Życie z dużymi zaburzeniami depresyjnymi: w obliczu moich lęków społecznych pomogło mi znaleźć miłość

Pamiętam, kiedy wszedł tamtej nocy. Nie spotkałem go wcześniej ani nie widziałem jego twarzy.

Udawałem, że go nie zauważyłem. Ale prawdę mówiąc, straciłem cały tok myślenia. W trakcie mojej rozmowy zacząłem atakować niekontrolowany nerwowy śmiech.

Przez trzy lata byłem kompletnym pustelnikiem. To był dopiero mój siódmy raz w życiu towarzyskim od czasu wyzdrowienia z poważnych zaburzeń depresyjnych i skrajnego niepokoju.

Terapia ekspozycyjna była kluczem do wyzdrowienia. Był to klucz do zagwarantowania przyszłości poza oddziałem, poza ciemnością, poza smutkiem. Byłem zaangażowany w to, aby działało. Siedziałem ze strachem i nie uciekłem z powrotem do mojego mieszkania, aby ukryć się w szlochach pod kołdrą.

Wcześniej tego ranka wraz z moim lekarzem zdecydowaliśmy, że jestem gotowy zrobić kolejny krok w terapii ekspozycyjnej - pojechać na spotkanie towarzyskie bez pomocy kolegi od bezpieczeństwa.

Ta koncepcja wydawała się nie tylko monumentalna, więc spędziłem cały dzień na przygotowaniach. Ćwiczyłem. Rzuciłem napad złości. Mówiłem sobie, że nie będę. Zmusiłem się do powrotu. Płakałem Wziąłem prysznic. Mówiłem sobie, że nie będę. Wypróbowałem 28 strojów i zdrzemnąłem się. A potem wróciłem do siebie.

Kiedy 18:00 Przetoczyłem się, włożyłem pierwszy z 28 zestawów i ruszyłem do mojej ciężarówki. Jechałem powoli, a kiedy w końcu dotarłem, siedziałem na podjeździe przez pół godziny, przygotowując się na psychikę. Trzęsąc się, wszedłem. Na szczęście zostałem ciepło przyjęty przez gospodarza.

Gospodarz, wiedząc o moim przygnębionym i niespokojnym temperamencie, uprzejmie zaangażował mnie w swobodną rozmowę. Rozmawialiśmy o planie mojej młodszej siostry bycia lekarzem i zainteresowaniu mojej starszej siostry energią odnawialną. Mimo rosnącego niepokoju w jakiś sposób łączyłem słowa w niepewne zdania.

A potem wszedł: wysoki, łagodny i słodki pod każdym względem. Jego miłe oczy przykuły moje i uśmiechnął się delikatnie. Spojrzałam na podłogę w moim przerażonym stanie. Ale wiedziałem - właśnie tam powinienem być.

Dwa dni później wybraliśmy się na pierwszą randkę. Graliśmy w squasha, a potem poszliśmy na obiad. Podczas kolacji byłem nieśmiały, ale udało mi się przeprowadzić rozmowę.

Zadawałem mu pytanie za pytaniem. Chciałem wiedzieć o nim więcej, więc nie musiałem dużo o sobie mówić. Uświadomił sobie mój strach przed otwarciem i zgodził się z tym.

Opowiedział mi o swoim dzieciństwie - historie o swoim bracie i ich pustelniku, George'u. Nauczył mnie swoich badań nad środowiskiem i wyjaśnił wiele zawiłości albedo w lasach.

Przeprowadził mnie przez rozmowę, która trwała, gdy odprowadził mnie do mojego mieszkania. Zmiotła mnie absolutna radość i ku mojemu zaskoczeniu zaprosiłem go niechętnie.

W środku znalazłem ukojenie w znajomości moich ścian. Mój strach zmalał i zacząłem się otwierać. Bez zastanowienia opowiadałem o mojej głębokiej walce z depresją i lękiem oraz o ogromnej roli, jaką odgrywa ona w moim życiu. Mówiłem o tym, jak trudne było dla mnie.

Zanim zdążyłem ich powstrzymać, łzy zaczęły spadać. W tej chwili sięgnął po moją rękę i spojrzał mi w oczy.

„Och, Kate. Tak mi przykro. To musi być naprawdę trudne - powiedział.

Zaskoczona przerwałam. Czy mógłby być tego rodzaju? Czy mógłby zaakceptować moją chorobę?

A potem, jako znak solidarności, przedstawił historie podatności na zagrożenia. W tym momencie wiedziałem, że istnieje szansa, tylko niewielka szansa, że ​​ktoś taki jak ja może zostać zaakceptowany tak jak ja.

Cztery lata później jestem mu coraz bardziej wdzięczny z każdym dniem. W ciągu tych czterech lat wydarzyło się wiele: awarie, miesiące leżenia w łóżku i nieskończona liczba łez.

Wiele osób pyta mnie, jaki jest nasz sekret, jak przetrwać to wszystko, aby przeżyć moją depresję. Chciałbym mieć jakiś magiczny przepis, który mógłbym podać. Niestety nie ma.

Mogę podzielić się kilkoma rzeczami, które dla nas zadziałały, które mogą również działać dla Ciebie:

• Zawsze mówimy prawdę, nawet jeśli jest to niewygodne.
• Jesteśmy wrażliwi na siebie, nawet jeśli jest to przerażające.
• Świętujemy małe i wielkie rzeczy.
• Rozmawiamy o naszych dniach i słuchamy się nawzajem.
• Mówimy często, dziękuję i mamy na myśli.
• Szanujemy się wzajemnie.
• Przytulamy się każdego dnia.
• Robimy sobie bezlitosną zabawę. (Chociaż miłość jest największym darem ze wszystkich, humor jest na drugim miejscu.)
• Akceptujemy się i kochamy całkowicie - nasze ciemne i jasne strony. Jako ludzie mamy tylko jedno i drugie.

Ale gdybym mógł powiedzieć tylko jedno o tym wszystkim, to jest tego warte. To może być trudne, ale zawsze będzie tego warte.

Dziękuję kochanie, że na zawsze jesteś po mojej stronie.