Netflix i ... Rozpacz? Nieoczekiwany sposób TV pomógł mi przez utratę ciąży

Zawartość

• Podróż przez stratę
• Jak telewizja pomogła mi przezwyciężyć smutek i niepokój
• Znaleźć spokój

Zatracenie się w sitcomach i filmach pomogło mi znaleźć miejsce, by poradzić sobie z moim smutkiem i niepokojem i zacząć leczyć.

Nie jestem obserwatorem telewizyjnym.

W rzeczywistości jestem zazwyczaj zdecydowanie przeciwny telewizji, o czym może świadczyć mój niezadowolony gimnazjalista.

Nie wydaje mi się to relaksujące, nie wydaje mi się, że siedzę przez cały program, nie dręcząc się setkami innych produktywnych rzeczy, które mógłbym robić, a jeśli to oglądam, zawsze wydaje mi się, że jestem niewytłumaczalny bół głowy. Ogólnie rzecz biorąc, głosiłem się przeciwko telewizji.

Potem miałem poronienie.

Następnie następna.

Dwie straty związane z ciążą przypominały dorosłą wersję upadku na plac zabaw i niemożności uniesienia głowy. Ostry, zaskakujący ból spowodowany wybiciem od ciebie wiatru i niezrozumieniem, co się dzieje.

Szczerze mówiąc, moje poronienia były moim pierwszym prawdziwym wprowadzeniem do żalu i nie miałem pojęcia, jak sobie z tym poradzić. Ku mojemu zdziwieniu, po raz pierwszy w życiu zwróciłem się do telewizji, aby pomóc mi przezwyciężyć smutek i ból z powodu moich strat.

W dziwny sposób telewizja stała się dla mnie mało prawdopodobnym źródłem terapii w tym trudnym okresie mojego życia.

Podróż przez stratę

Moje pierwsze poronienie - po 4 udanych ciążach - wydawało mi się, że zupełnie mnie zaskoczyło.

Z jakiegoś powodu, pomimo wiedzy o częstej utracie ciąży i znajomości kilku kobiet, które ją przeżyły, nigdy tak naprawdę nie myślałem o tym, co się ze mną dzieje.

Więc kiedy to zrobiło, całkowicie mnie zaskoczyło.

Zdewastowało mnie w taki sposób, że nawet 4 lata później nadal nie do końca wyzdrowiałem. Niezależnie od tego, czy patrzę na efekty hormonalne, fizyczne czy emocjonalne - lub bardziej prawdopodobne kombinację wszystkich trzech - ta strata głęboko mnie zmieniła.

Kiedy poczuliśmy gotowość do ponownej próby, nieco ponad rok po tym, jak doszło do straty, natychmiast przestraszyłem się, że znowu stracę tę ciążę. Był to paraliżujący, głęboki strach.

Z powodu mojej pierwszej straty dość wcześnie mieliśmy zaplanowane badanie ultrasonograficzne i dotarcie do tego punktu było bolesne. To było wszystko, o czym mogłem myśleć i czułem, że nie mogę właściwie troszczyć się o moje inne dzieci lub być obecny w życiu w jakikolwiek sposób, w jakiejkolwiek formie i formie.

W moim umyśle nieustannie nękany był strach i niepokój - a potem, kiedy w końcu dotarliśmy do sali ultrasonograficznej, ekran zdradził to, czego się od początku obawiałem: serce biło o wiele za wolno.

Moja położna wyjaśniła mi, że chociaż serce mojego dziecka bije, bardzo szybkie bicie serca płodu oznaczało poronienie.

Nigdy nie zapomnę bólu związanego z oglądaniem migających bicia serca mojego dziecka na ekranie.

Tego dnia poszedłem do domu, aby czekać na śmierć mojego dziecka.

Czekanie było bolesne. Ponieważ nastąpiło bicie serca, stała się torturującą grą oczekiwania. Chociaż wszyscy statystycznie wiedzieliśmy, że prawdopodobnie poroniłbym, wciąż był płomień nadziei, że dziecko przeżyje. Musieliśmy dać ciążę szansę i poczekać jeszcze kilka tygodni, zanim się przekonamy.

Trudno wyjaśnić, jak to było czekać. To było dręczące i czułem pełną gamę wszystkich możliwych emocji, o których mogłeś myśleć na tak intensywnych poziomach, że czułem, że zamierzam się rozpaść.

