7 powodów, dla których „Just Eat” nie zamierza „wyleczyć” mojego zaburzenia odżywiania

Zawartość

• 1. Moje zaburzenie odżywiania polega na tym, jak nauczyłem się przetrwać
• 2. Moje sygnały głodu nie działają teraz jak twoje
• 3. Nie mogę zacząć jeść, jeśli nie wiem jak
• 4. Ponowne wprowadzenie żywności może pogorszyć sytuację (na początku)
• 5. Uszkodziłem mózg - i potrzebuje czasu na naprawę
• 6. Społeczeństwo też nie chce, żebyś wyzdrowiał
• 7. Czasami moje zaburzenie odżywiania wydaje się bezpieczniejsze niż powrót do zdrowia
• „Po prostu jedz” oznacza, że ​​jedzenie jest prostą, nieskomplikowaną rzeczą. Ale dla kogoś z zaburzeniem odżywiania tak nie jest

Zaburzenia odżywiania mogą być trudne do zrozumienia. Mówię to jako ktoś, kto nie miał pojęcia, czym naprawdę byli, dopóki nie zdiagnozowano u mnie jednego.

Kiedy widziałem w telewizji historie osób z anoreksją, z taśmami mierniczymi wokół talii i łzami spływającymi po twarzach, nie widziałem, jak się odbijają.

Media przekonały mnie, że zaburzenia jedzenia zdarzają się tylko „drobnym”, ładnym blondynkom, które każdego ranka spędzają osiem kilometrów na bieżni i każdego popołudnia, licząc liczbę migdałów, które jedzą.

I to wcale nie byłem ja.

Przyznaję: Wiele lat temu myślałem o zaburzeniach odżywiania jako o zdrowej diecie. A ja byłem tym, który zdziwiony tym, co widziałem w telewizji, raz lub dwa pomyślałem sobie: „Po prostu musi jeść więcej”.

Mój o mój, jak zmieniły się stoły.

Teraz jestem we łzach, osunięta na stoisko restauracji w obszernej bluzie i patrzę, jak przyjaciel kroi jedzenie przede mną - myśląc, że jeśli sprawią, że będą mniejsze, być może zachęci mnie to do jedzenia.

Prawda jest taka, że ​​zaburzenia odżywiania nie są wyborem. Gdyby tak było, nie wybralibyśmy ich na początek.

Ale aby zrozumieć, dlaczego ja - lub ktokolwiek z zaburzeniami odżywiania - nie mogę „po prostu jeść”, jest kilka rzeczy, które musisz najpierw wiedzieć.

1. Moje zaburzenie odżywiania polega na tym, jak nauczyłem się przetrwać

Pewnego razu moje zaburzenie odżywiania było ważnym narzędziem radzenia sobie.

Dało mi to poczucie mistrzostwa, gdy moje życie wymknęło się spod kontroli. Emocjonowało mnie emocjonalnie to, że znoszę znęcanie się. Dało mi to coś do obsesji, jak umysłowy fidget spinner, dzięki czemu nie musiałem stawić czoła niepokojącej rzeczywistości.

Pomogło mi poczuć się mniejszym, gdy wstydziłem się przestrzeni, którą zajmowałem na świecie. Dało mi to nawet poczucie spełnienia, kiedy moja samoocena była najniższa.

Aby „po prostu zjeść”, prosisz mnie o rezygnację z narzędzia radzenia sobie, które pomogło mi przetrwać przez większość mojego życia.

To jest ogromna rzecz, o którą prosić kogokolwiek. Zaburzenia odżywiania to nie tylko diety, które można zatrzymać i zatrzymać w dowolnym momencie - to głęboko zakorzenione mechanizmy radzenia sobie, które zwróciły się przeciwko nam.

2. Moje sygnały głodu nie działają teraz jak twoje

Po wielu okresach przedłużonych ograniczeń mózgi osób z zaburzeniami odżywiania są neurologicznie zmienione, zgodnie z wieloma ostatnimi badaniami (2016, 2017 i 2018).

Obwody mózgowe odpowiedzialne za głód i pełnię stają się coraz mniej aktywowane, co osłabia naszą zdolność do interpretowania, rozumienia, a nawet doświadczania normalnych sygnałów głodu.

„Po prostu jedz” jest dość prostą instrukcją dla kogoś, kto ma normalne sygnały głodu - jeśli jesteś głodny, jesz! Jeśli jesteś pełny, nie robisz tego.

Ale w jaki sposób decydujesz się jeść, gdy nie czujesz się głodny (lub czujesz się głodny w nieregularnych lub nieprzewidywalnych odstępach czasu), nie czujesz się pełny (a nawet nie pamiętasz, jak to jest być nasyconym), a ponadto jesteś przerażony jedzeniem?

