5 rzeczy, które osoby, które straciły samobójstwo, powinny wiedzieć - od kogoś, kogo próbowano

Zawartość

• 1. Samobójstwo jest bardziej złożone niż „decyzja”
• 2. Często jesteśmy bardzo, bardzo skonfliktowani
• 3. Nie chcieliśmy cię skrzywdzić
• 4. Wiedzieliśmy, że jesteśmy kochani
• 5. To nie twoja wina
• Każdego dnia od tego okropnego popołudnia w styczniu ubiegłego roku zastanawiałem się: „Dlaczego umarli, a jednak wciąż tu jestem?”
• Ale mogę wam powiedzieć, zarówno jako osoba, która przeżyła stratę, jak i próbę, że życie jest bezsprzecznie cenne - i wierzę, że bardziej zaciekle niż kiedykolwiek przedtem.

To, jak widzimy, jak kształtuje się świat, którym się wybieramy - i dzielenie się przekonującymi doświadczeniami, może poprawić nasze wzajemne traktowanie. To potężna perspektywa.

Było to późne styczniowe popołudnie w 2018 r., Zaledwie dwa dni po mojej poważnej operacji. Wchodząc i wychodząc z mgły przeciwbólowej, pochyliłem się, żeby sprawdzić telefon. Tam na ekranie zobaczyłem wiadomość tekstową od mamy mojego najlepszego przyjaciela: „Zadzwoń pod 911”.

To oznaczało początek mojego niekończącego się swobodnego upadku przez żal. Tej nocy mój wspaniały przyjaciel, którego śmiech mógł rozjaśnić najciemniejszy pokój, zmarł w szpitalnym łóżku po próbie odebrania sobie życia.

Fala uderzeniowa przeszła przez całą naszą społeczność. A ponieważ bliscy starali się zrozumieć, co się stało, wszyscy wokół mnie zadawali pytanie: Jak mogło się coś takiego zdarzyć?

To było pytanie, którego nie musiałem zadawać. Ponieważ prawie dziesięć lat temu ja także próbowałem samobójstwa.

Oczywiście nie zmniejszyło to bólu. Nadal miałem niezliczone chwile obwiniania się, zmieszania i rozpaczy. Ale nie było to tak niezrozumiałe jak dla wszystkich innych, ponieważ była to walka, którą znałem zbyt dobrze.

Ale moje doświadczenie po „obu stronach” stało się błogosławieństwem w przebraniu. Kiedy moi bliscy zapytali mnie, jak może dojść do próby samobójczej, byłem w stanie odpowiedzieć. Kiedy odpowiadałem na ich pytania, zobaczyłem, że stało się coś pięknego: oboje mogliśmy leczyć i współczuć z naszym przyjacielem jeszcze trochę.

Chociaż nie mogę mówić za każdą osobę, która zmaga się z myślami samobójczymi, rozmawiałem z wystarczającą liczbą osób, które przeżyły, aby wiedzieć, że podobieństwa w tym doświadczeniu są wspólne.

Chcę podzielić się z Tobą tymi podobieństwami w nadziei, że jeśli przeżyjesz taką stratę, być może będziesz w stanie znaleźć trochę komfortu, słysząc od kogoś, kto tam był.

Chciałbym pomyśleć, że jeśli twój ukochany mógłby cię teraz skontaktować, to niektóre z rzeczy, o których chcieliby, żebyś wiedział.

1. Samobójstwo jest bardziej złożone niż „decyzja”

Ludzie, którzy próbują popełnić samobójstwo, nie zawsze są przekonani, że tak jest tylko opcja. Częściej wyczerpują swoje rezerwy emocjonalne, aby kontynuować realizację tych opcji. Jest to pod wieloma względami ostateczny stan wypalenia zawodowego.

Ten stan wypalenia nie zdarza się też z dnia na dzień.

Aby podjąć próbę samobójczą, osoba musi znajdować się w stanie neurologicznym, w którym może pokonać własne instynkty przetrwania. W tym momencie jest to stan ostry - nie zupełnie inaczej niż atak serca lub inny kryzys medyczny.

Osoba musi osiągnąć punkt, w którym czuje, że jej zdolność do odczuwania bólu emocjonalnego przewyższa ilość czasu, który jest w stanie czekać na ulgę, w tym samym momencie, gdy ma dostęp do środków na zakończenie życia.

Często mówię osobom, które przeżyły stratę, że próba samobójcza nie różni się od „dziwnego wypadku” - ponieważ wiele drobnych rzeczy musi się zestroić (naprawdę, naprawdę, strasznie), aby mogło dojść do samobójstwa.

Sam fakt, że ktoś może posunąć się tak daleko, jest o wiele silniejszym odzwierciedleniem stanu zdrowia psychicznego w naszym kraju.