W tym czasie nie chciałem nic więcej, niż uciec od własnego umysłu - i ciała - i dlatego zwróciłem się do telewizji.

Jak telewizja pomogła mi przezwyciężyć smutek i niepokój

W czasie oczekiwania zwróciłem się do telewizji właśnie z powodów, dla których kiedyś go unikałem: był to sposób na marnowanie czasu, sposób na ucieczkę przed własnym umysłem, droga do wymyślonego (jeśli całkowicie fałszywego) świata, w którym śmieją się utwory można by liczyć na utrzymanie mnie.

Dla mnie bezmyślne rozproszenie i lekkość świata telewizji, w które wpadłem, było jak balsam dla mojej złamanej duszy.

Krótkie wytchnienie, które dały mi moje programy, pozwoliło mi funkcjonować, nawet na palach, w innych obszarach mojego życia. A kiedy w końcu wróciliśmy do gabinetu lekarskiego, aby dowiedzieć się, że ciąża zakończyła się poronieniem, po raz kolejny zwróciłem się do telewizji, aby pomóc mi znaleźć odrobinę lekkości.

Co zaskakujące, dowiedziałem się, że nie jestem sam w używaniu telewizji do poronienia.

Po czterech poronieniach, w tym dwóch ciążach IVF i urodzeniu syna o specjalnych potrzebach z zespołem delecji 22q11.2, Courtney Hayes z Arizony wykorzystała telewizję jako kluczowe narzędzie w walce z lękiem po traumatycznych ciążach, zwłaszcza gdy poczęła ciążę drugie dziecko.

„Dużo Netflix i rozrywek”, mówi o tym, jak radziła sobie ze swoimi obawami podczas tej ciąży. „Spokojne chwile są wtedy, gdy może być pochłaniające”.

Chciałem dowiedzieć się, co dokładnie miał na myśli Hayes, kiedy rok po moim drugim poronieniu znów byłem w ciąży - a strach i niepokój były przytłaczające.

Czułem, że mam zamiar eksplodować z własnej skóry ze zmartwieniem, a na dodatek miałem okaleczającą poranną chorobę, która była tak dotkliwa, że ​​nawet mycie zębów lub wzięcie prysznica sprawiło, że wymiotowałem.

Wszystko, co chciałem zrobić, to leżeć w łóżku, ale leżenie przyniosło demony strachu i niepokoju do głowy.

I tak balsam telewizyjny ponownie wszedł do mojego życia.

Ilekroć mój mąż był w domu, aby przejąć obowiązki dzieci, wycofywałem się do swojego pokoju i oglądałem z upodobaniem każdy program, jaki mogłeś wymyślić. Zachwyciłem się programami „czuć się dobrze”, takimi jak „Fuller House” i „Friends”, oraz klasycznymi filmami, których nigdy nie widziałem, takimi jak „Jerry McGuire” i „When Harry Met Sally”.

Unikałem jakiegokolwiek programu, który wskazywałby na niemowlęta lub ciążę, a kiedy „Call the Midwife” pojawiło się jako nowy sezon, prawie płakałem.

Ale ogólnie rzecz biorąc, te godziny spędziłem w moim pokoju, skupiając się na jednej rzeczy, którą miałem energię do zrobienia - obejrzeniu programu - czułem się, jakby mnie przebrnęli.

Teraz nie jestem ekspertem od poronień i radzenia sobie ze smutkiem. Nie jestem wyszkolony w najlepszym sposobie radzenia sobie z oczywistym niepokojem, a może nawet niewielkim PTSD, którego, patrząc wstecz, prawdopodobnie doświadczyłem.

Wiem jednak, że czasami jako matki robimy wszystko, co w naszej mocy, aby przeżyć dzięki zasobom zdrowia psychicznego, które mamy do dyspozycji.

Amy Shuman, MSW, LICSW, DCSW, doradca na Western New England University, wyjaśnia, że ​​istnieje wiele różnych rzeczy, które mogą być pocieszające w czasach żalu i straty, od aromaterapii po uspokajającą muzykę po obciążone koce.