Bez tych regularnych i konsekwentnych wskazówek i całego strachu, który może im przeszkadzać, jesteś całkowicie w ciemności. „Po prostu jedz” nie jest pomocną wskazówką, jeśli masz zaburzenia neurologiczne.

3. Nie mogę zacząć jeść, jeśli nie wiem jak

Jedzenie może wydawać się naturalne dla niektórych osób, ale mając zaburzenie odżywiania przez większą część mojego życia, nie przychodzi mi to naturalnie.

Jak definiujemy „dużo” jedzenia? Ile kosztuje „za mało”? Kiedy zacznę jeść i kiedy przestanę, jeśli moje sygnały głodu nie działają? Jak to jest być „pełnym”?

Wciąż na wczesnym etapie zdrowienia, codziennie piszę do dietetyka, próbując zrozumieć, co to znaczy jeść „tak jak robią to normalni ludzie”. Kiedy przez długi czas zajmujesz się nieuporządkowanym jedzeniem, Twój barometr tego, co stanowi akceptowalny posiłek, jest całkowicie zepsuty.

„Po prostu jedz” jest proste, jeśli wiesz, jak to zrobić, ale dla wielu z nas w okresie zdrowienia zaczynamy od pierwszego.

4. Ponowne wprowadzenie żywności może pogorszyć sytuację (na początku)

Wiele osób z restrykcyjnymi zaburzeniami odżywiania ogranicza spożycie żywności jako sposób na „odrętwienie”. Często jest to nieświadoma próba zmniejszenia uczucia depresji, lęku, strachu, a nawet samotności.

Kiedy więc „ponowne karmienie” - proces zwiększania przyjmowania pokarmu podczas odzyskiwania zaburzeń odżywiania - rozpoczyna się, doświadczanie emocji z pełną intensywnością może być wstrząsające i przytłaczające, zwłaszcza jeśli nie będziemy tego robić przez jakiś czas.

A dla tych z historią traumy może to przynieść wiele na powierzchnię, na którą niekoniecznie byliśmy przygotowani.

Wiele osób z zaburzeniami odżywiania nie jest tak świetnych w odczuwaniu swoich uczuć, więc kiedy pozbędziesz się mechanizmu radzenia sobie z naszymi emocjami, „po prostu jedzenie” ponownie może być niesamowicie wyzwalającym (i wręcz nieprzyjemnym) doświadczeniem.

To sprawia, że ​​powrót do zdrowia jest tak odważnym, ale przerażającym procesem. Uczymy się (lub czasami dopiero uczymy się po raz pierwszy), jak ponownie być podatnym na zagrożenia.

5. Uszkodziłem mózg - i potrzebuje czasu na naprawę

Poza objawami głodu zaburzenia odżywiania mogą wyrządzić szkody w naszym mózgu na wiele sposobów. Na nasze neuroprzekaźniki, struktury mózgu, obwody nagradzania, szarą i białą materię, ośrodki emocjonalne i wiele innych wpływa na nieuporządkowane jedzenie.

W głębi mojego ograniczenia nie mogłem mówić pełnymi zdaniami, poruszać moim ciałem, nie czując się słabo, ani podejmować prostych decyzji, ponieważ moje ciało po prostu nie miało paliwa, którego potrzebowało.

I wszystkie te emocje, które powróciły, kiedy zacząłem leczenie? Mój mózg nie był tak przygotowany, by sobie z nimi poradzić, ponieważ moja zdolność radzenia sobie z tego rodzaju stresem była bardzo ograniczona.

„Po prostu jedz” brzmi prosto, kiedy to mówisz, ale zakładasz, że nasze mózgi działają w tym samym tempie. Nie strzelamy nigdzie w pobliżu pojemności, a przy ograniczonym funkcjonowaniu nawet podstawowa samoopieka stanowi ogromne wyzwanie pod względem fizycznym, poznawczym i emocjonalnym.

6. Społeczeństwo też nie chce, żebyś wyzdrowiał

Żyjemy w kulturze, która pochwala dietę i ćwiczenia, nienawidzi nienasyconych ciał tłuszczowych i wydaje się, że patrzy na jedzenie tylko w bardzo binarny sposób: dobre lub złe, zdrowe lub śmieciowe jedzenie, niskie lub wysokie, lekkie lub gęste.

Kiedy po raz pierwszy zobaczyłem lekarza z moim zaburzeniem odżywiania, pielęgniarka, która ważyła mnie (nie wiedząc, co odwiedzam), spojrzała na moją kartę i pod wrażeniem wagi, którą straciłam, powiedziała: „Wow!” powiedziała. „Straciłeś XX funty! Jak to zrobiłeś?