Nie zawiedliśmy i ty też nie. System zawiódł nas wszystkich.

Nasz system prawie zawsze wymaga długich okresów oczekiwania (przybliżając ludzi do tego ostrego stanu) i piętnuje opiekę, która prowadzi ludzi do ostatniej chwili, aby uzyskać pomoc, jeśli w ogóle, w czasie, kiedy naprawdę nie mogą sobie na to pozwolić. czekać.

Innymi słowy? Czas, kiedy ktoś w kryzysie musi wydać większość energia, aby utrzymać się przy życiu - ignorowanie natrętnych myśli, impulsów i całkowitej rozpaczy - często jest czasem najmniej energia dostępna do tego.

To znaczy, że samobójstwo jest tragicznym skutkiem nadzwyczajnych okoliczności, nad którymi w rzeczywistości niewielu z nas ma dużą kontrolę.

2. Często jesteśmy bardzo, bardzo skonfliktowani

Wiele osób, które przeżyły straty, patrzy na samobójstwo ukochanej osoby i pyta mnie: „A gdyby tego nie chcieli?”

Ale rzadko jest to takie proste. Bardziej prawdopodobne jest, że byli w konflikcie, dlatego samobójstwo jest tak mylącym stanem.

Wyobraź sobie, że skala przechyla się tam iz powrotem, aż druga strona w końcu przeważy drugą - spust, moment impulsywności, okno szans, które zaburza niepewną równowagę, która pozwoliła nam przetrwać.

To tam iz powrotem jest męczące i zaburza nasz osąd.

Ten cytat pomaga uchwycić ten wewnętrzny konflikt: „Nie jesteśmy naszymi myślami - jesteśmy ludźmi, którzy ich słuchają”. Myśli samobójcze po tym, jak staną się kulą śnieżną, mogą stać się lawiną, która zagłusza tę część nas, która inaczej wybrałaby inaczej.

Nie chodzi o to, że nie jesteśmy w konflikcie, ponieważ myśli samobójcze są tak niesamowicie głośne.

Dlatego też niektórzy z nas (często nieświadomie) sabotują nasze własne próby. Możemy wybrać czas lub miejsce, kiedy możliwe, że zostaniemy odkryci. Możemy rzucić podpowiedzi na temat naszego stanu psychicznego, które są prawie niewykrywalne dla innych. Możemy wybrać metodę, która nie jest niezawodna.

Nawet ci, którzy skrupulatnie planowali i wyglądali na bardzo zaangażowanych w samobójstwo, sami siebie poniekąd sabotują. Im dłużej planujemy, tym bardziej pozostawiamy otwartą możliwość interwencji lub wpadki.

Desperacko pragniemy spokoju i wygody, a tak naprawdę to jedyna rzecz są pewny. Próba samobójcza nie odzwierciedla tego, co myśleliśmy o naszym życiu, naszym potencjale lub o tobie - przynajmniej nie tak bardzo, jak odzwierciedla nasz stan umysłu W tym momencie kiedy próbowaliśmy.

3. Nie chcieliśmy cię skrzywdzić

Osobiste ujawnienie: kiedy próbowałem popełnić samobójstwo, były momenty, w których mogłem myśleć tylko o ludziach, których kochałem.

Kiedy mój ówczesny chłopak podrzucił mnie tej nocy do domu, stałem bez ruchu na podjeździe i próbowałem zapamiętać każdy szczegół jego twarzy. Naprawdę wierzyłem w tym momencie, że to byłby ostatni raz, kiedy go widziałem. Obserwowałem jego samochód, dopóki nie zniknął z pola widzenia. To ostatnie wspomnienie tej nocy, które jest jasne i wyraźne.

Zainscenizowałem nawet próbę wyglądania jak wypadek, ponieważ nie chciałem, aby ludzie, których kochałem, wierzyli, że zrobiłem to celowo. Nie chciałem, żeby obwiniali się, a wystawiając to, zrobiłem, co mogłem - moim zdaniem - aby zmniejszyć ich cierpienie.

W pewnym stopniu wiedziałem, że moja śmierć będzie bolesna dla ludzi, których kocham. Nie potrafię wyartykułować, jak mocno to ciążyło na moim sercu.

Ale po pewnym momencie, gdy czujesz, że palisz się żywcem, wszystko, co możesz wymyślić, to jak najszybciej ugasić ogień.

Kiedy w końcu próbowałem, byłem tak rozłączony i miałem tak ostry obraz w tunelu, że większość tego wieczoru jest całkowicie zaciemniona. Próby samobójcze są często zarówno wydarzeniem emocjonalnym, jak i neurologicznym.

