7 cytatów, które inspirują mnie codziennie podczas życia z MBC

Zawartość

• „Jeszcze nie umarłem”.
• „Życie nie jest takie, jak powinno być. Tak to już jest. To, jak sobie z tym radzisz, robi różnicę. ” - Virginia Satir
• „Rezygnacja nie wchodzi w grę, gdy ktoś nazywa cię„ Mamusią ”.
• „Pewnego dnia się obudzisz i nie będzie już czasu na robienie rzeczy, o których zawsze marzyłaś. Zrób to teraz." - Paulo Coelho
• „Wszystko przychodzi do ciebie we właściwym czasie. Bądź cierpliwy."
• „Opowiedz historię góry, na którą wspinałeś się. Twoje słowa mogą stać się stroną w czyimś przewodniku przetrwania ”.
• "Wiedza to potęga."

Życie z przerzutowym rakiem piersi (MBC) jest jednym z najdzikszych kolejek górskich, na jakich kiedykolwiek jeździłem. To stary drewniany, w którym pas bezpieczeństwa nic nie robi.

Powoli odbijam się na szczyt, wykonuję szeroki obrót i opadam w dół na ziemię z moim sercem wciąż na niebie. Walę w tę iz powrotem i lecę przez drewniane belki. Zastanawiam się, czy to jest to, skąd pochodzę lub dokąd zmierzam.

Zostałem zagubiony w labiryncie. Ciągnie mnie tak szybko, że nie ma czasu, aby zdać sobie sprawę z tego, co się właściwie dzieje i gdzie skończę. Zaczyna zwalniać na tyle długo, aby dać mi ładny widok na otaczające mnie piękno. Potem znów mnie biczuje. Tylko tym razem cofam się.

Biorę głęboki oddech i zamykam oczy. Głosy, twarze, muzyka i słowa zalewają mi umysł. Uśmiech zaczyna się tworzyć od ucha do ucha, gdy moje tętno zwalnia.

Ta jazda wkrótce się nie zatrzyma. Zaczynam się do tego przyzwyczajać.

Czasami moi przyjaciele i rodzina dołączają do mnie w samochodzie z tyłu. Przez większość czasu jestem sam. Nauczyłem się w tym dobrze.

Czasami łatwiej jest jeździć sam. Zdałem sobie sprawę, że nawet gdy jestem sam, kilka pocieszających fraz pozostanie ze mną na zawsze.

„Jeszcze nie umarłem”.

Było we wtorek o 11:07, kiedy dostałem telefon od mojego lekarza, który stwierdził, że mam inwazyjnego raka przewodowego. Zacząłem łamać serca moich bliskich, gdy dzieliłem się wiadomościami o przerzutach tej okropnej choroby. Siedzieliśmy, szlochaliśmy i milczeliśmy w objęciach.

Kiedy dowiesz się, że ktoś ma raka, nie możesz przestać myśleć o śmierci. Zwłaszcza, gdy jest to etap 4 od samego początku.

5-letni wskaźnik przeżycia po przerzutach raka piersi do odległych części ciała wynosi zaledwie 27 procent. Ta statystyka przestraszyłaby każdego. Ale nie muszę być statystyką. Przynajmniej jeszcze nie.

Miałem już dość ludzi, którzy mnie zasmucali, jakby mnie już nie było. Poczułem potrzebę walki z tym poczuciem żałoby i udowodnienia wszystkim, że wciąż jestem sobą. Nie jestem jeszcze martwy.

Przeżyłem dzięki chemii, chirurgii i promieniowaniu. Każdego dnia pokonuję szanse.

Wiem, że istnieje duża szansa, że ​​uśpiony rak we mnie kiedyś się obudzi. Dzisiaj nie jest ten dzień. Nie chcę siedzieć i czekać na ten dzień.

Oto jestem Kwitnie. Kochający. Życie. Ciesząc się życiem wokół mnie. Ani razu nie pozwolę nikomu myśleć, że się mnie tak łatwo pozbywają!

„Życie nie jest takie, jak powinno być. Tak to już jest. To, jak sobie z tym radzisz, robi różnicę. ” - Virginia Satir

Mój mąż i ja mieliśmy zacząć poszukiwać trzeciego dziecka, kiedy zdiagnozowano u mnie MBC. Lekarze nagle i zdecydowanie zniechęcili mnie do noszenia kolejnych dzieci. Moje marzenie o dużej rodzinie po prostu nie miało miejsca.

Nie było kłótni. Jeśli chciałem trzymać z dala moją hormonalnie pozytywną MBC, moi lekarze powiedzieli mi, że nie powinienem poddawać mojego ciała kolejnej ciąży.