Byłem tak zszokowany uwagą tej pielęgniarki. Nie znałem lepszego sposobu na powiedzenie „Głodowałem”.

W naszej kulturze nieuporządkowane jedzenie - przynajmniej na pierwszy rzut oka - jest chwalone za osiągnięcie. Jest to akt imponującej powściągliwości i błędnie interpretowany jako świadomy zdrowia. To część tego, co sprawia, że ​​zaburzenia jedzenia są tak kuszące.

Oznacza to, że jeśli Twoje zaburzenie odżywiania szuka wymówek na pominięcie posiłku, na pewno znajdziesz je w każdym czytanym czasopiśmie, na billboardzie lub na koncie ulubionej gwiazdy na Instagramie.

Jeśli boisz się jedzenia i żyjesz w kulturze, która codziennie daje tysiąc powodów, dla których powinieneś być, bądźmy szczerzy: powrót do zdrowia nie będzie tak prosty jak „po prostu zjedzenie” czegoś.

7. Czasami moje zaburzenie odżywiania wydaje się bezpieczniejsze niż powrót do zdrowia

My, ludzie, mamy tendencję do trzymania się tego, co wydaje się bezpieczne. Jest to instynkt przetrwania, który zwykle służy nam całkiem dobrze - dopóki tak się nie stanie.

Możemy logicznie wiedzieć, że nasze zaburzenia odżywiania nie działają dla nas. Ale aby rzucić wyzwanie wbudowanemu mechanizmowi radzenia sobie, istnieje wiele nieświadomych uwarunkowań, z którymi musimy walczyć, aby móc znów jeść.

Nasze zaburzenie odżywiania było mechanizmem radzenia sobie w pewnym momencie. Właśnie dlatego nasze mózgi przylgnęły do ​​nich z błędnym (i często nieświadomym) przekonaniem, że my potrzeba aby były w porządku.

Kiedy więc zaczynamy odzyskiwać siły, zmagamy się z mózgiem, który przygotował nas do doświadczenia jedzenia jako dosłownie niebezpiecznego.

Dlatego unikanie jedzenia jest uważane za bezpieczniejsze. To jest fizjologiczne. I to sprawia, że ​​powrót do zdrowia jest takim wyzwaniem - prosisz nas, abyśmy postępowali wbrew temu, co każą nam (nieprzystosowane) mózgi.

Prosisz nas o zrobienie psychologicznego odpowiednika położenia naszych dłoni na otwartym płomieniu. Dotarcie do miejsca, w którym możemy to zrobić, zajmie trochę czasu.

„Po prostu jedz” oznacza, że ​​jedzenie jest prostą, nieskomplikowaną rzeczą. Ale dla kogoś z zaburzeniem odżywiania tak nie jest

Istnieje powód, dla którego akceptacja jest pierwszym krokiem, a nie ostatnim podróżą powrotną.

Samo zaakceptowanie, że coś jest problemem, nie rozwiązuje w magiczny sposób wszystkich traum, które doprowadziły cię do tego punktu, ani nie odnosi się do szkód wyrządzonych - zarówno psychicznie, jak i fizjologicznie - przez zaburzenia odżywiania.

Mam nadzieję, że któregoś dnia jedzenie jest tak proste jak „po prostu jedzenie”, ale wiem też, że dotarcie tam zajmie dużo czasu, wsparcia i pracy. To trudna i odważna praca, którą chętnie wykonuję; Mam tylko nadzieję, że inni zaczną to widzieć w ten sposób.

Więc następnym razem, gdy zobaczysz kogoś walczącego z jedzeniem? Pamiętaj, że rozwiązanie nie jest takie oczywiste. Zamiast dawać rady, spróbuj potwierdzić nasze (bardzo prawdziwe) uczucia, oferując zachęcające słowo lub po prostu pytając: „Jak mogę cię wesprzeć?”

Ponieważ są szanse, to, czego najbardziej potrzebujemy w tych chwilach, nie jest właśnie jedzenie - musimy wiedzieć, że komuś na tym zależy, zwłaszcza gdy walczymy o siebie.

Sam Dylan Finch jest wiodącym orędownikiem zdrowia psychicznego LGBTQ +, zyskując międzynarodowe uznanie dla swojego bloga Let's Queer Things Up !, który po raz pierwszy stał się popularny w 2014 roku. Jako dziennikarz i strateg medialny Sam publikował wiele artykułów na takie tematy, jak zdrowie psychiczne, tożsamość transpłciowa, niepełnosprawność, polityka i prawo oraz wiele innych. Swoją wiedzę specjalistyczną w zakresie zdrowia publicznego i mediów cyfrowych Sam pracuje obecnie jako redaktor społecznościowy w Healthline.