W moim przypadku zwrócenie się do telewizji, aby pomóc mi poradzić sobie z moimi emocjami, było w rzeczywistości formą pocieszenia. „Wiele osób uważa, że ​​niektóre programy są pocieszające”, mówi. „Może być jak ich ważony koc.”

Chociaż nie ma niewłaściwej lub właściwej metody przechodzenia przez etapy smutku i straty, Shuman przypomina nam, że kluczową rzeczą jest, aby pamiętać, że jeśli mechanizm „radzenia sobie” zabrania ci życia lub w jakikolwiek sposób obezwładnia, przez dłuższy czas, nie jest to już zdrowy sposób radzenia sobie z emocjami.

„Gdy zacznie przeszkadzać w funkcjonowaniu, może to być coś, o czym powinieneś wiedzieć profesjonalistę” - mówi.

I chociaż zachęcam każdego z was do przeczytania tego, aby zadowolić, Proszę porozmawiaj ze swoim lekarzem o wszystkich swoich emocjach podczas i po utracie ciąży, a także o kolejnych ciążach, po prostu chciałem podzielić się moją historią, aby powiedzieć, że nie jesteś sam, jeśli po prostu szukasz sposobu na odrętwienie emocje na chwilę, aby sobie z tym poradzić.

Znaleźć spokój

Ponieważ dobrą wiadomością pod koniec całej tej walki jest to, że udało mi się to przeżyć.

Dużo korzystałem z telewizji jako sposobu radzenia sobie i odwracania uwagi od wszystkich moich lęków i zmartwień oraz fizycznych trudności pierwszego trymestru ciąży po poronieniach - ale kiedy przeszedłem przez te pierwsze 13 tygodni, czułem się jak mgła zaczął podnosić.

Walczyłam z niepokojem przez całą ciążę. Ciągle martwiłem się o utratę dziecka. Ale po pierwszym trymestrze nie potrzebowałem bezmyślnego odwracania uwagi telewizji, tak jak kiedyś.

A kiedy „udało mi się”, że tak powiem, i urodziłem moje tęczowe dziecko, teraz idę inną drogą w drodze do utraty ciąży. (Ponieważ głęboko wierzę, nie ma końca - tylko droga, którą wszyscy chodzimy inaczej).

Teraz mogę spojrzeć wstecz na swoje doświadczenie i dać sobie łaskę.

W świecie, który wydaje się chcieć zachęcić kobiety, a zwłaszcza matki, do skupienia się na uważności w teraźniejszości jako sposobie życia pełnią życia, zdziwiłem się, gdy ujrzałem, że dla mnie ucieka ona przed niektórymi nieszkodliwymi Programy telewizyjne były w rzeczywistości nieoczekiwanym źródłem uzdrowienia.

Nie robiłem czegoś „złego”, chcąc uciec przed niektórymi z moich trudnych uczuć, i na pewno nie próbowałem „zapomnieć” miłości, którą miałem do każdej z ciąż, po prostu potrzebowałem trochę wytchnienia od ciemności które ciągle nękały mój umysł.

Doświadczenie pokazało mi, że jeśli chodzi o utratę ciąży - i ciążę po porodzie - wszyscy będziemy sobie radzić, leczyć i smucić inaczej.

Po prostu nie ma „właściwego” lub „złego” sposobu na przejście przez to.

Myślę, że kluczem jest wiedzieć, kiedy potrzebujemy tymczasowego mechanizmu radzenia sobie z problemami, a kiedy potrzebujemy profesjonalnej pomocy.

A co do mnie? Cóż, nie potrzebuję delikatnego blasku ekranu, aby mnie więcej rozpraszać. Wróciłem do bycia wredną, pozbawioną ekranu mamą, którą moje dzieci poznały i pokochały. (Ha.)

Ale na zawsze będę wdzięczny, że w czasie, gdy najbardziej tego potrzebowałem, miałem nieoczekiwany zasób, który dał mi przestrzeń i czas na znalezienie sposobu na wyleczenie.

Chaunie Brusie jest pielęgniarką porodową, która została pisarką i świeżo upieczoną mamą w wieku 5 lat. Pisze o wszystkim, od finansów po zdrowie, o tym, jak przetrwać te wczesne dni rodzicielstwa, kiedy wszystko, co możesz zrobić, to pomyśleć o całym śnie, którym nie jesteś coraz. Podążaj za nią tutaj.