Wiedziałem, że powinienem być po prostu wdzięczny za dzieci, które już mam. Ale moje marzenia wciąż były zmiażdżone. To wciąż była strata.

Trenowałem tak długo przez pół maratonu, że teraz nie mogę go ukończyć. Nie mogę mieć więcej dzieci. Nie mogę podążać nową ścieżką kariery. Nie mogę utrzymać włosów ani piersi.

Uświadomiłem sobie, że muszę przestać się skupiać na tym, czego nie mogę kontrolować. Żyję z rakiem w stadium 4. Nic, co zrobię, nie może zatrzymać tego, co się dzieje.

To, co mogę kontrolować, to sposób radzenia sobie ze zmianami. Mogę zaakceptować tę rzeczywistość, tę nową normę. Nie mogę znieść kolejnego dziecka. Ale mogę pokochać tych dwóch, których już mam o wiele więcej.

Czasami musimy po prostu przejść przez nasz smutek i porzucić niefortunną stronę rzeczy. Nadal cierpię z powodu strat po raku. Nauczyłem się też przeważać nad nimi z wdzięcznością za to, co mam.

„Rezygnacja nie wchodzi w grę, gdy ktoś nazywa cię„ Mamusią ”.

Kiedyś marzyłem o tym, by cały dzień leżeć w łóżku i pozwalać innym ludziom składać moje pranie i bawić moich dzieci. Kiedy skutki uboczne leczenia zamieniły ten sen w rzeczywistość, odmówiłem.

Obudziłem się o 7:00 każdego ranka w rytm małych stóp na korytarzu. Ledwo miałem dość energii, by otworzyć oczy lub wywołać uśmiech. Ich małe głosy proszące o „naleśniki” i „tulenie się” zmusiły mnie do wstania z łóżka.

Wiedziałem, że moja mama niedługo się skończy. Wiedziałam, że dzieci mogą poczekać, aż je nakarmi. Ale jestem ich matką. Chcieli mnie, a ja ich.

Nudna lista żądań faktycznie dała mi poczucie wartości. Zmusiło mnie to do poruszenia ciałem. Dało mi to coś do życia. Przypomniało mi to, że nie mogę się poddać.

Nadal przepycham wszystkie przeszkody dla tych dwóch. Nawet rak nie może znokautować mnie.

„Pewnego dnia się obudzisz i nie będzie już czasu na robienie rzeczy, o których zawsze marzyłaś. Zrób to teraz." - Paulo Coelho

Zawsze żyłem o krok przed życiem tak długo, jak pamiętam. Byłem zaręczony przed ukończeniem studiów. Zaplanowałem ciążę przed dniem ślubu. Byłem zdruzgotany, gdy zajście w ciążę trwało dłużej niż oczekiwano. Byłem gotowy na kolejne dziecko, jak tylko urodziło się moje pierwsze dziecko.

Mój sposób myślenia zmienił się po diagnozie raka piersi z przerzutami. Nadal planuję pełne życia życie dla mojej rodziny. Staram się też żyć teraz bardziej niż kiedykolwiek.

Nigdy nie waham się realizować marzeń. Ale zamiast skakać zbyt daleko do przodu, ważniejsze jest cieszenie się tym, na co teraz znajduję czas.

Wykorzystuję każdą okazję i robię tyle wspomnień, ile mogę, z moimi bliskimi. Nie wiem, czy jutro będę miał szansę.

„Wszystko przychodzi do ciebie we właściwym czasie. Bądź cierpliwy."

Nikt nigdy nie spodziewa się, że zostanie zdiagnozowany rak piersi z przerzutami. Bez wątpienia był to dla mnie ogromny cios, kiedy dostałem ten okropny telefon od mojego lekarza.

Faza diagnostyczna wydawała się wiecznością. Potem były moje zabiegi: chemioterapia, następnie operacja, a następnie radioterapia. Już samo przewidywanie każdego kroku było straszne. Wiedziałem, co muszę zrobić, i miałem rozległy harmonogram, aby wszystko załatwić.

Przynajmniej byłam w trudnym roku. Ale nauczyłem się cierpliwości wobec siebie. Każdy krok wymagałby czasu. Moje ciało musiało się wyleczyć. Nawet po pełnym wyzdrowieniu i odzyskaniu zakresu ruchu i siły po mastektomii mój umysł wciąż potrzebował czasu, aby nadrobić zaległości.

Nadal zastanawiam się i próbuję owinąć głowę wokół wszystkiego, przez co przeszedłem i nadal poddaję się. Często nie wierzę we wszystko, co udało mi się pokonać.

