Jak oswajanie mojego pisklęcia pomogło mi uporać się z rakiem

Zawartość

• W nowym ciele
• Pracuj z tym, co masz

Mój wizerunek pochodzi z moich włosów, a nie z klatki piersiowej.

Stałem przed lustrem w łazience, gotowy do rozpoczęcia misji.

Uzbrojony w najmniejsze na świecie żelazko do prostowania, okrągły pędzel oraz zestaw balsamów i kremów, ruszyłem do epickiej bitwy z dziką masą krótkich, kręconych loków wyrastających z mojej skóry głowy.

Mój cel był jasny: te niesforne warkocze musiały zostać zmagane z poddaniem się.

Nie zawsze miałam kręcone włosy. Przez większość życia miałem długie, lekko falowane włosy, które kochałem. Wszystko to zmieniło się kilka miesięcy wcześniej, kiedy w wieku 37 lat znalazłem guzek w piersi i zdiagnozowano u mnie rak inwazyjnego raka piersi w 2. stopniu zaawansowania.

Ponadto przetestowałem pozytywnie na mutację genu BRCA2. To właśnie spowodowało, że mój rak piersi utrzymał się w tak młodym wieku. Naraża mnie również na inne nowotwory, w tym jajnikowe, otrzewnowe i trzustkowe.

Następnie nadszedł wyczerpujący schemat chemioterapii, który sprawił, że straciłem moje ukochane włosy, a następnie obustronna mastektomia z pobraniem i odbudową węzłów chłonnych.

Wkrótce potem dowiedziałem się, że rak całkowicie zareagował na leczenie i otrzymałem wspaniałą diagnozę „brak dowodów choroby”.

Chociaż był to najlepszy możliwy wynik, po walce z rakiem posunąłem się naprzód prawie tak samo trudny jak leczenie.

Wszyscy inni odetchnęli z ulgą, ale wciąż czułem niepokój i strach. Każde ukłucie bólu pleców, bólu głowy lub kaszlu wysyłało mnie spiralnie, przerażając, że rak powrócił lub rozprzestrzenił się na moje kości, mózg lub płuca.

Niemal codziennie miałem objawy Googlinga, próbując złagodzić mój strach, że to, co czułem, było czymś więcej niż codziennym bólem. Wszystko, co robiłem, to jeszcze bardziej straszyć straszliwymi możliwościami.

Okazuje się, że jest to powszechne, ale często pomijane doświadczenie dla osób, które przeżyły raka.

„Po zakończeniu leczenia twoje doświadczenie na pewno się nie skończy” - mówi dr Marisa Weiss, onkolog piersi, główny oficer medyczny i założyciel Breastcancer.org, organizacji non-profit zapewniającej informacje i wsparcie dla raka piersi.

„Większość ludzi patrzy na raka piersi jako górę, na którą można szybko się wspinać i szybko zejść, a wszyscy zakładają i oczekują, że wrócisz do normy, a ty nie. Depresja występuje równie często na końcu leczenia, jak na początku leczenia ”- mówi Weiss.

W nowym ciele

Nie walczyłam tylko mentalnie. Pogodzenie się z moim nowym ciałem po raku okazało się równie trudne.

Chociaż miałam rekonstrukcję po mastektomii, moje piersi wyglądały i nie czuły się tak, jak kiedyś. Teraz były nierówne i odrętwiałe po operacji.

Mój tułów był pokryty bliznami, od wściekłego czerwonego cięcia pod obojczykiem, gdzie mój chemo port został włożony, do miejsc po obu stronach mojego brzucha, gdzie kiedyś wisiał drenaż chirurgiczny.

Potem były włosy.

Kiedy moja łysa skóra zaczęła wyrastać z cienkiej warstwy puszystego puchu, byłam podekscytowana. Utrata włosów była dla mnie prawie trudniejsza niż utrata piersi w ich naturalnym stanie; O wiele więcej mojego wizerunku pochodzi z włosów niż z klatki piersiowej.

Na początku nie zdawałem sobie sprawy, jak chemia zmieni moje włosy.

Gdy kiełki te zaczęły gęstnieć i wydłużyć się, zmieniły się w ciasne, szorstkie loki, często nazywane „lokami chemo” w społeczności chorych na raka. Włosy, na które tak długo czekałem, nie przypominały warkoczy, które miałem przed rakiem.

