że jest już dla niej za późno. Ale chce udzielić trochę porad tym, którzy dopiero zaczynają, a dla których jeszcze nie jest za późno: „Cokolwiek zrobisz, pozostań czysty. Ssijcie to, wystawcie i módlcie się do Boga, aby działał ”.