Z czasem nauczyłem się żyć z moją nową normalnością. Muszę sobie przypomnieć, żebym był cierpliwy wobec swojego ciała. Mam 29 lat i mam pełną menopauzę. Moje stawy i mięśnie są często sztywne. Nie mogę się poruszać tak jak kiedyś. Ale nadal staram się być tam, gdzie kiedyś byłem. To zajmie tylko czas i zakwaterowanie. W porządku.

„Opowiedz historię góry, na którą wspinałeś się. Twoje słowa mogą stać się stroną w czyimś przewodniku przetrwania ”.

Byłem w domu przez co najmniej tydzień, gdy dochodziłem do siebie po każdej rundzie chemii. Większość mojego kontaktu ze światem zewnętrznym odbywało się przez ekran telefonu, kiedy leżałem na kanapie, przeglądając media społecznościowe.

Wkrótce znalazłem ludzi w moim wieku na Instagramie mieszkających z #breastcancer. Wydawało się, że ich wyjściem jest Instagram. Obnażyli to wszystko, dosłownie. Wkrótce stało się moją własną bezpieczną przystanią, aby dzielić się i wyobrażać sobie, jakie będzie moje życie.

Dało mi to nadzieję. W końcu znalazłem inne kobiety, które faktycznie zrozumiały, przez co przechodzę. Czułem się o wiele mniej samotny. Każdego dnia mogłem przewijać i znajdować co najmniej jedną osobę, która mogłaby odnosić się do mojej obecnej walki, bez względu na fizyczną odległość między nami.

Czułem się bardziej komfortowo, dzieląc się własną historią, gdy przechodziłem przez każdą część leczenia. Tak bardzo polegałem na innych, kiedy rak był dla mnie nowy. Teraz musiałem być tą osobą dla kogoś innego.

Nadal dzielę się swoim doświadczeniem z każdym, kto chce słuchać. Czuję, że moim obowiązkiem jest nauczanie innych. Nadal otrzymuję terapię hormonalną i immunoterapię, mimo że skończyłem z aktywnym leczeniem. Radzę sobie ze skutkami ubocznymi i mam skany do monitorowania raka we mnie.

Moja rzeczywistość jest taka, że ​​to nigdy nie zniknie. Rak na zawsze będzie częścią mnie. Wybieram te doświadczenia i robię wszystko, co mogę, aby edukować innych na temat tak powszechnej i źle rozumianej choroby.

"Wiedza to potęga."

Bądź swoim adwokatem. Nigdy nie przestawaj czytać. Nigdy nie przestawaj zadawać pytań. Jeśli coś nie zgadza się z tobą, zrób coś z tym. Wykonaj swoje badania.

Ważne jest, aby móc zaufać swojemu lekarzowi. Uznałem, że decyzja mojego lekarza również nie musi być ostateczna.

Kiedy zdiagnozowano u mnie MBC, zrobiłem wszystko, co kazał mi mój zespół onkologiczny. Nie czułem, żebym mógł robić cokolwiek innego. Musieliśmy jak najszybciej rozpocząć chemioterapię.

Mój przyjaciel, który również przeżył, stał się moim głosem rozsądku. Zaproponowała radę. Nauczyła mnie o nowym królestwie, do którego wchodzę.

Każdego dnia przesyłaliśmy sobie pytania lub nowe informacje. Poprowadziła mnie, abym zapytał o uzasadnienie każdego kroku mojego planu i poprosił o odpowiedzi na moje pytania. W ten sposób zrozumiałbym, że wszystko, co przetrwałem, leży w moim najlepszym interesie.

Takie postępowanie nauczyło mnie więcej o niegdysiejszej zagranicznej chorobie, niż myślałem, że jest możliwe. Rak był kiedyś tylko słowem. Stała się własną siecią informacji wirujących we mnie.

Teraz jest dla mnie drugą rzeczą być na bieżąco z badaniami i wiadomościami w społeczności zajmującej się rakiem piersi. Dowiaduję się o produktach do wypróbowania, wydarzeniach w mojej społeczności i programach wolontariackich, aby dołączyć. Bardzo pomocne jest także rozmawianie z innymi ludźmi o moich doświadczeniach i słuchanie o nich.

Nigdy nie przestanę się uczyć i uczyć innych, abyśmy wszyscy mogli być najlepszymi zwolennikami znalezienia lekarstwa.

Sarah Reinold jest 29-letnią mamą dwójki dzieci, która żyje z przerzutowym rakiem piersi. Sarah zdiagnozowano u MBC w październiku 2018 r., Kiedy miała 28 lat. Uwielbia improwizowane imprezy taneczne, wędrówki, bieganie i próby jogi. Jest także wielką fanką Shania Twain, lubi dobrą miskę lodów i marzy o podróżowaniu po świecie.