Kiedy rozmawiam z innymi, którzy przeżyli próbę, wielu z nas podziela to samo uczucie: nie chcieliśmy skrzywdzić naszych bliskich, ale widok tunelu i stan ostrego bólu - wraz z poczuciem, że obciążamy tych, których dbać o - może unieważnić nasz osąd.

4. Wiedzieliśmy, że jesteśmy kochani

Próba samobójcza niekoniecznie oznacza, że ​​ktoś nie wierzył, że jest kochany.

To nie znaczy, że twoi bliscy nie wiedzieli, że ci zależy, ani nie wierzyli, że nie otrzymają bezwarunkowej akceptacji i opieki, którą (bez wątpienia) musiałbyś zaoferować.

Chciałbym, aby sama miłość mogła wystarczyć, aby ktoś tu był z nami.

Kiedy mój przyjaciel umarł, musieliśmy to zrobić dwa pomniki z powodu dużej liczby żyć, których dotknęli. Zapakowali całą salę wykładową na miejscowym uniwersytecie i było tak pojemne, że ledwo było miejsca na stojąco. Na ich cześć odbył się także drag show i jestem pewien, że bar był tak zapchany, że musieliśmy naruszyć każdy kod bezpieczeństwa pożarowego w mieście Oakland.

I to było tylko na Zachodnim Wybrzeżu. Nie mówi nic o tym, co wydarzyło się w Nowym Jorku, skąd pochodzą.

Gdyby miłość wystarczyła, liczba samobójstw byłaby znacznie mniejsza. I wiem - uwierz mi, ja tak - jak bolesne jest zaakceptowanie tego, że możemy kochać kogoś na księżyc i plecy (piekło, Pluton i plecy), a to wciąż nie wystarczy, aby zostali. Jeśli tylko, jeśli tylko.

Ale mogę ci powiedzieć, jaka jest twoja miłość zrobił rób, jeśli to pomaga: dzięki temu ich czas tutaj na ziemi był o wiele bardziej znaczący. Mogę ci również obiecać, że wielu z nich to utrzymało, wiele mroczne chwile, o których nigdy ci nie mówili.

Gdybyśmy naprawdę czuli, że jesteśmy w stanie zostać dla ciebie, zrobilibyśmy to. Przed moją próbą nie chciałem niczego więcej, jak tylko być lepszym i być wystarczająco silnym, aby zostać. Ale kiedy ściany się do mnie zbliżyły, przestałem wierzyć, że mogę.

Próba samobójcza ukochanej osoby nic nie mówi o tym, jak bardzo ją kochałeś, ani o tym, jak bardzo cię kochali.

Ale twój żal tak jest - ponieważ ból, którego doświadczasz podczas ich nieobecności, mówi wiele o tym, jak głęboko je pielęgnowałeś (i nadal odczuwasz).

A jeśli twoje uczucia są że potężny? Szanse są duże, że miłość między wami również była - wzajemna, pielęgnowana, rozumiana. Sposób, w jaki umarli, nigdy tego nie zmieni. Obiecuję ci to.

5. To nie twoja wina

Nie zamierzam udawać, że nie obwiniałam się za samobójstwo mojego przyjaciela. Nie zamierzam też udawać, że nie robiłem tego tak niedawno jak wczoraj.

Łatwo jest spaść z króliczej nory przeżuwania, zastanawiając się, co moglibyśmy zrobić inaczej. Jest to podrażniające jelito, ale także, pod pewnymi względami, pocieszające, ponieważ łudzi nas myślenie, że mieliśmy jakąś kontrolę nad wynikiem.

Czy świat nie czułby się o wiele bezpieczniej, gdyby można było uratować wszystkich, których kochaliśmy? Aby oszczędzić im cierpienia za pomocą właściwych słów, właściwych decyzji? Że dzięki czystej sile woli możemy uratować wszystkich. A przynajmniej ludzie, bez których nie wyobrażamy sobie życia.

Wierzyłem w to przez długi czas. Naprawdę to zrobiłem. Przez ostatnie pięć lat publicznie pisałem o zdrowiu psychicznym i samobójstwie i naprawdę wierzyłem, że jeśli ktoś, kogo kocham, ma kłopoty, będzie wiedział - bez pytania - mogą do mnie zadzwonić.

Moje poczucie bezpieczeństwa zostało zniszczone, gdy straciłem jednego z moich najlepszych przyjaciół. Nawet jako ktoś, kto pracuje w zdrowiu psychicznym, brakowało mi znaków.

Nadal jest dla mnie procesem ciągłym poddanie się faktowi, że nikt - bez względu na to, jak mądry, jak kochający i zdeterminowany - nie może utrzymać kogoś przy życiu.

