Jak zaakceptować fakt, że potrzebujesz pomocy w mobilności dla AS

Zawartość

• Akceptując, że potrzebujesz pomocy
• Decydowanie, jakiego rodzaju pomocy w zakresie mobilności potrzebujesz
• Zdobycie odwagi, by skorzystać z pomocy w zakresie mobilności
• Jak laska pomaga mojemu AS

Kiedy po raz pierwszy zdiagnozowano u mnie zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa (AS) w 2017 roku, szybko zapadłem w łóżko w ciągu 2 tygodni od pierwszych objawów. Miałem wtedy 21 lat. Przez około 3 miesiące ledwie mogłem się ruszać, wychodząc z domu tylko na wizyty u lekarza i fizjoterapię.

Mój AS ma wpływ na dolną część pleców, biodra i kolana. Kiedy w końcu mogłem się jeszcze trochę poruszać, zacząłem używać laski wokół mojego domu, a kiedy chodziłem do domów przyjaciół.

Nie jest łatwo być 21-latkiem, który potrzebuje laski. Ludzie patrzą na ciebie inaczej i zadają wiele pytań. Oto, w jaki sposób nauczyłem się akceptować fakt, że go potrzebowałem i jak pomaga mi to z moim AS.

Akceptując, że potrzebujesz pomocy

Bardzo trudną do przełknięcia pigułką jest fakt, że potrzebujesz pomocy. Nikt nie chce poczuć się jak ciężar lub coś z nimi nie tak. Przyjęcie, że potrzebuję pomocy, zajęło mi dużo czasu, aby się przyzwyczaić.

Kiedy zdiagnozujesz go po raz pierwszy, przez chwilę jesteś w stanie zaprzeczenia. Trudno jest owinąć głowę faktem, że będziesz chory przez resztę życia, więc przez jakiś czas to ignorujesz. Przynajmniej tak zrobiłem.

W pewnym momencie sprawy stają się coraz trudniejsze. Ból, zmęczenie i wykonywanie najprostszych codziennych zadań stało się dla mnie trudne. Wtedy zacząłem zdawać sobie sprawę, że być może potrzebowałem pomocy w niektórych sprawach.

Poprosiłem mamę, aby pomogła mi się ubrać, ponieważ zakładanie spodni było zbyt bolesne. Podawała mi też butelki szamponu i odżywki, kiedy byłam pod prysznicem, ponieważ nie mogłam się schylić. Takie małe rzeczy zrobiły dla mnie ogromną różnicę.

Powoli zacząłem rozumieć, że jestem przewlekle chory i że proszenie o pomoc nie było najgorszą rzeczą na świecie.

Decydowanie, jakiego rodzaju pomocy w zakresie mobilności potrzebujesz

Nawet po zaakceptowaniu faktu, że potrzebowałem pomocy, zajęło mi trochę czasu, aby przejść do przodu i uzyskać pomoc w zakresie mobilności. Jeden z moich bliskich przyjaciół zaczął mnie kopać w laskę.

Wzięliśmy wycieczkę do centrum i znaleźliśmy piękną drewnianą laskę w sklepie z antykami. To był nacisk, którego potrzebowałem. Kto wie, kiedy sam bym poszedł i go zdobył? Chciałem też wyjątkowego, ponieważ jestem taką osobą.

Niezależnie od tego, czy jest to laska, hulajnoga, wózek inwalidzki czy spacerowiec, jeśli masz trudności z uzyskaniem początkowej odwagi, aby uzyskać pomoc w poruszaniu się, przyprowadź przyjaciela lub członka rodziny. Posiadanie mojego przyjaciela ze mną zdecydowanie pomogło w poczuciu własnej wartości.

Zdobycie odwagi, by skorzystać z pomocy w zakresie mobilności

Kiedy już miałem laskę, znacznie łatwiej było przekonać się do jej użycia. Teraz miałem coś, co pomogło mi chodzić, gdy moje ciało boli zbyt mocno, zamiast trzymać się ściany i chodzić powoli po domu.

Na początku często ćwiczyłem w domu trzcinę. W moje złe dni korzystałem z niego zarówno w domu, jak i na zewnątrz, gdy chciałem usiąść na słońcu.

Zdecydowanie było to dla mnie duże dostosowanie, aby korzystać z laski nawet w domu. Jestem osobą, która nigdy nie prosi o pomoc, więc był to dla mnie ogromny krok.

Jak laska pomaga mojemu AS

Po ćwiczeniu w domu z laską zacząłem zabierać ją do domów przyjaciół, kiedy jej potrzebowałem. Używałbym go tu i tam, zamiast radzić sobie z bólem lub prosić przyjaciół lub rodzinę, aby pomogli mi wejść po schodach.

Być może zajęło mi to trochę dłużej, ale nie poleganie na pomocy innych ludzi było dla mnie ogromnym krokiem. Odzyskałem trochę niezależności.

Problem z AS i innymi przewlekłymi chorobami polega na tym, że objawy pojawiają się i znikają falami zwanymi zaostrzeniami. Pewnego dnia mój ból jest całkowicie do opanowania, a następnego leżę w łóżku i ledwo się ruszam.

Dlatego zawsze dobrze jest mieć pomoc w mobilności, gdy jest potrzebna. Nigdy nie wiesz, kiedy to zrobisz.

Steff Di Pardo jest niezależnym pisarzem mieszkającym na obrzeżach Toronto w Kanadzie. Jest orędowniczką osób cierpiących na choroby przewlekłe i choroby psychiczne. Uwielbia jogę, koty i relaks przy dobrym programie telewizyjnym. Niektóre z jej pism można znaleźć tutaj i na jej stronie internetowej, wraz z jej Instagramem.