„Wiele osób, które przeszły przez to, czuje się jak towary uszkodzone. Utrata włosów jest głęboko denerwująca, a zmiana lub utrata piersi, a także zmiana u wielu ludzi w okresie menopauzy z powodu leczenia lub usuwania jajników - i po prostu wiedząc, że jesteś osobą chorą na raka - zmienia to, jak widzisz świat i twoje własne ciało - mówi Weiss.

Kiedy próbowałem stylizować moje nowo rosnące włosy, nauczyłem się wszystkich technik, które działały na mojej starej, mniej kręconej grzywie, które już nie były stosowane. Suszenie i szczotkowanie po prostu zamieniło go w puchaty bałagan.

Nawet moja mała prostownica, zakupiona z nadzieją, że poradzi sobie z moimi wciąż krótkimi lokami, nie mogła się równać z tymi lokami. Uświadomiłem sobie, że muszę całkowicie przemyśleć swoje podejście i zmienić technikę, aby pasowały do ​​włosów, które miałem teraz, a nie włosów, które miałem przed rakiem.

Pracuj z tym, co masz

Zamiast walczyć z lokami, musiałem z nimi pracować, dostosować się do ich potrzeb i zaakceptować je.

Zacząłem prosić znajomych o kręconych włosach o wskazówki i przeszukiwałem Pinteresta, aby dowiedzieć się, jak to zrobić. Zainwestowałem w niektóre fantazyjne produkty zaprojektowane specjalnie do włosów kręconych i porzuciłem suszarkę i prostownicę na rzecz suszenia na powietrzu i zgniatania.

Gdy dokonałem tych zmian, coś sobie uświadomiłem. Moje włosy nie były jedyną chorobą nowotworową - praktycznie wszystko we mnie zmieniło się po moim doświadczeniu z tą chorobą.

Poczułem nowe poczucie strachu i niepokoju o śmierć, które zabarwiło sposób, w jaki widziałem świat i wisiało nade mną nawet w szczęśliwych czasach.

Nie byłem już tą samą osobą, ciałem czy umysłem i musiałem dostosować się do nowego mnie w taki sam sposób, w jaki przyjąłem moje kręcone włosy.

Tak jak szukałem nowych narzędzi do oswajania kędzierzawych loków, musiałem znaleźć inne sposoby na przetworzenie tego, przez co przeszedłem. Wahałam się prosić o pomoc, zdeterminowana, by spokojnie poradzić sobie z moim niepokojem po-rakowym i problemami z ciałem na własną rękę.

Tak zawsze robiłem w przeszłości. W końcu zdałem sobie sprawę, że tak jak w przypadku małej prostownicy, użyłem niewłaściwego narzędzia do rozwiązania mojego problemu.

Zacząłem spotykać się z terapeutą, który specjalizował się w pomocy pacjentom chorym na raka w nawigacji po życiu po chorobie. Nauczyłem się nowych technik radzenia sobie, takich jak medytacja w celu uspokojenia niespokojnych myśli.

Chociaż początkowo byłem zdenerwowany pomysłem dodania kolejnej pigułki do mojego codziennego schematu, zacząłem brać leki przeciwlękowe, aby pomóc mi poradzić sobie z uczuciami, których terapia i medytacja nie mogłyby.

Wiedziałem, że muszę coś zrobić, aby złagodzić przytłaczający strach przed nawrotem, który stał się poważnym zaburzeniem w moim życiu.

Podobnie jak moje włosy, mój sposób myślenia po raku jest w toku. Są dni, kiedy wciąż zmagam się z niepokojem i strachem, tak jak są chwile, kiedy moje niechętne włosy są zamiatane pod kapelusz.

W obu przypadkach wiem, że dzięki odpowiednim narzędziom i niewielkiej pomocy mogę dostosować się do nowych, zaakceptować i dobrze się rozwijać. I zdałem sobie sprawę, że cierpienie w ciszy z moim niepokojem ma tyle samo sensu, co zastosowanie moich wcześniejszych technik prostych włosów na moich nowo kręconych lokach.

Nauka akceptacji tego, że moje życie się zmieniło - zmieniłam się - była dużym krokiem w kierunku znalezienia nie tylko nowego poczucia normalności po raku, ale także rodzaju szczęśliwego, spełnionego życia, o którym myślałam, że na zawsze straciłam na tę chorobę.

Tak, nic nie jest takie samo. Ale w końcu zdałem sobie sprawę, że to OK.

Jennifer Bringle napisała m.in. dla Glamour, Good Housekeeping i Parents. Pracuje nad pamiętnikiem na temat swoich doświadczeń po raku. Śledź ją na Twitterze i Instagramie.