Popełniłeś błędy? Może nie wiem. Mogłeś powiedzieć niewłaściwą rzecz. Być może odrzuciłeś je pewnej nocy, nie zdając sobie sprawy z konsekwencji. Być może nie doceniłeś, jak bardzo cierpieli.

Ale kiedy na kuchence jest dzbanek wody, nawet jeśli zwiększysz płomień, nie ponosisz odpowiedzialności za zagotowanie wody. Pozostawiony na palniku wystarczająco długo, zawsze będzie się gotował.

Nasz system zdrowia psychicznego ma zapewniać siatkę bezpieczeństwa, która zdejmuje ten garnek z palnika, dzięki czemu, bez względu na to, co stanie się z płomieniem, nigdy nie osiągnie poziomu gorączki i wrze.

Nie ponosisz odpowiedzialności za tę awarię systemową, bez względu na to, jakie błędy popełniłeś lub nie popełniłeś.

Tobie też nie powiodło się, ponieważ poczułeś się odpowiedzialny za życie ukochanej osoby - co jest zbyt wielką odpowiedzialnością dla każdej osoby. Nie jesteś specjalistą od kryzysów, a nawet jeśli jesteś, nie jesteś idealny. Jesteś tylko człowiek.

Kochałeś ich najlepiej, jak potrafiłeś. Żałuję, że tak desperacko to wystarczyło, dla nas obu. Wiem, jak bolesne jest zaakceptowanie, że nie było.

Każdego dnia od tego okropnego popołudnia w styczniu ubiegłego roku zastanawiałem się: „Dlaczego umarli, a jednak wciąż tu jestem?”

To jedno pytanie, na które wciąż nie mogę odpowiedzieć. Próba porównania się z tym pytaniem jest przypomnieniem, jak głęboko jest to niesprawiedliwe. Nie sądzę, aby cokolwiek, co mogę powiedzieć, zmieni niesprawiedliwość polegającą na utracie kogoś w ten sposób.

Ale od tamtej pory nauczyłem się, że żal jest potężnym nauczycielem.

Wielokrotnie rzucałem mi wyzwanie, aby ponownie zacząć żyć życiem pełnym sensu. Oddać moje serce swobodnie i chętnie, mówić prawdę władzy, a co najważniejsze, aby życie, które prowadzę, było żywym poświęceniem dla osoby, którą tak bardzo kochałem.

Nauczyłem się żyć razem z moim smutkiem, aby pozwolić mu przekształcić mnie tak radykalnie, jak to możliwe.

Z każdą chwilą znajduję siłę, by robić to, co słuszne, być odważnym i nieustępliwym w walce o bardziej sprawiedliwy świat lub po prostu pozwolić się śmiać bez poczucia samoświadomości, staję się żyjącym i oddychającym ołtarzem wszystkiego, za czym stał mój przyjaciel: współczucie, odwaga, radość.

Nie będę udawać, że mam dobrą odpowiedź na pytanie, dlaczego twój ukochany odszedł. Sam szukałem odpowiedzi i nie jestem bliżej jej znalezienia niż rok temu.

Ale mogę wam powiedzieć, zarówno jako osoba, która przeżyła stratę, jak i próbę, że życie jest bezsprzecznie cenne - i wierzę, że bardziej zaciekle niż kiedykolwiek przedtem.

Ty wciąż tutaj Jestes. I bez względu na powód, wciąż masz szansę zrobić coś niezwykłego z tym życiem.

Moim największym życzeniem dla ciebie i dla każdego, kto jest w żałobie, jest wiedzieć, że twój ból nie musi cię pochłaniać. Niech to będzie Twój kompas, który zaprowadzi Cię do nowych i ekscytujących miejsc. Niech zbliży Cię do celu. Niech ci przypomni, jak cenny jest twój własny byt.

Jesteś częścią dziedzictwa, które pozostawił po sobie ukochany. I za każdym razem, gdy zdecydujesz się żyć w pełni i głęboko kochać, przywrócisz im piękną część.

Walcz o swoje życie tak, jak bardzo pragniesz, abyś mógł walczyć o swoje. Jesteś tak samo godny; Obiecuję ci.

Sam Dylan Finch jest wiodącym orędownikiem zdrowia psychicznego LGBTQ +, zyskując międzynarodowe uznanie dla swojego bloga Let's Queer Things Up !, który po raz pierwszy stał się popularny w 2014 roku. Jako dziennikarz i strateg medialny Sam publikował wiele artykułów na takie tematy, jak zdrowie psychiczne, tożsamość transpłciowa, niepełnosprawność, polityka i prawo oraz wiele innych. Swoją wiedzę specjalistyczną w zakresie zdrowia publicznego i mediów cyfrowych Sam pracuje obecnie jako redaktor społecznościowy w Healthline.